ตอนที่ 8 ลูกนกที่ออกจากรัง…

ตอนที่ 8 ลูกนกที่ออกจากรัง…

ที่ไม่น่าเชื่อเลยก็คือพาที ดันสอบติดทีเดียวกันกับทั้งสองสาว “อย่างกับว่ามีใครเขียนบทมา” ตัวเขาสอบติด…สาขารัฐศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์ มหาลัยเกษตรศาสตร์!

ทั้งสามคนต่างก็นัดกันไปฉลองความสำเร็จกันที่ห้าง โดยเลี้ยงอาหารในร้านแพง ๆ “ที่ตัวของพาที เคยได้แต่เฝ้าใฝ่ฝัน หวังว่าจะได้เข้ามานั่งกินในร้านนี้!”

ต้องยอมรับว่า “แม้เขาจะไม่จนถึงขั้นกัดก้อนเกลือกิน แต่เขาก็ไม่ได้มีเงินใช้อย่างสุรุ่ยสุร่าย เหมือนสองสาวอย่างแน่นอน” ทว่าอันที่จริงแล้ว เป็นเพราะครอบครัวของทั้งสอง ต่างสนับสนุนด้านค่าใช้จ่ายต่างหาก พวกตนถึงได้มากินร้านอาหารร้านนี้…

ภายในใจของพาทีแล้ว เขาเริ่มรู้สึกอับอายอยู่ภายในใจลึก ๆ ที่ถูกสองสาวเลี้ยงอาหาร แต่ภายนอกกลับแสดงอาการสุขุมนุ่มลึก “เขาได้แต่แอบเก็บซ่อนความรู้สึก ของความโหลยโท่ยเอาไว้ภายในใจ…”

…

พอสมรบอกข่าวดีกับทางบ้าน ก็ทำเอาคุณนายสมพร “เต้นเป็นเจ้าเข้า” ไม่ต่างจากลูกสาวแม้แต่น้อย… หลายวันหลังจากนั้นไม่ว่าลูกสาวคนสวยจะขออะไร ก็ได้อย่างที่ใจปรารถนา เพราะแม่สมพรแกทุ่มไม่อั้น!

เธอได้ไปเที่ยวผ่อนคลายที่ทะเลกับครอบครัว โชคร้ายที่พาทีถูกกันซีนออกไป เพราะเป็นการเที่ยวกับเฉพาะคนครอบครัว เรียกได้ว่า “ปิดบ้านไปกันทุกคน เหลือเพียงแค่ คนเฝ้ายามอยู่สองสามคนเท่านั้น!”

สมรผ่อนคล้ายอย่างสุดจิตสุดใจ จนกระทั่งมาถึงวันหนึ่ง หลังจากกลับจากไปท่องเที่ยว เธอรวบรวมความกล้าที่จะเดินไปพูดคุยกับแม่โดยตรง “แม่จ๋า…ถ้าหนูจะขอไปนอนหอ มันจะเป็นไปได้มั้ย?”

ทันใดนั้นจากที่แม่สมพรอารมณ์ดี ๆ อยู่ กลับขมวดคิ้วจนหัวคิ้วแทบจะชนกัน “แต่สมรก็ต้องย่อมเตรียมการรวบรวมคำพูดมาไว้ก่อนแล้ว ว่าจะกล่อมยังไงแม่ถึงจะยอมให้เธอได้ไปนอนหอ…”

“พอลูกนกเติบโตแล้ว มันก็ต้องออกไปใช้ชีวิตของมันเองใช่มั้ยล่ะจ๊ะ…แม่จ๋า!?” เธอยกแม่น้ำทั้งห้า แถมยังลากเพื่อนสาวคนสนิทอย่างเอื้อยมาด้วย เพราะจะได้นอนหอด้วยกัน แต่เรื่องนี้แม่สมพรไม่ยอมง่าย ๆ เพราะบ้านกับมหาลัยมันก็ไม่ได้ไกลกันถึงขนาดนั้น มีคนไปรับไปส่งก็ทำได้สบาย ๆ ดังนั้นจึงทำให้สมรจึงได้แต่ค่อย ๆ เกลี้ยกล่อมกันไป

จนท้ายที่สุดแล้ว คุณแม่ก็ทนการรบเร้าของลูกสาวไม่ไหว เพราะเจ้าหล่อนเล่นงัดไม้ตาย คือการขอ ‘ของขวัญ’ จากแม่หลังจากที่ตัวเองสอบเอ็นทรานซ์ติด ทว่ามีเงื่อนไขว่าในวันเสาร์ – อาทิตย์ ต้องกลับบ้าน!

“ทางด้านของเอื้อยก็เป็นเช่นเดียวกัน! เงื่อนไขแทบจะลอกเลียนแบบกันมา!”

…

ความสุขสำราญในการเป็นอิสระ ที่หลุดออกจากกรอบหรือขอบรั้วโรงเรียน คือ สิ่งที่สาวมัธยมปลายอย่างพวกเธอใฝ่ฝัน “อิสระที่จะไม่ถูกครอบงำด้วย ‘กฎเกณฑ์’ ที่คล้ายดั่ง ‘เป็นบ่วงพันธนาการพวกเธอเอาไว้’ ซึ่งสิ่งเหล่านี้มันกำลังรอคอยเธออยู่ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า…”

ช่วงระหว่างนี้เธอก็เที่ยวตระเวนหาหอพัก หลังจากถามข้อมูลกับบรรดา ‘พวกรุ่นพี่’ ที่สอบเข้ามหาลัยก่อนหน้า โดยเฉพาะในโรงเรียนเดียวกัน… ‘พวกเธอทั้งสอง’ รวบรวมข้อมูลทุกอย่างมาไว้ และนำไปเปรียบเทียบปรึกษากันและกัน

“เพราะหนึ่งในเงื่อนไขสำคัญก็คือ เธอและเอื้อยต้องอยู่ด้วยกัน และอันที่จริงทั้งคู่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยแม้แต่น้อย…”

…นับวันยิ่งใกล้จะเปิดเทอม พวกเธอก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ ช่วงนี้ที่หาหอพักได้แล้ว เป็นหอพักนอกราคาแพงไม่เบา แต่ว่าเงินแค่นี้ขนหน้าแข้งของ “ที่บ้านพวกเธอ” ไม่ร่วงแม้แต่น้อย แถมยังต้องหารกันคนละครึ่งอีกต่างหาก ยิ่งสบายไปกันใหญ่…

จนกระทั่งวันที่ย้ายเข้าไปอยู่หอ พวกเธอก็รู้สึก “เหมือนนกน้อยที่ได้บินออกจากรัง” สองสาวแสนสวยผู้โหยหาอิสรเสรี ทั้งแสงสีในกรุงเทพฯ ก็ได้พบเจออย่างที่ใจวาดหวังเอาไว้!

แน่นอนว่า “ทั้งมหาลัย” และ “หอพัก” ของพวกเธออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับ “เดอะพาเลซ” เธคชื่อดัง…ซึ่งเคยทำเอา “ทั้งสองสาวโดนครอบครัว” เล่นงานกันอย่างหนักหน่วง ในช่วงที่ผ่านมา ทำให้อัดอั้นแทบตาย

ในคืนแรกที่ทั้งสองสาว ได้ย้ายเข้าหอพักก็ได้แต่งตัว แบบจัดเต็ม และไปทำการเปิดตัวที่ร้าน “เดอะพาเลซ!”

ที่หน้าผับ…

สองสาวทำท่าสูดอากาศหายใจเข้าเต็มปอด พวกเธอกางแขนกว้าง คล้ายกับว่า พวกตนอยู่ภูเขาใหญ่ หรือว่าอยู่ทะเลบางแสน อย่างไรอย่างนั้น!

เอื้อยพูดขึ้นว่า “นี่สินะ อิสระที่ใฝ่ฝัน…”

แน่นอนว่ายังไม่ทันเข้าไปในเธค พวกบรรดาหนุ่ม ๆ ที่หมายตาพวกเธอก็เข้ามา “สี” เสียแล้ว บางคนก็กะว่าจะลากเธอไปกินเสียให้ได้ ทว่าทั้งสองสาว ดูเหมือนมีวิธีรับมือกับเหตุการณ์ทำนองนี้ไว้แล้ว จึงได้แต่พูดบ่ายเบี่ยง อีกทั้งเหมือนจะให้ความหวังเล็ก ๆ

เช่นว่า “เดี๋ยวไว้เจอกันอีกทีคราวหน้า เราอาจจะให้เบอร์เพจเจอร์ก็ได้นะ!?” หรือไม่ก็พูดไปทางอาศัยดวงชะตาให้ฟ้าลิขิต… “ถ้ามันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตเธอ” มุกเด็ดที่สองสาวมักจะเอาไปใช้ และมันก็ได้ผลดีเสียด้วย

เพราะไม่ได้ปฏิเสธแบบหักหน้า ชายหนุ่มที่เข้ามาขอเบอร์เหมือนพวกผู้หญิง รายอื่น ๆ ซึ่งบอกว่า “ไม่มีเบอร์เพจเจอร์” …ทั้งที่ตรงเอวเหน็บไว้เด่นเสียขนาดนั้น!

และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ในทุกคืนสองสาวก็แทบจะไปแดนซ์…ที่เธคแห่งนี้เป็นประจำ เรียกได้ว่า “คืนไหนที่ไม่เจอพวกเธอ…ถือได้ว่าผิดปกติ!”

หากท่านแล้ว ชอบใจ๊ชอบใจ อย่าลืมส่งขนมนมเนยมาเป็น "ของขวัญ" ให้ผู้เขียนด้วยนะครับ