ตอนที่ 4

เครื่องลงจอด ณ สนามบิน ลีโอนาโด ดาวินชี หญิงสาวเดินออกมาจากช่องทางผู้โดยสารอย่างคนไร้จุดหมาย ดวงตาเรียวสวยเหม่อลอย เธอไม่รู้จะไปตามหาที่ไหนบริษัทอัลเล็นโซ่ เอ็นเตอร์ไพรส์ ต้องเดินไปทางไหน ชายชื่อซาฟหาเขาพบได้ที่ไหนบ้าง ป้ายมากมายตรงสนามบินถูกชูขึ้นเธอมองผ่านป้ายพวกนั้นไป แต่แล้วกลับหันมามองอีกครั้งเมื่อสะดุดตากับป้ายที่เขียนชื่อเธอเป็นภาษาไทย หญิงสาวรีบเดินเข้าไปหา

“คุณเอลี่หรือเปล่าครับ?” เขาถามทันทีที่เธอเดินเข้าไปใกล้ ก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพื่อเปรียบเทียบใบหน้า

“ใช่ค่ะ ว่าแต่คุณคือใคร”

ชายคนนั้นตวัดสายตามองแล้วยิ้มให้ “คุณรณเทพโทรติดต่อผม บอกว่าคุณจะเดินทางมาอิตาลี ให้ผมคอยดูแลไปส่งคุณ แต่ในภาพคุณเป็นผู้หญิงใช่ไหม”

เธอยกมือลูบผมตนเองแผ่วเบา แล้วยิ้มบางๆ

“อ๋อ พอดีต้องถ่ายละครเลยต้องตัดผมน่ะค่ะ” เธอตอบเสียงเบา

“แสดงเป็นผู้ชายเหรอครับ”

“เปล่าหรอกค่ะ แสดงเป็นผู้หญิงแต่ปลอมตัวเป็นผู้ชายค่ะ”เธอตอบเขา

“เราเสียเวลานานแล้วครับ ผมว่าไปกันดีกว่า” เขาบอกแล้วเดินนำ

เอลี่รู้สึกกังวลบางอย่าง คำพี่สาวดังก้องสะท้อนในโสตประสาท อย่าไว้ใจใครเด็ดขาด แล้วเขามายืนรอรับแบบนี้คงต้องมีอะไรแน่ ต้องหาทางหนีออกไปก่อน

จังหวะคนพลุกพล่าน เอลี่เดินหนีออกมา ชายคนนั้นหันมามอง รีบเบียดผู้คนเข้าหาไม่ให้เป้าหมายทำอย่างใจต้องการ

“หยุดเดี๋ยวนี้!” เขาตะโกนลั่นวิ่งไล่หลังเธอมา

คนถูกเรียกวิ่งหนีไม่คิดชีวิต ไม่คิดเลยจะมาตกระกำลำบากมากมายขนาดนี้ แค่วันแรกที่เดินทางมาถึงก็เจอกับเรื่องเลวร้ายเสียแล้ว

ผลั่ก!

“โอ้ย!”

เธอชนเข้ากับใครคนหนึ่งจนล้มลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้น ไซน์รีบพยุงกายขึ้นมา จ้องมองไปยังหนุ่มร่างเล็กที่ล้มอยู่ตรงหน้า เอลี่คลำก้นตนเองแล้วลุกยืนอย่างรวดเร็ว หันมองคนตามแต่กลับเห็นหมอนั่นรออยู่ไม่เดินเข้ามาหา

“เดินภาษาอะไรไม่ทราบคุณ!”เขาดุ

เอลี่ไม่ตอบ ความกลัวทำให้เธอระแวง ไซน์ลอบพิจารณาใบหน้าของหนุ่มน้อย เหตุใดจึงมีความละม้ายคล้ายกับหญิงสาวในห้วงคำนึง

คนสวยกัดริมฝีปากแน่น ต้องหาทางหนีให้ได้ก่อน คำถามของคนถูกชนไม่ได้เข้าหูเลยสักนิด เพราะเธอกังวลเรื่องอื่นมากกว่า

“นี่คุณชนแล้วจะไม่ขอโทษสักคำหรือไง!”

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้น ไซน์กระจากร่างเล็กให้หมอบ เสียงผู้คนกรีดร้องแตกตื่นกัน บอดี้การ์ดของไซน์ชักปืนออกมาเพื่อคุ้มครองเจ้านาย

“ไอ้บ้าเอ้ย!” ไซน์สบถอย่างหัวเสีย รั้งให้หนุ่มน้อยแปลกหน้าเดินตาม