ตอนที่ 2 เข้าหอ

งานเลี้ยงตอนค่ำครึกครื้นและจัดอย่างยิ่งใหญ่ แขกที่มางานต่างสนุกสนานและมีแต่เสียงหัวเราะพ่อของบ่าวสาวนั่งคุยกันถูกคอเพราะเป็นเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี ถึงจะอยู่จังหวัดเดียวกันใช่ว่าจะมีเวลามาพบเจอกันต่างคนต่างมีงานที่รัดตัว

“พี่เสือดื่มน้อย ๆ หน่อยได้ไหมคะ” ใบหยกกระซิบบอกสามีป้ายแดงของตนเอง ไม่ว่าจะเดินไปทักทายแขกที่โต๊ะไหนเขาก็ยกแก้วเหล้ารวดเดียวหมดเหมือนเททิ้งลงถังขยะ

“คอทองแดงไม่ต้องเป็นห่วง” สีหน้าของภรรยาข้างกายดูเหมือนจะไม่เชื่อคำพูด เขาจึงหันหน้ามายิ้มแล้วก้มลงมาหอมแก้มไปหนึ่งที “ชื่นใจ”

“ไอ้เสืออดใจไม่ไหวแล้วเหรอ มึงจะเข้าหอก่อนก็ได้นะพวกกูไม่ว่าอะไร” พูดจบเสียงเพื่อน ๆ ของเสือก็หัวเราะชอบใจ ใบหยกที่ยืนอยู่ทำได้แค่ก้มหน้าเขินอายไม่กล้าสบตาเพื่อนของเขา

“พวกมึงมางานแต่งกูทั้งที จะทิ้งพวกมึงแล้วไปเข้าหอได้ไง เมียกูไม่หนีไปไหนหรอกวันนี้ไม่เมาไม่เลิก” เขายกแก้วเหล้าที่เพื่อนชงให้จนเต็มแก้วชู้ขึ้นก่อนที่เสียงกระทบกันของแก้วจะดังขึ้น

รอยยิ้มของเจ้าสาวเจือลงไปเล็กน้อย หากแต่เจ้าบ่าวไม่สนใจมันสักนิดไม่สิ...เขามองไม่เห็นมันเลยด้วยซ้ำ มีเพียงสุชาติเท่านั้นที่มองเห็นสีหน้าของน้องภรรยาว่าเป็นเช่นไร

“ดื่มหมดขวดนี้แล้ว ไปต่อในเมืองกัน เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง” สุชาติยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือน้องภรรยา เขากำลังดึงกลุ่มเพื่อนให้รีบออกจากงานไม่เช่นนั้นคืนนี้เสือได้เมาหัวราน้ำอย่างแน่นอน

“อะไรของมึง นั่งดื่มที่นี่ก็ได้” เสือไม่เข้าใจว่าเหตุใดสุชาติถึงทำตัวเป็นจระเข้ขวางคลองแบบนี้

“ก็แล้วแต่พวกมึงจะตัดสินใจ” สุชาติไหวไหล่ก่อนที่เขาจะยกแก้วเหล้าตรงหน้าดื่ม

“เลี้ยงอย่างอื่นพวกกูด้วยไหม” เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ผู้ชายด้วยกันรู้ความหมายดีว่าสิ่งนั้นคือสิ่งใด

“ได้ วันนี้กูเลี้ยงทุกอย่างเลย ฉลองที่กูมีน้องเขยดีไหม” สุชาติยิ้มพร้อมลุกขึ้นยืน “กูไปหาเมียก่อน ดื่มหมดแล้วโทรตามกูแล้วกัน”

“ได้ๆ” เพื่อน ๆ ตอบตกลงทันที น้อยนักที่จะได้มีโอกาสดี ๆ แบบนี้

เสือถอนหายใจก่อนที่เขาจะเดินไปทักทายแขกโต๊ะอื่นบ้าง ใบหยกได้แต่ยิ้มกว้างเหมือนงานแต่งงานในวันนี้เธอได้แต่งกับคนรักตัวจริง ถึงเสือจะไม่ใช่คนที่เธอรักสุดหัวใจแต่สักวันเขาคงมานั่งในหัวใจดวงน้อยอย่างแน่นอน

ผู้หญิงคงเป็นฝ่ายที่หวั่นไหวก่อน เพราะในตอนนี้รู้ตัวว่ากำลังมีใจให้เขาไม่น้อยอาจเป็นเพราะใบหน้าหล่อเหลา มองมุมไหนเสือก็ดูดีไปหมดแบบนี้เขาถึงได้ดึงดูสายตาของเพศตรงข้าม

ใกล้เที่ยงคืนแขกทยอยกันกลับเหลือเพียงญาติสนิทที่ช่วยกันเก็บกวาดสิ่งของ แต่เป็นสิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะทุกอย่างเสือจ้างบริษัทรับจัดงานแต่งทั้งหมดเพื่อจัดการงานให้ราบรื่น ไม่ต้องมานั่งจัดหาอะไรให้ยุ่งยากเพียงแค่สั่งทุกอย่างก็พร้อมเสร็จรอแค่จ่ายเงินเท่านั้น

“ขึ้นไปพักผ่อนกันเถอะ” มานพเอ่ยกับบุตรสาวคนเล็ก

“ค่ะ พ่อก็รีบขึ้นบ้านนะคะ” เธอหันมองไปที่พ่อสามี ก่อนยกมือขึ้นไหว้เพื่อขึ้นไปพักผ่อน สายตาหันมองหาสามีที่ตอนนี้กำลังเดินเซซ้ายเซขวา นี่นะเหรอคอทองแดงเห็นแล้วเธอก็อยากหัวเราะ

“ไอ้เสือ บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ากินจนเมา” ท่านผู้ว่าสุธีเดินเข้ามาหาบุตรชาย “อายพ่อตามึงบ้าง”

“อายเอยอะไร เห็นไส้เห็นพุงกันหมดแล้ว” เขานึกถึงวันที่ตัวเองถูกมัดเอาไว้ที่ต้นไม้ใหญ่ มองเห็นทีไรก็อยากเอาเลื้อยไปตัดทิ้งให้เหลือแค่ตอ

“ไว้หน้ากูบ้าง ไอ้ลูกคนนี้ รีบ ๆ ขึ้นห้องได้แล้ว รู้จักทำหน้าที่สามีบ้างให้เมียยืนรอตั้งนานสงสารหนูหยก ไม่น่าเลย...” เขาส่ายหน้าอย่างเอือมระอาไม่คิดว่าบุตรชายจะได้แต่งงานกับลูกสาวเพื่อนเก่าเช่นนี้

“คืนนี้ผมจะทำหน้าที่สามีจนถึงเช้า พ่อไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ” เขามองตาปรือ ก่อนยกมือขึ้นไหว้เดินเซซ้ายเซขวามาที่พ่อตา “ผมเข้าหอก่อนนะครับคุณพ่อตา”

“กูละเพลียกับมึงจริง ๆ” มานพส่ายหน้าไปมา เขาไม่พอใจลูกเขยคนนี้สักนิดเดียว หากไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นเขาคงไม่มีทางให้ลูกได้แต่งกับผู้ชายแบบนี้ ยิ่งมองเห็นสภาพของเสือตอนนี้ยิ่งหนักใจเข้าไปใหญ่

“พ่อหนูพาพี่เสือไปนอนก่อนนะคะ” ใบหยกรีบเข้ามาพยุงเสือขึ้นบ้าน เธอตัวเล็กกว่าเขาจึงทำให้เดินลำบาก “ระวังบันไดค่ะ”

“อืม ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่เป็นไร” เขาพยุงตัวเองเดินขึ้นบันไดไม้สักทอง หากเดินไม่ระวังมีหวังได้หงายหลังหัวทิ่มลงไปข้างล่าง แต่คงไม่ใช่แค่เขาคนเดียวเธอคงโดนลูกหลงไปด้วย

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกด้วยมือก่อนที่ใบหยกจะใช้เท้าเล็กปิดประตูเมื่อเข้ามาในห้องนอน บนเตียงยังมีกุหลาบสีแดงโปรยเอาไว้อย่างสวยงาม แต่มันก็สวยงามแค่ตอนนี้หลังจากนี้ก็คงเลอะเทอะไม่เป็นรูปเป็นร่างหัวใจที่วางตกแต่งเอาไว้เพราะร่างสูงใหญ่ที่ทิ้งตัวลงบนเตียงนอน

“พี่เสือ ไปอาบน้ำก่อนค่ะ” ใบหยกเขย่าแขนของเขาก่อนที่จะไปเตรียมเสื้อผ้าให้ “พี่เสือได้ยินไหมคะ ไปอาบน้ำค่ะ”

“ไม่เอา” เขาคว้าตัวของเธอลงมานอนข้าง ๆ “เข้าหอกันก่อน” ใบหน้าหล่อโน้มลงมาใกล้สูดดมเอาความหอมจากพวงแก้มนุ่มอยู่นาน

“ตอนนี้ยังไม่ได้ค่ะ” เธอรีบผละออกห่าง ร่างกายมีแต่เหงื่อคงไม่สะดวกจะร่วมหอกับเขาในเวลานี้

“ทำไมล่ะ ไม่เข้าหอตอนนี้จะเข้าตอนไหนมามะ! เมียจ๋า” เขาอ้าแขนออกกว้างหวังให้เธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน หากแต่ใบหยกส่ายหน้าไปมา “อย่าดื้อสิครับ”

“พี่เสือ! หยกขออาบน้ำก่อน เหม็นเหงื่อมาทั้งวันแล้วนะคะ” เธอวิ่งหนีอ้อมแขนของเสือที่กำลังวิ่งไล่ตามจนสุดท้ายเขาก็จับเธอได้

“ตัวหอมจะตาย ไม่ต้องอาบน้ำหรอก” เขาสูดดมเอาความหอมจากร่างกายของเธอ สติของเขาในตอนนี้ไม่ได้มีเต็มร้อยเพราะฤทธิ์เหล้ากำลังเล่นงาน ร่างกายสูงใหญ่ยืนโงนเงนไปมา

สุดท้ายหญิงสาวก็สามารถผลักเขาให้ออกห่าง ชายหนุ่มล้มนั่งลงไปบนพื้นหากเป็นเขาในยามปกติไม่มีทางที่จะพลาดท่าแบบนี้ได้ เธอเห็นก็รีบตรงมาช่วยพยุงให้มานั่งบนเตียงนอน

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เธอมองสำรวจเขาอย่างเป็นห่วง

“อื้อ เมียจ๋า เรามาเข้าหอกันเถอะ” เขาพูดเสียงยืดยาน ดวงตาแทบจะลืมไม่ขึ้นเห็นแล้วเธอก็นึกขำนัก แค่ผลักหน้าอกเบา ๆ ร่างของเขาก็ล้มหงายลงไปบนเตียงนอน

“พี่เสือ” เธอเรียกเขาเสียงเบา ความเงียบเป็นคำตอบว่าเขานั้นได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว ใบหยกได้แต่ถอนหายใจเดินเข้ามาในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเข้านอน

สายน้ำเย็นในยามดึกทำให้ร่างกายรู้สึกสดชื่นปกติจะอาบแต่น้ำอุ่น แต่วันนี้เธอนึกอยากได้น้ำเย็น ๆ มาทำให้ร่างกายที่ร้อนรุ่มของตัวเองผ่อนคลาย ยิ่งได้รับการสัมผัสจากเสือมากเท่าไหร่ ร่างกายของเธอก็ตอบสนองเขาอย่างรวดเร็ว

ใบหยกเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดนอนเรียบร้อยถึงแม้พี่สาวของเธอจะจัดชุดเผด็จศึกให้ แต่คืนนี้เธอคงไม่มีหวังมองคนที่นอนหลับในท่าเดิมก็ยิ่งถอนหายใจ

หญิงสาวนำผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดตัวให้กับเสือ เธอลำบากอย่างมากในการถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายใหญ่ กลิ่นเหล้าลอยคลุ้งออกมาจากตัวของเขา เธอไม่คิดว่าการเช็ดตัวจะช่วยให้สามีหายตัวเหม็นได้

มือบางถูลูบเบา ๆ ไม่อยากรบกวนการนอนหลับของชายหนุ่มที่หายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียงนอน ร่างกายท่อนบนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเธอแอบสำรวจตรวจตราอย่างละเอียดเพราะเวลานี้เป็นนาทีแห่งการกอบโกยอาหารทางสายตา

ไม่ว่าจะมองไปส่วนใดเสือก็ดูดีไปเสียหมด ใบหยกเอื้อมมือปลดเข็มขัดหนังสีดำราคาแพง เธอทำอยู่นานหลายนาทีกว่าเข็มขัดเจ้าปัญหาจะหลุดออกจากกันได้ เธอกำลังชั่งใจว่าต้องเปลี่ยนกางเกงให้กับเขาหรือไม่

สุดท้ายหญิงสาวก็ตัดสินใจถอดกางเกงขายาวออกพ้นตัวของเขา พยายามไม่มองจุดนั้นพยายามแล้ว...แต่สายตาที่ชอบสำรวจอดไม่ได้ เธอมองมันแล้วกลืนน้ำลายลงคอก่อนรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกายของเขา

คืนนี้เขาพกสากกะเบือมาตำน้ำพริกด้วยเหรอนั้นคือคำถามในใจของใบหยก ผ้าที่ห่อหุ้มเอาไว้มันชี้โด่อย่างชัดเจนยิ่งนึกถึงเธอยิ่งร้อนรุ่มไปทั่วกาย เธอจึงตัดสินใจหอบผ้าและหมอนลงมานอนข้างล่างเพราะไม่อยากมองหน้าเขาแล้วนึกถึงสิ่งที่มองเห็นเมื่อครู่