บทที่ 8

ลอร์ด อลิสแตร์ เดินเข้าในห้องนั่งเล่นที่ในวันรับรองแขกเหรื่อ ห้องนี้จะถูกดัดแปลงให้เป็นห้องเล่นไพ่ เพื่อความสำราญของทุกคน

มันเป็นห้องที่เปิดติดต่อกับห้องรับแขกโดยมีประตูบานพับกันไว้ ถ้าจัดงานปาร์ตี้ขนาดใหญ่ก็สามารถเลื่อนบานพับเปิดเป็นห้องโถงกว้างได้

ลอร์ด อลิสแตร์ ทรุดตัวลงนั่งในเก้าอี้นวมข้างหน้าต่าง หวังว่าโอลีฟจะกลับมาในเวลาไม่นานนัก ออกจะไม่พอใจอยู่บ้างที่หล่อนจำเป็นต้องพบแขกที่มานั่งรอก่อนหน้าที่เขาจะได้พูดเรื่องของตัวเอง

เบทสันนำหนังสือพิมพ์เข้ามาให้ พร้อมกับกล่าวว่า

“ทันทีที่คุณหญิงกลับมาถึง กระผมจะเรียนท่านเลยครับว่าใต้เท้ามารอพบอยู่”

“รอให้แขกคนนั้นเขากลับไปก่อนก็แล้วกัน” ลอร์ด อลิสแตร์ ตอบ “แล้วก็คอยดูแลอย่าให้ใครเข้ามารบกวนเราด้วย เพราะวันนี้ฉันมีเรื่องสำคัญมากที่จะต้องมาพูดจากับคุณหญิงของเจ้า”

“วางใจกระผมได้เลยขอรับ...ใต้เท้า” เบทสันรับคำก่อนจะเดินกลับออกไปโดยปิดประตูตามหลังเรียบร้อย

ลอร์ด อลิสแตร์ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะอ่านหนังสือพิมพ์เขาทอดสายตาเหม่อมองออกไปภายนอก ในสมองหมกมุ่นอยู่แต่กับความคิดที่ว่า โอลีฟจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อเขาขอแต่งงานกับหล่อน

มันช่วยไม่ได้ที่เขาจะต้องรู้สึกมั่นใจเต็มที่ ว่าโอลีฟจะต้องแสดงออกถึงความยินดีอย่างยิ่ง เมื่อได้รู้ว่าในที่สุดหล่อนก็ได้เป็นภรรยาของเขาอย่างแท้จริงเสียที แม้มันจะหมายความว่า หล่อนจะต้องเสียสละด้วยการไปอยู่กับเขาที่สก็อตแลนด์สักสองสามเดือนก็ตาม

“เห็นจะต้องให้โอลีฟขายบ้านหลังนี้เสีย...” ลอร์ด อลิสแตร์ คิดวางแผนอยู่ในใจ “และเราควรจะเปิดบ้านคิลโดนอน เฮ้าส์ ที่ปาร์ค เลน ขึ้นมาแทน”

เขารู้สึกไม่พอใจทุกครั้งที่คิดถึงการที่ท่านดยุคสั่งปิดคฤหาสน์ของตระกูลในลอนดอนลง ทั้งที่มันเป็นบ้านที่ท่านปู่โปรดปรานอย่างที่สุด ท่านดยุคกลับสั่งปิดบ้านเสียไม่ยอมให้ทั้งดัชเชสและบุตรชายได้เข้าไปอยู่อาศัย

ทุกครั้งที่เขาขับรถผ่านปาร์ค เลน มองเห็นบานหน้าต่างที่ปิดสนิท ทั้งบันไดที่ทอดขึ้นสู่ตัวบ้านและประตูมีแต่สกปรก แทบจะกลายเป็นบ้านร้างด้วยปราศจากคนดูแลมานาน มันทำให้เขาเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก ซึ่งภาพที่เห็นยิ่งทำให้ความรู้สึกชิงชังในตัวท่านพ่อเพิ่มมากขึ้น

ขณะที่ความคิดของเขาหมกมุ่นอยู่แต่เรื่องของความหลัง เขาก็ได้ยินเสียงพูดดังขึ้นในห้องโถงกลาง นึกรู้ว่าโอลีฟกลับมาแล้ว…

เขาลุกขึ้นยืนต้อนรับด้วยสัญชาตญาณ แต่แล้วก็นึกขึ้นมาได้ด้วยความรำคาญใจว่า หล่อนจะยังไม่เข้ามาพบเขาทันที เพราะมีแขกอีกคนหนึ่งมานั่งรอหล่อนอยู่ก่อนหน้า

เขาได้ยินเสียงที่หล่อนพูดจาอยู่กับเบทสัน มีเสียงคลิก คล้ายลูกบิดประตูถูกหมุนให้เปิดออก อดคิดไม่ได้ว่าหล่อนคงจะเข้ามาหาเขาก่อน

แต่แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าประตูห้องโถงกลางยังปิดอยู่แต่ประตูบานพับที่กั้นอยู่ระหว่างห้องนั่งเล่นที่เขากำลังนั่งอยู่กับห้องรับแขกกว้างจนเสียงพูดสามารถลอดเข้ามาได้

“หล่อนต้องการพบฉันงั้นรึ?” เขาได้ยินเสียงโอลีฟถามแขกผู้นั้นขึ้น

“ค่ะ...เอ้อ...เจ้าค่ะ...คุณหญิง...ดิฉันต้องขอประทานโทษอย่างมากที่...ที่มารบกวนคุณหญิง...แต่ดิฉันจำเป็นต้องมา...เพื่อมาขอความช่วยเหลือ...จากท่านเจ้าค่ะ”

เสียงที่ตอบคำถามของเลดี้บีเวอลี่ย์ค่อนข้างแผ่วเบาและดูจะตื่นกลัวอยู่มาก

“หล่อนจะมาขอความช่วยเหลือจากฉันงั้นเรอะ...?”

เลดี้ บีเวอลี่ย์ ถามเสียงเข้ม “ก็แล้วหล่อนเป็นใครกันล่ะ?”

“ดิฉันชื่อเอรีน่า บีเวอลี่ย์เจ้าค่ะ”

ความเงียบเกิดขึ้นครู่สั้นๆ ซึ่งลอร์ด อลิสแตร์ แน่ใจเลยว่า สีหน้าของโอลีฟจะต้องบอกความแปลกใจอย่างยิ่งก่อนที่หล่อนจะเอ่ยออกไปว่า

“นี่หล่อนจะมาบอกฉันว่าหล่อนคือลูกสาวของชาร์ลส บีเวอลี่ย์ น้องชายของสามีฉันงั้นรึ?”

“เอ้อ...เจ้าค่ะ...ท่านเข้าใจถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ”

“แล้วหล่อนมาหาฉันทำไมล่ะ?” หล่อนถามย้ำ

“คือ...ดิฉันหมดที่พึ่งแล้วเจ้าค่ะ...ไม่รู้จะหันหน้า ไปหาใครเลยจริงๆ เจ้าค่ะ คุณหญิง...แม้ว่ามันจะดูไม่น่าเป็นไปได้...เพราะคุณหญิงไม่เคยรู้จักดิฉันมาก่อน...แต่ เวลานี้...ดิฉันไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครอีกแล้วเจ้าค่ะ...ดิฉันเพียงแต่รู้สึกว่า...ในเมื่อปาป้าของดิฉัน...ก็เป็นน้องสามีของคุณหญิง...คุณหญิงอาจจะเข้าใจ...”

“เข้าใจ?...เข้าใจอะไรกัน?...นี่ เวลานี้ฉันยังไม่รู้เลยนะว่าหล่อนจะพูดอะไรกันแน่”

ลอร์ด อลิสแตร์ แทบจะสัมผัสความรู้สึกได้ ว่าเอรีน่า บีเวอลี่ย์ กำลังสูดลมหายใจลึกเพื่อตั้งสติไว้ให้มั่น

“ดิฉันคิดว่า...คุณหญิงคงทราบดีแล้วนะเจ้าคะว่า...ว่าพ่อของดิฉัน...ตายเมื่อสองปีก่อน”

“สามีฉันเขาเคยพูดให้ฟังอยู่เหมือนกัน” โอลีฟตอบด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึก “แต่ก็อย่างที่หล่อนเองก็คงจะรู้นี่ ว่าเพราะพ่อของหล่อนได้แสดงพฤติกรรมอันน่ารังเกียจด้วยการหนีไปแต่งงานกับแม่ของหล่อน ทุกคนในตระกูลบีเวอลี่ย์ถึงได้ตัดชื่อเขาออก...!”

“แต่...ท่านเซอร์ โรเบิร์ต...ก็ยังไปร่วมงานศพของพ่อด้วย...”

“แค่นั้นก็ต้องถือว่าเขาได้แสดงความเมตตาอย่างใหญ่หลวงแล้ว หล่อนควรจะรู้ไว้ด้วยนะ ว่าพ่อของหล่อนน่ะสร้างความเสื่อมเสียให้กับชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล จะมีก็แต่คริสเตียนที่ดีอย่างสามีฉันเท่านั้นที่จะให้อภัยเมื่อเขาตายลงแล้วได้”

“แต่ถึงอย่างนั้น...” เอรีน่าพูดต่อ “เงินค่าใช้จ่ายที่ปาป้าของดิฉันเคยได้รับ...ซึ่งตอนแรกก็รับจากคุณปู่ ต่อมาก็ได้รับจากท่านลุงเซอร์ โรเบิร์ต...มันถูกตัดไปนะเจ้าคะ”

“ทำไม...นี่หล่อนคาดหวังว่ายังจะต้องได้รับต่อไปอีกงั้นเรอะ...?”

“คือ...มีคำสอนที่ว่า...คริสเตียนที่ดีพึงระลึกไว้เสมอว่า...คนที่ยังมีชีวิตอยู่ย่อมจำเป็นต้องใช้เงินจำนวนนั้นต่อไป...เพราะคนที่ยังมีชีวิตอยู่ย่อมจำเป็นต้องใช้เงินจำนวนนั้นต่อไป...เพราะคนที่ตายไปย่อมไม่ต้องการใช้เงินจำนวนนั้นอีกต่อไปแล้วนะเจ้าคะ”

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่หล่อนจะมานั่งลอยหน้าพูดที่นี่...” โอลีฟพูดเสียงเกรี้ยว “เอ้า...มีอะไรจะพูดก็พูดมา ฉันไม่มีเวลาที่จะมานั่งเถียงกับหล่อนเรื่องความประพฤติเลวทรามของพ่อหล่อนหรอกนะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อฉันไม่เคยเห็นหน้าเขา ทั้งเขาและแม่ของหล่อนไม่เคยอยู่ในความสนใจของฉันแม้แต่นิดเดียว”

“ได้โปรด...ได้โปรดเถอะเจ้าค่ะ...กรุณาอย่าพูดอย่างนั้นเลย...” เอรีน่าร้อง “ที่ดิฉันจำเป็นต้องมาขอความช่วยเหลือจากท่าน...ก็เพราะ...เพราะตอนนี้...แม่ของดิฉันกำลังเจ็บหนักมาก...ความตายของพ่อกระทบกระเทือนใจแม่มากเจ้าค่ะ และตอนนี้ หมอก็บอกแล้วว่าแม่จะต้องได้รับการผ่าตัด ไม่เช่นนั้น...แม่...แม่คงต้องตาย”

“นั่นไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉัน...!”

“แต่แม่ของดิฉันก็ใช้ชื่อสกุลบีเวอลี่ย์นะเจ้าคะ...คุณหญิง...ชื่อสกุลเดียวกับท่าน...และที่ดิฉันมาวันนี้ ก็เพียงแค่จะมาขอความกรุณา...ขอยืมเงินสองร้อยปอนด์ เพื่อจะเอาไปใช้เป็นค่าผ่าตัดและรักษาพยาบาลแม่...”

“ดิฉันขอรับรองเจ้าค่ะ ว่าดิฉันจะรีบหาเงินมาคืนให้...ไม่ว่าดิฉันจะต้องใช้เวลาหาเงินก้อนใหญ่ขนาดนี้ นานสักแค่ไหน แต่ก็ขอยืนยันเจ้าค่ะว่าดิฉันจะพยายามใช้คืนให้ท่านจนครบ...ดิฉันจำเป็นจริงๆ เจ้าค่ะ เพราะยิ่งรอเวลานานเท่าไหร่ อาการของแม่ก็ยิ่งทรุดลง...”

ในน้ำเสียงอ้อนวอนของหญิงสาวนั้นระคนอยู่ด้วยเสียงสะอื้น แต่โอลีฟกลับตอบคำพูดนั้นด้วยน้ำเสียงที่กร้าวกระด้างกว่าเดิม

“หล่อนคิดว่าจะหาเงินสองร้อยปอนด์มาคืนฉันได้ด้วยวิธีใด...ฉันไม่เห็นทางเลยนะ อย่างดีหล่อนก็คงทำได้แค่เที่ยวเร่ขายตัวอยู่ข้างถนน เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลยนี่ที่หล่อนจะหาเงินก้อนใหญ่ขนาดนั้นได้จากที่ไหนในเร็ววัน”

เสียงร้องของเอรีน่า บอกความตกใจในคำพูดหยาบหยามของญาติผู้สูงศักดิ์