บทที่6 ความวุ่นวาย1

แสงสีเงินสะท้อนกับแสงจันทร์สว่างวาบสะท้อนเข้ามาในดวงตาหงส์ ความเย็นเยียบของกระบี่ที่พาดอยู่ที่ลำคอทำให้ซินเยว่ไม่กล้าขยับตัว ได้ยินเพียงเสียงหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นโครมครามนี่เป็นครั้งแรกที่นางทำงานพลาด ถูกจับได้แล้วตอนนี้ในหัวของซินเยว่ขาวโพลนไปหมดลืมคิดกระทั่งต้องหาทางออกให้ตนเอง

"เจ้าเป็นใคร" -............-

"ข้าเป็นคนทำความสะอาด"

ซินเยว่ตอบออกไปโดยไม่ทันได้คิดลืมไปว่าตอนนี้เวลาไหน

-_-!

ไม่มีเสียงตอบกลับจากบุคคลด้านหลัง ซินเยว่หันกลับไปมองช้าๆ บุรุษผิวเข้มรูปร่างสูงใหญ่อายุราวๆ ยี่สิบปีแต่งกายด้วยชุดจีนโบราณสีน้ำเงินตัดเย็บอย่างดี รวบผมสูงหน้าตาหล่อเหลาคมคาย กำลังถือกระบี่พาดไว้ที่คอของนาง ซินเยว่แอบกลืนน้ำลายลงคอ

"คุณชาย.....คือ....ข้าเข้าห้องผิดถ้าข้ารบกวนท่านข้าต้องขออภัย" ซินเยว่ยกมือมองข้างขึ้นเป็นสัญลักษญ์ว่ายอมแพ้ นางเหลือบตามองเขาเล็กน้อยแต่อีกฝ่ายยังคงยืนนิ่งอยู่ในท่าเดิม

ทุกอย่างเงียบ!! จนนางแทบอยากจะหยุดหายใจ

"เอ่อ ถ...ถ้าท่านไม่มีอะไรแล้วเช่นนั้นข้าต้องขอตัว"

ซินเยว่ใช้นิ้วดันกระบี่ออกจากคอแล้วเดินไปทางระเบียงช้าๆ นางกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจวกกลับมาเล่นงานนางอีก

"เจ้าไปผิดทาง"

เสียงทุ้มดังขึ้นที่ด้านหลังของนาง -____-?

"อ่อ! ประตูอยู่อีกด้านขอบคุณ คุณชายที่เตือนข้า"

ซินเยว่พุ่งออกนอกประตูไปอย่างรวดเร็ว นางรีบหลบออกทางด้านหลังโรงเตี๊ยมตรงไปหาฮุ่ยหลิงที่กำลังรออยู่ คล้อยหลังหญิงสาวเสียงเย็นทุ้มต่ำดังออกมาจากมุมมืดภายในห้อง

"ตามไป"

บุรุษชุดน้ำเงินมองบุรุษปริศนาในความมืดด้วยสายตาไม่เข้าใจ

"นางไม่มีพลังปราณนะขอรับ หรือว่านางจะเป็น......"

บุรุษชุดน้ำเงินคาดเดาตัวตนของสตรีที่พึ่งออกจากห้องไป

"อืม.... ตามนางไป"

เสียงเย็นกดต่ำยิ่งกว่าเดิม

"ขอรับนายท่าน"

บุรุษชุดน้ำเงินขานรับแล้วหายวับไปทันที

"ข้ามาแล้วฮุ่ยหลิงเจ้าอยู่ไหน"

ซินเยว่เรียกหาสาวใช้เบาๆ ตรงที่นางได้นัดเอาไว้

"เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะคุณหนูเรียบร้อยดีหรือไม่"

ฮุ่ยหลิงออกมาจากที่ซ่อนและสำรวจดูร่างกายคุณหนูของนางเมื่อเห็นว่าไม่มีส่วนใดบุบสลายนางก็เบาใจ

"กลับได้แล้วเดี๋ยวข้าเล่าให้ฟังแถวนี้ไม่ปลอดภัย"

สองนายบ่าวรีบสาวเท้าเดินกลับทางเดิมที่ออกมาเมื่อกลับถึงจวนตระกูลหยางก็เข้าสู่ปลายยามโฉ่ว (01.00-02.59) แล้ว

ก่อนกลับเข้าไปจวน ซินเยว่ทำการฝังของมีค่าที่พวกนางขโมยมาจากลูกค้าในโรงเตี๊ยมไว้ใกล้กับต้นไม้ใหญ่ในป่า

"ฝังไว้ที่นี่แหละอันตรายเกินไปถ้าเอาติดตัวเข้าไปด้วย รอเราออกไปจากที่นี่เมื่อใดค่อยมาขุดไปขาย"

หลังจากที่กลับเข้ามาในจวนตระกูลหยางด้วยทางเดิมที่ออกไปนางก็บอกให้ฮุ่ยหลิงกลับไปพักผ่อนพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ซินเยว่เปลี่ยนชุดสีดำ เอาไปซ่อนไว้แล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอนผ้าฝ้ายเนื้อหยาบจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปทันทีโดยลืมไปว่าตนได้เจอกับใครในคืนนี้

ปลายยามซื่อ (09.00-10.59) ซินเยว่งัวเงียตื่นเพราะเสียงดัง ด้านนอก

"ออกมาพบข้าเดี๋ยวนี้นะนางสวะซินเยว่อย่าคิดว่ามุดหัวอยู่แต่ในเรือนผุๆ ของเจ้าแล้วข้าจะไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้"

ซินเยว่เดินงัวเงียออกมาด้านนอก โดยลืมไปว่าตนยังไม่ได้ล้าง หลัววั่งจื่อออกจากใบหน้า

"มีอันใด"

ซินเยว่เอ่ยถามเสียงเรียบ ไร้ความสนใจต่อผู้ที่มาใหม่ เมื่อคืนกลับมาถึงจวนสกุลหยางก็เกือบเช้าแล้วตอนนี้นางยังง่วงอยู่นะ รีบพูดแล้วรีบไสหัวไปซะที

"เจ้า...สตรีอัปลักษณ์เจ้าไม่มีสิทธิ์ใช้น้ำเสียงเช่นนี้กับข้า ตัวสวะไร้ค่าเช่นเจ้าสมควรตายไปซะ"

หยางหลันฮวามองซินเยว่ด้วยสายตาเหยียดหยามและเกลียดชัง ใบหน้าที่งดงามของนางบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

"เจ้ามันตัวไร้ค่าไม่คู่ควรกับองค์ชายสามเจ้ากับแม่ของเจ้ามันเป็นเพียงแค่ขยะ"

ซินเยว่ขมวดคิ้วทันทีเมื่อนางได้ยินหยางหลันฮวากล่าวเหยียดหยามมารดาของนาง

"พูดจบหรือยังถ้าพูดจบแล้วก็เชิญไสหัวไป"