บทที่4

อเลนนั่งคิดว่าไอ้พวกชอบโกงแบบนี้ เขาจะไม่ปล่อยเอาไว้ให้มันไปทำร้ายใครได้อีก สำหรับเขาการทำธุรกิจก็ควรจะแข่งขันกันแบบใสสะอาดไม่ใช่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เลือกมาทำธุรกิจแต่ไปเป็นมาเฟียเหมือนป๊าของเขาไม่ดีกว่าเหรอ แต่งานนี้ไม่แน่อาจจะต้องใช้คนและอำนาจของป๊าเข้ามาช่วยสักหน่อยแล้ว

คนส่วนมากไม่มีใครรู้ถึงประวัติของอเลนก็เพราะว่าเขามีพ่อเป็นมาเฟียใหญ่อยู่ที่อิตาลีและมีสาขากระจายอยู่แทบทุกประเทศทั่วโลก ดังนั้นประวัติของเขาจึงถูกปิดเป็นความลับ พ่อของเขาทำงานทั้งสีดำ สีขาวและสีเทาแต่หลังๆมานี้ส่วนมากจะเป็นสีขาวกับสีเทามากกว่าเพราะพ่อเริ่มอายุมากแล้ว ส่วนตัวเขาเองก็ไม่ค่อยชอบธุรกิจสีดำ ทุกอย่างจึงค่อยๆเปลี่ยนไปแต่ไม่เคยมีใครกล้าเข้ามายุ่งกับครอบครัวของเขาเพราะรู้ผลของมันดี

รียาเริ่มรู้สึกตัวจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก่อนจะมองไปรอบๆตัวแล้วค่อยๆไล่เรียงเรื่องราวต่างๆในหัว เธอจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้ทั้งหมดแล้วน้ำตาก็เริ่มจะออกมาคลอที่ตาอีกครั้ง เธอโมโหตัวเองมากที่คิดฆ่าตัวตายเมื่อวานนี้ ดีนะที่มีคนมาช่วยไว้ก่อนไม่อย่างนั้นเธอจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอพ่อกับแม่ที่ยมโลกกัน เธอตั้งใจแล้วว่าจะไม่ฆ่าตัวตายหนีปัญหาอีก ในเมื่อชายหญิงไร้ยางอายคู่นั้นต้องการเห็นเธอเสียใจ และผิดหวัง เธอก็จะทำให้ชีวิตของเธอนับตั้งแต่นี้ไปมีแต่ความสุข เธอจะไม่ยอมให้คนชั่วต้องสมหวังอย่างแน่นอน

รียาเช็ดน้ำตาที่คลออยู่ออกก่อนจะยิ้มออกมาแม้จะดูฝืนๆไปบ้างแต่เธอจะต้องทำให้ได้ เธอมองสำรวจไปรอบๆตัวพลางคิดว่านี่คงเป็นบ้านของคนที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืน เธอเห็นเขาไม่ชัดนักรู้แค่ว่าเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแต่ว่าตอนนี้เขาไปไหนแล้วล่ะ! เธออยากขอบคุณที่เขาช่วยเธอเอาไว้

เมื่อคิดได้รียาจึงลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อจะไปอาบน้ำและล้างหน้าเพราะตั้งแต่มาถึงเธอยังไม่ได้อาบน้ำเลย แถมยังมานอนบนที่นอนสะอาดๆนี่อีกแต่พอเธอก้มลงมองตัวเองก็ต้องตกใจเพราะตอนนี้เธอสวมใส่ชุดนอนของตัวเองอยู่ เธออยากจะกรี้ดออกมาดังๆ นี่อย่าบอกนะว่าเขาเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอน่ะ! ตาย!ตายแล้ว!!แล้วจะมองหน้าเขาได้ยังไงล่ะเนี่ย! พอคิดได้อย่างนั้นก็รีบเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นชุดที่พร้อมจะออกเดินทางคือเสื้อผ้าฝ้ายคอปาดแขนจั้มยาวถึงข้อมือสีส้มอ่อนกับกางเกงยีนส์สีดำยาว ปล่อยผมสีน้ำตาลเข้มไปตามธรรมชาติ ทาลิปมันสีส้มอ่อนกับแป้งเด็กเป็นอันเรียบร้อย เธอตั้งใจจะขอบคุณคนที่ช่วยเหลือเมื่อคืนแล้วก็จะออกไปหาที่พักและค่อยหางานทำหรือไม่แน่เธออาจจะกลับไปฝรั่งเศสเพื่อทำงานที่นั่น แม้ว่าใจจริงเธออยากจะแก้แค้นและทวงเอาบริษัทของพ่อกับแม่กลับมา แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ลำพังเธอคนเดียวจะไปสู้กับคริสและกีวี่ได้อย่างไร ตอนนี้ตัวเธอไม่มีใครคอยช่วยเหลือและไม่มีอะไรเลยมีแค่เงินที่พ่อกับแม่ฝากไว้ให้แค่5ล้านเท่านั้น เธอจึงยังลังเลและไม่แน่ใจว่าจะเอาอย่างไรดี แต่ที่แน่ๆต้องไปจากที่นี่ก่อน เธอไม่อยากรบกวนคนที่ช่วยเหลือเธอมากไปกว่านี้เพราะเกรงใจเขามากๆ ในใจลึกๆรู้สึกขอบคุณสวรรค์ที่ไม่ซ้ำเติมเธอจนเกินไป ที่ทำให้เธอได้เจอคนที่ดีไม่อย่างนั้นตอนนี้เธออาจจะไม่สะอาดหมดจดแบบนี้ก็ได้

ก๊อก..ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องของรียาดังขึ้น ก่อนจะมีคนเปิดเข้ามา รียาหันมามองก็เห็นชายหนุ่มที่จำได้ว่าเป็นคนที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืน เขาเป็นคนหล่อมากๆ สูง ขาว ตาออกจะดุแต่แววตาที่มองมาที่เธออ่อนโยนมาก คิ้วเข้ม จมูกโด่งรั้นหมายความว่าคงเอาแต่ใจน่าดู ปากหนาหยักได้รูป เขาสูงมากกกก ขนาดเธอว่าตัวเองสูงแล้วนะ173เซนติเมตรแต่ผู้ชายคนนี้น่าจะสูงถึง190เซนติเมตรเลย

อเลนเมื่อเคาะประตูห้องที่รียาพักอยู่แล้วก็เปิดเข้ามาจึงเห็นรียาที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เธอสวยจริงๆเมื่อคืนว่าสวยแล้วแต่ตอนนี้ที่เธอแต่งตัวนิดหน่อยก็ยิ่งกว่าสวย

"ตื่นแล้วเหรอคับ"อเลนถามเมื่อเห็นรียาจ้องมองมา

"อ้อ!ค่ะ"รียาพูดพลางนึกตำหนิตัวเองที่เผลอจ้องเขานานเกินไป

"ผมชื่ออเลนคับ"

"ดิชั้นชื่อรียาค่ะ.. ขอบคุณคุณอเลนมากนะคะที่ช่วยเหลือเมื่อคืน"

"ไม่เป็นไรคับ..แต่คุณรียาไม่เป็นไรแล้วนะคับ"

"ค่ะ..รียาดีขึ้นมากแล้ว..ขอบคุณอีกครั้ง..แล้วก็คงต้องขอตัวก่อนนะคะ..รบกวนคุณอเลนมากแล้ว"

"ไม่รบกวนหรอกคับ..แล้วอีกอย่างถ้าคุณรียายังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนหรือจะไปทำอะไร..ก็พักอยู่ที่นี่ไปก่อนได้นะคับ..เอาไว้คิดหรือตัดสินใจได้แล้วค่อยไปก็ยังไม่สาย"

รียามองหน้าอเลนเมื่อได้ฟังที่เขาพูดเพราะมันเหมือนเขาจะรู้เรื่องเกี่ยวกับเธออย่างนั้นแหละ

"ว่าไงคับ..หรือไม่ไว้ใจผม!?"

"เอ่อ..ป่าวค่ะ..แค่เกรงใจน่ะค่ะ"รียารีบพูดจะไม่ไว้ใจเขาได้ยังไง ถ้าเขาไว้ใจไม่ได้จริงๆเธอคงเสร็จเขาไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ!

"ถ้างั้น..ก็พักที่นี่ต่อนะคับ..ไม่ต้องเกรงใจ"

"เอ่อ!..ค่ะ..รียาขอรบกวนอีกสัก2-3วันนะคะ"

"สำหรับคุณรียา..ผมให้พักอยู่ตลอดไปเลยก็ได้นะคับ"

"เอ่อ..อ่า"

รียาพูดไม่ออกเมื่อได้ยินที่อเลนพูด มันเหมือนเขาจะจีบเธออย่างนั้นแหละ แต่จะเป็นไปได้ยังไงเพิ่งจะเจอกันเองคิดมากน่ะ!

"ลงไปกินข้าวกันดีกว่านะคับ"

อเลนยกยิ้มมุมปากที่เห็นรียาอ้ำอึ้งเมื่อถูกเขารุกตรงๆ หน้าตาเธอน่ารักมากตอนที่ทำแบบนั้นมันทำให้เขาใจเต้นแรงอยากกดจูบลงที่ปากของเธอจริงๆ

"เอ่อ..ค่ะ"รียาพยักหน้าเบาๆ

อเลนจึงเดินออกไปจากห้องตามด้วยรียา เมื่อออกมาจากห้องรียาก็เห็นผู้ชายอีกคนที่เธอจำได้ว่าอยู่กับอเลนเมื่อคืนยืนอยู่หน้าห้อง

"คุณรียา..นี่แดน..เป็นคนสนิทของผม..ถ้าคุณขาดเหลือหรือต้องการอะไรก็บอกกับแดนได้นะคับ"อเลนแนะนำ

"สวัสดีค่ะ..คุณแดน"รียาทักทาย

"สวัสดีคับคุณรียา..แต่เรียกผมว่า..แดนเฉยๆไม่ต้องมีคุณดีกว่าคับ"แดนรีบบอกก่อนที่เขาจะโดนเจ้านายกินหัวเสียก่อน

"ค่ะ..แดน"รียาพูดใหม่

"วันนี้นายจะเข้าบริษัทมั้ยคับ?"แดนถามอเลน

"ไม่ล่ะ..ให้คนเอาเอกสารมาให้ที่นี่"อเลนบอก เขาไม่อยากทิ้งให้รียาอยู่คนเดียวเพราะกลัวว่าเธอจะคิดสั้นอีก

"ได้คับนาย"แดนรับคำแล้วเดินแยกไป

อเลนจึงเดินนำรียาลงมาที่ห้องอาหาร พออเลนกับรียานั่งลงแล้วป้าแมรี่ก็เดินนำเด็กรับใช้ถือถาดอาหารเช้าเข้ามาวางบนโต๊ะ

"คุณรียา..นี่ป้าแมรี่เป็นแม่นมของผมและเป็นแม่บ้านของที่นี่ด้วย..ป้าแมรี่คับ..นี่รียาคับ"อเลนแนะนำ

"สวัสดีค่ะป้าแมรี่"รียายกมือไหว้อย่างนอบน้อม

"สวัสดีค่ะคุณรียา..วันนี้ป้าทำข้าวต้มกุ้งค่ะ..ทานได้มั้ยคะ..และถ้าต่อไปคุณรียาอยากทานอะไรบอกป้าได้นะคะ"ป้าแมรี่ยิ้มอย่างพอใจกับกิริยามารยาทของสาวน้อยตรงหน้า รับรองว่าถ้าคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงมาเห็นต้องหลงรักอย่างแน่นอน