ตอนที่ 4 ข้อตกลง

เกือบเที่ยงรถยนต์ของเสือก็จอดนิ่งที่ช่องจอดรถยนต์ของผู้บริหาร เขาเดินลงจากรถพร้อมกับหญิงสาวที่ไม่คุ้นตา ทุกสายตาต่างให้ความสนใจเพราะน้อยนักที่จะได้เห็นเขาพาผู้หญิงมาที่โรงงาน

“พี่สิงห์อยู่ไหน” เขาสอบถามผู้จัดการโรงงานที่กำลังเดินดูงาน ประจวบเหมาะที่ได้พบกันเวลานี้

“คุณสิงห์อยู่ที่ห้องทำงานครับ วันนี้เคลียร์เอกสารครับ”

“ครับ” เขาพยักหน้ารับทราบแล้วพาใบหยกเดินเข้ามาที่ออฟฟิศของโรงงาน

โรงงานขนาดใหญ่แต่มีพนักงานไม่มากนักเพราะส่วนใหญ่ใช้เครื่องจักรในการทำงาน มีเพียงพนักงานคุมหน้าเครื่องและจุดที่ต้องดูแลอย่างละเอียดเพียงเท่านั้น

“รออยู่ที่ห้องนี้ก่อนนะ เดี๋ยวไปหาพี่สิงห์ก่อนจะรีบกลับมา” เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา “หิวไหม”

“นิดหน่อยค่ะ”

“เดี๋ยวให้เลขา สั่งของกินให้วันนี้มีเอกสารที่ต้องเซ็น” เขามองไปที่เอกสารที่วางอยู่ที่โต๊ะมันมากจนเกือบไม่มีที่วางแล้ว เมื่อเข้ามาบริษัทแล้วก็ไม่อยากให้เสียเวลาเพราะเอกสารเหล่านี้คงรอให้เขารีบเคลียร์ให้เสร็จในวันนี้

“ค่ะ” ใบหยกตอบรับแล้วเดินมานั่งที่โซฟาในห้องทำงานของเขา เมื่อเสือออกจากห้องเพียงไม่นานประตูห้องทำงานของเขาก็ถูกเคาะจากด้านนอก

หญิงสาวที่คาดเดาว่าเป็นเลขาของสามีเดินเข้ามาพร้อมกับจ้องมองมาที่เธอ ใบหน้าสวยคมเข้มสวมใส่เสื้อผ้าที่ไม่ใช้เสื้อผ้าที่สามารถซื้อหาได้ในตลาดนัดทั่วไป เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนส่งกระดาษสีสันสวยงามที่เคลือบเอาไว้อย่างดีมาตรงหน้า

“อยากทานอะไรเลือกได้ตามเมนูนี่ได้เลยนะคะ อีกห้านาทีจะเข้ามาใหม่ค่ะ” เธอยิ้มอีกครั้งแล้วเดินจากไป

ใบหยกยกเมนูอาหารขึ้นมาพลิกไปด้านหลังก็เป็นเมนูเครื่องดื่มเย็น อ่านข้อความที่เขียนเอาไว้...ร้านอาหารบ้านไร่สาขา 1 เธอรู้จักร้านอาหารที่มีชื่อเสียงร้านนี้เป็นอย่างดี อาหารอร่อยสะอาดและสดใหม่ราคาอาจแพงกว่าร้านอื่น ๆ รับรองได้ว่ารสชาติอาหารอร่อยสมราคาที่ต้องจ่ายอย่างแน่นอน

เธอเดินถือเมนูอาหารออกมาข้างนอกหาเลขาที่นั่งประจำอยู่หน้าห้องของเสือ ทันทีที่เธอมองเห็นจึงรีบลุกขึ้นยืนและยิ้มอย่างเป็นมิตรอีกครั้ง

“ไม่ทราบคุณสิงห์ทานข้าวหรือยังคะ”

“ยังค่ะ”

“รบกวนได้ไหมคะ ฉันอยากสั่งอาหารเผื่อคุณเสือกับคุณสิงห์นะคะ รบกวนถามให้หน่อยได้ไหมคะว่าจะทานอาหารกลางวันด้วยกันไหม” เธอไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวที่สั่งทานเพียงคนเดียว นี่ก็เที่ยงวันแล้วเธอคิดว่าน่าจะสั่งอาหารเผื่อพี่ชายของสามีด้วย

“ได้ค่ะ” เลขาสาวลุกจากเก้าอี้เดินหายไปยังประตูอีกบาน ซึ่งใบหยกไม่รู้เลยว่าเธอจะไปที่ไหนจึงเดินกลับมานั่งรอที่ห้องตามเดิม

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นเมื่อผ่านไปสิบกว่านาที เลขาสาวเดินเข้ามาพร้อมกับบอกให้เธอสั่งอาหารเผื่อพวกเขาด้วยเช่นกัน ใบหยกสั่งอาหารที่คิดว่าผู้ชายทั้งสองจะชอบทาน

รออาหารไม่นานพนักงานก็มาส่งเลขาสาวทำหน้าที่อย่างรวดเร็ว ด้วยการสั่งให้แม่บ้านจัดโต๊ะอาหารสามที่ให้แก่เจ้านายของตนเอง ห้องอาหารที่ถูกจัดแยกออกมาจากห้องครัวพนักงานไม่ได้เล็กและใหญ่เหมือนถูกสร้างเอาไว้ใช้สอยในการทานข้าวเท่านั้น

เสือเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเรียกเธอออกไปทานข้าว บนโต๊ะอาหารมีสิงห์ที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขายิ้มให้เธอพร้อมกับทักทายอย่างเป็นกันเอง ใบหน้าของทั้งสองคล้ายคลึงกันแต่สิงห์จะมีร่างกายที่สูงใหญ่และผิวสีเข้มมากกว่าเสือ

“กินข้าวเสร็จมึงก็พาหยกไปเดินดูรอบ ๆ โรงงานหน่อยสิ” สิงห์บอกกับน้องชายในขณะที่กำลังทานข้าว “อยากไปที่ไหนให้เสือพาไปไม่ต้องเกรงใจ ยังไงหยกก็เหมือนคนในครอบครัว”

“ขอบคุณมากนะคะ”

“ที่จริงแต่งงานไปแล้วก็ควรอยู่บ้านมีเวลาสวีตหวานกันนะ” สิงห์หันมายิ้มกับใบหยก “มึงจะมาที่บริษัททำไม ไม่รู้หรือไงว่าแต่งงานแล้วก็ต้องอยู่หอสามวัน” พี่ชายหันมาดุน้องชายที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน

“ก็ใครใช้ให้งานมันล้นมือไม่มาทำงานแค่หนึ่งวัน งานนี่กองทั่วโต๊ะจะไม่มีที่วางแล้ว ก็ว่าจะเข้ามาเคลียร์เอกสารไม่นานก็จะกลับ” เสือเอ่ยความจริงที่เขาตั้งใจเอาไว้แค่จะเข้ามาเซ็นเอกสารนิดหน่อยแล้วกลับบ้านหาภรรยา

“งั้นวันนี้ก็ทำงานให้เสร็จหลังจากนี้ก็หยุดพักผ่อนสักอาทิตย์ จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน” เขาออกความเห็น

“ให้เวลาหนึ่งอาทิตย์ พี่ใจป๋าเหมือนกันนะ โอกาสดี ๆ แบบนี้ผมก็ต้องคว้าเอาไว้สิ” เขายิ้มกว้าง “คิดเอาไว้เลยว่าอยากไปเที่ยวไหน แต่ขอในประเทศนะ” เขาหันมาคุยกับใบหยก

“มึงนี่ไม่มีความโรแมนติกจริง ๆ” เขาส่ายหน้าให้น้องชายตัวเอง คบผู้หญิงมาก็มากแต่ความเอาใจใส่กลับไม่มีสักนิด

“ว่าแต่ผม พี่หาเมียให้ได้ก่อนเถอะ แก่ปูนนี้แล้วยังหาเมียเป็นตัวเป็นตนไม่ได้” เสือกล่าวแล้วทำเป็นยิ้ม สิงห์อยากสวนกลับน้องชาย หากเขาไม่ทำอะไรผิดพลาดคงไม่ได้ใบหยกมาเป็นเมีย หรือให้พูดง่าย ๆ เธอคงกลายเป็นผู้หญิงอีกคนที่เสือค้างคืนด้วยแล้วปล่อยผ่านไปอย่างไร้ความรับผิดชอบ

“อายุแค่สามสิบ เขาไม่เรียกว่าแกบางครั้งกูอาจมีลูกก่อนมึงก็ได้นะ”

“อะไร คิดจะเอาแค่ลูกแต่ไม่เอาเมียเหรอพี่”

“ความคิดกูไม่เลวขนาดที่จะทำแบบนั้นหรอก มีลูกก็ต้องมีเมียก่อนสิ” สิงห์พูดอย่างไม่ใส่ใจ “อย่าถือสามันเลยนะ ไอ้เสือมันเป็นคนพูดไม่คิดแบบนี้แหละ เดี๋ยวนานไปหยกก็จะชินเอง ถ้ามีอะไรหยกปรึกษาพี่ได้ตลอดเลยนะ”

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” เธอยิ้มให้กับความน่ารักของสิงห์ อยากรู้เหลือเกินกว่าใครจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น

“อย่ามาพูดเหมือนผมเป็นคนไม่ดีหน่อยเลย พี่ก็ไม่ต่างจากผมหรอก หาเมียเป็นตัวเป็นตนให้ได้ก่อนเถอะ ไม่แน่ตอนนี้หยกอาจท้องลูกของผมอยู่ก็ได้ใครจะรู้” เขาอวดเหมือนเด็กได้ของขวัญใหม่

“เอาที่มึงสบายใจ มีลูกแล้วก็ตั้งใจเป็นพ่อที่ดีด้วยล่ะ” เขาไม่อยากพูดอะไรมากเพราะคิดว่าใบหยกก็คงรู้ถึงนิสัยเสียของน้องชายตนเอง

“ครับ ๆ” เสือขานรับก่อนหันมองไปทางใบหยกเธอเอาแต่ยิ้มแล้วทานอาหารที่เขาตักให้

ในช่วงบ่ายเสือกลับมาที่ห้องทำงานตนเองพร้อมกับใบหยก เขานั่งทำงานและให้เธอนั่งรอไปก่อนไม่รู้จะหาอะไรมาให้เธอทำฆ่าเวลาแต่พอเห็นโทรศัพท์ในมือของหญิงสาวเขาก็ค่อยโล่งใจหน่อยอย่างน้อย ๆ ก็คงไม่เบื่อไปสักพัก

“หยก” เสือที่กำลังเซ็นเอกสารเรียกชื่อของเธอขั้นมา ใบหยกที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์เพลิน ๆ หันมองมาทางเขา

“ค่ะ พี่เสือมีอะไรคะ”

“ที่จริงเราควรมาตกลงเรื่องแต่งงานของเรานะ หยกคิดว่าไง” เขาเงยหน้าจากกองเอกสาร

“เรื่องแต่งงานของเรามีอะไรเหรอคะ?” ใบหยกไม่เข้าใจสิ่งที่เสือพูด เรื่องแต่งงานมีอะไรให้ต้องตกลงกันอีก เธอและเขาต่างแต่งงานถูกต้องตามกฎหมายมีทะเบียนสมรสที่พ่อให้เธอไปจดในเช้าวันรุ่งขึ้นทันทีหลังจากวันที่เกิดเรื่อง

“หยกก็รู้ใช่ไหม ว่าเราแต่งงานกันเพราะอะไร” เขาวางปากกาในมือแล้วเอนหลังพิงเก้าอี้ “เราควรทำข้อตกลงกันก่อน จะได้ไม่มีใครเอาเปรียบใครไง”

“ตกลงเรื่องอะไรคะ หากเป็นเรื่องทรัพย์สินสมรส เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอคะ”

“เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้นเพราะมีผู้ใหญ่ตกลงกันไปแล้ว แต่เรื่องที่จะพูดคือ...เรื่องของความรัก...หยกรู้ใช่ไหมว่าพี่ไม่ได้รักหยกแค่แต่งงานเพราะต้องการรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นเท่านั้น”

“ค่ะ” ใบหยกตอบรับเสียงเบา รู้ว่าเขาไม่ได้รักแต่ก็ไม่ควรมาตอกย้ำเรื่องนี้ในวันนี้

“พี่จะบอกว่า...อย่าคาดหวังอะไรกับพี่ พี่ให้ได้เท่าที่ให้ได้ หากวันไหนที่หยกพบคนที่ดีและใช่กว่าพี่ พี่พร้อมเซ็นใบหย่าให้หยกทุกเมื่อ” เขายิ้มกว้าง

“พี่ก็เหมือนกันใช่ไหมคะ หากว่าพี่พบคนที่ใช่และคนที่พี่รัก พี่ก็จะให้หยกหย่าใช่ไหมคะ” ความคิดที่ว่า...สักวันหนึ่งเขาอาจเปลี่ยนความคิดมาใช้ชีวิตเป็นคนรักกันจริง ๆ มันช่างริบหรี่

“ใช่ แต่ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน ก็มาทำให้มันดีที่สุดจนกว่าจะถึงวันนั้น” เขายิ้มเหมือนกับสิ่งที่พูดมาเธอสามารถทำมันได้โดยไม่ต้องฝืนใจ

“เมื่อพี่เสือต้องการแบบนั้น...หยกก็โอเคค่ะ” เธอไม่โอเคสักนิดเพราะมีความชอบเขาอยู่ก่อนแล้ว ให้เลิกชอบตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้ว