บทที่7 ความวุ่นวาย2

ซินเยว่หันหลังกำลังจะเดินหนี นางไม่อยากจะเสียเวลามาสนใจน้องสาวต่างมารดาที่นางไม่รู้จักคนนี้ 'พวกประสาทมาหาเรื่องแต่เช้า'

หยางหลันฮวาคว้าแขนนางเอาไว้

"เจ้าคิดจะหนีไปที่ใดทั้งเจ้าและแม่ของเจ้าก็เป็นพวกเศษสวะเหมือนกันหึ! เพราะพวกเจ้าทั้งสองคนเป็นพวกไร้ค่าท่านพ่อจึงไม่เคยไยดีสักครั้ง อีกไม่นานท่านพ่อจะต้องขับไล่เจ้าสองแม่ลูกออกไปจากจวนตระกูลหยางอย่างแน่นอน”

ซินเยว่หมุนตัวต่อยเข้าที่ใบหน้าของหยางหลันฮวาเต็มแรง

"เจ้าจะด่าว่าข้าอย่างไรข้าไม่ว่าแต่อย่าได้มาลามปามถึงท่านแม่ของข้า...เจ้ามันสมควรโดน"

หยางหลันฮวากรีดร้องด้วยความโกรธแววตาของนางวาวโรจน์ด้วยความอำมหิต

"เจ้ากล้าทำร้ายข้า"

หยางหลันฮวาซัดพลังปราณสีเหลืองใส่ซินเยว่ด้วยความโกรธแค้น แรงกระแทกของพลังซัดซินเยว่กระเด็นชนเสาด้านหน้าเรือนนางกระอักเลือดออกมาคำโตแล้วสลบไปทันที

ฮุ่ยหลิงไปรับอาหารที่ครัวใหญ่ทันได้เห็นซินเยว่กำลังถูกทำร้ายนางทิ้งชามข้าวต้มรีบวิ่งเข้าไปประคองซินเยว่ขึ้นมาทันที

"คุณหนูรองเหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้ท่านคิดจะฆ่าคุณหนูใหญ่จริงๆ ใช่หรือไม่ ท่านก็รู้ว่านางไร้พลัง"

ฮุ่ยหลิงร้องไห้โฮเสียงดังกอดร่างของซินเยว่เอาไว้ บ่าวสองคนที่ติดตามหยางหลันฮวาคิดในใจว่าแย่แน่ถ้าคุณหนูรองฆ่าคุณหนูใหญ่ตาย คนที่รับโทษคงไม่พ้นพวกตนถึงหยางซินเยว่จะเป็นแค่สวะเเต่นางก็ยังคงเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพ

จิงอีจึงรีบวิ่งไปตามเซวี่ยฟังเฟยให้รีบมาดูซินเยว่ หลังจากซินเยว่โดนพลังของหยางหลันฮวาซัดกระเด็นนางกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด

'นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ยหรือว่าเราตายอีกรอบแล้ว'

ซินเยว่มองไปรอบๆ เห็นหญิงสาวนางหนึ่งนั่งหันหลังให้จึงเดินเข้าไปถาม

"ขอโทษนะไม่ทราบว่าที่นี่คือที่ไหน"

เมื่อหญิงสาวนางนั้นหันมาซินเยว่ถึงกับตกใจ เพราะนางมีใบหน้าที่เหมือนซินเยว่มากคล้ายกับว่านางกำลังส่องกระจกเงา

หญิงสาวใบหน้างดงามผิวขาวผ่องจนแทบเปล่งแสงออกมา ดวงตากลมโตสองชั้นเป็นประกายเหมือนมีดวงดาวนับล้านกำลังส่องสว่างระยิบระยับอยู่ในนั้นทำให้มองแล้วรู้สึกหลงใหล ขนตางอนเป็นแพหนาทั้งบนล่างเมื่อนางกะพริบตาคล้ายผีเสื้อกระพือปีก ริมฝีปากรูปกระจับอวบอิ่มสีเเดงระเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติ ใบหน้าเล็กรูปไข่ได้สัดส่วนสวยงาม จมูกโด่งปลายเชิดบ่งบอกถึงความเอาแต่ใจ

'ปกติแล้วเราสวยขนาดนี้เลยหรือ'

ซินเยว่คิดในใจ

"เจ้ากลับมาแล้วหรือ"

เสียงใสดั่งกระดิ่งเงินเอื้อนเอ่ยนุ่มนวลชวนให้คนฟังรู้สึกเคลิบเคลิ้ม

"กลับมา....หมายความว่ายังไง"

นางเดินเข้ามาหาซินเยว่เอื้อมมือโอบกอดนางเอาไว้แล้วเอ่ยเสียงนุ่มนวลบางเบา

"สิ้นสุดการรอคอยที่แสนยาวนานของข้าแล้ว"

เมื่อเอ่ยจบร่างของหญิงสาวก็หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันกับซินเยว่ นางตกตะลึงแทบสิ้นสติ

ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง หยางจิ่งเทียนพูดกับมู่เซี่ยอี่ในโถงรับแขกเรื่องฮ่องเต้ต้องการให้องค์ชายสามหมั้นหมายกับคุณหนูใหญ่ตระกูล หยางแต่หยางหลันฮวาบังเอิญผ่านมาได้ยินเข้า ความโกรธเกลียดที่นางมีต่อหยางซินเยว่ยิ่งเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม หยางหลันฮวาน้อยใจเหตุใดบิดาของนางถึงต้องให้นางสวะนั่นหมั้นหมายกับองค์ชายสามบุรุษที่นางมีใจปฏิพัทธ์มาหลายปี และนั่นเป็นเหตุผลที่หยางหลันฮวามาอาละวาดใส่ซินเยว่ที่เรือน

หลังจากที่เซวี่ยฟังเฟยได้ทราบข่าวว่าซินเยว่ถูกหยางหลันฮวาทำร้ายนางก็รีบกลับมาที่จวนทันที เมื่อนางกลับมาเห็นสภาพบุตรสาวที่นอนเลือดอาบไปทั่วร่างไร้ลมหายใจเซวี่ยฟังเฟยแทบหัวใจหยุดเต้น

"ไม่นะ!!!เยว่เอ๋อของแม่ลูกห้ามทิ้งแม่ไปแบบนี้ โลกใบนี้เเม่เหลือลูกเพียงคนเดียวเท่านั้นหากไม่มีลูกแล้วเเม่จะอยู่ต่อไปได้อย่างไร"

เซวี่ยฟังเฟยกอดร่างซินเยว่ร้องไห้เจียนขาดใจ

"คุณหนู คุณหนู ท่านอย่าล้อเล่นกับบ่าวเช่นนี้กลับมาหาบ่าวเถิดได้โปรดอย่าทิ้งบ่าวไปเลยนะเจ้าคะ"

ฮุ่ยหลิงกอดขาซินเยว่ร้องไห้เสียงแหบเเห้ง เซวี่ยฟังเฟยเงยหน้าขึ้นจากร่างของซินเยว่นางก็อาละวาดทันที

"ทำกันถึงเพียงนี้พวกเจ้าอำมหิตเกินไปแล้ว"

พวกบ่าวที่มุงดูได้แต่ก้มหน้าไม่มีใครเอ่ยปากหรือตามหมอมารักษานางสักคน เซวี่ยฟังเฟยที่เคยอ่อนหวานนุ่มนวนตอนนี้แทบจะกลายร่างเป็นปีศาจร้ายที่พร้อมฆ่าทุกคนที่กล้ามาขวางนาง เซวี่ยฟังเฟยพุ่งไปที่เรือนหลักของหยางจิ่งเทียนด้วยดวงตาแดงก่ำ "เฮือก"!!

ซินเยว่สะดุ้งสุดตัวรีบสูดอากาศเข้าปอดเพราะก่อนหน้านี้คล้ายนางจะขาดอากาศหายใจ

"คุณหนูท่านยังไม่ตายคุณหนูของบ่าวข้าดีใจเหลือเกิน"

ซินเยว่มองดวงตาบวมปูดจากการร้องไห้อย่างหนักของฮุ่ย หลิงนางทั้งสงสารทั้งขบขัน

"คุณหนูเจ็บตรงไหนหรือไม่ ท่านอย่าพึ่งขยับให้บ่าวไปตามท่านหมอมารักษานะเจ้าคะ"

พูดจบฮุ่ยหลิงก็กำลังจะผละจากไปแต่ซินเยว่ดึงแขนนางเอาไว้ก่อน

"ไม่เป็นไรข้าไม่เจ็บที่ใดเลย"

"แต่บ่าวเห็นคุณหนูกระอักเลือดออกมาเยอะมากเลยนะเจ้าคะ"

ฮุ่ยหลิงยังคงรู้สึกไม่สบายใจเรื่องอาการของนาง ซินเยว่ขยับตัวให้ฮุ่ยหลิงดูเพื่อให้นางสบายใจ

"คุณหนูฮูหยินไปที่เรือนหลักนะเจ้าคะฮูหยินจะต้องไปเเก้แค้นให้คุณหนูอย่างแน่นอน"

ซินเยว่พยักหน้า

"เกิดเรื่องกับข้าขนาดนี้แต่กลับไม่มีใครมาดูสักคนใจดำกันจริงๆ คนตระกูลนี้"

นางพูดเสียงเย็นชา

"ฮุ่ยหลิงข้าคิดว่าคงถึงเวลาที่เราจะต้องออกไปจากที่นี่แล้วล่ะ"

ฮุ่ยหลิงมองนายสาวตาเป็นประกาย

"ไปเรือนหลักกันเถอะ"

ซินเยว่ลุกขึ้นเดินนำหน้าฮุ่ยหลิงไป

"คุณหนูท่านไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนหรือเจ้าคะตัวท่านมีแต่เลือด"

ซินเยว่ก้มลงมองร่างของตนที่ชุ่มไปด้วยเลือด

"ไม่เป็นไรแบบนี้เเหละดีจะได้มีข้ออ้างตัดขาดจากตระกูลหยางพวกเขาจะได้ปฏิเสธไม่ได้"