บทที่ 6

เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า เยว่ซิ่งฮวาก็ยังตื่นขึ้นมาในร่างของเยว่หลีฮวาเหมือนเดิม จนตอนนี้หญิงสาว

เริ่มจะเคยชินกับการใช้ชีวิตเป็นคุณหนูรองเยว่ขึ้นมาบ้างแล้ว

“วันนี้ข้าจะทำยาต้มฟื้นฟูกำลัง เจ้าเอาของตามที่ข้าเขียนในนี้มาให้ครบ อันไหนที่ไม่มีในเรือนก็ไปซื้อมา”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

บ่าวรับใช้หน้ากลมนาม ถิงเอ๋อ รับเอาเทียบยาที่เยว่ซิ่งฮวาใช้ทักษะการเขียนอักษรจีนโบราณของเยว่หลีฮวาเขียนออกมาไปอย่างว่าง่าย ถ้ามองไม่ผิดนางเห็นสีหน้าดีใจของบ่าวคนนั้นด้วย

“หึ คงจะรักเจ้านายไม่น้อยเลยสินะ”

อีกอย่างที่น่าทึ่งสำหรับหญิงสาวก็คือสาวรับใช้ทั้งสองคนอ่านออกเขียนหนังสือได้คล่องแคล่วมากยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าคุณหนูรองเยว่นั้นดีกับสาวใช้มากขนาดไหน

เช้าวันหนึ่งหลังจากเยว่ซิ่งฮวาได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในร่างของเยว่หลีฮวา คุณหนูรองสกุลเยว่ที่อยู่ในยุคจีนโบราณราว ๆ หนึ่งสัปดาห์

ใบหน้างามของคนที่ยังอยู่ในห้วงนิทราเปียกปอนคราบน้ำตา หลังจากเมื่อคืนที่ผ่านมาเยว่ซิ่งฮวาติดอยู่ในฝันร้ายทั้งคืน

ในความฝันนั้นเยว่ซิ่งฮวาได้กลับไปยังโรงพยาบาลที่เธอเป็นหมออยู่ที่นั่นอีกครั้ง แต่ทว่าสิ่งที่ได้เห็นก็คือร่างของตัวเองกำลังนอนโคม่าอยู่ในห้องผู้ป่วยวิกฤติมีเครื่องมือทางการแพทย์มากมายถูกนำมาใช้วัดสัญญาณชีพที่ร่างของเธอ ไม่ว่าจะเป็นท่อช่วยหายใจ หรือเครื่องวัดจังหวะการเต้นของหัวใจ สายต่าง ๆ ระโยงระยางเต็มไปหมด

หญิงสาวเห็นตัวเองอยู่ในสภาพนั้นหัวใจเต้นกระหน่ำราวจะหลุดออกมาด้านนอกอก และยิ่งได้เห็นแผลผ่าตัดที่หน้าอกแล้วก็ยิ่งใจสลาย แต่ที่น่าแปลกใจก็คือเธอกลับไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดตรงไหนเลยแม้แต่น้อย

แพทย์หญิงเยว่ซิ่งฮวาในสภาพร่างโปร่งแสงยืนมองกายหยาบของตัวเองอย่างใจหาย พยายามคิดว่าเหตุใดตัวเธอจึงมาอยู่ในสภาพนี้ได้

ผ่านไปครู่เดียวร่างทั้งร่างของเธอที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็ชักกระตุกขึ้นมา ทันทีที่มอนิเตอร์ร้องเตือนว่าสัญญาณชีพของเธอหาย เหล่าพยาบาลและแพทย์เวรที่นั่งพักอยู่ในเคาท์เตอร์พยาบาลต่างก็พากันวิ่งกรูเข้ามาล้อมเตียงไว้

และไม่มีใครเห็นว่าเยว่ซิ่งฮวายืนมองอยู่ตรงนั้นแม้แต่คนเดียว

.

.

สิ้นเสียงสัญญาณชีพครั้งสุดท้าย ทุกคนในที่แห่งนั้นก็ละออกจากร่างไร้วิญญาณของแพทย์หญิงเยว่ซิ่งฮวาด้วยความเสียใจ หญิงสาวจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน หลาย ๆ คนที่รู้จักมักคุ้นกันดีแอบมีน้ำตาซึมให้เห็น ยังไม่ทันจะได้รู้สึกเศร้ากับการเห็นตัวเองตายก็มีแรงดึงดูดบางอย่างดึงหญิงสาวออกมาจากห้วงความฝัน

“ต่อไปนี้ฉันก็คือคุณหนูรองเยว่ เยว่หลีฮวาสินะ หึ ลาก่อนนะ เยว่ซิ่งฮวา”

คนที่ตอนนี้ตื่นนอนจากความฝันเป็นที่เรียบร้อย นั่งอยู่บนเตียง ยกมือขึ้นมามอง และกวาดตามองทั่วร่างกายของตนอย่างจำยอมในโชคชะตา

เยว่ซิ่งฮวาเรียนสายวิทยาศาสตร์มาทั้งชีวิตไม่ว่าเรื่องอะไรที่เกิดขึ้นกับเธอในอดีตล้วนมีเหตุผลรองรับทั้งสิ้น ยกเว้นก็แต่เรื่องนี้ที่ไม่สามารถหาเหตุผลมาอธิบายได้เลยจริง ๆ

“ต่อไปนี้ข้าคือคุณหนูรองเยว่ เยว่หลีฮวา”

เสียงหวานย้ำเตือนกับตัวเองอีกครั้งถึงสถานการณ์ของตัวเองที่ต่อจากนี้จะต้องเอาตัวรอดให้ได้อย่างแนบเนียนเพื่อที่จะได้ไม่ผิดสังเกตสำหรับคนอื่น

แต่ก็ถือว่าสวรรค์ยังเมตตายิ่งนัก ที่มอบชีวิตใหม่ให้กันพร้อมกับความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ไม่แน่คนที่มอบร่างนี้และชีวิตใหม่นี้ให้ก็อาจจะคือ เยว่หลีฮวา เองก็เป็นได้

พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ

สิ้นความคิดนั้นของคนบนเตียง สายลมหอบใหญ่ก็พัดมาสามครั้งพาเอาดอกซิ่งฮวาที่อยู่ในสวนกลางเรือนเข้าหน้าต่างห้องนอนมาหล่นลงบนตักบาง ราวกับว่าจะตอบรับสิ่งที่อีกฝ่ายคิดอย่างไรอย่างนั้น

“ซิ่งฮวา ดอกซิ่งฮวา จะอยู่ในความทรงจำของข้าตลอดไป”