บทที่ 16 ได้ภาพหลักฐานแล้ว

“พี่ทินคะ นาได้หลักฐานทั้งหมดแล้วค่ะ” เธอไม่รอให้เขาตอบ ด้วยกลัวจะเสียเวลาหญิงสาวทิ้งมือถือไว้ในห้องตามคำสั่งของวาสนา แล้วเร่งฝีเท้าไปทำหน้าที่ตามปกติ เพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจของพนักงานคนอื่น

“แม่ครับ เราได้หลักฐานเอาผิดไอ้เตมินทร์แล้ว แม่ดูนี่สิ” ทินธรที่กำลังทานอาหารค่ำอยู่ในบ้านหลังใหญ่ เปิดหลักฐานที่นาราส่งให้ ยื่นให้มารดาพร้อมแววตาเป็นประกายมีความหมาย

“สุดท้ายมันก็ทำอย่างที่คิดจริง ๆ แล้วลูกจะเอายังไงต่อ” วีรดาถามด้วยแววตาเป็นประกาย

“ในเมื่อคุณพ่อบอกว่าถ้ามันสร้างปัญหาให้อีกเพียงครั้งเดียว คุณพ่อจะยกทรัพย์สินทั้งหมดให้ผมดูแล เรามาดูกันว่าคุณพ่อจะพูดจริงหรือเปล่า”

“ลูกจะส่งภาพพวกนี้ให้คุณไตรภพเหรอ”

“ไม่ครับ ผมจะส่งให้ตำรวจ ถึงตอนนั้นนักข่าวก็ตามทำข่าว ทำให้บริษัทเสียภาพลักษณ์ ส่วนหนึ่งผมก็อยากให้มันโดนคดีด้วย ยิงปืนครั้งเดียวได้นกสองตัว” สายตาตั้งมั่นของทินธรมีความหมาย ก่อนหญิงกลางคนจะนึกบางอย่างได้แล้วชี้มือมายังลูกชาย

“ถ้าทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว ลูกต้องรีบเลิกกับนารานะ ยังไงแม่ก็ไม่ยอมให้ลูกคบกันผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้นเด็ดขาด หลอกใช้มันแล้วก็เขี่ยมันออกไปจากชีวิตซะ” ทินธรนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนมารดาจะพูดบางอย่างออกมา

“ได้ยินที่แม่พูดไหม ว่าให้เลิกกับนาราน่ะ”

“รอให้ทุกอย่างจบสิ้นก่อนแล้วกัน ผมค่อยคิดว่าจะเอายังไง”

“แล้วทำไมถึงไม่รับปากแม่ตั้งแต่ตอนนี้ล่ะ จะยื้อทำไม หรือว่าลูกรักมันจริง ๆ” ทินธรถอนหายใจแล้วยกน้ำขึ้นดื่มเป็นครั้งสุดท้าย

“ผมขอตัวนอนก่อน พรุ่งนี้ต้องไปรับแอรินแต่เช้า”

“แอรินไหน” มารดาขมวดคิ้ว

“เลขาผมไง”

“ยังไม่เลิกยุ่งกับมันอีกเหรอ แม่เตือนแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งคนในบริษัทน่ะ” ชายหนุ่มหันมายังมารดาแล้วทำหน้าหน่ายใจ

“แม่ครับ ในเมื่อแม่อยากให้ผมเลิกกับนารา ผมก็หันมาหาแอรินแทนแล้วไง แม่จะเอายังไงอีก แม่จะห้ามไม่ให้ผมมีแฟนมันเป็นไปไม่ได้หรอกนะครับ”

“ฉันห้ามแกที่ไหน ฉันก็แค่อยากให้แกหาคนที่เหมาะสมหน่อยก็เท่านั้น แล้วดูแต่ละคนที่เลือกมาใช้ได้ที่ไหนกัน” วีรดาเริ่มโมโห

“ถ้าไม่ได้แอริน ทุกวันนี้เตมินทร์มันก็ยังอยู่ในบริษัท แม่อย่าลืมนะว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะแอรินช่วยเรา ส่วนนาราถ้าเธอไม่เข้าไปเอาหลักฐานมาให้เรา มีเหรอที่เราจะได้หลักฐานกำจัดเตมิ­นทร์ ทุกอย่างที่ผมทำผมทำเพื่อพวกเราทั้งนั้น ขอละ แม่อย่ากดดันผมนักเลย ให้ผมได้ทำอะไรตามใจตัวเองบ้าง” วีรดาชะงักนิ่งในคำพูดของลูกชาย ก่อนจะทอดสายตามองเขาเดินขึ้นห้องไปอย่างไม่สบอารมณ์

“อย่าฝัน ว่าฉันจะยอมให้แกคว้าใครก็ไม่รู้มาเป็นลูกสะใภ้ของฉัน” สายตาตั้งมั่นของวีรดาแสดงออกอย่างจริงจัง

ขณะที่เตมินทร์นั่งตรวจเอกสารทางการเงินอย่างเงียบ ๆ เสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้น ก่อนจะกดรับสายด้วยท่าทางสุขุม พลางวางปากกาในมือแล้วพูดบางอย่างออกมา

“คุณว่าอะไรนะ เกิดขึ้นได้ยังไง” เขาถามพร้อมสายตาสั่นไหวไปมาด้วยความแปลกใจอย่างถึงที่สุด ไม่นานนักตำรวจนอกเครื่องแบบก็เดินทางเข้ามายังสถานบันเทิงของเตมินทร์ โดยเข้าทางประตูลับที่มีการ์ดเฝ้าอยู่ตลอดเวลา

“ผมขอไม่ส่งภาพผ่านมือถือละกัน เพราะอาจเป็นหลักฐานในภายหลังได้” ตำรวจคนดังกล่าวพูดขึ้น พร้อมยื่นมือถือให้เตมินทร์ดูภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ภายในสถานบันเทิงของเขาที่ถูกบันทึกไว้โดยใครคนหนึ่ง

“ผมไม่แน่ใจนะ ว่าเป็นลูกค้าหรือพนักงาน แต่ค่อนข้างมั่นใจว่าเขาพยายามจงใจเก็บหลักฐานพวกนี้เล่นงานคุณโดยเฉพาะ เพราะไม่พบภาพพวกนี้ในโซเชียล ภาพถูกส่งตรงมายังตำรวจโดยตรง หมายให้สถานบันเทิงของคุณมีปัญหา” เตมินทร์ขมวดคิ้วแล้วจับจ้องมองภาพถ่ายพวกนั้นอย่างเงียบ ๆ

“ครั้งนี้คุณอาจรอด แต่ถ้าเกิดปัญหาขึ้นมาอีกผมไม่มั่นใจนะ ว่าจะปล่อยผ่านได้หรือเปล่า หากเรื่องถึงผู้หลักผู้ใหญ่ขึ้นมา ผมก็ต้องทำตามหน้าที่” เตมินทร์พยักหน้าแล้วถามบางอย่างด้วยความอยากรู้

“ครั้งนี้คุณทำให้เรื่องเป็นปกติได้ใช่ไหม”

“ผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นตามที่เราตกลงกันไว้แล้วกัน แต่ถ้ามีครั้งหน้าอีก แล้วเรื่องอยู่นอกเหนือการควบคุมของผม ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับผู้ใหญ่ หากมีคำสั่งลงมา ผมก็ต้องทำตามหน้าที่ ขอให้เข้าใจด้วยแล้วกัน ส่วนเรื่องที่ผมเคยแนะนำไปแล้วเกี่ยวกับชื่อและผลตอบแทนของเจ้าของร้าน ไม่มีชื่อคุณเกี่ยวข้องแน่นะ”

“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วงหรอก ชื่อในธุรกรรมทุกอย่างไม่มีชื่อผมเป็นหลักฐานแน่นอน”

“ไม่ห่วงได้ไง ถ้าคุณพลาดถูกจับขึ้นมา ผมก็ซวยด้วยสิ” ตำรวจพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนชายหนุ่มจะแย้มยิ้มออกมา

“เรื่องนั้นผมจัดการเรียบร้อยแล้ว ยังไงก็สาวไม่ถึงตัวผม คุณไม่ต้องห่วงหรอก แต่ภาพหลักฐานพวกนี้ ผมนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าใครเป็นคนทำ ถ้าลูกค้านึกสนุกถ่ายเล่น ๆ ก็ไม่น่าจงใจส่งให้ตำรวจแบบนั้น” เตมินทร์เลื่อนมองภาพด้วยท่าทางครุ่นคิด