ตอนที่ 4

ร่างสูงใหญ่ที่ดูดียิ่งกว่าคำว่าสมบูรณ์แบบก้าวลงจากรถสปอร์ตสีดำคันงาม ใบหน้าหล่อเหลาประดุจเทพบุตรหล่นลงมาจุติราบเรียบ ดวงตาสีนิลเนื้อดีคมกริบดั่งใบมีดโกนถูกซ่อนเอาไว้ใต้แว่นตากันแดดสีเดียวกับรถสปอร์ตจ้องเขม็งป้ายชื่อของสถานที่ที่ตนเองกำลังยืนอยู่

‘สถานีตำรวจ’

รอยยิ้มหยันเยาะผุดขึ้นที่ข้างริมฝีปากหยักสวยสีสด สมองฉลาดยิ่งกว่าบิลเกตต์นึกย้อนกลับไปถึงสาเหตุที่ตนต้องเดินทางมาเมืองไทยด้วยความรีบเร่งเช่นนี้

“เจส...ภิญถูกตำรวจจับ นายต้องรีบไปช่วย”

คำพูดของดิมิเทรียสพี่ชายที่ดังข้ามประเทศมาถึงเมื่อคืนนี้ยังกึกก้องอยู่ในสมอง ความชิงชังที่มีต่อเด็กสาวคนนั้นพุ่งขึ้นจนสู่จุดสูงสุด

เขาเคยเตือนดิมิเทรียสแล้ว เคยบอกตั้งหลายครั้งแล้วว่าเด็กภิญไม่ใช่เพชร แต่หล่อนต่ำยิ่งกว่าเม็ดกรวดเม็ดทรายที่พวกเขาเหยียบย่ำอยู่เสียอีก แต่ดิมิเทรียสก็ไม่เคยเชื่อเขาเลย พ่อคุณยังใจดีเลี้ยงดูประดุจแม่นั่นเป็นญาติโกโหติกายังไงยังงั้น

เขาเกลียด...ใช่ เกลียดแม่เด็กคนนี้เข้าไส้ เกลียดที่หล่อนไม่เคยประพฤติตัวดีในสายตาของเขาเลย หล่อนสร้างแต่เรื่องปวดหัว แล้วนี่ยังถูกจับในข้อหาเข้าไปในสถานบันเทิงทั้งๆ ที่อายุไม่ถึงอีก มันน่าปล่อยให้นอนในห้องขังสักเดือนหนึ่งนัก

ชายหนุ่มเหยียดปากด้วยความชิงชัง ขณะเดินเข้าไปในโรงพักตรงหน้าด้วยท่าทางประดุจมัจจุราชแห่งยมโลก

“ผมมาประกันตัวภิญญาพัชฌ์”

แองเจลอสเค้นคำพูดภาษาไทยออกไปจนจบประโยค แม้มันจะแปร่งเล็กน้อยเมื่อตอนเอ่ยชื่อของเด็กสาวที่เขาบอกตัวเองว่าเกลียดขี้หน้า แต่กระนั้นร้อยเวรตรงหน้าก็ฟังเข้าใจได้เป็นอย่างดี

“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับเธอครับ”

“ผู้ปกครอง”

ร้อยเวรตรงหน้าจ้องมองเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า สีหน้าบอกไม่เชื่อถือในคำพูดของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว มันก็แหงล่ะ ใครจะเชื่อลงล่ะ ในเมื่อเขาฝรั่งจ๋าขนาดนี้

“ผมว่าคุณกำลังโกหก”

แองเจลอสสบถในลำคอด้วยความขัดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์งี่เง่าน่ารำคาญแบบนี้ ต้นเหตุก็คือยายเด็กนรกนั่นเพียงคนเดียว และเชื่อเถอะว่าเขาจะไม่มีวันละเว้นโทษให้กับยายตัวแสบอย่างแน่นอน

“ไปเรียกเธอออกมาสิ แล้วจะรู้ว่าผมไม่ได้โกหก”

หนุ่มกรีกเค้นเสียงลอดไรฟันขาวสะอาดออกมา ร้อยเวรเห็นหนุ่มหล่อตัวสูงปรี๊ดตรงหน้าทำท่าทางหงุดหงิด จึงรีบเข้าไปตามภิญญาพัชฌ์ออกมาทันที

และทันทีที่หญิงสาวเห็นหน้าผู้ปกครองของตนเอง หล่อนก็อ้าปากค้างเติ่ง ตาเหลือกโพลงแทบจะถลนออกมานอกเบ้าเสียให้ได้

“คุณเจส!”

เจ้าของชื่อแสยะยิ้มเลือดเย็น จ้องมองเด็กสาวมอมแมมตรงหน้าด้วยความขยะแขยงไม่ปิดบัง เดินเข้ามาใกล้ พร้อมๆ กับคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนกลมกลึงเอาไว้แน่น กดนิ้วลงบนเนื้อนุ่มนั้นหนักๆ คล้ายกับต้องการลงโทษตัวเจ้าปัญหาอย่างหล่อน

“บอกเขาสิว่าฉันเป็นอะไรกับเธอ”

สาวน้อยหน้าซีดเผือด พยายามจะสะบัดตัวให้พ้นจากฝ่ามือที่แข็งแรงประดุจคีมเหล็กแต่ก็ไม่เป็นผล แถมพอหล่อนพยายามต่อต้าน เขาก็ยิ่งเพิ่มแรงกดมากขึ้นอีกหลายเท่า เจ็บจนน้ำตาซึมแต่ก็ร้องไห้ออกมาไม่ได้

“ผู้ชายคนนี้ใช่ผู้ปกครองของหนูหรือเปล่า”

“เอ่อ...”

แองเจลอสหรี่ตามองเด็กสาวที่ตนเองแสนจะเกลียดชังตรงหน้าด้วยสายตาเอาเรื่อง ก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ก็เลือดเย็นสุดๆ

“ถ้าไม่ตอบก็รอให้ยายเธอมารับก็แล้วกัน”

“ใช่ค่ะ เขาเป็นผู้ปกครองของหนู เขาชื่อแองเจลอส” หญิงสาวรีบตอบร้อยเวรตรงหน้าทันควัน ขณะปรายตาขึ้นมองคนตัวโตด้วยสายตาตัดพ้อ ทำไมเขาจะต้องทำท่าทางรังเกียจหล่อนแบบนี้ด้วยนะ ทำไมไม่ฟังคำอธิบายของหล่อนก่อน

แองเจลอสเบ้ปากอย่างเหยียดหยาม ดวงตาคมกริบดุจใบมีดโกนจ้องมองร่างอรชรของภิญญาพัชฌ์ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยความขยะแขยง ขณะก้าวยาวๆ ตามร้อยเวรเข้าไปในอีกห้องหนึ่งเพื่อจ่ายค่าปรับ

และเพียงไม่นานภิญญาพัชฌ์ก็เดินคอตกตามร่างสูงใหญ่ของแองเจลอสผู้ชายเชิดหยิ่ง ถือตัวสุดกู่ออกมายังรถสปอร์ตคันงาม กำลังจะเปิดประตูขึ้นไปนั่ง แต่เสียงห้วนแสนกระด้างก็ดังขึ้นขัดเอาไว้เสียก่อน มือเรียวขาวสะอาดชะงัก และรีบหันกลับมามองคนตัวโตที่เดินกลับมาหยุดข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ด้วยความแคลงใจ

“มีอะไรหรือคะ?”

“ฉันต้องถามเธอมากกว่าว่าเธอจะทำอะไร”

ดวงตาคมกริบแต่หวานฉ่ำของหนุ่มกรีกหล่อระเบิดตรงหน้าทำเอาภิญญาพัชฌ์หน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน

“คิดจะนั่งชูคอไปกับฉันอย่างนั้นหรือ” เขายิ้มเลือดเย็น

ภิญญาพัชฌ์แก้มร้อนเป็นไฟ รีบถอยห่างจากรถสปอร์ตคันงามที่มีเจ้าของเป็นมัจจุราชจากแดนยมโลกอย่างรวดเร็วราวกับมันคือไฟบรรลัยกัลป์

“ภิญขอโทษค่ะ แต่ภิญอธิบายได้...”

“แค่คำขอโทษมันไม่พอหรอกมั้งยายเด็กนรก แทนที่จะอ่านหนังสือสอบ ดันไปมั่วกันอยู่ในไนต์คลับเสียนี่ ดีที่ไม่โดนข้อหามั่วยาติดมาด้วยอีกกระทงหนึ่ง”

คำว่าเด็กนรกที่ออกมาจากปากของแองเจลอสทำให้ภิญญาพัชฌ์อดขุ่นใจไม่ได้ นี่หล่อนเลวมากเลยหรือไงในสายตาของเขา คนใจร้าย คนใจดำ ความจริงปล่อยให้หล่อนนอนในคุกต่อ มันยังดีเสียกว่าที่จะต้องมาเห็นหน้าเขาเลย

“ภิญไม่ใช่เด็กนรกนะ!”

เขายิ้มร้ายกาจ เดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางคุกคาม แต่ภิญญาพัชฌ์ไม่กลัว หล่อนเชิดหน้ามองอย่างเอาเรื่องเช่นกัน

“ความจริงเธอมันยิ่งกว่าเด็กนรกเสียอีกภิญญาพัชฌ์ เด็กใจแตก เด็กเลว...”

แองเจลอสยังแจกแจงความรู้สึกที่มีต่อเด็กสาวตรงหน้าไม่ทันจบประโยค ฝ่ามือเรียวเล็กของภิญญาพัชฌ์ก็ฟาดลงมาบนใบหน้าหล่อกระชากจิตของตนเต็มแรงจนหน้าของเขาสะบัด รอยแดงเป็นริ้วครบทั้งห้านิ้วผุดขึ้นอย่างรวดเร็ว และมันก็พอจะทำให้ภิญญาพัชฌ์สำนึกได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป

‘แต่หล่อนไม่ผิดสักหน่อย เขาต่างหากที่ผิด ผิดอย่างมากเลยทีเดียว!’

เมื่อคิดว่าตัวเองไม่ผิด หญิงสาวจึงไม่อนาทรร้อนใจนักเมื่อเห็นสายตาเดือดดาลของผู้ชายตรงหน้าที่มองมา โทสะแรงกล้าอัดแน่นอยู่ในดวงตาคมกริบสีดุจคืนเดือนดับคู่นั้นมหาศาล

“คุณมันสมควรโดนแล้ว”

พูดจบก็ผละออกห่างตั้งใจว่าจะรีบเดินไปเรียกรถแท็กซี่เพื่อมุ่งหน้ากลับห้องเช่า แต่ข้อมือเรียวก็ถูกแองเจลอสกระชากเอาไว้เสียก่อน

“คิดว่าตบหน้าฉันแล้วจะหนีไปได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ”

“ก็คุณมาด่าภิญก่อน ภิญไม่ผิด”

แองเจลอสหัวเราะเดือดดาล เค้นเสียงเหี้ยมเกรียมออกมารดใบหน้างามที่ตอนนี้ซีดเผือดยิ่งกว่ากระดาษถ่ายเอกสารเสียแผ่วเบา แต่มันดังลั่นในสมองของหล่อนเหลือเกิน

“ไม่มั้งภิญญาพัชฌ์ เธอผิดมาตั้งแต่ต้น ผิดตั้งแต่มาวุ่นวายกับเมเนนเดซแล้วล่ะ และรู้ไหมว่าในโลกนี้ฉันเกลียดอะไรมากที่สุด”

เขาเว้นช่องว่างเพื่อให้หล่อนได้ซึมซับกับความหมายของคำพูดเลือดเย็นนั้นชั่วอึดใจ จากนั้นจึงดันร่างอรชรหล่อนให้กระแทกกับตัวรถสปอร์ตคันงามและเขาก็ตามลงมาทาบทับ ไม่อนาทรต่อสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเลยแม้แต่นิดเดียว

“เธอยังไงล่ะ ฉันเกลียดเด็กนรกอย่างเธอที่สุด”

ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องเจ็บปวดกับคำพูดที่แองเจลอสคำรามรดหน้าด้วย ทำไมจะต้องน้ำตาซึมเมื่อเขาบอกว่าเกลียดหล่อนนะ ทำไมเลือดจะต้องทะลักไหลอยู่ในหัวใจด้วย

ผู้ชายคนนี้เกินเอื้อม ผู้ชายคนนี้เป็นยิ่งกว่าดอกฟ้าเสียอีก หล่อนไม่ควรจะหวั่นไหว เพราะต่อให้แก้ผ้าตรงหน้า แล้วยั่วยวนเขา ก็มั่นใจได้เลยว่า เขาจะไม่แม้แต่ชายตาแล เขาเกลียดหล่อน เขาบอกทุกครั้งที่ได้เผชิญหน้ากัน บอกทั้งคำพูดและสายตา!

หล่อนเจ็บปวด เจ็บลึก เจ็บจนแทบไม่อยากหายใจ แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกทั้งหลายทั้งมวลซ่อนเอาไว้ในอกให้มิดชิดที่สุด แองเจลอสจะต้องไม่มีทางล่วงรู้ว่าหล่อนแอบหวั่นไหวต่อเสน่ห์ทางเพศของเขามาตั้งแต่สบตาครั้งแรกเมื่อปีก่อนนั่นแล้ว

“รู้ไหมว่าฉันสะอิดสะเอียนแค่ไหนที่ต้องมาดูแลเธอแทนพี่ดิม” เขายังพล่ามคำพูดที่ไม่ต่างจากมีดโกนใส่หน้าหล่อนไม่หยุด

ภิญญาพัชฌ์พยายามบังคับให้ตัวเองเข้มแข็ง แม้สมองจะช็อตพังพินาศไปตั้งแต่ได้ยินคำพูดว่าเกลียดจากปากของพ่อหนุ่มกรีกหล่อระเบิดแล้วก็ตาม

“คุณหมายความว่า...”

คุณชายที่ห้าแห่งตระกูลเมเนนเดซผู้ยิ่งใหญ่แสยะยิ้มดูแคลน มองใบหน้าอ่อนใสของภิญญาพัชฌ์อย่างรู้เท่าทัน

“อย่าทำเป็นตกอกตกใจเกินเหตุแบบนั้นสิ ก็อย่างที่ฉันเคยพูดนั่นแหละ ต่อให้เป็นฉัน...เธอก็จะมีเงินมีทองใช้ไม่ขาดมือเหมือนกันนั่นแหละ”

“นี่คุณกำลังจะบอกว่า...คุณจะมาแทนคุณดิมอย่างนั้นหรือคะ”