ตอนที่ 7 ห้องทดลองข้ามภพมา

จวนราชครูไป๋

เรือนถิงหลานไป๋ชิงหลางเดินกลับไปกลับมาดึกแล้วนางยังนอนไม่หลับ นางไม่เข้าใจเพราะเหตุใดบุตรีแม่ทัพอวิ๋นผู้นั้นถึงสามารถทายปริศนาอักษรยากทั้งสามข้อนั้นได้กันนะ

ในขณะที่นางเป็นถึงหญิงงามอันดับหนึ่ง เป็นอัจฉริยะที่ไม่มีสตรีใดในเมืองหลวงเทียบได้แต่วันนี้อวิ๋นจื่อเหยานางนั้นทำให้นางขายหน้าได้อย่างไรกัน?

ไม่ได้เป็นอันขาดงานท่าชิงปีนี้ของเมืองหลวงนางจะต้องให้อาจารย์หลี่เชิญนางเข้าร่วมให้ได้ข้าก็อยากรู้เหมือนกันหญิงสาวที่เก็บตัวอยู่แต่ในจวนไม่เคยได้เข้าสำนักศึกษาชั้นสูงจะมีความสามารถมากกว่านางที่เป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งได้อย่างไร

อวิ๋นจื่อเหยาหลังจากกลับมาจากด้านนอกนางก็ให้ชิงชิงไปพักผ่อนส่วนนางหลังจากอาบน้ำเสร็จก็เดินไปคลังเก็บสมุนไพรของจวน

เหตุการณ์เมื่อครู่นี้ล่อแหลมเกินไปหากนางไม่คิดหาวิธีป้องกันตัวให้ดีไม่แน่ว่าภายภาคหน้าจะได้เจอกับอะไรที่เสี่ยงต่อการเสียชีวิตบ้าง

อุตส่าห์ตายแล้วมาโผล่ที่นี่ได้ใช้ชีวิตฟรีอีกชาติหนึ่งจะตายง่ายๆได้อย่างไรกัน

ตอนนี้เป็นเวลายามไฮ่สำหรับอวิ๋นจื่อเหยาที่คุ้นเคยกับชีวิตตอนกลางคืนถือว่ายังไม่ดึก ร่างบางเดินไปถึงคลังสมุนไพรก็เห็นทหารที่เฝ้าประตูกำลังนั่งสัปหงก

ร่างบางเดินไปถึงหน้าโต๊ะของเขาแล้วเคาะมือลงบนโต๊ะสามสี่ครั้ง ทหารเฝ้าประตูคนนั้นก็สะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดที่มาดึกดื่นเช่นนี้เขาก็เบิกตากว้างขึ้นไปอีก

อวิ๋นจื่อเหยาจิ้ปากคราหนึ่ง "เปิดประตูให้ข้าหน่อยข้ารู้สึกไม่สบายจะไปดูสมุนไพร" 

ทหารคนนั้นหยุดชะงักก่อนจะก้มหน้าลงแล้วหยิบกุญแจออกมาแล้วเอ่ยถามนางพลางเดินไปเปิดประตู "คุณหนูขอรับเดิมทีที่คุณหนูก็มีกุญแจท่านลืมหยิบมาอย่างนั้นหรือ?"

อวิ๋นจื่อเหยาขมวดคิ้ว "ข้าลืม..." ลืมว่ามันวางอยู่ตรงไหนเลยหล่ะ! 

ห้องเก็บยาของจวนแม่ทัพอวิ๋นกว้างใหญ่ช่างสมกับเป็นจวนแม่ทัพฮู่กั๋วของแคว้นเสียจริงๆ อีกทั้งมีตัวยาที่มีค่าอยู่มากมาย และมีอยู่อย่างครบถ้วน ทั้งหมดนี้เป็นรางวัลของขวัญที่ได้จากในวัง

บางส่วนคงก็อาจจะมาจากชายแดนที่ห่างไกลท่านพ่อของนางผู้นี้ดูแล้วคงมีความสามารถที่เก่งกาจมากจริงๆ

อวิ๋นจื่อเหยาไม่คิดเลยว่าที่นี่จะมียาล้ำค่าอยู่เป็นจำนวนมาก อวิ๋นจื่อเหยาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น ห้องเก็บยาของจวนแม่ทัพฮู่กั๋วไม่ธรรมดาจริงๆ

อวิ๋นจื่อเหยาเดินไปถึงหน้ากล่องเก็บยา จึงเปิดออกดูยาที่อยู่ด้านใน แล้วจึงหยิบขึ้นมาดมหนึ่งชนิด เป็นของชั้นหนึ่งจริงๆ

เมื่อก่อนในตอนที่ออกภาคสนามเพื่อที่จะปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมในถิ่นทุรกันดาร นางจึงคุ้นเคยกับตัวยาต่างๆ ในชนบทเป็นอย่างดี

อีกทั้งยังตั้งใจศึกษายาแผนโบราณของจีนเป็นเวลาปีกว่าอีกสามสี่ปีต่อมาไปในทางศึกษาพิษวิทยาเสียหมด ดังนั้นจึงพูดได้ว่าอวิ๋นจื่อเหยาคุ้นเคยกับตัวยาเป็นอย่างดีเลยที่เดียว

เมื่อเปิดกล่องออก อวิ๋นจื่อเหยาก็เริ่มหาตัวยาที่ต้องการ ได้แก่บัวหิมะ หวงฉี พุทราจีน ไป่เหอ หญ้าขู่ซิน จุ้นเจวี๋ยเสวี่ย หญ้าชีหลิง เม็ดบัว ......

จริงๆ แล้วก็ไม่ใช่ตัวยาล้ำค่าอะไรนัก ที่จะไม่สามารถหาได้ แต่ในเมื่อที่นี่มี นางก็จะไม่เกรงใจแล้ว

อวิ๋นจื่อเหยานำตัวยาที่หามาได้วางไว้อย่างดี แล้วไปหาตัวยาที่นางยังไม่เคยเห็น อีกทั้งยังล้ำค่าอย่างมากอีกด้วย

ผ่านไปสองเค่ออวิ๋นจื่อเหยาก็เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าผ้าขนาดใหญ่ที่บรรจุสมุนไพรจนเต็มสะพายพาดบ่าออกมา

ทหารเฝ้าคลังยาเห็นเช่นนั้นเขาก็ตกตะลึง นี่คุณหนูมาขนสมุนไพรไปมากขนาดนี้ไม่ใช่ว่าจะนำไปเล่นๆหรอกนะ?

อวิ๋นจื่อเหยากลับมาที่เรือนไผ่ของตนร่างบางนั่งคัดแยกสมุนไพรจากนั้นนางก็เริ่มบดยา

นางเริ่มจากบดยาลดไข้บดไปพลางบ่นไปหากข้าสามารถข้ามภพมาได้ทำไมถึงไม่ทำเหมือนในละครเล่า ส่งมิติของข้าจากชาติที่แล้วมาด้วยสิ อะไรๆจะได้ไม่ยุ่งยากอย่างนี้

ปืนสั้นของข้า ยาปฏิชีวนะรักษาโรคต่างๆ ยาพิษ! ใช่แล้วต้องรีบทำยาพิษให้เร็วที่สุดด้วยนี่หากว่าห้องวิจัยใต้ดินของนางข้ามภพมาด้วยงานนี้ชีวิตของเหยาเหยาน้อยอย่างข้าคงสนุกแน่ๆ...

อวิ๋นจื่อเหยาเติบโตมากับคุณปู่ตอนนั้นนางเพิ่งสอบเป็นแพทย์ทหารได้ไม่นาน คุณปู่ก็ทุ่มเงินซื้อสำนักงานแห่งหนึ่งให้นาง แล้วยังตกแต่งเป็นห้องวิจัยกับห้องฝึกผ่าตัดให้ด้วย 

คุณปู่ลงมือฝึกสอนการแพทย์ในยามว่างให้กับเธอด้วยตนเองจนผ่านไปสองปีเธอก็เป็นศัลยแพทย์มือทองของกองทัพในช่วงสองปีนี้เธอกับคุณปู่อาศัยอยู่ในห้องวิจัยเป็นส่วนใหญ่

ภายหลังเธอได้รู้จักกับคุณอาที่เป็นน้องชายของพ่อเธอเขาเป็นหัวหน้ามาเฟียที่โหดและดุ อวิ๋นจื่อเหยาได้เข้าร่วมองค์กรของท่านอาในยามค่ำคืน

เธอเรียนต่อสู้ ขึ้นต่อยมวยที่ตลาดมืดชื่อเสียงโด่งดังจนเป็นผู้ดูแลตลาดมืด

ในตลาดมืดแห่งนี้นี่เองเธอได้พบกับบรรดาพวกเล่นแร่แปรธาตุ ร้านหมอดู ร้านขายวัตถุโบราณ ร้านสมุนไพรพิษ เมื่อเวลาผ่านไปจากการเป็นศัลยแพทย์ในตอนกลางวันตอนกลางคืนเธอก็คลุกคลีอยู่กับตลาดมืดและแกงส์อันธพาลเหล่านั้น

และการริเริ่มทำวิจัยคิดค้นยาปฏิชีวนะร่วมกับยาสมุนไพร "คิดถึงห้องวิจัยของฉันจริงๆ"

 พอคิดถึงเรื่องนี้ เบื้องหน้าจู่ๆก็มีแสงวาบ วินาทีต่อมาอวิ๋นจื่อเหยาก็มาปรากฎ อยู่ในห้องสีขาวที่คุ้นเคย!

เธอมองเห็นสิ่งแวดล้อมที่คุ้นตา เห็นอุปกรณ์ การทดลอง เครื่องไม้เครื่องมือในการผลิตยา มองเห็นเสื้อคลุมขาวกับมีด ผ่าตัดของตนอวิ๋นจื่อเหยาตาลายไปเสียแล้ว

เกิดอะไรขึ้น?

นางควรจะอยู่ในเรือนไผ่จวนแม่ทัพอวิ๋นถึงจะถูก แล้วนี่จะออกไปอย่างไรกัน? นางมองไม่ เห็นประตูเลย! ตำแหน่งประตูแต่เดิมของ ห้องทดลองดันกลายเป็นกำแพงสีขาวไปแล้ว

แล้วจะออกไปอย่างไร?

พอคิดเช่นนี้อวิ๋นจื่อเหยาก็ตาลาย ตัวคนก็ กลับมาอยู่ในจุดที่ยืนอยู่เมื่อสักครู่!

"คุณปู่"

อวิ๋นจื่อเหยาลองทดสอบอยู่หลายรอบ ก็พบว่าห้องทดลองนี้เป็นเหมือนกับ ช่องว่างมิติ ติดตามความคิดของนางมาด้วยกัน!

หลังจากตกตะลึง นางก็คิดถึงคุณปู่ขึ้นมาอย่างลึกซึ้ง หรือว่าความรักที่นางมีต่อคุณปู่ จึงมอบความสามารถอย่างห้องวิจัยนี้มาให้?

อวิ๋นจื่อเหยาวางงานในมือลงจากนั้นนางก็หายตัวเข้าไปในห้องวิจัยอีกครั้ง

น่าเสียดายที่ในนี้เก็บยาไว้นิดเดียว ถ้ารู้ว่านางจะข้ามเวลามายังยุคสมัยโบราณแห่งนี้ รู้ว่าห้องวิจัยจะติดตามนางมาด้วยกัน นางคงจะยัดยาเอาไว้เต็มแล้ว

ยังดีที่มีมีดผ่าตัดอยู่สี่ห้าชุด เข็มฉีดยาและอุปกรณ์ทำยาอยู่ครบทั้งหมด แล้วก็ยังมีของที่เอาไว้ช่วยชีวิตฉุกเฉินอยู่อีกไม่น้อย

มีห้องวิจัยนี้อยู่ หลังจากนางหาสมุนไพรมาแล้วก็สามารถนำมากลั่นและสังเคราะห์ได้ในระดับกว้าง ประสิทธิภาพดีกว่าการต้มยาในปัจจุบันนี้เยอะ!

อวิ๋นจื่อเหยานำสมุนไพรที่นำออกมาจากคลังยาเข้ามาในห้องวิจัยจากนั้นนางก็เริ่มกลั่นยาขึ้นมา 

หลังจากกลั่นยาเสร็จอวิ๋นจื่อเหยาก็หลับไปในทันทีและตื่นอีกครั้งก็เลยเวลาอาหารเช้าไปแล้ว

อวิ๋นจื่อเหยาจัดการตัวเองเสร็จก็เดินตรงไปยังเรือนชิงอี๋ของท่านผู้เฒ่าอวิ๋น

เวลานี้ท่านผู้เฒ่าอวิ๋นกำลังอ่านตำราอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟยด้านข้างเป็นลุงจงคนรับใช้ส่วนตัวของเขา

ทันทีที่เห็นหลานสาวเดินเข้ามาชายชราผมสีขาวทั่วทั้งศรีษะก็วางตำราลง

"หลานสาวคารวะท่านปู่เจ้าค่ะ" 

"เสี่ยวเหยาเจ้ามาแล้วหรือ? ไหนลุงจงเล่าว่าเมื่อคืนหลานไปทายอักษรปริศนายากชนะมาอย่างนั้นหรือ?" ชายชราเอ่ยถามพลางยกมือเรียกนางเข้ามา