จุดเริ่มต้น 2

“พอลแกมองอะไรวะ เห็นมองอยู่ตั้งนานแล้ว สนใจสาวโต๊ะนั้นรึไง”

พีชเอ่ยถามเพื่อนเพราะเขาเห็นพอลมองไปที่โต๊ะนั้นนานแล้ว สายตาของมันจับจ้องอยู่ที่สาวชุดดำโชว์แผ่นหลังขาวสวย แต่จะว่าไปสาวโต๊ะนั้นก็สวยกันทุกคนจริงๆ

“แป๊บหนึ่งนะเดี๋ยวฉันมา” พอลไม่ตอบคำถามของเพื่อนเขาเดินออกมาและเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที เห็นผู้หญิงคนนั้นกำลังถูกลวนลามอยู่หน้าห้องน้ำแต่เขายังไม่เข้าไปช่วยเพราะเขาจะรอดูปฏิกิริยาของผู้หญิงคนนั้นก่อนว่าจะเป็นยังไง

“ขอโทษค่ะช่วยหลีกทางด้วย” แก้วใสเอ่ยขึ้นหลังจากที่เธอออกมาจากห้องน้ำผู้ชายคนนี้ก็เดินมาดักหน้าเธอแล้วยังมาทำท่าทางคุกคามเธออีกต่างหาก มันทำให้เธออารมณ์เสีย รู้จักแก้วใสน้อยไปซะแล้ว

“ถ้าผมไม่หลีกล่ะครับ”

ผู้ชายคนนั้นพูดออกมาท่าทางยียวน แถมกลิ่นเหล้าหึ่งอีกต่างหากสงสัยจะเมา

“คุณต้องการอะไรคะ” แก้วใสถามขึ้นเพราะเธอจะเริ่มหงุดหงิดแล้วด้วย อีกทั้งยังกลัวว่าเพื่อนๆ จะเป็นห่วงถ้าเธอยังมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้

“ถ้าผมบอกว่าผมต้องการคุณล่ะครับ” ผู้ชายคนนั้นพูดออกมาอย่างหน้าตายียวน แล้วมือหยาบก็ลูบไล้แขนเธอ น่าขยะแขยงสิ้นดี

“ต้องการฉัน คงไม่ได้หรอกค่ะเพราะฉันไม่ได้ขายตัว กรุณาหลีกทางด้วยค่ะ” แก้วใสพูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย กล้าดียังไงมาพูดกับเธอแบบนี้ทุกคนคิดว่าผู้หญิงที่มาเที่ยวที่แบบนี้ต้องมีนิสัยง่ายๆ นอนกับผู้ชายคนไหนก็ได้เมื่อเจอคนถูกใจงั้นเหรอ

“เดี๋ยวก่อนสิครับ อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย” ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น ได้จะไม่ยอมหลีกทางใช่ไหม

“แหม... คุณต้องการฉันเหรอคะ ได้สิคะ อย่างคุณทั้งหล่อและท่าทางจะรวยด้วยใครจะไม่ต้องการล่ะคะ มานี่สิคะ” แก้วใสเปลี่ยนท่าทีทันที เธอพูดด้วยท่าทางที่มีจริต งัดเอามารยาหญิงออกมาใช้อย่างเต็มที่ ถ้าอยากเจอดีเธอก็จะจัดให้ ส่วนผู้ชายคนนั้นพอแก้วใสพูดแบบนั้นก็ยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอ เขารวบเข้าที่เอวคอดของเธออย่างจาบจ้วงและพยายามจะก้มลงมาจูบเธอ

หยี ขยะแขยง เธอนึกอย่างรังเกียจ ทนไว้ แก้วใสทนไว้

“เดี๋ยวสิคะอย่างใจร้อนสิคะ” แก้วใสพูดขึ้นพร้อมกับเอามือคล้องคอผู้ชายคนนั้นแล้วก็โน้มลำคอของผู้ชายคนนั้นลงมาทำท่าเหมือนจะจูบทำเอาผู้ชายคนนั้นเคลิ้มตามทันที และเธอก็จัดการแทงเข่าไปที่เป้ากางเกงของผู้ชายคนนั้นแล้วมันก็ล้มลงเธอเลยแตะซ้ำเข้าที่ท้องของมัน

“โอ๊ยยย....แก”

“แก แก อะไร จะบอกให้นะฉันสวย และรวยมากกก เพราะฉะนั้นฉันไม่จำเป็นต้องขายตัว จำไว้”

เธอพูดจบเธอก็เดินออกมาจากตรงนั้นแล้วตรงไปที่โต๊ะทันที อารมณ์เสียจริงๆ ทำไมต้องเจอแต่พวกผู้ชายชีกอแบบนี้ด้วยนะ เมื่อไหร่เธอจะตามหาเจ้าของเธอเจอสักที คนที่เธอพร้อมจะรักและทุ่มเทให้ทุกอย่าง ถ้าเธอเจอเมื่อไหร่ถ้าเธอคิดว่าเขาคือคนที่ใช่เธอจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขารักเธอ แต่ก็ไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าจะเจอ

ทางด้านพอลที่แอบดูหญิงสาว ทีแรกเขานึกว่าเธอจะไปกับผู้ชายคนนั้นซะอีกและเขาก็คิดแล้วว่าผู้หญิงมันก็เหมือนกันหมด แต่สักพักเขาก็คิดผิดเธอจัดการหมอนั้นซะน่วมไปเลย อย่างนี้สิค่อยน่าสนใจหน่อย เขาเจอของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจซะแล้วสิ เขามองตามหลังเธอ ตอนนี้เธอไปหาเพื่อนเธอที่โต๊ะแล้ว ทีแรกเขาว่าจะมาดักรอแล้วทำความรู้จักแล้วชวนไปต่อสักหน่อยเพราะว่าเขาเห็นเธอครั้งแรกตั้งแต่ที่เดินเข้ามาก็ถูกใจเลย แต่พอมาเห็นแบบนี้เขาคงตรงไปทำการบ้านมาใหม่ซะแล้ว ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจกว่าที่คิด เราต้องได้เจอกันอีกแน่คนสวย

“เรย์ หาประวัติของผู้หญิงคนนั้นให้ฉันที” พอลพูดขึ้นหลังจากเดินกลับมาและหยุดอยู่ที่เรย์ก่อนถึงโต๊ะ

“ครับ” เรย์ ซึ่งรู้ว่าเจ้านายหมายถึงใครก็รับปากทันทีเพราะเขาเห็นเจ้านายของเขามองผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่เธอเดินเข้ามา ขนาดเดินไปดักรอหน้าห้องน้ำ คงไม่ธรรมดาเพราะเจ้านายไม่เคยให้ความสนใจใครก่อนเลย

“ภายในวันพรุ่งนี้” พอลพูดขึ้นอีกที แล้วเราจะได้รู้จักกันคนสวย พอสั่งเรย์จบเขาก็กลับมานั่งที่โต๊ะกับพวกเพื่อนๆ แต่ตาก็ยังจ้องมองไปยังที่โต๊ะของเธออยู่ตลอดเวลา

“ไอ้พอล มึงไปไหนมาวะ” คิมเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นเพราะเขาเห็นเพื่อนของเขาแอบมองผู้หญิงโต๊ะนั้นตั้งนานแล้ว

“สนใจคุณผู้หญิงชุดดำก็บอกมาเหอะ เอาไหมฉันไปทำความรู้จักให้” พีชพูดขึ้นอีกคนซึ่งมันทำให้พอลหงุดหงิดไอ้เจ้าพวกนี้มันจะอะไรกับเขานักหนาวะ

“ไม่ต้องมายุ่ง” พอลเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม เขาไม่พอใจที่เห็นพวกเพื่อนให้ความสนใจเธอ

“หวงซะด้วย” มาร์คพูดขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบอยู่นานไอ้นี่มันเป็นพวกพูดน้อยต่อยหนัก

“ไม่ได้หวง ก็แค่เจอของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจ” พอลพูดกับพวกเพื่อนๆ ใช่เธอจะได้เป็นแค่ของเล่นของเขาเพราะเขาไม่คิดจะมีพันธะกับใคร

“ฉันว่าแกอย่าไปยุ่งกับพวกเธอเลยดีกว่า ถ้าแกไม่คิดจริงจังกับเธอ” มาร์คเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นเพราะว่าเขารู้จักผู้หญิงชุดดำนั้นถึงจะไม่รู้จักแบบสนิทชิดเชื้อก็ตาม เขารู้มาว่าเธอเป็นลูกสาวนักธุรกิจเจ้าของโรงแรมที่มีสาขาทั้งในและต่างประเทศพอๆ กับโรงแรมของเจ้าพอลมันแต่อาจจะน้อยกว่ามันนิดหน่อยเพราะเพื่อนของเขามีสาขาอยู่ทั่วทุกมุมโลก

“ทำไม” พอลถามขึ้น

“เพราะว่าเธอไม่ใช่คนที่แกจะคิดเล่นๆ ได้น่ะสิ”

“แล้วยังไง” พอลถามเพื่อนด้วยท่าทางเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งสั้น

“เออ แล้วแต่แกแล้วกันฉันแค่เป็นห่วงเขาลูกเขามีพ่อมีแม่”

“ฉันยังไม่ทำอะไรเลย” พอพอลพูดจบทุกคนก็เงียบนั่งจิบเหล้าของใครของมันและไม่มีใครพูดอะไรอีกเพราะพวกเขารู้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเพื่อนพวกเขาจะไม่ก้าวก่ายเรื่องของกันและกันนอกเสียจากว่าเพื่อนจะเดือดร้อนจริงๆ

“แก้วแกหายไปไหนมา” ฟ้าใสถามเพื่อนหลังจากเพื่อนหายไปนานเธอว่าจะออกไปตามแล้วเชียวแต่เห็นแก้วใสเดินกลับมาซะก่อน

“ไม่มีไรหรอกแก เจอปัญหานิดหน่อย ไม่ต้องห่วงฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว” แก้วใสบอกกับเพื่อนเพื่อความสบายใจของทุกคน แต่ก็ไม่รู้ว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันจะแค้นเธอมากรึเปล่า

“เออๆ ๆ ดีแล้วแหละแกเราออกไปแด๊นซ์กันหน่อยไหม ไปไหมพลอย” ฟ้าชวนเพื่อนเพราะเธอรู้สึกอยากวาดลวดลายซะหน่อยหลังจากที่ห่างหายไปนาน

“ไปสิ กำลังเซ็งๆ อยู่เลย” แก้วใสพูด ใช่เธอเซ็งได้ออกไปเต้นสักหน่อยก็คงจะดี พวกเธอไม่ใช่สาวเรียบร้อยอะไร แต่ก็รู้ว่าอันไหนควรอันไหนไม่ควรทำ ไม่นานทั้งสามสาวก็ออกมาเต้นกันกับเหล่าผีเสื้อราตรีทั้งหลายทำให้เป็นจุดสนใจเป็นอย่างมากโดยเฉพาะกับพวกผู้ชายทั้งหลาย

“แกไปจัดการจับตัวนังผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉันสิ” อิฐสั่งลูกน้อง เขาคือผู้ชายที่ลวนลามแก้วใสอยู่หน้าห้องน้ำ เขาแอบมองแก้วใสอยู่ตั้งนานพอเขาเห็นเธอเดินออกไปเข้าห้องน้ำที่แรกเขานึกว่าเธอจะง่ายเหมือนกับผู้หญิงที่ผ่านๆ มาแต่ไม่เลย นังตัวดีมันทำเขาแสบมาก แค้นนี้ต้องชำระ ดูหุ่นนั้นสิที่โยกย้ายส่ายสะโพกไปมามันช่างยั่วยวนยิ่งนัก ถ้ามาอยู่ใต้ร่างเขามันคงจะเร้าใจเป็นบ้า อิฐธิเป็นลูกของผู้มีอิทธิพลระดับหนึ่งในเขตนี้เขาก็เลยเป็นคนที่เอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้

“ครับนาย” ลูกน้องของอิฐรับคำสั่งแล้วเดินไปหาหญิงสาวทันทีไม่นานพวกนั้นก็เดินมาถึงตรงที่แก้วใสเต้นอยู่มันเข้าไปใกล้ๆ หญิงสาวแล้วกระซิบบอก

“คุณผู้หญิงครับเชิญมากับเราหน่อยครับ”

“พวกคุณเป็นใคร” ทั้งสามสาวหยุดเต้นและมองมายังกลุ่มคนที่เดินเข้ามาหาพวกเธอด้วยท่าทางที่ไม่น่าไว้ใจ

“คือนายพวกเราอยากจะทำความรู้จักกับคุณครับ” มันพูดจบมันก็มองไปที่เจ้านายของมัน แก้วใสเลยมองตาม ไอ้ผู้ชายคนนั้นที่จะลวนลามเธอที่หน้าห้องน้ำนี่น่ามันยังไม่เข็ดอีกงั้นเหรอ มันคงจะกัดฉันไม่ปล่อยจริงๆ

“ใครเหรอแก้ว” พลอยไพรเอยถามเพื่อนหลังจากที่เธอมองตามสายตาของเพื่อน

“ไม่รู้เหมือนกัน เผอิญเจอกันที่หน้าห้องน้ำน่ะ” พลอยไพรและฟ้าใสพยักหน้าเข้าใจคนนั้นสินะที่ทำให้เพื่อนเธออารมณ์เสียตอนเดินกลับมา คนพวกนี้ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิดดูจากสายตาของพวกมันแล้ว เป็นสายตาที่มองมาอย่างโลมเลีย สายตาน่าเกลียด น่าขยะแขยง

“ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะพอดีฉันไม่ว่างกำลังจะกลับแล้วค่ะ คงตอบรับคำเชิญของเจ้านายคุณไม่ได้” แก้วใสพูดขึ้นด้วยท่าทางสุภาพก่อนเพราะเธอไม่อยากมีเรื่อง แค่นี้ก็อารมณ์เสียมากพอแล้ว

“งั้นพวกผมคงไม่ต้องเกรงใจแล้วนะครับ” พวกมันพูดจบมันก็เข้ามาจับตัวแก้วใสทันที

“นี่พวกแกจะทำอะไรปล่อยตัวเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ” ฟ้าใสพูดขึ้นที่เห็นคนพวกนั้นมาจับตัวแก้วใส พวกนี้มันรู้จักพวกเราน้อยไปซะแล้ว