ตอนที่ 2

วิอาภาได้แต่มองแขกของสามีด้วยความสับสนในขณะที่รณวิทย์เองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ทำไมแขกบิดาถึงได้ไร้มารยาทเช่นนี้ รณเทพนั่งลงตรงข้ามกับเขาในขณะที่รีออนโยนเอกสารลงตรงหน้า

“นี่คือเอกสารข้อเสนอในการร่วมหุ้นของเรา ลองอ่านดูคุณได้ประโยชน์จากเรามากมายเลยทีเดียว”

รณเทพเปิดเอกสารออกอ่านในขณะที่บุตรชายคนโตช่วยพิจารณา ในเอกสารบอกรายละเอียดเกี่ยวกับการขนส่งสินค้าโดยใช้สายการบินของเขา ชายกลางคนวางเอกสารลงตรงหน้า

“เป็นไงครับ”

“ผมขอตัดสินใจหน่อยนะครับ”รณเทพบอก

ร่างสูงกำยำลุกยืนเต็มความสูง หยิบบางอย่างโยนลงบนโต๊ะกระจกสีดำ รณเทพมองดูด้วยความแปลกใจ ห่อพลาสติกใสมีผงสีขาวอยู่ด้านในลักษณะคล้ายแป้งมัน

“อีกขอเสนอที่ผมอยากจะให้คุณ หากคุณยอมขนส่งสิ่งนี้ผมจะให้คุณสี่สิบเปอร์เซ็นต์”

รณเทพเอื้อมหยิบมาพิจารณา ดวงตาเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ สีหน้าเครียดขึ้นกว่าเดิม ช้อนสายตามองอีกฝ่ายด้วยความหนักใจ

“นี่มันหมายความว่ายังไงครับ?”

“ก็ตามที่เห็น หากคุณยอมช่วยเราขนสิ่งนี้เข้าประเทศ ผมจะแบ่งกำไรให้คุณสี่สิบเปอร์เซ็นต์”

รณเทพนิ่งไปพักใหญ่ แบบนี้มันไม่ใช่แล้ว เขาไม่ละโมบโลภมากพอที่จะทำลายประเทศตนเองหรอก แต่ไม่อาจปฏิเสธตอนนี้ได้ ดูคนของรีออนแล้วอาจทำให้ครอบครัวเกิดอันตราย คงต้องหาทางผ่อนผันไปก่อน

“ผมขอเวลาคิดสักหน่อยนะครับ” เขาตอบเลี่ยง

“ได้ครับ ผมจะให้เวลา แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาเอาคำตอบ”

“ตกลงครับคุณรีออน”

เขาลุกยืนอีกครั้ง “ผมหวังว่าคงจะได้ร่วมหุ้นกันกับคุณนะครับ คุณรณเทพ”

“ครับ”

“ถ้าเช่นนั้นผมขอตัวก่อน” รีออนบอกแล้วเดินออกนอกห้องรับแขก รณเทพเดินมาส่งด้านหน้า จนกระทั่งรถเคลื่อนหายลับจากสายตา สีหน้าเจ้าบ้านเครียดมากขึ้น ครอบครัวเขาไม่ปลอดภัยแน่หากไม่ยอมรับปากรีออนเรื่องการร่วมหุ้น

ยาในมือคือสิ่งที่อันตราย ดูท่าเขาคงต้องหาคนช่วยแล้ว

“พ่อ เราจะทำยังไงดีครับ” รณวิทย์ถาม แววตาสับสน

“พ่อจะทำเรื่องผิดกฎหมายได้ยังไงกัน”

“ถ้าพรุ่งนี้พวกมันมาเอาคำตอบ พวกเราไม่แย่เหรอครับ” บุตรชายย้อน

“พ่อคงต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยภายในวันนี้”

“เอลี่ยังไม่กลับบ้านเลยครับพ่อ น้องไม่รู้เรื่องนี้ เราควรทำยังไง”

คนเป็นพ่อแสดงอาการหนักใจ วิอาภากัดริมฝีปากเพื่อกลั้นสะอื้น ไม่อยากให้ลูกหรือสามีเป็นห่วง ในเวลาแบบนี้

“ตามยัยพีมาหาผมหน่อย แล้วคุณไปหยิบพาสปอร์ตของเอลี่กับยัยพีมาด้วย” รณเทพบอกภรรยา

“ได้ค่ะ” วิอาภารับคำรีบเดินไปตามบุตรสาวบุญธรรมที่กำลังง่วนทำอาหารอยู่ในครัว

พีรดาถอดผ้ากันเปื้อนออก แล้วเดินตรงมาหาบิดา ยังไม่ทันได้พูดจา รณเทพรีบยัดเมมโมรี่การ์ดกับเอกสาร และผงสีขาวในมือไว้ในซองเอกสารสีน้ำตาลยื่นให้กับพีรดา

“ยัยพี พ่อฝากไปให้เอลี่ที”

“หมายความว่ายังไงคะพ่อ” พีรดาย้อนถามสีหน้าสับสน มันเกิดอะไรขึ้นกัน

“รีบไปหาน้องเร็วเข้าเถอะ อย่าถามพ่อตอนนี้เลย เวลาไม่มีแล้ว บอกน้องด้วยว่าให้เดินทางไปอิตาลี ตามหาผู้ชายที่ชื่อซาฟ เขาอยู่ที่บริษัทอัลเล็นโซ่เอ็นเตอร์ไพรส์ แล้วมอบสิ่งนี้ให้กับเขา บอกเอลี่ว่าอย่าไว้ใจใครเด็ดขาด ต้องส่งสิ่งนี้ให้กับซาฟหรือน้องชายเขาอีกสามคนเท่านั้น!”

“หนูไม่เข้าใจเลยค่ะพ่อมันเกิดอะไรขึ้น!” คนถูกไหว้วานเริ่มรู้สึกกลัว

“รีบไปเร็วลูก นี่เงินแล้วก็บัตรเครดิตดูแลน้องด้วยนะยัยพี!” วิอาภาเร่งบุตรสาวบุญธรรม

พีรดาน้ำตาคลอด้วยความหวาดกลัว

“ฝากเอลี่ด้วยนะ” รณวิทย์บอกน้องสาวแล้วสบตา เธอพยักหน้าช้าๆ รับคำเขา แล้วก้าวออกนอกบ้าน

พีรดารีบขับรถออกมา ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เธอต้องรีบไปหาน้องสาวแล้วพาไปอิตาลีโดยด่วน เห็นสีหน้าของพ่อแล้วก็รู้ว่าต้องมีเรื่องอันตรายเกิดขึ้นแน่นอน ขอให้ทุกอย่างราบรื่นดีด้วยเถอะ