ตอนที่ 1

รัสตินยืนมองตนเองในกระจก ดวงตาหรี่ลง ดูท่าเขาคงแก่ไปมาก เวลาอันน้อยนิดที่เหลือ ต้องทำเป้าหมายของตนให้สำเร็จ เสียงฝีเท้าก้าวแผ่วทำให้เขาหยุดชะงัก แล้วหันมอง เห็นบุตรชายกำลังก้าวเข้ามาในห้อง รีออนนั่งลงบนโซฟา คนเป็นพ่อก้าวเข้ามาทรุดกายตรงข้ามเพื่อร่วมวงสนทนา

“ผมเตรียมเอกสารสำคัญ ที่ใช้ในการร่วมหุ้นกับสายการบินแฮปปี้ฟลายแล้วครับ”

“ดีมาก แกรีบไปเมืองไทยให้เร็วที่สุดอย่าให้พวกอัลเล็นโซ่ทำสำเร็จเด็ดขาด!”

“ถ้าหากว่าแฮปปี้ฟลายได้ร่วมหุ้นกับอัลเล็นโซ่แล้วล่ะครับ เราจะทำยังไง” รีออนย้อนถามบิดา

“แกก็หาทางทำให้มันยกเลิกสัญญาสิ บอกพวกมันว่าฉันจะจ่ายให้สำหรับเงินค่าเสียหายในการยกเลิกสัญญา” รัสตินบอกบุตรชาย

“ครับพ่อ”

เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า รีออนตีหน้าเครียด หากงานนี้ไม่สำเร็จพ่อจะต้องอาละวาดเขาแน่ๆ หลายชั่วโมงผันผ่าน เมื่อถึงสนามบินสุวรรณภูมิ เขาเดินออกมาพร้อมลูกน้อง

“ไปโรงแรมก่อนใช่ไหมครับ” ลูกน้องเอ่ยถาม ขณะเคลื่อนรถออกจากสนามบิน

“ไม่ ไปบริษัทแฮปปี้ฟลายก่อนเลย”

“ได้ครับ”

เสียงโทรศัพท์ในห้องทำงานดังขึ้น รณเทพดำรงตำแหน่งประธานรับสาย ปลายสายบอกว่ามีแขกขอพบ ความจริงในบันทึกวันนี้เขาไม่ได้นัดหมายลูกค้าในเวลานี้เลย รณเทพรับคำให้เลขาเชิญเข้ามา พอเห็นใบหน้าของแขกกลับแปลกใจ ร่างสูงใหญ่ ผิวขาว ดวงตาสีฟ้าเข้ม ดูท่าเรื่องนี้คงไม่ธรรมดาเสียแล้ว

“ผมชื่อรีออนครับ ผมเป็นตัวแทนของบริษัทมัสสิโม่อินเตอร์กรุ๊ปที่อิตาลีครับ” เขาแนะนำตัวพร้อมยื่นมือออกมา เพื่อให้จับทักทาย

“ครับ มีอะไรให้รับใช้หรือเปล่าครับ” รณเทพถาม แล้วผายมือเชิญแขกนั่ง

“พอดีผมมีเรื่องอยากจะเสนอกับ คุณพอมีเวลาคุยกันสักครู่ไหมครับ”

“อีกสักพักผมต้องประชุมแล้ว เป็นพรุ่งนี้ได้ไหมครับ ผมจะให้เลขาจดเวลานัดเอาไว้”

“ก็ได้ครับ แต่ผมอยากจะบอกคุณไว้อย่างหนึ่ง... ผมเป็นคนใจร้อนรอไม่ค่อยเป็นหากคุณไม่รีบระวังจะเสียโอกาสนะครับ” กระตุกยิ้มมุมปากแล้วลุกยืน เดินออกนอกห้องทำงาน

รณเทพหนักใจ ดูเหมือนทางอัลเล็นโซ่เดาถูก เพียงแค่ไม่กี่วันทางมัสสิโม่ติดต่อมา แถมยังส่งคนมาหาถึงเมืองไทยอีกด้วย คงไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้ว

ตัดสินใจเดินทางกลับบ้าน มาถึงทรุดลงกายลงบนโซฟา ภรรยารีบนำน้ำเย็นมาเสริฟ์ ทางด้านรณวิทย์รีบรุดมาร่วมวงสนทนาด้วย

“เอลี่ไปไหนเหรอคุณวิ” รณเทพถามภรรยา สีหน้าเครียด

“วันนี้ลูกเราติดถ่ายหนังค่ะ”

“แล้วคุณไม่ไปดูลูกหน่อยเหรอ”

“วันนี้เห็นว่าจะกลับเร็วค่ะ เลยไม่ได้ไปดู” เธอตอบแล้วนำน้ำผลไม้มาให้บุตรชายคนโต

เสียงกริ่งหน้าบ้านดังเป็นระยะ ทำให้รณเทพมองด้วยความแปลกใจ จนกระทั่งสาวใช้เข้ามาในบ้านหน้าตาตื่น

“มีอะไรเหรอ”

“มีคนมาขอพบคุณท่านค่ะ”

“ใครเหรอ”

“ไม่ทราบค่ะ เห็นรถหลายคันมาจอดรออยู่ค่ะ”

เจ้าของบ้านตีหน้าเครียด ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นรีออนแน่นอน มัสสิโม่รอไม่ไหวเลยหรือไง ทั้งที่นัดหมายไว้พรุ่งนี้ ช่างทำตัวไร้มารยาทสิ้นดี

“ไปเชิญเขาเข้ามา”

“ได้ค่ะ” สาวใช้รับคำแล้วรีบออกไปเปิดประตูรั้ว

รอเบนซ์สีดำจอดเทียบหน้าบ้าน รีออนก้าวลงมาพร้อมลูกน้องนับสิบ รณเทพเดินมารับแขก

“สวัสดีครับคุณรณเทพ พอดีผมรอไม่ไหวเลยต้องมาก่อนคงไม่ว่าอะไรนะครับ”รีออนบอก แล้วทิ้งกายลงบนโซฟาราวกับเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง