ตอนที่ 6 บางอย่างที่ไม่เปลี่ยนไป

สหรัฐอเมริกา

"ได้ค่ะพ่อ หนูเตรียมตัวกลับแล้ว ค่ะ พี่วุฒิกลับไปด้วยค่ะ เราเสร็จงานที่นี่แล้ว ปริญญาหนูให้เขาส่งไปที่โน่นเลย ไม่อยู่ร่วมค่ะ ฝากดูแลแม่ด้วยนะคะพ่อ หนูจะรีบกลับค่ะ ได้ค่ะ รักพ่อนะคะ"

ออแกนในวัยยี่สิบห้าย่างยี่สิบหกปี รีบเก็บสัมภาระทั้งหมดอย่างลวกๆ เพื่อเดินทางกลับประเทศไทย ในวันที่เธอจบการศึกษา กลับได้รับข่าวร้ายที่สุดในชีวิตว่าแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอรู้สึกว่ามีความผิดปกติในเรื่องนี้ เธอจึงขอความช่วยเหลือจากวุฒิ

"ออแกนจะให้พี่หานักสืบ สืบเรื่องนี้ดูอย่างนั้นหรือ แต่ว่าทางตำรวจ...."

"ออแกนแค่สงสัย ปกติคุณแม่ไม่ออกไปไหนคนเดียวแบบนี้ รถทุกคันมีการตรวจสภาพ จู่ ๆ จะเกิดเรื่องแบบนี้ อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราเห็น เรื่องนี้ฝากพี่วุฒิจัดการให้ด้วยนะคะ"

"อืม ได้สิ ว่าแต่ เก็บของหมดหรือยัง ถ้ายังก็ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวพี่ให้คนเก็บและส่งตามไป นี่ตั๋วเครื่องบินนะ ไฟลท์พรุ่งนี้บ่ายสอง คืนนี้นอนเอาแรงหน่อย พรุ่งนี้ต้องเดินทางแล้ว ใจเย็นๆ นะ คุณน้าต้องปลอดภัย"

"ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่วุฒิ เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ"

ปฏิวุฒิเดินออกมาจากห้องของออแกน และเดินกลับห้องพักของตัวเอง ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ สามปี ออแกนไม่เคยมองเขาเป็นมากกว่าพี่ชายเธอเลย เธอให้เกียรติเขาเสมอ แต่ก็ไม่ใช่อย่างที่เขาต้องการ

ใจของเธอ เหมือนไม่เปิดรับใคร ตลอดเวลาเธอเอาแต่หมกมุ่นอยู่แต่กับตำรา เธอมุ่งมั่นกับการเรียนมากจนสามารถเรียนจบได้ในเวลาสองปี พร้อมกับคว้าเกียรตินิยมมาครองไว้ได้ จริง ๆ ควรจะได้อยู่ร่วมพิธีจบการศึกษาและเป็นตัวแทนนักศึกษาขึ้นกล่าวคำปราศรัยด้วยซ้ำ หากไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นก่อน

บุคลิกของเธอก็เปลี่ยนแปลงไปจากสามปีก่อนอย่างสิ้นเชิง เธอดูเป็นนักธุรกิจมากขึ้น จนบริษัทตลาดหลักทรัพย์รายใหญ่ที่นี่ลงทุนจ้างเธอด้วยสัญญาจ้างหนึ่ง ปีหลังจากที่เธอเรียนจบ และเธอก็ตัดสินใจไม่ต่อสัญญาเพื่อจะกลับเมืองไทย แม้ว่าบริษัทนั้นจะเสนอรายได้เพิ่มให้เธออีกสองเท่าก็ตาม

เขาติดตามและเห็นความเปลี่ยนแปลงของออแกนมาตลอดสามปี มีแค่ครั้งเดียวที่เห็นเธอกลับไปเหมือนครั้งแรกที่เจอเธอเมื่อสามปีก่อน ก็ตอนที่พิมพ์ลดามาเยี่ยมเธอเมื่อตอนปีใหม่ที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าเธอจะเปิดใจยอมรับเพื่อนสาวคนนี้คนเดียว

ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิประเทศไทย

"คุณหนู ท่านประธานให้มารับครับ"

"อืม คุณพ่อล่ะ"

"เฝ้าคุณผู้หญิงอยู่ที่โรงพยาบาลครับ"

"อืม รู้แล้ว รีบไปโรงพยาบาล ขอแมสด้วย"

"ออแกน ให้พี่ไปด้วยมั้ย"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่วุฒิ ออแกนไปเองได้ พี่วุฒิกลับมาเหนื่อยๆ กลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเถอะค่ะ แล้วอีกสองสามวัน ออแกนจะติดต่อไปนะคะ จะไปกราบคุณป้าลิลิลด้วย"

"งั้นก็ได้ ไว้พี่จะบอกแม่ให้นะ"

"ขอบคุณค่ะพี่วุฒิ"

ออแกนเดินนำบอดี้การ์ดของพ่อเธออีกสองคนมา เธอสวมแมสสีดำ พร้อมกับแว่นดำ ก่อนจะเดินขึ้นรถที่รออยู่ด้านนอกไปอย่างรวดเร็ว บรรยากาศเมืองไทยสามปีที่เธอไม่เคยกลับมาเลย บางอย่างได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว แต่บางอย่างก็ยังดูเหมือนเดิมจนน่าตกใจ อย่างเช่น การจราจรบนท้องถนน

ออแกนนั่งไถมือถืออย่างใจลอย เมื่อเธอมาถึงเมืองไทย พ่อก็จัดการซื้อโทรศัพท์พร้อมซิมการ์ดให้เธอโดยฝากบอดี้การ์ดมา เธอเลื่อนดูข่าวเรื่อยๆ จนเห็นข่าวของมารดาในฟีดข่าวของแอฟชื่อดัง

"รู้ชื่อหมอที่รักษาคุณแม่มั้ย"

"รู้ครับคุณหนู หมอวิศรุต ศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาลเราครับ"

ชื่อนี้สะกิดใจให้ออแกนนึกไปถึงวันวานที่เธอยังวิ่งขึ้นลงเป็นเด็กส่งกาแฟ จนวันสุดท้ายก่อนที่จะเดินทางไปต่างประเทศ ภาพนั้นย้อนกลับมาอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่ตลอดเวลาสามปี เธอแทบจะลืมทุกอย่างที่เมืองไทยได้เกือบหมดแล้ว ยกเว้น...เขา

"ช่วยเช็คเวรหมอคนนี้ที ตอนนี้เขาอยู่โรงพยาบาลรึเปล่า"

"ครับคุณหนู"

บอดี้การ์ดจัดการเช็คให้ทันที ไม่ถึงห้านาที เขาหันกลับมาแจ้งเธอ

"คุณหนูครับ วันนี้คุณหมอรุตเข้าผ่าตัดทั้งวัน น่าจะไม่มีเวลาออกมาจากห้องผ่าตัดเพื่อมาพบคุณหนูครับ"

"ดี งั้นรีบไป"

ที่ให้ตรวจเช็คเพราะไม่อยากพบเขา เธอยังไม่พร้อม เขายังไม่เคยรู้จักเธอจริง ๆมาก่อน เธอยังไม่อยากพูดอะไรกับเขา แม้ในความทรงจำส่วนลึกๆในหัวใจ ยังไม่เคยสลัดเขาออกไปได้เลยก็ตาม

เมื่อนึกย้อนถึงเหตุการณ์สามปีที่แล้วก่อนที่เธอจะจากไป เขามีช่องทางมากมายที่จะติดต่อเธอ แต่เขาก็ไม่ทำ และปล่อยให้เรื่องมันเงียบไปเองโดยที่ไม่พูดอะไรเลย

เธอยอมรับว่าสามเดือนแรก เธอนั่งรอการติดต่อจากเขาทางใดทางหนึ่งซึ่งหากเขาจะพยายามได้

แต่เธอก็ต้องผิดหวัง เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกผิดหวัง และนั่น เป็นครั้งที่เธอตัดสินใจลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่

นิมิตรา คนใหม่ ที่ไม่ใช่เด็กสาวที่คอยตามไล่มองผู้ชายหล่อโดยไร้เหตุผล และมานั่งมโนเอาเองว่าเขาอาจจะมีใจ เหมือนสาวน้อยในนิยายที่เธอเขียนค้างเอาไว้เมื่อสามปีก่อน

โรงพยาบาล KBH

รถเบ๊นซ์หรูสีดำจอดหน้าโรงพยาบาล แผนกผู้ป่วยใน ก่อนที่บอดี้การ์ดจะเดินลงมาเปิดประตูให้ผู้ที่อยู่ข้างในเดินลงมา

หญิงสาวสวมชุดสูทกางเกงขายาวสีขาวเข้าตัวซึ่งออกแบบและสั่งตัดจากห้องเสื้อแบรนด์ดัง รองเท้าส้นสูงสีงาช้างเข้ากันกับชุด ผมรวบสูงทิ้งหางม้าลงมา ถือกระเป๋าแบรนด์เนมใบเล็กสวมแว่นตาดำและแมสสีดำเดินเข้าไปภายในตัวอาคาร

สายตาที่มองมาอย่างอยากรู้ว่าคนดังคนไหนที่มาโรงพยาบาล ถึงขั้นมีบอดี้การ์ดเดินตามเป็นแถวแบบนี้ ก่อนที่ทั้งหมดจะกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นสี่แผนกศัลยกรรม ซึ่งเป็นห้องพักฟื้นผู้ป่วย

ใจของออแกนสั่นเล็กน้อยกับการมาเยือนที่นี่อีกครั้ง บรรยากาศที่คุ้นเคย แต่ทว่าเธอในวันนี้กลับเปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง ลิฟต์เปิดแล้ว พร้อมกับพยาบาลที่เธอคุ้นหน้า

น้ำหวานกับหมอชลธีร์ เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะเดินผ่านสองคนนั้นไปพร้อมกับบอดี้การ์ด น้ำหวานและหมอชล มองตามเธอจนเหลียวหลัง

"นั่น นางแบบหรือดาราที่ไหน หุ่นโคตรดี โคตรสูง โคตรสวยเลย"

"คุณหมอคะ น้ำลายจะไหลแล้ว ไปค่ะ ไปส่งผลตรวจก่อน"

"รู้แล้วๆ เฮ้ย เดี๋ยว ห้องนั้นมัน...."

น้ำหวานก็มองตามหมอชลไป เธอหยุดที่หน้าห้องของคุณผู้หญิง ก่อนที่บอดี้การ์ดจะยืนเฝ้าหน้าห้อง แล้วให้เธอเดินเข้าไป

"คุณหมอ นั่นมันห้องคุณผู้หญิงนี่ เธอเป็นใครกันน่ะ"

ไม่นานพวกเขาก็ได้คำตอบ เมื่อท่านประธาน เดินออกจากลิฟต์อีกตัวและเร่งเดินตามเข้าไปที่ห้องนั้นทันที ทั้งชั้นแตกตื่นเพราะการเดินเข้าไปของบุคคลสองคน

"หมอชล ไปส่งผลตรวจเองก่อนนะคะ น้ำหวานขอไปแจ้งหมอรุตก่อน"

"หมอรุตผ่าตัดอยู่ วันนี้คงยังไม่ได้ออกมาหรอก ไปเถอะ"

"ค่ะๆๆ"

ห้อง VIP

"พ่อคะ"

หญิงสาวสวมกอดผู้เป็นพ่อทันทีที่เห็นหน้า จริงๆพ่อกับแม่บินไปเยี่ยมเธอบ่อยมาก เพราะต้องไปติดต่อเรื่องธุรกิจด้วย

"ลูกพ่อ ขวัญเอ้ยขวัญมานะ เดินทางเรียบร้อยดีนะ"

"เรียบร้อยดีค่ะ หมอว่ายังไงบ้างคะ เรื่องอาการของคุณแม่"

"หมอบอกว่าการผ่าตัดสมองเรียบร้อยดี ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ ให้แม่รู้สึกตัวหรือตอบสนอง ก็จะสามารถบอกได้ว่าขั้นตอนต่อไปต้องทำอะไร"

"แม่ ออแกนมาแล้ว แม่คะ หนูคิดถึงแม่นะคะ กลับมาหาหนูนะแม่ แม่จ๋าา"

หยดน้ำตาของหญิงสาวหยดใส่มือของมารดา แต่เธอก็ยังไม่มีการตอบสนองใดๆ ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร ผู้มาเยือนคนใหม่ก็เดินเข้ามา ออแกนรีบใส่แมสกลับเข้าไป พร้อมกับความงุนงงของผู้เป็นพ่อ

"ท่านครับ คุณหนูพลอยมา บอกว่าจะมาเยี่ยมคุณผู้หญิงครับ"

คุณหนูพลอย ลูกสาวนอกสมรสของพ่อเธอ ซึ่งแม่ของเธอ คุณธิดา อ้างว่าเป็นลูกของพ่อ เธอใช้สื่อมวลชนบีบบังคับให้พ่อยอมรับลูกสาวคนนี้พร้อมกับผลตรวจ DNA ตอนนั้นพ่อต้องแก้ปัญหาโดยการยอมรับเธอเข้ามาในตระกูลกฤษณบดีรักษ์ เพื่อไม่ให้หุ้นส่วน และสื่อมวลชนโจมตีบริษัทในเครือ

ออแกนและแม่เธอรู้ดี จึงได้รีบส่งออแกนไปต่างประเทศก่อนกำหนด เพื่อเลี่ยงการสืบเรื่องลูกสาวคนโตของพ่อ

"ให้เธอเข้ามาเถอะค่ะพ่อ ไม่เป็นไร มีหนูอยู่"