4

ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเจ้านายของเขาต้องการรู้อะไรบ้างเขาจึงเล่าทุกอย่าง โดยที่ไม่มีอะไรต้องปิดบังเลย

“ลำบากมากไหมตอนเด็ก ๆ ”

แขกของเจ้านายถามตฤณด้วยสายตาที่ดูเหมือนคนกำลังรู้สึกเสียใจ

“ถ้าถามว่าลำบากไหม ตอนเด็ก ๆ ก็ถึงขั้นกินข้าวกับน้ำปลาบ่อยมาก จนแม่ไปช่วยป้าที่ตลาดทำขนมจนจำสูตรได้แม่ก็ทำไปขายอีกอำเภอ เราก็มีเงินพอซื้อกับข้าวแต่ก็ไม่ใช่ทุกมื้อเพราะตอนเช้าผมจะออกไปเดินตามหลวงตาตอนเช้า ท่านก็จะให้กับข้าวมาพอกินกันสองคนแม่ลูก แต่สำหรับผมตอนนั้นก็มีความสุขดี จนมาถึงตอนที่ผมเรียนจม ม.6 ผมออกมาทำงานแม่ก็เริ่มดื่มและช่วงนั้นคือช่วงที่ผมทุกข์ที่สุดในชีวิตแล้ว ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแม่ไม่เคยพูดถึงพ่อแต่พอตั้งแต่ผมเรียนจบแม่ก็เอาแต่เมาและร้องไห้หาพ่อทุกวัน ความจริงผมไม่ควรเล่าถึงแม่เพราะไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องของผมเลย แต่พอคิดถึงความหลังก็อดคิดถึงแม่ไม่ได้”

ผู้ชายรูปร่างตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับนายใหญ่ลุกจากเก้าอี้และเดินตรงมาที่ตฤณ จนเขาต้องรีบลุกเพราะกลัวจะเสียมารยาท

“ฉันชื่อตระการ จรูญรุ่งเรืองกิจ และฉันก็เคยมีภรรยาชื่อนิตยาและลูกชื่อตฤณ ฉันทิ้งพวกเขามาเกือบสามสิบปีแล้ว แต่ความจริงฉันพยายามตามหาเขามาเกือบสิบปี จนมาเจอว่านิตยาเสียแล้ว ส่วนลูกชายของฉันเข้ามาทำงานในกรุงเทพ”

ตระการยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลส่งให้กับยามหนุ่มที่ตอนนี้ เขาตัวชาไปหมดเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันคือเรื่องจริงหรือใครแกล้งอำเขาเล่น

ชายหนุ่มเปิดซองเอกสารในนั้นมีสำเนาใบแจ้งเกิดของเขา และรูปถ่ายของเขากับพ่อเกือบสิบรูป

ตฤณกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เขาก้มลงกราบไปที่เท้าของบิดาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกมันตื้นตันไปหมด

ตระการโน้มตัวลงไปจับไหล่ของลูกชายทั้งสองข้าง เขากอดลูกชายที่เขาอยากกอดมาเกือบสามสิบปีด้วยหัวใจที่มันมีความสุขจนล้นใจ

ทั้งสองคนนั่งคุยถึงเรื่องราวในฝั่งของตระการบ้าง ว่าเขาถูกมารดาขู่ให้กลับมาแต่งงาน แต่เขาเดินทางมาหามารดาเพื่อบอกว่าตอนนี้เขามีลูกแล้วคงไม่แต่งงานกับใคร แต่พอเขากลับไปที่นครสวรรค์ก็ไม่เจอนิตยาแล้ว เพราะเธอย้ายห้องเช่าหนีเขาไปและตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ได้เจอทั้งลูกและเมียอีกเลย

ตระการบอกกับลูกชายว่าเขาจะกลับไปบอกเรื่องนี้กับชุลีผู้เป็นแม่และคือย่าของตฤณซึ่งตอนนี้อายุมากแล้ว และเขาจะกลับมาหาลูกชายอีกครั้ง