Ep4 เธอเป็นใคร

“ออกไป!!”

แค่สองคำทำเอาร่างบางยืนงง เมื่อครู่เขากำลังดูดเลียอกอิ่มของเธออยู่เลย...ทำไมตอนนี้ทำท่าทางแปลก ๆ หรือของเธอมันไม่หวาน...หรือเล็กเกินไป แต่นี้ก็คัพดีไซซ์สามสิบหกแล้วนะ ปกติหาซื้อพวกบราเซียสวย ๆ ยากจะตาย ถ้าใหญ่กว่านี้ก็คงเท่าศีรษะเขาแล้วล่ะ

ลองถามสักหน่อย...

“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณผู้ชาย เมื่อกี้ยัง...”

“ออกไปเดี๋ยวนี้!!”

เสียงตะคอกบวกกับใบหน้าบึ้งตึงทำเอาร่างบางสะดุ้งโหยง เขายืนยันคำตอบให้เธอเป็นอย่างดี นั่นคือการไล่อย่างหมูอย่างหมา ไม่ไว้หน้าว่าเป็นเพศอ่อนแอแม้แต่น้อย

แล้วเรื่องอะไรจะอยู่ต่อ รินเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง ดึงชายเสื้อลงเหมือนเดิม ก่อนจะจ้ำอ้าวออกไปจากห้องอย่างไว ปล่อยให้คนหงุดหงิดอยู่คนเดียว

เสียงประตูปิดลง ปรเมศร์ถึงกับถอนหายใจเฮือกยาว พร้อมกับเอามือกุมขมับ

“เกือบไป ๆ”

เขาบ่นพึมพำ ก่อนก้มลงมองเป้ากางเกงด้วยความโล่งใจ ดีที่มันยังไม่ตื่น ไม่งั้นคงควบคุมตัวเองไม่อยู่

แต่ของเขาใช่ว่าจะตื่นง่ายซะที่ไหนกัน...

ในเมื่อตาสว่างแล้ว...ปรเมศร์เลยตัดสินใจมานั่งทำงานต่อ เพื่อเช็คตลาดหุ้นว่ามีความผันผวนมากน้อยสักแค่ไหน

ทว่า!!

พอหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ทำงานตัวสีดำ กำลังก้มลงไปเปิดสวิตช์ปลั๊กสามตาก็กลับพบว่า ไฟสีแดงเปิดอยู่แล้ว คอมพิวเตอร์ของเขาทำงานอยู่ ปกติคนรอบคอบเจ้าระเบียบอย่างปรเมศร์ ไม่เคยมีนิสัยหละหลวมขนาดนี้ และมั่นใจเอามาก ๆ ด้วยว่าก่อนออกไปปิดคอมพิวเตอร์ไปแล้วจริง ๆ

แล้วใครกันที่เปิด...

คนเดียวที่น่าสงสัยที่สุดคือยัยสาวใช้คนใหม่ หล่อนเข้ามาในห้องที่ล็อคไว้ได้ยังไง ถ้าไม่มีกุญแจ แถมยังอ้างว่ามาช่วยตัวเองในห้องนี้ ซึ่งที่อื่นมีเยอะแยะมากมาย

ทุกอย่างในตัวหล่อนดูน่าสงสัยไปหมด...เธอเป็นใครกันแน่?

สิ่งแรกที่เขาทำเมื่อรู้ว่าคอมพิวเตอร์เปิดอยู่คือการเช็คไฟล์งานทั่วไป ทุกอย่างยังอยู่ครบ ไม่ว่าจะเป็นไฟล์ค่าใช้จ่ายในบริษัท ยอดผู้ถือหุ้นใหม่ ข่าวสารทั่วไปที่เตรียมจะขึ้นหน้าเว็บไซต์ ไม่มีการย้ายโฟลเดอร์หรือลบอะไรไปเลย

ดีนะ...ที่เขามีความรอบคอบเก็บไฟล์เอกสารสำคัญไว้ในไอแพด ไม่งั้นความลับบริษัทรั่วไหลกันพอดี

หรือหล่อนจะมาจากบริษัทคู่แข่ง...

เรื่องนี้คงต้องถามป้าลำดวนให้แน่ชัด ก่อนที่เขาจะทำอะไรผิดพลาดไป ถ้าหล่อนมาจากบริษัทคู่แข่งจริง ๆ แล้ว รับรองเขานี่แหละจะเป็นคนโทรเรียกตำรวจมาจับยัยเด็กนั่นเอง

เช้าวันใหม่

ปรเมศร์นอนฟุบบนโต๊ะในห้องทำงาน เมื่อคืนเขาผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นมาตอนนี้ท้องฟ้าสว่างจ้า เสียงนกร้องเจี๊ยวจ๊าวเหมือนทุก ๆ วัน และจากการนอนไม่เป็นกิจจะลักษณะมันทำให้เขารู้สึกปวดเมื่อยต้นคอและบ่าเอามาก ๆ ถึงแม้จะพยายามนวดให้คลายแล้วก็ตาม

ดวงตาคมเหลือบไปเห็นเวลาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ขณะนี้แปดโมงเช้าแล้ว...เขาตื่นสายเป็นครั้งแรก!!

ก็เพราะยัยเด็กนั่น มาก่อกวนเวลานอนของเขา

เอาล่ะ...ตอนนี้มันเลยเวลาอาหารเช้าแล้ว ถ้ายังไม่ลงไปอีก มีหวังป้าลำดวนได้บ่นเรื่องสุขภาพของเขาแน่ ถึงแม้เธอจะมีตำแหน่งเป็นแค่ป้าแม่บ้าน แต่ก็ได้ดูแลปรเมศร์มาตั้งแต่แบเบาะ ทั้งความสนิทเอย...ความผูกพันเอย...รู้นิสัยของปรเมศร์เอย ทำให้ป้าถือวิสาสะหลายอย่างทำเรื่องบางเรื่องโดยไม่จำเป็นต้องปรึกษาหรือถามเขาเลย เช่นเรื่องเมื่อวานที่รับสาวใช้ใหม่เข้ามา

ร่างโปร่งเดินลงมาชั้นล่าง น่าแปลกที่วันนี้ไม่มีเสียงจอแจของเหล่าสาวใช้ ปกติพวกนั้นต้องมาเช็ดทำความสะอาดบ้านทุก ๆ วัน แต่วันนี้กลับไม่เห็นแม้แต่เงา

“ฮ่าฮ่า จริงเหรอคะ”

เสียงแผ่วดังมาจากสวนหน้าบ้าน ดึงความสนใจปรเมศร์ให้เดินไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น...เมื่อเขาก้าวมายืนตรงกรอบประตู กวาดสายตาไปเห็นสาวใช้จอมยั่วกำลังหัวเราะร่ากับลุงสนั่นคนขับรถประจำตัวของเขา ทั้งคู่กำลังล้างรถคันหรูอยู่ในโรงรถฝั่งขวามือไกลออกไป

การสนทนาพูดคุยของทั้งคู่ ปรเมศร์ไม่ได้ยินสักนิด เพียงแค่เห็นท่าทางของหญิงสาวที่ดูจะสนุกหัวเราะออกนอกหน้านอกตา ก็ทำให้เขาฉุนเฉียวขึ้นมา เลยปรี่ไปหาพวกนั้น

หญิงสาวร่างอ้อนแอ้นสวมใส่ชุดแม่บ้าน กำลังถือสายยางฉีดน้ำใส่รถ ส่วนคนตรงข้ามนุ่งแค่ผ้าขาวม้ายืนใช้ฟองน้ำสีเหลืองขัดถูให้หลังคาหมดคราบขี้ฝุ่นเพราะจอดทิ้งไว้เป็นอาทิตย์

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่คิดเลยนะคะว่ารินจะได้ยินเรื่องตลกจากลุงอีก”

รินเหรอ?

ปรเมศร์มาทันได้ยินประโยคที่หญิงสาวแทนตัวเองด้วยชื่อพอดี ท่าทางสนิทสนมของคนทั้งคู่ ไม่แคล้วร่างกายคงแนบชิดติดกันหลายรอบต่อหลายรอบแล้วมั้ง...ก็เรือนร่างเธอมันช่างยั่วซะเหลือเกิน ยิ่งตอนนี้ใบหน้าสะสวยมีหยดน้ำพราวเต็มหน้า เนินอกที่พ้นออกมาจากคอเสื้อสี่เหลี่ยมก็เปียกปอน ทุกอย่างดูเชิญชวน พาลให้ปรเมศร์คิดกลับไปถึงเรื่องเมื่อกลางดึก ถ้าตอนนั้นเขาไม่หักห้ามใจไว้ ก็คงได้ยินเสียงเล็ก ๆ นั่นเอ่ยบอกว่า ‘รินเสียว...รินไม่ไหว’ ไปนานแล้ว

สายตาคนถือสายยางเหลือบมาเห็นคุณผู้ชายเข้า จากที่ยิ้มปากกว้างอยู่ก็หุบริมฝีปากโดยพลัน ทำให้ลุงสนั่นหันกลับไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ที่แท้เป็นเจ้านายตัวเอง

“คุณผู้ชายมีอะไรให้ผมรับใช้หรือเปล่าครับ”

เจ้าของบ้านไม่ตอบในทีเดียว กลับมองลุงสนั่นตั้งแต่หัวจรดเท้า

จะว่าไป...ลุงสนั่นก็มีอายุเยอะกว่าพ่อของปรเมศร์ กลางกระหม่อมมีผมขาวขึ้นแซมเป็นหย่อม ๆ หุ่นหนาพุงย้อย ผิวหนังเริ่มเหี่ยวย่น มีกระผู้สูงวัยขึ้นตามตัว เมื่อเทียบอายุระหว่างลุงกับเธอแล้ว ก็น่าจะรุ่นปู่

ยัยนี่ยังเอาลงอีกเหรอ

“คุณผู้ชายจะให้ผมรับใช้อะไรหรือเปล่า”

ลุงสนั่นไม่เห็นเจ้าของบ้านตอบสักที เลยถามย้ำอีกครั้ง

“ผม...อยากให้ลุงไปซื้อกุญแจใหม่มาคล้องที่ห้องทำงานผมหน่อย” เขาตอบลุงสนั่นก็จริง แต่สายตาคมกำลังชำเลืองมองหญิงสาว ก็เพราะเธอนั่นแหละ เป็นต้นเหตุให้เขาคิดจะล็อคห้องให้แน่นหนาขึ้น

“ได้ครับ ตอนใกล้เที่ยงผมจะไปซื้อให้”

“เดี๋ยวนี้!!”

“อะไรนะครับ”

“ผมบอกให้ไปซื้อเดี๋ยวนี้ ลุงต้องให้ผมพูดครั้งที่สองทำไม”

“อ๋อ...ครับ ๆ”

คำเผด็จการทำเอาลุงสนั่นเลิ่กลั่ก ปกติเจ้านายไม่เคยเสียงแข็ง แต่วันนี้ดูแปลกไป...ราวกับโกรธหรือโมโหอะไรอยู่

สั่งจบเขาก็สะบัดหน้าพรืดเดินกลับเข้ามาในบ้าน

ปรเมศร์เดินมาห้องอาหารทางด้านซ้ายมือ แม่บ้านรุ่นป้า รุ่นน้ายืนรออยู่แล้วสามคน หนึ่งในนั้นคือป้าลำดวน ที่พอหันมาเห็นเจ้าของบ้าน เธอก็ยกถ้วยกาแฟไปวางตรงตำแหน่งที่เขานั่งประจำนั่นคือหัวโต๊ะ

“วันนี้คุณผู้ชายลงมาช้านะคะ มื้อเช้าถือเป็นเรื่องสำคัญอย่าปล่อยให้ท้องว่างสิคะ”

นั่นไง...ป้าบ่นจริง ๆ ที่ปรเมศร์คิดไว้ไม่มีผิด

“เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย ผมเลยตื่นสาย” เจ้าของบ้านตอบพร้อมกับเดินมานั่งที่ประจำ สิ่งที่เขากินเป็นมื้อเช้า ก็แค่ขนมปังปิ้งกับกาแฟดำ ส่วนสาวใช้ที่ยืนรอกันอยู่ ก็แค่มารอรับคำสั่งจากเจ้านายว่าวันนี้จะให้ทำอะไรบ้าง

“ผมมีเรื่องจะถามป้าหน่อย”

“ค่ะคุณผู้ชาย”

“เธอคนนั้นเป็นใครกันแน่”

ดวงตาคมเหมือนเหยี่ยวจ้องหน้าป้าลำดวนด้วยแววตาจริงจัง