ตอนที่ 8

รถเคลื่อนเข้ามาภายในรั้วตระกูลอัลเล็นโซ่ เอลี่กวาดตามองไปรอบๆ บริเวณด้วยความรู้สึกทึ่ง ทุกอย่างที่นี่ดูงดงามไปเสียหมดโดยเฉพาะโอเอซิสแห่งนั้น เวลาผ่านไปหลายนาทีจนกระทั่งรถจอดสนิทหน้าคฤหาสน์ ทันทีที่เท้าเหยียบพื้น ร่างบางยืนนิ่ง มองดูคฤหาสน์ที่ดูหรูหราราวกับประสาทสีขาวของเจ้าหญิงในนิทาน ด้วยความหลงใหล

ไซน์จ้องมองหนุ่มร่างเล็กด้วยความแปลกใจ ยิ่งมองยิ่งขนลุกใบหน้าละม้ายคล้ายกับสาวในดวงใจจนคิดว่าคนคนเดียวกันเสียด้วยซ้ำ ทุกครั้งมันทำให้ใจเต้นหนักยามลอบมองใบหน้า ปฏิกิริยาเช่นนี้ทำให้ไซน์รีบปัดความคิดออกไป เขาไม่บ้าพอไปชอบไม้ป่าเดียวกันหรอก

“เชิญด้านในเลยครับ” ไซน์บอกเสียงสุภาพ

หญิงสาวรีบเดินเข้าไปด้านในด้วยความตื่นตาตื่นใจ ดวงตาเรียวสวยกวาดมองไปรอบๆ โคมไฟระย้าที่ห้อยย้อยลงมาสวยงามวิจิตร แม้กระทั่งรูปภาพที่พนัง ล้วนแต่ราคมไม่น้อยเลย การตกแต่งภายในคฤหาสน์หรูหราโอ่อ่า เธอเหลือบมองครู่หนึ่ง แล้วกระตุกมุมปากเหมาะกับเจ้าของจริงๆ

“ดีโน่พาคุณเอสไปที่ห้องหน่อย” ชายหนุ่มสั่งคนใช้เก่าแก่ของตนเองทันที

คนใช้เก่าแก่อายุอานามราวห้าสิบกว่าๆ รีบเดินมาหาหญิงสาว เเหลือบมองเขาเห็นกำลังเอนกายนอนลงบนโซฟา เอลี่ละสายตาแล้วก้าวตามคนใช้เก่าแก่ ชายกลางคนมาส่งหน้าห้อง เธอหยุดยืนหน้าประตูไม้ขัดมันสีน้ำตาลทอง ประตูห้องเปิดออก เธอก้าวเข้าด้านใน ดีโน่ก้มศีรษะแล้วเดินจากไป

หญิงสาวกวาดตามองราวกับละเม อห้องนอนสีขาวสะอาดตา ผ้าม่านลายดอกไม้สีเหลืองอ่อน เตียงนอนไม้สีเสาสีขาว ในขณะที่เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องกลับเป็นสีครีม สำรวจจนพอใจจึงหย่อนกายลงบนเตียงถอนใจออกมาแรงๆ หนึ่งครั้ง

คิดถึงครอบครัวทุกคน ป่านนี้เป็นเช่นไรบ้าง ไม่นึกไม่ฝันว่าสุดท้ายแล้ว เธอจะต้องมาอยู่ที่อิตาลี เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวกันแน่ หวังแค่ทุกคนไม่ได้รับอันตรายใดๆ ก็พอ

ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูหน้าห้องฉุดความคิดเธอให้หยุดลง ร่างบางรีบสาวเท้าเดินไปก่อนเอื้อมเปิดประตูอย่างชั่งใจ เห็นชายชราหยุดยืนหน้าประตูพร้อมส่งเสื้อผ้าให้

“ขอบคุณครับ” เอลี่กล่าวเบาๆ

“ที่นี่มีแต่เสื้อผ้าตัวใหญ่ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะจัดหาเสื้อผ้าไซส์เล็กมาให้คุณนะครับ” ชายชราบอกแล้วเดินหายลับอีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อนครับ!” เธอเรียกเขาไว้

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“คือ... ผมอยากจะออกไปหาซื้อเสื้อผ้าเอง พอจะเป็นไปได้ไหมครับ?”

“เรื่องนี้คุณคงต้องปรึกษาคุณชายไซน์แล้วล่ะครับ ผมเป็นแค่คนใช้ไม่อาจตัดสินใจได้ ขอตัวก่อนนะครับ”

หญิงสาวยืนหน้าตึงอยู่ในห้อง บอกเขาได้ยังไงกันเล่า ในเมื่อเธอต้องการออกไปหาซื้อของใช้จำเป็นสำหรับผู้หญิง ยิ่งอยากปกปิดเรื่องเป็นหญิงกับเขาอยู่ ผู้ชายอย่างเขาไว้ใจได้เสียที่ไหน ยืนใช้ความคิดพักใหญ่ตัดใจเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย

ร่างบางหยุดยืนมองตัวเองหน้ากระจก เสื้อที่เธอใส่ยาวจนถึงต้นขา ส่วนกางเกงยิ่งไม่ต้องพูดถึง เธอใส่ไม่ได้เลยด้วยซ้ำมันหลวมเกินไป โชคดีต้องตัดผมสั้นเพราะการถ่ายทำละครเลยทำให้ไม่ต้องใช้เวลาปลอมตัวมากนัก

ยิ่งนึกน้ำตาก็พาลจะไหล อยากกลับไปเมืองไทยแต่เพราะคำสั่งของบิดาทำให้เธอต้องมาอยู่ที่นี่ มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออก รีบสูดหายใจให้เต็มปอด ต้องเข้มแข็งรอวันกลับไปพบกับครอบครัวให้ได้

ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น เอลี่รีบออกจากห้องน้ำ จับลูกบิดเปิดออก พอเห็นใครเลยตกใจไม่น้อย คิ้วหนาขมวดเข้าหากันพลางกวาดตามองเรียวขาที่โผล่พ้นเสื้อตัวใหญ่ออกมา ริมฝีปากหยักลึกกระตุกเล็กน้อยด้วยความสงสัยก่อนแทรกกายเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะ

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เธอแสร้งถามเสียงเข้ม หาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์น่าอึดอัดนี้ ยิ่งเห็นสายตาเขาที่จ้องมายิ่งทำให้กังวลพิกล

“ดีโน่มาขออนุญาตผม เรื่องที่คุณต้องการออกไปซื้อของข้างนอก”

“ใช่ครับ พอดีผมมีของที่อยากได้”เธอรีบตอบ

“ผมให้คนไปซื้อให้ก็ได้หากคุณต้องการ ตอนนี้ออกไปข้างนอกมันเสี่ยงเกินไป”เขาบอกสีหน้าจริงจัง

หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น เธอจำต้องได้ของใช้จำ หากไม่ได้คงลำบากไม่น้อย รอบเดือนก็ใกล้มาแล้ว ถ้าไม่มีของใช้เหล่านั้นดูท่าคงลำบาก ความอาจแตกเอาได้

ท่าทางของหนุ่มร่างเล็กทำให้เขาสงสัยไม่น้อย ต้องมีอะไรบางอย่างที่กำลังปิดบังเขาอยู่เป็นแน่ ดูกระตุ้งกระติ้ง มันทำให้ขนลุก แล้วเรียวขาไร้ขนนั้นมันหมายความว่ายังไง หรือว่า... จัดการกับขนหน้าแข้งตนเองจนหมดเกลี้ยง ไม่อยากจะคิดหากหมอนี่เป็นเกย์หรือกระเทยจะทำเช่นไร เยิ่งไม่ถูกจริตสักเท่าไหร่เสียด้วย

“หากคุณต้องการไปให้ได้ ผมจะจัดคนคุ้มกันให้เอง แบบนี้คงจะทำให้คุณสบายใจได้มากกว่าใช่ไหม”

เอลี่ยิ้มกว้างออกมา และรอยยิ้มนั้นทำให้สติของเขาแทบหลุด ไซน์รีบเมินหน้าหนีเพราะหัวใจดันเต้นแปลกๆ อย่าแม้แต่จะคิดเชียว ไม่เช่นนั้น เขาต้องกลายเป็นขี้ปากชาวบ้านแน่ ไม่มีวันชอบไม้ป่าเดียวกันเด็ดขาด ไม่มีทาง!

“ขอบคุณมากครับ” หญิงสาวรีบตอบเขา

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน”

ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องนอน เอลี่รีบกระโจนปิดประตูล็อกไว้แน่น ทิ้งกายนอนลงบนเตียง ถอนใจด้วยความโล่งอก ไม่นึกว่าเขาจะโผล่มาในเวลาแบบนี้ ดีนะที่ไม่สงสัยอะไร ไม่อย่างนั้นคงกลายเป็นเรื่องยุ่งยากไม่น้อยเลยทีเดียว