ตอนที่3 เมียเก็บ

น้ำเสียงแหบกระซิบข้างหูเธอเบา ๆ คนใต้ร่างตอนนี้ขนลุกซู่กับการกระทำของเขา ริมฝีปากหนาขบเม้นใบหูของเธออย่างกระหายก่อนจะเลื่อนมาจูบปากอวบอิ่มได้รูปไปมา เขาใช้ลิ้นตวัดหาน้ำหวานจากปากของเธออยู่เป็นระลอก เสียงลมหายใจของตะวันฉายเริ่มขัดเมื่อเขาจูบเธอนานจนขาดอากาศหายใจ กำปั้นน้อย ๆ ทุบอกหนาบอกเป็นสัญญาณ พายุภัคถอนจูบด้วยรอยยิ้ม มือหนาอีกข้างยกขึ้นมาลูบหัวเธออย่างเบา ๆ

“คุณพายุ ตะวันยังไม่หายดี คุณอย่าทำอะไรตะวันเลยนะคะ”

สีหน้าอ้อนวอนสื่อไปให้ชายหนุ่ม เขาดูหงุดหงิดขึ้นมา ถอนหายใจดังเฮือก

“ห่างมือผัวไปนาน เดี๋ยวนี้รู้จักต่อรองแล้วหรือตะวันฉาย เห็นว่าฉันใจดีเข้าหน่อยคงคิดว่า ฉันจะยอมทำตามที่เธอบอกหรือไง”

“ตะวันแค่ขอร้อง หวังว่าคุณพายุจะเห็นใจตะวันบ้าง” เธอพูดออกมาด้วยท่าทางซึมลง เพราะรู้ตัวเองดีว่า อย่างไรก็หนีเขาไม่พ้น แต่เธอเพิ่งฟื้นจากไข้ ร่างกายยังไม่หายดีเท่าไหร่จริง ๆ

พายุภัคถอนหายใจออกมาก่อนจะล้มตัวนอนข้าง ๆ อย่างอารมณ์เสียเมื่อเธอปฏิเสธความต้องการของเขา ถึงจะไม่อยากยอมแต่มันก็จริงที่เธอยังไม่หายดี เขารู้สึกผิดที่เป็นคนแกล้งจนเธอต้องเป็นลมตกน้ำไป

หญิงสาวนอนนิ่ง เธอก็ทำตัวไม่ถูกเมื่อชายหนุ่มเงียบไป รู้แค่ว่าเขาไม่พอใจเท่านั้น

Rrrrrrrr เสียงมือถือของหญิงสาวดังขึ้น เธอทำหน้าตกใจก่อนจะรีบคว้ามันมาแต่ก็ยังไม่ทันพายุภัคอยู่ดี ชายหนุ่มมองดูเบอร์ก่อนจะยิ้มเย้ยขึ้นมา

“ยังติดต่อมันอีกหรือฮะ”

เธอตัวสั่นขึ้นเมื่อดูว่าเขาจะโมโหขึ้นมา “ตะวัน เอ่อ...คือว่าตะวัน”

“ตะวันอะไร หาคำโกหกไม่ได้แล้วสินะ ฉันบอกเธอว่ายังไง

ตะวันฉาย!”

เพล้ง! เสียงมือถือของเธอแตกกระจายลงพื้น แววตาเศร้ามองมันอย่างเสียใจ พายุภัคเห็นเธออาลัยอาวรณ์ก็ยิ่งไม่พอใจ เขาไม่ชอบที่เธอยังติดตอกับผู้ชายคนนั้น

“พี่เตเป็นพี่รหัสตะวัน ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วยคะ” เธอพูดเสียงสั่น

“พี่รหัสหรือผัวอีกคนกันแน่!” ไม่รู้ว่าอะไรทำให้พายุภัคคิดว่าเตชินเป็นอะไรกับเธอ

“คุณจะดูถูกตะวันมากเกินไปแล้วนะคะคุณพายุ” เธอเจ็บกับคำพูดของชายหนุ่มที่ทุกวันต้องพูดจาประชดประชัน ต่อว่าเธอสารพัด

“พูดเรื่องจริงไง เลี้ยงไม่เชื่องผู้หญิงอย่างเธอนี้มันยังไงกันทำตัวน่าสงสารให้คุณแม่คุณพ่อฉันรักเอ็นดู แต่ที่จริงก็ทั้งร่านทั้งมั่วไปทั่ว!”

เพียะ! เธอโกรธขึ้นมาเมื่อเขาพูดจาแบบนี้ใส่ ที่ผ่านมาเธอพยายามทนมาตลอด แต่นับตั้งแต่วันนี้ไปเธอจะไม่ทนเขาอีก

ใบหน้าชายหนุ่มหันไปตามแรงตบของหญิงสาว พายุภัคขบกรามก่อนจะหันมามองหญิงสาวอย่างเอาเรื่องที่บังอาจมาตบหน้าของเขา ขนาดคุณหญิงรุจียังไม่กล้าแล้วเธอเป็นใครถึงกล้ามาทำแบบนี้

เท้าของตะวันฉายเริ่มขยับถอยหนีเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ทำไปมันกำลังทำให้เธอเป็นอันตราย แววตาแดงก่ำมองมาที่ชายหนุ่มอย่างหวาดกลัว

“ตะวันขอโทษ ตะวันไม่ได้ตั้งใจจะตบคุณ!” เธอพูดตะกุกตะกัก

แต่มันสายไปแล้ว ไฟโทสะของชายหนุ่มผุดขึ้นมา เขาจับข้อมือหญิงสาวก่อนจะกระชากอย่างแรง ร่างบางล้มไปกับพื้นตามแรงเหวี่ยงของพายุภัค ข้อเท้าเธอไปโดนกับขอบเตียงอย่างแรง

“โอ๊ย!” ตะวันฉายร้องเจ็บออกมา เเต่เขาหาได้สนใจไม่ ฝีเท้าหนาก้าวมาประชิดพร้อมจับหัวเธอกระชากให้เงยหน้าขึ้น

“อวดเก่งนักใช่ไหม เธอต้องโดนลงโทษที่กล้ามาตบหน้าฉัน!” มืออีกข้างของพายุภัคดึงกางเกงลงพร้อมจับแก่นกายลำใหญ่ออกมา หญิงสาวส่ายหน้าไปมา เขาใช้แรงบีบคางจนเธอยอมอ้าปากออก

สวบ! เขาดันมันเข้าปากเธออย่างรวดเร็ว มันแน่นจนเธออะไรไม่ถูก

“จำกลิ่นมันไว้ เพราะเธอเป็นของฉัน!” ชายหนุ่มขยับสะโพกเข้าออกไปมา ตะวันฉายที่ไม่เคยทำอะไรอย่างนี้เธอทั้งอายทั้งโกรธ สีหน้าพอใจของชายหนุ่มเผยให้เห็น เขาทั้งเสียวทั้งมัน

“ฮะ อ๊อก อ๊อก!” ในที่สุดหญิงสาวก็สำลักออกมาพร้อมด้วยน้ำ

สีขุ่น

พายุภัคยิ้มออกมาสายตาที่มองเธออย่างไม่ลดละ แค่คิดเวลาที่เห็นตะวันฉายอยู่กับผู้ชายอื่นเขาก็ไม่พอใจขึ้นมา สองมือจับตัวเธอลุกขึ้นพร้อมผลักเธอลงเตียงอีกครั้ง

“อย่าค่ะคุณพายุ ตะวันขอร้อง”

“ก็ร้องไปสิ ร้องดัง ๆ ด้วยนะ ทุกคนจะได้รู้เราสองคนมีความสุขกันแค่ไหน” เขาพูดเสียงดังขึ้น เธอรู้ดีว่าต่อให้แหกปากดังแค่ไหนคนในบ้านหลังนี้ก็ไม่มีใครได้ยิน ห้องทุกคนต่างเก็บเสียงอย่างมิดชิด หญิงสาวขยับถอยหนีเขา

ชายหนุ่มจับข้อเท้าบางก่อนจะดึงกลับมา ตะวันฉายถูกจับนอนคว่ำ พายุภัคนั่งทับไม่ให้เธอหนีไปไหน

เสียงสะอื้นของตะวันฉายดังออกมา เธอทั้งเจ็บ ทั้งเสียใจที่ต้องกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขาอย่างนี้ มือหนากระชากดึงชุดนอนบางเบาจนขาดเป็นชิ้น ๆ เขามองดูไหล่ขาวนวลสะอาดสะอ้านอย่างพอใจ พร้อมปลดตะขอชุดชั้นในเธอออกอย่างรวดเร็ว

“อึก อื้อฮือ...” เธอร้องไห้ดังกว่าเดิม ตอนนี้จิตใจของเธอกลัวเขาเหลือเกิน

“ร้องไห้ทำไม ทำอย่างกับว่าไม่เคยเอากับฉันอย่างนั่นละตะวัน หึ! หรือร้องเพื่อเรียกค่าตัว?”

“...” เธอได้แต่เงียบฟังคำพูดที่บาดใจ

“แต่ฉันว่าถ้าเทียบกับครอบครัวฉันที่เลี้ยงเธอมาอย่างสุขสบายแล้ว ตัวเธอยังราคาเทียบไม่ได้เลย” เขาพูดออกไปเพราะความโกรธ

ชายหนุ่มจับสะโพกของตะวันฉายก่อนจะนอนทาบลงไปขาอีกข้างดันให้

ขาเรียวของหญิงสาวอ้าออก ก่อนจะดันความเป็นชายเข้าสู่ร่างกายของเธอ มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่น มันทั้งเจ็บทั้งจุกยิ่งเข้าดันเข้ามาสุดแรงขนาดนี้เธอยิ่งรับไม่ไหว

“ฉันเจ็บ พอ! พอก่อนนะคะคุณพายุ”

“ไม่! เธอต้องทนเข้าใจไหม” เสียงตะคอกกลับทำให้ตะวันฉายเงียบไป เธอกัดฟันข่มความเจ็บปวดไว้ เขากระแทกเธอไม่ยั้ง

ตั้บ ตั้บ ตั้บ ตั้บ!!! เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น พายุภัคมองคนใต้ร่างอย่างพอใจ เขาจูบแผ่นหลังหญิงสาวไปมา ทั้งจูบทั้งดูดจนเกิดรอยทั่วไปหมด มืออีกข้างเลื่อนไปใต้ร่างพร้อมขย้ำฐานถันอวบอั่นของตะวันฉายอย่างเมามัน

“หืมมม เธอนี่ยังเอามันเหมือนเดิมเลยนะ”

“อ๊ะ!” เธอร้องครางเจ็บออกมาเล็กน้อยเมื่อเขาขยับตัวเธอให้หันหน้าเข้ามาหาตัวเอง พร้อมนั่งลง มือทั้งสองโอบกอดเธอแน่น พอทำแบบนี้สีหน้าของตะวันฉายก็ไปไม่เป็น เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าชายหนุ่ม มีเพียงสายตาของคนใจร้ายจ้องเธอราวกับจะกลืนกินไปทั้งตัว

จู่ ๆ เขาก็หยุดการกระทำทุกอย่าง ก่อนจะยกมือขึ้นมาจับคางมนของตะวันฉายให้สบสายตาเขา

“ช่วยหน่อยสิ” เขาบอกให้เธอช่วยเป็นคนคุมเกมให้เขา แต่คนอย่างตะวันฉายกลับไปไม่เป็น เธอไม่เคยทำแบบนี้สักหน่อย

“คือตะวัน...”

“เร็ว ๆ ไม่งั้นจะเอาให้ถึงเช้าแน่”

คำพูดร้องขู่ทำเอาหญิงสาวทำหน้าทำตาบูดเบี้ยว ก่อนที่เธอจะยอมทำตามที่เขาสั่ง รอยยิ้มของคนเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมา เขาโน้มใบหน้าซุกไปที่หน้าอกของหญิงสาวพร้อมดูดเลียไปมา เธอเสียวขึ้นมากกว่าเดิมหลายต่อหลายเท่า ตะวันฉายนึกต่อว่าตัวเองในใจที่แพ้ให้กับธรรมชาติ แพ้ให้กับเขาเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

ตั้บ ตั้บ ~~~~~~

“ฉันจะเสร็จแล้ว อืมแรง ๆ อีกเมียจ๋า”

เมียอย่างนั้นหรือ? เธอทำหน้านิ่งอย่างเห็นได้ชัด พอเห็นเธอเริ่มช้าลงจนทำให้พายุภัคไม่ได้อย่างใจ เขาลุกขึ้นพร้อมดันเธอนอนลงก่อนจะจัดการต่อจนเสร็จสิ้น

30 นาทีผ่านไป

ตะวันฉายนอนเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มที่ปิดกายของเธอและเขาเอาไว้ น้ำตาใส ๆ ของตะวันฉายไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง เธอได้แต่พยายามไม่ให้เสียงดังจนพายุภัคได้ยิน เพราะเวลาเขาเห็นเธอร้องไห้เขาจะยิ่งโมโหมากขึ้น ตะวันฉายสะดุ้งขึ้นเมื่อจู่ ๆ แขนของชายหนุ่มก็มาพาดตัวเธอ