ตอนที่ 4 หมอรุตมีแฟนแล้ว

หมอรุตกลับมาถึงคอนโดตัวเอง หลังจากที่ไปส่งแม่ของเขาที่บ้าน เขาแยกมาอยู่คนเดียว ตั้งแต่เริ่มทำงานที่โรงพยาบาล ด้วยเหตุผลที่ว่าอยู่ใกล้ที่ทำงาน สะดวกมากกว่า

ที่จริงแล้ว เขาอยากมีพื้นที่ส่วนตัว หากอยู่บ้าน เขาจะต้องทนรับแขกของคุณแม่ที่เที่ยวพาเพื่อนๆและลูกสาวของแต่ละคนมาแนะนำให้เขา จนเขาทำตัวไม่ถูก

เขาถอดเสื้อออกเตรียมจะอาบน้ำ นึกถึงเรื่องนึงได้ จึงดึงเสื้อในตะกร้าขึ้นมาดู รอยจูบสองรอยที่ติดอยู่ที่หน้าอก และตอนที่เดินชนกับสาวน้อยหน้าหวานคนนั้น

เขายกมือขึ้นไปลูบที่รอยลิปนั้นอย่างลืมตัว จนสะดุ้ง และรีบเอาเสื้อตัวนั้น แขวนแยกไว้อีกราวหนึ่ง แล้วจึงเดินเข้าไปอาบน้ำ

Chebet Cafe'

"จริงเหรอ แกไปดูตัวมา แล้วไปเจอคุณหมอ หูยย บุพเพอะไรวะเนี่ยย น่าอิจฉา แล้วแกให้เบอร์คู่ดูตัวไปเหรอ"

"อืม เขาขอ ก็เลยให้ไปน่ะ"

"แล้วหมอล่ะ ได้ให้ไปมะ"

"หึ เค้าไม่ได้ขอนี่นา"

"เอาเถอะๆ อีกสิบนาทีจะเจ็ดโมงแล้ว รอดูหลังจากนี้ก็รู้"

"ถ้าเค้าเมินฉันล่ะ ถ้าเค้าจำฉันไม่ได้ล่ะ พิมพ์ ไม่เอาอ่ะ ไปหลังร้านดีกว่า ไม่รู้จะสู้หน้าเขายังไง"

"นั่งลงไป นั่งเลย แล้วก็เขียนนิยายของแกไปวะ ดองไว้น่ะ นานเท่าไหร่แล้ว ตอนนี้เรารอแค่ผลสอบอย่างเดียว ชีวิตในรั้วมหาลัยก็จบลงแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงเวลาของสาวน้อย ที่กำลังจะตามหารักแท้"

พิมพ์ทำท่าประสานมืออ้อนวอน และหันกลับมาทำตาหวานปริบๆให้เพื่อนสาว

"อีกห้านาที แกไปได้แล้วๆ ฉันอ่านข่าวเสียหน่อย"

ออแกนเปิดอ่านข่าวจากหน้าจอมือถือ เธอสะดุดกับข่าวหนึ่งเข้า ก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนอ่าน มือเธอเริ่มสั่นเล็กน้อยเจ็ดโมงตรง และเขาก็เดินเข้ามา แต่เหมือนว่าออแกนไม่ได้มองเขา

พิมพ์หันมามองออแกน และสลับไปมองที่หมอรุต ซึ่งเดินเข้ามาสั่งกาแฟเช่นเดิม เขาหันไปมองออแกนที่นั่งหน้าซีดอยู่ที่โต๊ะ พิมพ์และหมอรุตมองหน้ากัน และรีบหลบตากันทันที

"ทำไมไม่เห็นทักทายเลยล่ะ หรือคุณจำผมไม่ได้" (หมอรุต)

"ยัยบ้าเอ๊ย เป้าหมายมาแล้ว มัวอ่านอะไรอยู่ เดี๋ยวเขาไป ก็มาแว๊ดฉันอีก" (พิมพ์)

ออแกนลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว ไม่หันกลับมามองใครอีก หมอรุตยืนงง เกิดอะไรขึ้นกับเธอ เขาจ่ายค่ากาแฟ และเดินตามออแกนออกไป เธอเดินเหม่อลอยกำลังจะข้ามถนน ที่กำลังมีรถวิ่งมา หมอรุตวิ่งไปดึงแขนเธอเข้ามา จนกาแฟเขาหกลงไปที่พื้น แต่เขาไม่ได้สนใจ

"ออแกนครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่า"

"ออแกน แกเป็นอะไร ว๊ายย คุณหมอ กาแฟคุณหกหมดเลย"

"ไม่เป็นไรครับ ออแกน ออแกน คุณได้ยินผมมั้ย ออแกน"

พิมพ์และหมอรุตมองหน้ากันอย่างตกใจ จู่ ๆเธอก็ลุกขึ้นและเดินออกมาจากร้านโดยไม่พูดไม่จา และเกือบจะโดนรถชน หากเขามาช้าไปอีกแค่วินาทีเดียว.....

ออแกนหันไปมองหน้าพิมพ์ ก่อนที่จะบอกเธอว่า

"เราจะกลับบ้าน"

"เกิดอะไรขึ้นออแกน บอกเราก่อน"

"พิมพ์ เราต้องกลับไปเคลียร์บางอย่าง เราไม่เป็นอะไร คุณหมอ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย ขอตัวก่อนค่ะ"

"เดี๋ยว ออแกน ไป ฉันขับรถให้แล้วค่อยคุยกัน คุณหมอ ขอบคุณมากนะคะ แล้วก็กาแฟ ไปรับแก้วใหม่ที่ร้านได้เลยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ"

พิมพ์เดินประคองออแกนไปที่รถ และขึ้นไปขับแทน เธอขับรถมินิคูเปอร์มาเอง แต่ในตอนนี้ คงจะขับกลับไม่ได้

"ออแกน มีเรื่องอะไร ค่อยๆพูด แกใจเย็นๆ"

"แกจอดรถ แล้วดูนี่สิ"

พิมพ์จอดรถในสวนสาธารณะในหมู่บ้านหรู ซึ่งออแกนอาศัยอยู่ ก่อนที่จะตกตะลึงกับข่าวที่เพื่อนสาวเอามาให้เธออ่าน

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ลูกนอกสมรสของพ่อแก ใช่เหรอ แถมบอกว่าตรวจดีเอ็นเอเรียบร้อยแล้ว แล้วคุณป้ารู้เรื่องนี้หรือยัง"

"รู้แล้วสองแม่ลูกนี่ใช้สื่อบีบบังคับให้พ่อยอมรับและมอบหุ้นให้ เพื่อรับขวัญลูกสาว"

"แล้วพ่อแกจะยอมเหรอ พ่อแกรักแกออกจะตาย"

"นี่แหละถึงต้องรีบมาคุยกัน ทางนั้นใช้แผนชั่วเพื่อบีบให้พ่อยอมรับ ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้ ผลพิสูจน์ออกมาแล้ว พิมพ์ ฉันคงเลื่อนกำหนดไปเมืองนอกให้เร็วขึ้น"

"เฮ้ยย ออแกน แกเอาจริงเหรอ"

"เพื่อไม่ให้ทิ้งจุดอ่อน และเลี่ยงมีประเด็น ต้องไปก่อนที่เรื่องจะบานปลาย ถึงได้รีบกลับมาคุยกับพ่อแม่ไง ฉันรู้ว่าสักวันสองแม่ลูกนี่ต้องหาเรื่องเราแน่ และก็ทำจริง ๆ เป็นข่าวใหญ่เสียด้วย"

"ไม่ว่าแกจะตัดสินใจยังไง ฉันจะอยู่ข้างแกเว้ย ไปกัน...."

ข่าวผู้อำนวยการและเจ้าของโรงพยาบาลในเครือ KBH แอบมีลูกนอกสมรสจนโตเป็นสาวงามพึ่งมาเปิดเผย เป็นประเด็นใหญ่ในสังคมไฮโซชั้นสูงหลังจากนั้นอีกเกือบสองเดือน เพราะทางคุณธิดา หรือภรรยาคนที่ สองของ คุณศตวรรษ ( ผอ รพ.KBH ) เธอได้จ้างสื่อตามติดชีวิตคุณหนูไอโซพันล้านคนใหม่ และคอยให้เงินปาปารัสซี่ในการนำเสนอข่าวของคุณหนูที่เพียบพร้อม เก่งทั้งการเรียน กีฬา และดนตรี จนพื้นที่ข่าวสังคม แทบจะเป็นการยึดครองของภรรยาคนที่สองของ ท่านประธานศตวรรษไปโดยปริยาย

Chebet Cafe'

"แกจะบินพรุ่งนี้แล้วใช่มั้ย"

"อืม"

"ของเตรียมเสร็จหมดแล้ว"

"แน่นอน ไม่ขาดตกบกพร่อง"

"เฮ้ออ ตั้งสองปี เชียวนะ ออแกน...แกจะได้กลับมาเมืองไทยบ้างมั้ยอ่ะ"

"เอาน่า แกคิดถึงก็บินไปหาสิ ที่โน่นก็มีบ้านอยู่ไม่ใช่เหรอ"

"ก็ได้ ถ้าคิดถึง เมกาก็แค่ปากซอยแหละเนอะ"

"พี่พิมพ์ อเมริกาโน่ร้อนสอง ลาเต้เย็นสอง ช็อคหวานน้อยสอง ส่งศัลกรรมชั้นสี่ คร๊าบบ"

"พิมพ์ เดี๋ยวฉันไปส่งเอง"

"ออแกน แกจะไม่บอกลาหมอรุตจริงๆน่ะเหรอ"

"บอกอะไรล่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย ที่สำคัญ ได้ข่าวว่าเขามีแฟนแล้วนี่"

ข่าวที่ซุบซิบกันในโรงพยาบาลตอนนี้ ไม่พ้นข่าวของหมอหนุ่ม กับอดีตเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยที่ย้ายมาใหม่ หมอมิว ที่แทบจะเดินตามติดกันเป็นเงา เรื่องนี้ทำให้ออแกนตัดใจได้ทันที และยอมเลื่อนวันเดินทางเข้ามาให้เร็วยิ่งขึ้น อย่างน้อยก็ไม่ต้องรู้สึกว่าจะต้องรออะไร หรือใครอีก

"นี่ ดูนั่นสิ หนุ่มหล่อสาวสวยอ่ะนะ อิจฉาา แต่ก็ เขาก็สมกันอ่ะนะ ว่าไม่ได้"

"เห็นว่าหมอรุตตามจีบสมัยเรียนนะ เป็นดาวเดือนคณะ มันก็ต้องเหมาะสมกันอยู่แล้ว"

"เป็นหมอศัลฯเหมือนกันด้วย ไม่มีอะไรดีกว่านี้แล้ว"

ออแกนเดินก้มหน้าผ่านไปที่เคาน์เตอร์พยาบาล

"พี่ลูกตาล กาแฟจ้าา"

"ออแกนคนสวย ขอบใจน๊าาา นี่ ดูคู่ตุนาหงันคู่ใหม่ของเราสิ น่ารักมั้ย ในที่สุด หมอมิวก็ละลายใจหมอรุตผู้เย็นชาลงได้แล้ว"

ออแกนยิ้มอ่อนให้พยาบาลสาว ก่อนที่จะหันตัวกลับ เธอไม่ค่อยอยากเห็นภาพนั้นอีก อย่างน้อยก่อนจะจากไป ก็ไม่อยากคิดมาก ก่อนที่พี่น้ำหวานจะเป็นคนเรียกไว้

"เดี๋ยวๆ ออแกนจ๋า พี่รบกวนเอาอเมริกาโน่ 2 แก้วนี้ ไปส่งที่ห้องพักแพทย์ทีนะ"

"เอ่อ คือ.."

"โทษที พี่จะรีบไปถ่ายเอกสารให้หมอมิวน่ะ ไม่งั้นจะเอาไปเองแล้ว ฝากด้วยน๊าาคนสวยย จุ๊บๆ"

เฮ้ออ ไปซะแล้ว เอาน่ะ ถือว่าเป็นการเจอหน้าครั้งสุดท้ายก่อนจะไปก็แล้วกัน

"ขออนุญาตค่ะ"

ออแกนเดินพรวดพราดเข้าไป ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำใจเธอดิ่งวูบลง หมอสาวคนนั้น กำลังจูบหมอรุตอย่างดูดดื่ม ในห้องพักแพทย์ ที่มีเพียงพวกเขาสองคนอยู่ เมื่อเธอเข้าไป ทำให้หมอรุตผละออกจากหมอมิวทันที

"มา ...ส่ง กา กาแฟค่ะ ขอโทษค่ะ"

"เดี๋ยว ออแกน เดี๋ยวก่อน"

ออแกนไม่อยากฟังอะไรทั้งสิ้น เธอวิ่งออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว และรีบกดลิฟต์ หมอรุตที่วิ่งตามมากดลิฟต์ค้างเอาไว้

"ขอโทษค่ะหมอรุต ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปรบกวนพวกคุณ"

"ออแกน เดี๋ยวสิ นั่นมัน คือผม..."

"อ้าวพี่หวานคะ"

ออแกนทำเป็นเรียกคน ทำให้หมอรุตหันไปมอง เธอรีบปัดมือหมอหนุ่มออก ก่อนที่จะรีบกดปิดประตูลิฟต์ เขาไม่ทันระวัง จึงตามไม่ทัน ประตูลิฟต์ปิดสนิท พร้อมกับลงไปชั้นล่าง เหมือนใจของออแกน ที่ร่วงหล่นไปหมดแล้วกับภาพที่เห็น เฝ้ามองเขามาตั้งนาน อุตส่าห์ได้พูดคุยกัน หลังจากนี้มันจะเป็นเพียงแค่ความทรงจำ

น้ำตาหยดน้อย ๆ ค่อย ๆ ไหลลงมาอย่างไม่ทันรู้ตัว นี่เธอแคร์เขามากไปหรือเปล่า เธอกำลังจะบินไปเมืองนอก ทั้ง ๆที่ไม่ได้เอ่ยลาเขาเสียด้วยซ้ำไป ไม่ได้เป็นอะไรกับเขา มีสิทธิ์อะไรไปเสียใจ ก่อนลิฟต์จะเปิด ออแกนเช็ดน้ำตาและรีบเดินออกมาจากโรงพยาบาล และรีบกลับบ้านทันทีก่อนที่พิมพ์จะตะโกนตามไปว่า

"เดี๋ยวปิดร้านแล้วจะรีบตามไปนะ ออแกน"

"อะไรของเขา จะรีบไปไหนนะ ไหนบอกว่าเก็บของเรียบร้อยแล้วไง"

หมอรุตวิ่งมาทั้ง ๆที่สวมเสื้อกาวน์ เขาเดินเข้ามาในร้านอย่างเร่งรีบ จนหอบ

"คุณพิมพ์ ออแกนล่ะครับ"

"เอ่อ ออแกน พึ่งกลับออกไปค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ หรือว่าออแกนลืมอะไรไว้"

"เปล่าๆ ไม่มีอะไรครับ ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยคุย"

"เอ่อคุณหมอคือว่า ...พรุ่งนี้..."

แต่คุณหมอรุตเดินกลับออกไปแล้ว ไม่ทันได้ฟังที่พิมพ์จะบอกว่า

"พรุ่งนี้ออแกนก็จะไปแล้วค่ะคุณหมอ"