ตอนที่ 7 สายลมที่พัดกลับมา...อีกครั้ง

ออแกนไม่เคยพบตัวจริงของคนที่อ้างว่าเป็นน้องสาวของเธอมาก่อน เธอเคยเห็นแค่ในภาพและคลิปจากข่าวตามสื่อต่างๆที่เธอและแม่ของเธอประโคมข่าวช่วงแรกๆที่ได้รับการยอมรับให้เข้ามาในตระกูล เป็นสาวน้อยที่ทำตัวให้ดูน่ารัก น่าเอ็นดู และน่าสงสาร

เมื่อพ่อเธออนุญาต ประตูเปิดออกมา สาวน้อยในชุดเดรสสีชมพูหวาน พร้อมกับกระเช้ารังนกและผลไม้อีกสองถาดใหญ่ที่ให้คนเตรียมมา ก็วางอยู่ที่โต๊ะสำหรับเยี่ยม เธอค่อยๆวางมันลง ก่อนจะยกมือไหว้

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ พลอยมาเยี่ยมคุณแม่ค่ะ"

"ขอโทษนะ นึกไม่ออกว่าแม่ไปมีลูกเพิ่มเมื่อไหร่ เท่าที่รู้ ฉันเป็นลูกคนเดียว เธอเป็นใคร"

เสียงเย็นดั่งน้ำแข็งสาดใส่หน้าของหนึ่งฤทัยหรือพลอย อย่างชนิดที่ตั้งตัวไม่ทัน และแล้ว สิ่งที่เกินคาดกว่านั้นก็เกิดขึ้น เธอเริ่มสะอึกสะอื้น ก่อนที่จะพูดแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง

"ขอ ขอโทษด้วยค่ะ อึก พลอย อึก แค่ อยากจะ อึก มาเยี่ยม..."

"พูดก็พูดให้ดี ๆ ถ้าไม่พร้อมก็ไปร้องไห้ให้พอก่อน พูดเป็นภาษาคนเมื่อไหร่ค่อยกลับเข้ามา"

ผู้พูดยังยืนกอดอกอย่างมีอำนาจ พลอยเงยหน้าขึ้นมองอย่างรู้สึกเกรงกลัวเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหยุดแสร้งร้องไห้ และใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาก่อนจะพูดต่อ

"ขอโทษค่ะ เอ่อ คุณคือ...."

"นิมิตรา"

"ที่แท้ก็พี่สาวนี่เอง พี่ออแกนใช่มั้ยคะ"

หนึ่งฤทัยมองไปที่สาวสวย สง่าตรงหน้าอย่างนึกอิจฉา เธอทั้งสูง หุ่นดี หัวจรดเท้าสวมแบรนด์เนมทั้งตัว พร้อมคิดในใจว่า สิ่งเหล่านี้ ควรจะเป็นของเธอทั้งหมด ไม่ใช่ของผู้หญิงที่มายืนด่าเธออย่างอวดดีแบบนี้

"เรียกว่าคุณนิมิตรา จะสะดวกกว่าค่ะ เราไม่ได้รู้จักกันเป็นส่วนตัว"

เธอเริ่มน้ำตาคลออีกแล้ว นี่มันอะไรกัน เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าเธอมันน้ำตาจระเข้ บีบน้ำตาได้ทุกเรื่อง แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้

"พลอยรู้ตัวค่ะ ...ว่า...พี่ไม่ยอมรับน้อง อึก...อย่างพลอย...พลอย...อึก...ไม่คู่ควร"

"พอเถอะค่ะ ถ้าคุยภาษามนุษย์ไม่ได้ ก็หยุด ขอบคุณสำหรับของเยี่ยม"

"คุณพ่อ... วันนี้พี่หมอรุตไม่มาตรวจคุณแม่ เอ๊ย คุณป้าอีกเหรอคะ"

"ยัง หมอรุตมีเคสผ่าตัดน่ะ"

ออแกนพ่นลมออกจากจมูก ที่แท้ น้องใสซื่อนี่ ก็มาแอ๊บรอคุณหมอสุดหล่อนี่เอง เหนือความคาดหมายจริง ๆ

"งั้น พลอยขอตัวเอาของไปฝากให้พี่หมอหน่อยนะคะ"

"อืม ไปเถอะ"

อาการกลืนไม่เข้า คายไม่ออกของพ่อเธอ ออแกนเข้าใจดี เขาย่อมรู้ดีว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเขา แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะฝ่ายนั้นเล่นดักทางว่าตรวจ DNA เรียบร้อยแล้ว หากเขาจะตรวจซ้ำ ก็เกรงว่าจะกระทบกับทุกอย่างเป็นวงกว้าง ณ ตอนนั้นทำให้เขาไม่มีทางเลือกจริงๆ

"ออแกน ลูกกลับมาเหนื่อยๆ อยากพักมั้ย"

"พ่อมีคอนโดแถวนี้เหลือสักห้องมั้ยคะ ออแกนว่าอยากจะพักแถวนี้ เวลามาหาคุณแม่ จะได้สะดวกหน่อยค่ะ"

"อืม ดีเหมือนกัน งั้นไปพักที่คอนโดพ่อ มีห้องว่างอยู่ เดี๋ยวพ่อให้คนเอาการ์ดมาให้"

"ขอบคุณค่ะพ่อ"

"เดี๋ยวพ่อจะไปประชุมบอร์ดก่อนนะ ลูกรอรับการ์ดแล้วก็ไปพักซะ พ่อให้คนทำความสะอาดห้องนั้นตลอด ลูกเข้าไปอยู่ได้เลย ขาดเหลืออะไรก็แจ้งวิษณุเอาละกัน"

"ได้ค่ะพ่อ ไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้า หนูค่อยมาเริ่มงานที่นี่"

"ลูกพ่อโตแล้วสินะ ไม่อยากพักผ่อนก่อนสักหน่อยเหรอลูก"

"ไม่ล่ะค่ะ เป็นห่วงคุณแม่ ไปเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงทางนี้นะคะ หนูจัดการเองได้ค่ะ"

"พ่อให้คนไปเอาการ์ดให้ รอก่อนนะ"

เมื่อพ่อออกไปแล้ว เธอจึงจัดการติดตั้งบางอย่างเอาไว้ที่ห้องคนไข้ทันที เป็นกล้องและอุปกรณ์อัดเสียงเครื่องเล็ก ที่เธอสั่งทำพิเศษ เพื่อคอยจับสัญญาณอันตรายในห้องคุณแม่

"หวังว่าจะเจอเบาะแสอะไรบ้างนะคะ แม่ เอาใจช่วยหนูนะคะ"

ไม่นานนัก คุณวิษณุ เลขาของพ่อก็นำการ์ดห้องพักไปให้ ก่อนจะนำทางเธอเดินออกไปเพื่อไปที่คอนโดเพื่อพักผ่อน เธอเดินผ่านเค้าน์เตอร์พยาบาลที่คุ้นเคย ก่อนที่จะหยุดมอง พลอย สาวน้อยที่กำลังซื้อใจพยาบาลใน วอร์ดนี้ ด้วยการซื้ออาหารและขนมดีๆมาให้พวกเขา

"เดินเกมได้สวย สู้เขานะ น้องชาเขียว (ผู้หญิงแอ๊บแบ๊ว)"

ออแกนเดินผ่านเคาน์เตอร์โดยไม่ได้หยุดมองใคร ทั้งหมดเงียบกริบเมื่อเธอเดินผ่าน เพราะตกตะลึงในความสวยและสง่าของเธอนั่นเอง หมอรุตที่พึ่งเดินออกมา ทันเห็นเธอก่อนที่จะเดินผ่านไป เธอเองก็เห็นเขาเช่นกัน แต่ก็ต้องรักษาอาการอย่างเต็มที่ หากตอนนี้ไม่มีแว่นตากับแมส เธอคงเสียอาการน่าดู....

"สวยมากเลย นั่นใครเหรอคะ"

"ไม่ใช่สวยธรรมดา โคตรสวยยย ต่างหาก ทั้งสูง หุ่นดี สง่างาม เป็นนางแบบได้เลย ดูชุดที่เธอใส่สิ นั่นน่าจะสั่งตัดแพงน่าดูเลยนะ"

"กระเป๋านั่น รุ่นลิมิเต็ด หาซื้อไม่ได้แล้ว ผลิตแค่แปดร้อยใบเอง"

พลอยยืนบิดผ้าเช็ดหน้าอย่างอิจฉา อีกไม่นาน ถ้านังแก่ในห้องนั้นตายเมื่อไหร่ เธอกับแม่ก็จะเข้าไปอยู่ในบ้าน เป็นคุณหนู ทุกสิ่งที่ออแกนได้ เธอก็ต้องได้ด้วย

"ไม่มีงานทำกันเหรอ"

หมอรุตเดินเอาแฟ้มมาวางก่อนที่ทุกคนจะสะดุ้งสุดตัว

"อุ่ย คุณหมอ แหะๆ ไปแล้วค่ะ ไปๆๆ"

พลอยปรับสีหน้าทันที ( เร็วยิ่งกว่ากิ้งก่าอีก ) พร้อมกับเดินมาเกาะแขนเขาอย่างสนิทสนม ออแกนที่รอลิฟต์อยู่เหลือบมามองทันเห็นพอดี

"พี่รุตคะ พลอยเอาขนมมาให้ วันนี้ทานข้าวหรือยังคะ พลอยทำของอร่อยๆมาเยอะเลยค่ะ ว่าจะเอาไปให้อยู่ แต่พี่ลูกตาลบอกว่าพี่รุตอยู่ในห้องผ่าตัดทั้งวัน"

สายตาของวิศรุตอยู่ที่หญิงสาวหน้าลิฟต์ เขารู้สึกคุ้นตาเธออย่างประหลาด เธอเป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับท่านประธาน แต่เมื่อกี้ ถึงจะมีแว่นตาบังอยู่ เขามั่นใจว่าเธอมองมาที่เขาแวบหนึ่งอย่างแน่นอน เธอเข้าลิฟต์ไปแล้ว ก่อนที่วิศรุตจะหันกลับมา แกะมือของพลอยออก

"ขอโทษครับ ผมมีผ่าตัดต่อ รบกวนคุณพลอยให้หวานไว้ก็ได้ครับ ผมขอตัวก่อน"

เขาเดินกลับเข้าไปที่ห้องพักแพทย์โดยไม่หันกลับมาอีก ภาพหญิงสาวคนนั้นแวบขึ้นมาในหัวเขาบ่อยอย่างประหลาด เงาใครบางคนผุดขึ้นในความคิด

รอยยิ้มที่คุ้นตานั้น แต่จะใช่เธอได้อย่างไร ในเมื่อเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ สงสัยจะผ่าตัดมากไปจนเลอะเลือน ควรนอนสักงีบ ให้สมองปลอดโปร่งขึ้น ใช่ นอนๆๆ

ออแกนถึงคอนโดที่พ่อจัดเตรียมไว้ให้แล้ว ที่นี่ใช้รหัสผ่านกับคีย์การ์ดแทนกุญแจ วิษณุอธิบายให้เธอฟัง ที่นี่เป็นคอนโดสุดหรูใจกลางเมือง

ตั้งแต่ชั้นสิบสี่ขึ้นมาเป็นของแพทย์ที่ทำงานในโรงพยาบาลนี้ทั้งหมด เป็นสวัสดิการที่ทางโรงพยาบาลมอบให้เพื่อความสะดวก ตั้งแต่ชั้นที่ยี่สิบเอ็ดถึงสามสิบสองหนึ่งชั้นจะมีห้องเพียงสองห้องเท่านั้น ห้องที่เธอมาอยู่คือชั้นยี่สิบเจ็ด

"ขอบคุณนะคะพี่วิษณุ แล้วออแกนจะฝากของฝากไปให้นะ ขอรื้อก่อนนะคะ"

"ขอบคุณครับคุณหนู พักผ่อนนะครับ หากมีอะไรก็โทรเรียกผมได้เลย"

"ได้เลยค่ะ ว่าแต่ อีกห้องนี่ ของใครเหรอคะ"

"อ๋อ ยังไม่มีคนอยู่หรอกครับ มีคุณหนูพักคนเดียว กลัวรึป่าวครับคุณหนู แต่ระบบป้องกันความปลอดภัยของเราแน่นหนามากนะครับ คุณหนูไม่ต้องห่วง"

"ไม่หรอกค่ะ ดีแล้ว ชอบอยู่คนเดียวแบบนี้แหละค่ะ ขอบคุณนะคะพี่วิษณุ แล้วเจอกันค่ะ ออ ขอรถให้ออแกนซักคันนะคะ"

"ได้ครับ นี่เลยครับ เตรียมเรียบร้อยแล้วคร๊าบบบ"

"ยังรู้ใจเหมือนเดิม ของฝากต้องมากหน่อยแล้วมั้งคะเนี่ยย"

"ผมรอคุณหนูกลับมานานแล้วครับ คุณหนู ยินดีต้องรับกลับบ้านนะครับ"

ออแกนเดินมากอดชายวัยกลางคน ที่ทำงานให้คุณพ่อเธอมาเกือบยี่สิบปี ตั้งแต่เธอเด็ก ๆ ก็เห็นพี่วิษณุแล้ว เขาตบไหล่เธอเบาๆอยางเอ็นดูในฐานะน้องสาวที่เขาเลี้ยงมาแต่เด็ก

"ออแกนขอตัวก่อนนะคะ"

"ครับคุณหนู"

ห้องพักข้างในเป็นห้องที่เหมาะสำหรับคนเมืองหลวงจริง ๆ แยกสัดส่วนอย่างลงตัวสองห้องนอนสองห้องน้ำ มีแยกห้องครัว และพื้นที่โถงกลางที่วางโซฟาสุดหรูเอาไว้

ออแกนเริ่มเปิดโน๊สบุ๊กเพื่อตรวจสอบบางอย่างเธอกำลังเชื่อมต่อกับอุปกรณ์ที่เธอติดตั้งเอาไว้ที่ห้องพักของคุณแม่

สัญญาณภาพมาแล้ว และตามมาด้วย สัญญาณเสียง ภาพที่เห็นข้างหน้า ทำให้หัวใจของออแกนเต้นรัวขึ้นมาอีกครั้ง ทั้ง ๆที่มันสงบมามากกว่าสามปีแล้ว

"หมอวิศรุต".......