ตอนที่ 3 ฝากรอยไว้อีกแล้วนะครับ

"น้องออแกนชอบทานอะไรครับจะได้สั่ง"

"เออ ขอซีซ่าร์สลัดก็พอค่ะ ขอบคุณมากนะคะพี่วุฒิ"

"ยินดีครับ"

ชายหนุ่มหันไปสั่งอาหารตามที่สาวน้อยสั่ง เขาสั่งน้ำส้มสดมาเพิ่มให้เธอด้วย เขานึกดีใจที่ตกลงรับนัดคุณแม่วันนี้ ที่จริงเขาไม่ค่อยชอบเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ แต่พอได้มาพบหน้าสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างเขา ความคิดเลยเปลี่ยนไป

เขาเริ่มสนใจสาวน้อยคนนี้ และถูกใจเธอมากเป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าครั้งนี้ มารดาเขาก็ดูจะถูกใจเธอไม่น้อย ที่สำคัญได้ไปที่เดียวกันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า โอกาสนี้เขาคงต้องคว้าเอาไว้ให้ได้

"ขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ"

ออแกนลุกขึ้นไปเพื่อสูดอากาศที่ระเบียง เธออึดอัดนิดหน่อยที่จู่ๆ ถูกพามาดูตัวแบบไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ ถึงแม้ว่าปฏิวุฒิจะดูดีมากสำหรับคนที่อยู่ช่วงวัยเดียวกับเขา แต่ออแกนก็ไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่ อาจจะพอคบหาได้ แต่จะให้ข้ามขั้นเกินกว่านั้น คงต้องคิดหนัก

อีกทั้งในสายตาเธอตอนนี้ ก็มีแค่หมอหนุ่มกับคู่ดูตัวแสนสวยของเขา ที่เธออยากรู้ก็คือ เขาจะตกลงคบกันหรือไม่ ทั้งๆที่เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเธอ แต่ก็อดใจหายไม่ได้

เธอหันไปมองด้านขวา ตอนแรกกะว่าจะกลับเข้าไปข้างในเพราะเธอออกมานานแล้ว แต่เธอต้องชะงักเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนที่พึ่งเดินเข้ามา ยืนห่างจากเธอไปไม่ถึงสองเมตร หมอหนุ่มเดินออกมา คุยโทรศัพท์ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจเธอ แต่ออแกนก็ทำท่ารั้งอยู่อีกสักพัก เพื่ออย่างน้อยก็จะได้เข้าใกล้ชายหนุ่ม ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รับรู้การมีอยู่ของเธอ

"เฮ้ออ อากาศสดชื่นขึ้นมาทันทีเลย"

หมอหนุ่มวางหูแล้ว เขาจึงเดินกลับเข้าไป พร้อม ๆกับออแกนที่เดินตามเขามา วินาทีที่ไม่ทันตั้งตัว มีคนรีบเดินออกไปที่ระเบียง ชนกับหมอหนุ่มจนทำให้เขาหันกลับมาชนเธอเต็มแรงอีกครั้ง

"ว๊ายย"

หมอรุตดึงออแกนเอาไว้ได้ก่อนที่เธอจะล้มเพราะเธอเดินเหม่อลอย เขาดึงเธอจนเธอซบกับอกเขาอีกครั้ง สาวน้อยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวตกใจอีกรอบ นี่มันเรื่องอะไรกัน ชนกันวันเดียว 2 รอบ และ สะ สะ เสื้อตัวเดิมที่โรงพยาบาล แม่เจ้า มีลิปสติกสีชมพูพีชของเธอติดอยู่ และตอนนี้ก็มีสีเดิมติดอีกที่ สองรอยในวันเดียว คุณหมอไม่ได้เปลี่ยนเสื้อเหรอเนี่ย

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

"ขอบคุณนะคะ และก็ขอโทษด้วยค่ะ ไม่ทันได้มองค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ เอ๊ะ คุณ....."

ออแกนยิ้มแหยๆส่งให้เขา ก่อนที่จะยกมือไหว้เขาอีกที

"ขอโทษนะคะคุณหมอ วันนี้ฉันเดินชนคุณ 2 รอบเลย ขอโทษจริงๆ ออแกนไม่ได้ตั้งใจนะคะ มันเป็นอุบัติเหตุ"

"ครับ ผมเข้าใจ ดูเหมือนว่าคุณจะฝากรอยเพิ่มไว้อีกแล้วนะครับ"

"เอ่อ ขอโทษจริงๆค่ะ เอาแบบนี้มั้ยคะ พรุ่งนี้ออแกนจะไปเอาเสื้อตัวนี้ที่โรงพยาบาล แล้วเอาไปส่งซักให้คุณหมอ ถือว่าเป็นการขอโทษนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องลำบาก เดี๋ยวผมจัดการเองดีกว่า ว่าแต่ คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ"

"เอ่อ มาทานข้าวข้าวกับคุณแม่ค่ะ แล้วคุณหมอล่ะคะ"

"ออ เช่นกันครับผมก็มาทานข้าวกับคุณแม่"

"แล้วแฟนคุณหมอไม่มาด้วยเหรอคะ"

สาวน้อยรุกถามทันทีในเรื่องที่อยากรู้ ( ทีงี้ล่ะกล้าถาม ) เขาทำหน้าแปลกใจ

"แฟน ผมเหรอ ไม่มีนะครับ คุณ.."

"นิมิตราค่ะ เรียกว่าออแกนก็ได้ค่ะ คุณหมอ..."

"วิศรุตครับ เรียกผมหมอรุตก็ได้ ผมเห็นคุณดูสนิทกับเพื่อนผมนะ หมอชล"

"ออ ใช่ค่ะ หมอชล คนดีของพิมพ์ อิอิ"

"หืมม หมอชลมีแฟนแล้วเหรอครับ ผมไม่ยักรู้"

"ไม่ใช่ค่ะๆ เขาแค่แซวกันน่ะค่ะ พิมพ์เป็นเพื่อนออแกนเองค่ะ เปิดร้านกาแฟติดกับโรงพยาบาลคุณหมอไงคะ"

"ผมคงไม่ได้สังเกต"

แม่เจ้า นั่นแสดงว่าเขาไม่ได้จำหน้าใครเลย ซื้อกาแฟแล้วก็ออกไป ( อยากจะร้องไห้ไว้อาลัยให้ตัวเอง)

"ออแกนออกมานานแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วง"

"ครับ ไว้เจอกัน"

"ได้ค่ะคุณหมอรุต"

สาวน้อยเดินกลับเข้าไปข้างในพร้อมกับใจที่เต้นรัว พรุ่งนี้ ต้องไปเมาส์กับพิมพ์ลดา วันนี้เธอได้คุยกับเขาแล้ว เขาบอกว่านั่นไม่ใช่แฟนเขา Oh God!! โลกนี้ช่างสวยงามจริง ๆ

"เดินยิ้มอะไรมาแต่ไกล อารมณ์ดีอะไรขนาดนั้น"

"ไม่มีอะไรค่ะ คุณแม่"

"อาหารมาแล้วครับออแกน"

"ขอบคุณค่ะพี่วุฒิ"

สีหน้าอารมณ์ดี ยิ้มแย้มของออแกน ทำให้ใจของปฏิวุฒิเต้นรัว เขารู้สึกสนใจสาวน้อยคนนี้มากขึ้น เธอช่างเปลี่ยนอารมณ์ได้รวดเร็วนัก น่าสนใจมากจริง ๆ

"ออแกน พี่ขอแอตไลน์ไว้หน่อยได้มั้ยครับ ไหน ๆก็จะไปที่เดียวกัน"

"อ้อ ได้สิคะ ยินดีเลยค่ะ ไม่แน่ว่าออแกนอาจจะไปกวนพี่วุฒิบ่อย ๆ นะคะ"

เสียงสนทนาหลังจากนั้นค่อนข้างจะเป็นกันเอง ไม่อึดอัดอีกแล้ว จริงๆพี่วุฒิเป็นคนคุยง่าย อารมณ์ดี ไม่ได้เคร่งขรึมเหมือนบุคลิกที่เห็นครั้งแรก

"รุต แม่พึ่งจะคุยกับคุณอาอยู่เลย น้องออยพึ่งจะเรียนจบมา สาขาเทคนิคการแพทย์ กำลังจะไปฝึกงานที่โรงพยาบาลของรุต ยังไงก็ดูแลน้องด้วยนะ"

"อาฝากน้องด้วยนะรุต ทำงานที่เดียวกัน ช่วยเป็นหูเป็นตาให้อาด้วย"

"เอ่อ แผนกผมอยู่ศัลยกรรมครับ ส่วนเทคนิคการแพทย์ส่วนใหญ่ทำงานกันที่ชั้นสิบเอ็ดน่าจะเจอกันยากอยู่นะครับ ยังไงก็ ยินดีที่ได้ร่วมงานที่เดียวกันนะครับน้องออย"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่รุต"

เขาอึดอัดกับสายตาของสาวสวยตาโตตรงหน้ามาสักพักหนึ่งแล้ว เธอเอาแต่จ้องมองเขา แทบจะไม่กินอะไรเลย เขาหันไปมองสาวน้อยที่นั่งโต๊ะอีกฝั่งหนึ่ง ที่กำลังคุยหัวเราะกับผู้ชายหน้าตาดีอีกคนหนึ่งอย่างสนใจ เป็นผู้หญิงที่สดใสขนาดนี้เลยเหรอ ดูเป็นธรรมชาติมากเลย

"พี่รุตคะ พี่รุต พี่รุตคะ"

"ครับ ครับ ว่าไงนะครับ"

วิศรุตตกใจหันกลับมามองน้องออย สาวเทคนิคการแพทย์ด้วยความตกใจ เธอหันไปมองโต๊ะที่เขามองอยู่ นึกสงสัยจึงได้ถาม

"พี่รุตรู้จักเหรอคะ"

"เปล่าครับ แค่มองไปเรื่อยเปื่อย คุณออยว่าไงนะครับ"

"ออยถามว่า อาทิตย์หน้าออยเริ่มงานวันแรกค่ะ อาจจะแวะไปทักทายที่แผนก ได้มั้ยคะ"

"ออ ได้ครับ ถ้าผมอยู่นะ"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"

เขายกไวน์แดงขึ้นจิบเล็กน้อย เขาดื่มมากไม่ได้เพราะต้องขับรถด้วย เขารู้สึกว่าเขาหันไปมองที่โต๊ะของออแกนบ่อยมากเกินไปแล้วจริงๆ จนออยทัก แต่รอยยิ้มนั้นมันช่างน่ารักจริงๆ

ไม่ใช่ว่าคนตรงหน้าเขาไม่สวย แต่เพียงเขาไม่ได้รู้สึกชอบเธอแบบนั้น และมันก็ยังเร็วเกินไปที่จะคิดแบบนั้นกับคนที่พึ่งรู้จักกัน

"แลกเบอร์กันด้วยเหรอ"

"อะไรนะคะพี่รุต แลกเบอร์เหรอคะ ได้สิคะ"

"อ่ะ เอ่อ .... ครับ"

เขาเผลอตัวพูดออกไป ทำให้ออยเข้าใจผิด แต่ก็ไม่เป็นไร ก็แค่เบอร์โทรศัพท์

"นี่ค่ะ เบอร์ออย ของพี่รุตล่ะค่ะ"

"ออ นี่ครับ"

เขายื่นนามบัตรไปให้เธออย่างใจลอย ตามองตามสาวน้อยที่พึ่งลุกขึ้นจากโต๊ะเพื่อจะลากลับบ้าน พวกเขาเองก็ได้เวลากลับแล้วเช่นกัน

เขาเซ็นใบเสร็จที่พนักงานยื่นให้พร้อมหยิบเครดิตการ์ดสีดำเก็บใส่ในกระเป๋าก่อนจะลาออยและคุณพ่อเธอกลับบ้าน

"ลานะคะคุณน้า พี่รุต เจอกันที่โรงพยาบาลค่ะ"

"สวัสดีครับคุณอา คุณออย ได้ครับ เจอกันที่โรงพยาบาล"

ออยและคุณพ่อ เดินขึ้นรถที่มาจอดรออยู่ ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป เขาก็หันไปเห็นว่าออแกนกำลังยืนเล่นมือถือเหมือนรอใครอยู่

"แม่ครับรอผมตรงนี้แป้บนึงนะ"

"จะไปไหน อ้าวว ตารุต"

หมอหนุ่มรีบเดินเข้าไปหาสาวน้อยที่เล่นมือถืออยู่

"ยังไม่กลับบ้านเหรอครับ"

ออแกนตกใจ เงยหน้ามองเขามือถือในมือร่วง แต่หมอรุตเก็บได้ก่อนที่มันจะตกพื้น และส่งคืนมันให้เจ้าของที่ยืนตกใจอยู่

"ขอบคุณค่ะ คุณหมอ ยังไม่กลับเหรอคะ เอ่อ พอดีคุณแม่จะเข้าห้องน้ำน่ะค่ะ ออแกนรอคุณแม่อยู่ค่ะ"

"แล้ว กลับยังไงครับ"

"ออแกนเอารถมาเองค่ะ เดี๋ยวคนขับคงมาถึงแล้ว นั่นไง มาพอดี แต่คุณแม่....."

"มาแล้วๆ รถมาหรือยัง อ้าว เพื่อนเหรอลูก"

"แม่คะ นี่คุณหมอรุตค่ะ"

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีจ้าพ่อหนุ่ม ออแกน แกมีเพื่อนหล่อๆเยอะนะเนี่ย ไม่เห็นเคยบอกแม่เลย แม่ก็เที่ยวได้หาคนมาดูตัวให้แกไปเถอะ ของดี..."

"แม่ๆๆๆ รถมาแล้วๆๆ แม่ขึ้นรถไปก่อนเลย นะๆๆๆ นะแม่นะ ไปๆๆ"

"แม่ยังพูดไม่จบเลย เดี๋ยว"

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีลูก วันหลังมากินข้าวด้วยกัน อะไรของแกเนี่ยออแกน ไปแล้วๆ"

ออแกนดันแม่เข้าไปในรถและปิดประตู ก่อนที่จะหันมายิ้มอ่อนๆให้คุณหมอหนุ่ม

"ขอโทษแทนคุณแม่ด้วยนะคะ พอดีว่า ท่าน .."

"เพื่อนลูกเหรอรุต"

"ออ นี่แม่ผมเองครับ แม่ครับ นี่น้องออแกนครับ"

"สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีลูก หน้าตาน่ารัก ยิ้มสวยเชียว"

"แม่ครับ เดี๋ยวผมต้องเดินไปเอารถ นี่ก็ดึกแล้ว ออแกน ไว้เจอกันครับ"

"ค่าคุณหมอ ไว้เจอกันค่ะ สวัสดีค่ะคุณน้า"

"อุ๊ย เรียกแม่ดีกว่าลูก บายนะ วันหลังมากินข้าวกันนะลูก อะไรน่ะตารุต แม่ยังพูดไม่จบเลย"

ออแกนโบกมือลา ก่อนที่จะรีบขึ้นรถที่จอดรออยู่ พร้อมกับสารพัดคำถามของคุณแม่ตัวเองที่รัวถามเกี่ยวกับคุณหมอหน้าหล่อ และเปรียบเทียบกับพี่วุฒิที่พึ่งจะแนะนำให้ในวันนี้

เรื่องในวันนี้เหมือนฝันเลย พรุ่งนี้ต้องไปร้านแต่เช้า เพื่อไปเม้าส์กับเพื่อนสาวหน่อย......