ยอดดวงใจ

ภัคธีมาร้องไห้อย่างหนัก เธอกอดธรเอาไว้แนบอก สะอึกสะอื้นออกมาจนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด

การได้รักใครสักคนมันดีมากๆ แต่การได้รักแล้วไม่ได้อยู่ด้วยกันมันทรมานและเจ็บปวดเหลือประมาณ

“พี่ธร แม่อยากให้มลแต่งงานกับคุณนที ฮึก ๆ ฮือ ๆ มลไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” เธอส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตา ธรดันเธอออกห่าง ก่อนจะมองใบหน้าสวยสดของหญิงสาวอย่างเจ็บปวด

“มลรักคุณนทีหรือเปล่า” ธรเอ่ยถามหญิงคนรักด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

ความรักของเธอกับเขา เขาเองก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะครอบครัวไม่ลงรอยหรือกินเส้นกัน เขากับเธอจึงแอบลักลอบคบหากัน แต่ก็หวังว่าสักวันหนึ่งทั้งสองครอบครัวจะดีต่อกันและไม่ขัดขวางความรักของเธอกับเขาอีก

เพราะรักมากสุดจะหักห้ามใจ เธอกับเขาจึงตกเป็นของกันและกันแล้ว

“มลไม่ได้รักคุณนทีค่ะ แต่ที่บ้านอยากให้แต่งงานกับคุณนที ถ้ามลไม่ทำมลก็จะกลายเป็นลูกอกตัญญู” น้ำตาของเธอร่วงพลูอาบแก้มนวล สะอึกสะอื้นจนแทบขาดใจ

“หนีไปกับพี่นะมล มลเป็นเมียพี่แล้ว พี่จะรักมล ดูแลมลให้ดีที่สุด” ธรเอ่ยขึ้น เขารักเธอเหลือเกิน คงทำใจไม่ได้หากต้องเสียเธอไปให้ชายอื่น

เขารอคอยเธอด้วยความรัก ไม่เคยล่วงเกินให้ต้องมัวหมอง เพราะคิดว่าสักวันเธอกับเขาจะได้สมหวังในเรื่องความรักสักที

“ถ้ามลทำแบบนั้น มลก็จะกลายเป็นผู้หญิงใจง่าย แล้วพ่อกับแม่ของมลจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนคะ มลทำไม่ได้ ทำไม่ได้จริงๆ คุณพ่อโมโหร้าย คุณแม่ต้องแย่แน่ ๆ ทุกอย่างต้องไปลงกับคุณแม่” เธอถูกสอนมาให้กตัญญูต่อบุพการี หากเธอทำเช่นนั้นก็คงเป็นบาปหนา ทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจ โดยเฉพาะมารดาต้องเดือดร้อน

ภัคธีมาคิดจนหัวสมองแทบแตก จะให้แต่งงานกับคนที่ไม่รักเธอก็ทำไม่ได้ จะให้หนีไปกับผู้ชายที่รักสุดหัวใจแล้วพ่อแม่ แล้วครอบครัวที่อยู่ข้างหลังล่ะ

หัวใจของเธอในเวลานี้แทบแตกสลาย จะเลือกทางใดก็เจ็บเจียนตายทั้งนั้น

หากเธอจบชีวิตลงไปก็จะยิ่งทำให้ธรเสียใจ เขาต้องคิดว่าเธอคิดสั้นเพราะเขา และครอบครัวก็จะยิ่งเสียใจ

จะอยู่ก็ไม่ได้ จะตายก็ไม่ได้ ภัคธีมาได้แต่ร้องไห้อย่างหนัก

“พี่จะยกย่องมล เราจดทะเบียนสมรสกัน พี่จะมีมลแค่คนเดียว และจะไม่มีทางนอกใจมลเด็ดขาด พี่สัญญา”

“กลับบ้านเดี๋ยวนี้ยายมล!” เสียงเข้มของบิดาทำให้ภัคธีมาสะดุ้งสุดตัว เธอเช็ดน้ำตาหันไปมองบิดาที่ยืนโกรธจัดอยู่ใกล้ ๆ กับมารดา

ทิพย์สุคนธ์มองลูกอย่างสงสาร แต่ครอบครัวสามีกับครอบครัวของธรไม่กินเส้นกัน เธอเองก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน

“มล” ธรเรียกหญิงสาวอย่างเจ็บปวด แต่ภัคธีมาไม่เคยขัดใจพ่อแม่เลยสักครั้ง เธอไม่อาจทำให้พ่อแม่เสียใจได้

“พี่ธรลาก่อนนะคะ” ภัคธีมาบอกเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะตัดสินใจอย่างเด็ดขาด จะยื้อไว้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น นั่นจะยิ่งทำให้บิดาโกรธเข้าไปใหญ่

“ฉันขอสั่งห้ามแกไม่ให้แกไปยุ่งเกี่ยวกับคนบ้านนั้นอีก ถ้าแกยังขืนขัดคำสั่งฉัน แกก็อย่ามาเรียกฉันว่าพ่อ”

“คุณพ่อ” ภัคธีมาเรียกบิดาที่กำลังโกรธจัดอย่างตกใจ

“แกต้องแต่งงานกับพ่อนที แม่ของพ่อนทีมาสู่ขอแก พ่อกับแม่ก็ยกแกให้เขาแล้ว ถ้าแกไม่อยากให้พ่อกับแม่เสียใจแกก็ควรจะตัดใจจากไอ้ธร แกก็รู้ว่าบ้านเรากับบ้านมันไม่ถูกกัน พ่อเกลียดขี้หน้าไอ้ประพงศ์พ่อไอ้ธร ความรักของแกไม่มีทางเป็นไปได้หรอก แกตัดใจซะเถอะ พ่อนทีเขารวยมีฐานะ แถมยังเป็นลูกคนเดียวอีก เขารักแกมาก แกแต่งงานกับเขาไม่ลำบากแน่ ๆ” ประโยคประกาศิตของบิดาทำให้ภัคธีมาน้ำตาร่วงพรู

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว พ่อแม่ตายแกค่อยร้องไห้ แค่ไม่ได้ไอ้ธรเป็นผัวแกร้องไห้เกือบตาย” พฤกษ์พูดแล้วเดินออกไปจากบ้านด้วยความโมโห

“คุณแม่” ภัคธีมาโผเข้ากอดมารดา

“อย่าร้องไห้เลยนะลูก ทำตามที่พ่อเขาบอกเถอะ ถึงหนูจะหนีไปกับธร พ่อของหนูก็ต้องไปตามล่าพาหนูกลับมาจนได้ ตัดใจตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่าต้องเจ็บปวดตลอดชีวิตนะ” ทิพย์สุคนรู้จักนิสัยสามีดีว่ามีทิฐิแค่ไหน

“ค่ะคุณแม่” ภัคธีมารับคำเสียงสั่นระริก เธอปาดน้ำตาทิ้ง หัวใจปริแตกรวดร้าวจนแทบหายใจไม่ออก แต่สุดท้ายเธอก็ต้องเลือกสักทาง แม้จะเจ็บปวดแค่ไหนแต่เพราะเธอไม่อยากให้มารดาเดือดร้อนด้วย หากเธอหนีไปกับธรนอกจากจะโดนหัวเราะเยาะว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายแล้ว มารดาก็จะเดือดร้อนเพราะบิดาต้องเอาเรื่องมารดาแน่ ๆ ที่ดูแลเธอไม่ดี บิดาเป็นคนโมโหร้ายมาก ๆ เธอรู้จักนิสัยท่านดี

ก่อนพิธีแต่งงานนั้น ทิพย์สุคนเป็นคนจัดการทุกอย่างทั้งเรื่องชุด ของชำร่วย อาหารการกิน และเชิญแขกเหรื่อ พิมพ์การ์ด เพราะสามีเป็นคนออกคำสั่ง นางจึงต้องทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด

“อย่าให้มีอะไรผิดพลาดนะคุณทิพย์ ผมไว้ใจคุณมาก แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ผมจะถือว่าเป็นความผิดของคุณ” ประโยคของพฤกษ์ทำให้ทิพย์สุคนจำต้องรับคำ

ภัคธีมาไม่อยากต่อว่าบิดา ว่าท่านเอามารดามาเป็นตัวประกัน เธอรักมารดามาก หากเธอบิดพลิ้วไม่ยอมแต่งงานคนที่จะเดือดร้อนที่สุดก็คือมารดา

“หนูขอโทษคุณแม่ด้วยนะคะ”

“ขอโทษแม่ทำไมจ๊ะ”

“หนูทำให้คุณพ่อกดดันคุณแม่ ต่อจากนี้ไป หนูจะไม่เจอกับพี่ธรอีกค่ะ หนูจะตัดเขาให้ขาด ยอมแต่งงานกับคุณนทีแต่โดยดี”

“ลูกแม่” ทิพย์สุคนได้แต่สงสารและเห็นใจลูก เธอเข้าใจว่าการถูกจับคลุมถุงชนหรือบังคับให้แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเป็นยังไง เธอเองก็เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน

หากถูกบังคับให้แต่งงาน แต่คนคนนั้นเป็นคนดีก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็นคนไม่ดี ยิ่งไม่ดีกับเราแล้วด้วยยิ่งทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต ใช่ว่าแต่งแล้วจะเลิกกันง่าย ๆ หากผู้ชายที่เป็นสามีไม่ยอม และจะตามจองล้างจองผลาญฆ่าเราให้ตาย ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะเลิกรากันโดยไม่ต้องคอยหวาดกลัวหรือหวาดระแวง

พิธีแต่งงานถูกจัดขึ้นตามกำหนดการ เจ้าบ่าวแห่ขบวนขันหมากมาสู่ขอเจ้าสาวตามประเพณี ในขณะที่ธรรู้สึกเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก เขาเฝ้ามองหลังคาบ้านเจ้าสาวตาละห้อย ความรู้สึกของการอกหักมันทรมานแบบนี้นี่เอง

“อย่าทำหน้าแบบนี้สิจ๊ะ หนูเป็นเจ้าสาวนะจ๊ะคนดีของแม่ หนูต้องยิ้มเข้าไว้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น” ทิพย์สุคนได้แต่ปลอบลูกสาว สิ่งเดียวที่จะช่วยได้ก็คือการให้กำลังใจนั่นเอง

“หนูยิ้มไม่ออกค่ะคุณแม่ หนูเองก็ไม่ได้สนิทกับพี่นทีด้วย แม่ของเขาเป็นยังไงก็ไม่รู้” คุณนราเหมือนกับว่ายอมมาขอให้ลูกชายเพราะลูกชายรักเธอหัวปักหัวปำ แต่ท่านเองก็เหมือนไม่ได้ยินดียินร้าย อยากให้เธอแต่งงานกับนที เธอดูออก แต่พอต่อหน้าของบิดามารดา นางก็ทำเป็นพูดดี ภัคธีมารู้สึกหนักใจกับว่าที่แม่สามีขึ้นมาในทันที ยิ่งนทียิ่งไม่ได้สนิมสนม นทีเอาอกเอาใจเก่งก็จริง แต่ก็ดูเอาแต่ใจและไม่ค่อยจริงใจ ไม่รู้สิ! เธอคิดว่าเขาไม่ได้รักเธอ แค่อยากเอาชนะเท่านั้นเพราะเธอจีบยากกว่าผู้หญิงคนอื่น