2

“เรามีบ้านกันแล้วนะพี่ ต่อไปดาวก็ไม่ต้องนั่งทำกับข้าว หลังห้องอีกแล้ว มีครัวเป็นของตัวเอง ดาวว่าจะทำขนมสักสองอย่างขายเพิ่มด้วย หลังบ้านมีที่ว่างอยู่หน่อย วันไหนพี่หยุดปลูกผักที่ต้องใช้บ่อย ๆ ให้ดาวด้วยนะ โดยเฉพาะพริก”

ดุจดาวยืนกอดเอวสามี มองบ้านของเธอกับเขาที่ได้มันมาจากน้ำพักน้ำแรง

“เราต้องผ่อนอีกเดือนละห้าพันอีกหลายปีเลยนะ” ตฤณทำท่ากังวล

“ปกติก็เช่าห้องเดือนละสองพันห้า ค่าน้ำค่าไฟก็ไม่ได้คิดตามจริง ดาวคิดว่ารวม ๆ แล้วมันก็เป็นรายจ่ายที่มากกว่าเดิมไม่เท่าไหร่”

ชายหนุ่มฟังภรรยาพูดแล้วก็คิดตามมันก็จริงอย่างที่ดุจดาวพูดทุกอย่าง

คืนนี้ตฤณไม่ได้เข้าเวรเขาได้นอนกอดภรรยาสุดที่รักได้ทำกิจกรรมบนเตียงที่เขาละเลยมาแสนนาน จนคนเป็นภรรยาแทบจะจำความรู้สึกไม่ได้แล้ว

“พี่ขอโทษนะที่ละเลยหน้าที่สามี ไม่ค่อยได้ทำการบ้านเลย ปล่อยให้ดุจดาวนอนเหงาอยู่คนเดียวอยู่บ่อย ๆ ”

หญิงสาวลุกขึ้นหอมแก้มสามี สำหรับเธอแล้วต่อให้ตฤณไม่มีเวลาให้เธอเลย เธอก็รู้ว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อใคร

“พี่ตฤณพี่ไม่เห็นเคยพูดถึงพ่อของพี่ให้ฟังเลย ได้ยินแต่พูดถึงแม่คนเดียวตลอด พ่อพี่ไปไหนเหรอจ๊ะ”

ดุจดาวถามเพราะแอบสงสัยมานานแต่ด้วยทั้งคู่แทบจะไม่มีเวลาคุยกันเลย เพราะมัวแต่ทำมาหากินเธอจึงไม่มีเวลาให้ถาม

“พี่ก็ไม่รู้ แม่บอกแค่ว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่แต่พ่อมีความจำเป็นต้องหายไปจากชีวิตของพี่กับแม่ แม่ขอให้พี่เลิกถามและให้คิดว่าพ่อได้จากโลกนี้ไปแล้ว”

“เหตุผลอะไรกันนะ ที่ทำให้คนเป็นพ่อทิ้งลูกได้ ตอนนี้พี่ก็อายุสามสิบแล้ว เขาก็น่าจะตามหาพี่บ้างนะ”

ดุจดาวถึงเธอจะเสียพ่อกับแม่ไปแต่ตอนที่ทั้งคู่ยังอยู่พ่อกับแม่รักเธอมาก ๆ ครอบครัวเธอจนแต่เป็นความจนที่แสนจะอบอุ่นเธอจึงไม่เข้าใจเหตุผล

“พี่ลืมเรื่องนี้ไปนานแล้ว ช่างมันเถอะ ป่านนี้พ่อคงมีครอบครัวใหม่ มีลูกหลายคน และคงลืมไปแล้วว่าเคยมีแม่กับพี่ เปลี่ยนมาคุยเรื่องของเราดีกว่าเมื่อไหร่ ดาวจะยอมมีลูกเสียที”

หญิงสาวขยับศีรษะมานอนหนุนแขนสามี ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน

“ถามว่าอยากมีไหม ดาวอยากมีนะ แต่มีแล้วใครจะเลี้ยง ถ้าจ้างเขาไหนจะส่งบ้านอีก ดาวยังอายุไม่มาก เรารีบส่งบ้านให้หมดแล้วเราค่อยมีก็ได้เนาะ”

ชายหนุ่มเข้าใจเหตุผลของภรรยาดี และเขาก็รู้ว่าการมีลูกไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เขาก็ไม่อยากให้ลูกต้องเกิดมาลำบากเหมือนกับเขาเหมือนกัน