บทที่ 3 ฉันจะจ่ายให้สองเท่าแล้วไปซะ

“ คุณหมายความว่ายังไงคะ ” เธอเอียงคอถามด้วยความสงสัยนัยน์ตากลมโตจ้องแป๋วอย่างไร้เดียงสา เป็นกิริยาที่เธอมักชอบทำประจำเวลาที่ไม่เข้าใจอะไร แต่โฬมกลับคิดว่านั่นมันจริตมารยาล้วน ๆ

“ ไม่ต้องมาทำเป็นใสซื่อหรอก มาคุยกันตรง ๆ ดีกว่านะ แม่จ้างเธอมาเท่าไหร่ เดี๋ยวฉันจะให้อีกเท่าตัวเลยแล้วกลับไปซะ ” เขาเดินไปเคาน์เตอร์บาร์เปิดตู้เย็นออกหยิบขวดน้ำออกมารินใส่แก้วสองใบ แล้วยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม ก่อนจะยกอีกแก้วมายื่นให้เธอ

กลิ่นน้ำหอมผู้ชายปนกับกลิ่นแอลกอฮอร์ในตัวเขาโชยมาเข้าจมูกเมื่อโฬมเดินเข้ามาใกล้ ทำไมนะ?เธอถึงได้รู้สึกปั่นป่วนในใจได้ขนาดนี้กับอีแค่กลิ่นของเกย์เนี่ย

“ เงินที่คุณนายจ้างหนูมันมากอยู่นะคะ ” เธอนั่งตัวตรงพยายามบังคับตัวเองให้มีสมาธิ ไม่เคลิบเคลิ้มไปกับเสน่ห์ของผู้ชายตรงหน้าที่เธอเข้าใจว่าเป็นเกย์ตามคำบอกเล่าของแม่เขาเอง

“ ฉันถามว่าเท่าไหร่ ตอบให้ตรงคำถามอย่ายอกย้อน ” โฬมทำเสียงดุด้วยความรำคาญใจ เขาอยากนอนพักอยู่เงียบ ๆ คนเดียว และอยากให้แม่นี่หยุดทำท่าตาโตน่ารัก ๆ แบบนี้เสียที

“ หนี้ครึ่งหนึ่งที่แม่หนูเป็นหนี้คุณนายอยู่รวมดอกด้วยก็สี่แสนกว่าค่ะ ” พะแพงตอบตามความจริง มันเป็นความจริงที่ทำเอาโฬมตกใจจนแทบสำลักน้ำที่กำลังดื่มเข้าไป

“ อะไรนะสี่แสน!? นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย แม่จ้างเธอมาเป็นเลขาให้ฉันเพื่อใช้หนี้เนี่ยนะ ตลกร้ายชัด ๆ ” เขาไม่อยากจะเชื่อว่าแม่จะยอมเสียเงินหลายแสนเพื่อจ้างเธอมาเป็นเลขาให้เขาเท่านั้น มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่นอน

“ ค่ะ แต่หนูต้องดูแลคุณทุกอย่างรวมทั้งเรื่อง…บนเตียง ” เสียงเธอเบาด้วยความอาย ความจริงแล้วเธอต้องทำทุกทางเพื่อให้เขายอมมีอะไรกับเธอต่างหากล่ะที่สำคัญคือต้องทำให้เขาเลิกเป็นเกย์ นั่นคือข้อตกลงตามสัญญาว่าจ้างในครั้งนี้ ถึงเธอจะไม่เคยนอนกับผู้ชายมาก่อนแต่เพื่อแม่เพื่อสวนลำไยของครอบครัวเธอยอมขายศักดิ์ศรีตัวเอง

หนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้า

พ่อกับแม่เธอเอาที่ดินสวนลำไยสิบไร่มาจำนองไว้กับคุณนายนวลจันทร์เพื่อเอาเงินมาทำทุนลงสวนและส่งเธอเรียนมหาลัยจนจบ โดยที่เธอไม่รู้เรื่องเลย พอกู้มาได้ไม่ถึงปีพ่อก็ล้มป่วยและจากไปด้วยโรคมะเร็งร้าย เงินรายได้ก็ต้องเอามาใช้จ่ายค่ารักษาพยาบาลพ่อจนไม่มีเงินใช้หนี้คืน แต่ก็ไม่สามารถรั้งชีวิตพ่อเอาไว้ได้อยู่ดี

แม่ต้องสู้อยู่ลำพังและผัดผ่อนหนี้สินเรื่อยมา ต้นก็ไม่ได้ใช้ดอกก็มีให้ไม่พอจนทบต้นเป็นเงินเกือบล้าน จนกระทั่งจะถึงกำหนดสัญญาถ้าไม่มีใช้ก็จะโดนยึดที่ทำกิน คุณนายจึงยื่นข้อเสนอนี้ให้กับเธอในวันที่ไปเจรจาหนี้สิน

“ ลูกสาวอายุเท่าไหร่แล้วล่ะแม่พรรณ ” คุณนายนวลจันทร์ถามเมื่อมองสำรวจเด็กสาวหน้าตาดีที่เป็นลูกหนี้ของนาง

“ ปีนี้ยี่สิบสองแล้วค่ะคุณนายเพิ่งเรียนจบมหาลัยมาจ้ะยังหางานทำไม่ได้เลย ฉันมาขอผ่อนผันหนี้ ต่อสัญญาให้ฉันอีกสักหน่อยจะได้ไหม พอพะแพงหางานได้คงจะได้ช่วยกันหาเงินมาใช้หนี้คุณนายน่ะค่ะ ” แม่เธอขอร้องคุณนายอย่างวิงวอน

“ เธอไม่ได้ใช้ดอกฉันมาตั้งสองปีแล้วนะแม่พรรณ ไอ้ฉันก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำหรอกนะ ถึงลูกสาวเธอจะหางานทำได้ก็คงไม่พอใช้หนี้หรอก เงินร่วมล้านแล้วตอนนี้ก็หมดสัญญาแล้วด้วย ”

“ อย่ายึดสวนฉันเลยนะคะคุณนาย จะคิดดอกเพิ่มก็ได้ฉันจะพยายามหามาให้นะคะ ขอร้องล่ะค่ะ ” แม่เธอลงไปนั่งกับพื้นยกมือขึ้นไหว้คุณนาย เธอน้ำตาร่วงกับภาพนั้นสงสารแม่จับใจ

“ เอาล่ะ ๆ ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอก ลูกสาวเธอฉันก็เห็นมาตั้งแต่เล็กเป็นเด็กดีขยันเรียนอยู่ไม่ใช่รึ เอาอย่างนี้ก็แล้วกันฉันมีข้อเสนอให้ ” คุณนายลุกมาประคองแม่ของพะแพงให้ขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ตามเดิม