บทที่ 2 ตามหา

ลมพายุ สายฝนหยุดเกือบพร้อมกัน ประทีปกับทองกรขับเรือออกจากฝั่ง พวกเขารู้ว่าเกิดเรื่องเลวร้ายกับเพื่อนร่วมอาชีพเดียวกันแล้ว พวกเขาต้องช่วยมานพและต้องช่วยลูกเรือทุกคนกลับขึ้นฝั่งอย่างปลอดภัย

มานพโบกมือให้ประทีป เขาเห็นเรือเพื่อนแล่นมาแต่ไกล น้ำตาไหลพร้อมกับสายฝน หากนายแพทย์หนุ่มกับแพทย์หญิงทั้ง 8 คนเป็นอะไรไป เขาจะทำอย่างไร เขาคงไม่มีปัญญาชดใช้ให้กับญาติของแพทย์พวกนั้น ประทีปขับเรือเข้ามาใกล้

“ขึ้นมาเร็ว ไอ้กรไปช่วยทางโน้นแล้ว”

มานพปีนขึ้นเรือ มือป้ายน้ำตาเหมือนเด็ก ประทีปเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนดี เขาเอ่ยออกมาเสียงดัง

“เราต้องช่วยพวกเขาได้ มันไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก”

“กูก็อยากให้เป็นยังงั้น”

หนุ่มใหญ่ป้ายน้ำตาอีกครั้ง สายตามองเห็นเสื้อชูชีพสีส้มอยู่ข้างหน้า

“ไอ้ทีป โน่น”

ประทีปไม่รอช้า เร่งความเร็วของเรือตรงไปหาสีส้มที่เห็นอยู่ไกลๆ ดารินตะเกียกตะกายขึ้นเรือตามแรงฉุดของมานพ

“คุณ ไม่เป็นไรใช่มั้ย เจ็บตรงไหนมั้ย”

หนุ่มใหญ่ละล่ำละลักถามแพทย์สาวคนแรกที่เขาเห็นหล่อน ดารินส่ายหน้ายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน

“ไอ้นพ โน่นอีกคนว่ะ”

ประทีปเห็นสีส้มอยู่กับต้นไม้ริมฝั่ง เขาบอกมานพแล้วเบนหัวเรือไปทางนั้น ไวทินโบกมือข้างหนึ่งมืออีกข้างเกาะกิ่งไม้ไว้แน่น เขายิ้มและโผเข้ากอดดารินเมื่อขึ้นบนเรืออย่างปลอดภัย

“ไอ้ดา”

“ไอ้ทิน ฉันคิดว่าฉันไม่รอดแล้ว”

หล่อนร้องไห้โฮออกมา รัดร่างหมอหนุ่มแน่น เพื่อนรักของหล่อนอีก 6 คนจะปลอดภัยเหมือนหล่อนกับเขาหรือเปล่า

“ปลอดภัยแล้วดา ไม่ต้องร้องนะ ไม่ร้องนะ”

“ทิน ไอ้พวกนั้นล่ะ อยู่ไหน”

หล่อนผละออกจากอ้อมกอดเขา มองไปรอบๆ

“ผมกำลังมองหาอยู่ครับ ยังไงผมจะต้องช่วยทุกคน เพื่อนคุณต้องปลอดภัยทุกคนครับ”

มานพพูดทั้งที่ไม่แน่ใจ เหลืออีก 6 ชีวิตที่ยังมองไม่เห็นใครในเวลานี้ ทองกรขับเรือแยกไปอีกทางหนึ่ง เขากวาดสายตาไปตลอดสองฝั่งแม่น้ำ อีกฝั่งโขงคือประเทศเพื่อนบ้าน ลูกเรือของมานพคงไม่ลอยไปไกลถึงฝั่งโน้นแต่ก็หวังว่าจะเห็นสีส้มอยู่บ้าง เขามองจนรู้สึกหมดหวังเพราะขับตามลำน้ำมาไกลพอควรแล้ว

“ลอยไปถึงไหนกันเนี่ย”

เขารำพึงกับตัวเองพอจบคำสายตาเหลือบไปเห็นสีส้มอยู่ริมฝั่งที่เขากำลังขับเรืออยู่ เขายิ้มทันทีอย่างน้อยก็เจอบ้างแล้ว รอยยิ้มของเขาหุบลงเมื่อคิดถึงสีส้มว่าจะพบคนสวมในลักษณะไหนแต่ก็ขอให้มีลมหายใจอยู่เถิด

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”

เสียงร้องดังแว่วๆ ทองกรยิ้มออก ยกมือโบกตอบกลับไปและขับเรือถึงตัวคนร้องขอความช่วยเหลือ โชคดีที่พบ 2 คน ลักษมีกับวิภาวี กอดกันลอยคอกับต้นไม้ พวกหล่อนเกาะกิ่งไม้ไว้

“ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ”

ทองกรดึงสองสาวขึ้นเรือและคำถามนี้เป็นคำถามของพวกเขาที่มาจากหัวใจ ไม่ใช่เพียงถามเพื่อให้ลูกค้ารู้สึกดี

“เจ็บขาค่ะ ไม่รู้โดนอะไร น่าจะกิ่งไม้”

ลักษมีบีบที่ต้นขาของหล่อน วิภาวีนั่งมองเพื่อนอย่างห่วงใย

“เจ็บมากมั้ยหมี ไหนฉันดูซิ”

“อยู่ขาอ่อนถอดกางเกงไม่ได้ ขึ้นฝั่งค่อยดู น้าคะ ตามเพื่อนหนูเจอกี่คนแล้วคะครบหรือยังคะ”

ลักษมีไม่สนใจตัวเองเท่ากับเพื่อนที่หล่อนยังไม่เห็นใคร เรือเอนคว่ำลง หล่อนคว้ามือวิภาวีได้คนเดียวเท่านั้นและจับเชือกของเสื้อชูชีพผูกติดกัน หล่อนมีเพื่อนอยู่ด้วย 1 คนก็ดีกว่าไม่มีใครเลย

“ผมโทร.ถามเพื่อนก่อนครับ”

ทองกรโทรศัพท์เข้ามือถือประทีป ครู่เดียวเสียงประทีปดังมา

“ว่าไงกร”

“เจอใครรึยัง”

“เจอไอ้นพกับผู้หญิงกับผู้ชาย”

“ชื่ออะไร”

“เดี๋ยวถามก่อน คุณชื่ออะไรครับ”

ประทีปถามให้ทองกรได้ยิน เสียงดังมาว่า

“ผมไวทินครับ นี่ดารินครับ”

“ชื่อไวทินกับดารินว่ะ มึงล่ะเจอใครรึยัง”

“เจอสองคน คุณชื่ออะไรครับ”

ทองกรถามสองสาว วิภาวีรีบบอกชื่อหล่อนกับลักษมี ประทีปได้ยินชัด เขาบอกชายหนุ่มกับหญิงสาวที่จ้องหน้าเขาอยู่

“เจอเพื่อนคุณชื่อวิภาวีกับลักษมีแล้วครับ เพื่อนคุณก็รู้จากเพื่อนผมแล้วว่าเจอคุณสองคนแล้ว เพื่อนคุณปลอดภัยครับ”

“เหรอครับแล้วอีกสี่คนละครับ”