ตอนที่ 1 เมียสวย

“เป็นอะไร” ใบตองเดินเข้ามาในห้องนอนของน้องสาว

“พี่ตอง หนูตื่นเต้น” ใบหยกมองหน้าของพี่สาว

“พี่ก็เป็นแบบนี้ รู้แล้วใช่ไหมว่าพี่รู้สึกยังไง เห็นพี่ชาติบอกว่าขบวนขันหมากมาถึงแล้ว” ด้านนอกได้ยินเสียงแห่ขันหมากดังอยู่ไม่ไกล ใบตองจึงชะโงกหน้ามองจากทางหน้าต่าง

บ้านทรงไทยไม้สักทองทั้งหลังใหญ่โตสมกับฐานะเจ้าของบ้าน ปลูกอยู่บนพื้นที่มากกว่าห้าไร่โดยรอบมีต้นไม้น้อยใหญ่ส่วนมากจะเป็นไม้ผลตามฤดูกาลหลากหลายสายพันธุ์ที่บิดาหามาปลูกเอาไว้

ผู้ใหญ่มานพ เป็นผู้ใหญ่บ้านคนปัจจุบันทุกคนต่างนับหน้าถือตาเพราะเขานั้นเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือคนอื่น ตอนนี้ชีวิตของเขาเหลือเพียงบุตรสาวสองคนเพราะภรรยาตายจากไปได้หลายปีด้วยโรคมะเร็ง

ผู้ใหญ่มานพมีที่ดินมากกว่าสองร้อยไร่ที่เอาไว้สำหรับปลูกพืช อ้อย มันสำปะหลัง ข้าวโพด แล้วแต่ฤดูกาลไหนจะลงพืชชนิดใด เขาจึงมีคนงานหลายชีวิตอยู่ในการดูแลในฐานะนายจ้าง

“พี่ตอง คืนนี้หนูเลี่ยงไม่นอนกับเขาได้ไหม”

“กังวลไม่เข้าเรื่องปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ คนแต่งงานกันแล้วก็ต้องนอนด้วยกันไม่เห็นแปลก ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย”

“แต่ตอนนั้นหนูจำอะไรไม่ได้เลยนะคะ” ใบหยกแย้งขึ้นทันที เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นเธอก็จำอะไรได้เพียงเลือนราง

“เชื่อพี่เถอะ พี่เสือเก่งจะตายเรื่องแบบนี้ ไม่ต้องคิดมากหรอก”

“เรื่องแบบนี้ต้องเก่งไม่เก่งด้วยเหรอคะ”

“ก็ใช่สิ ถ้าทำไม่เก่งใครเขาจะชอบล่ะ อย่างพี่ชาติแบบนี้เลย” ใบตองยกนิ้วโป้งขึ้นแล้วยิ้มกว้าง “หน้าแดงทำไม เดี๋ยวก็รู้ว่าเขาเก่งแค่ไหน”

“ไม่เอาไม่พูดกับพี่แล้ว” เธอก้มหน้าเขินอาย พอนึกถึงเรื่องบนเตียงกับเขาแล้วก็ชวนให้ใจเต้นแรง

หนึ่งเดือนที่ผ่านมาใบหยกได้พบหน้าเจ้าบ่าวของตัวเองเพียงไม่กี่ครั้ง ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอกับเขาจนถึงวันนี้ แอบน้อยใจที่เขาทำเหมือนไม่ใส่ใจหรือเป็นเพราะเขาไม่มีความรู้สึกดี ๆ ให้เธอถึงได้ไม่อยากมาเจอบ่อย ๆ

หากแต่งงานกันแล้วเธอก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไร รู้เพียงว่า...เขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาฐานะทางบ้านร่ำรวย มีใครบ้างที่จะไม่รู้จักตระกูล “เจริญทรัพย์” คนจังหวัดนี้ต่างรู้ว่านามสกุลนี้เป็นของใคร

“เสือ” เป็นลูกชายท่านผู้ว่าที่มีธุรกิจโรงงานน้ำตาลขนาดใหญ่ที่สุดทางภาคอีสาน เขาเป็นบุตรชายคนที่สองถูกเลี้ยงดูตามใจมาตั้งแต่เด็ก ไม่ชอบอยู่ในกรอบไม่เหมือนกับพี่ชายที่ว่านอนสอนง่าย

ถึงใบหยกจะรู้เรื่องของเขาไม่มากนัก แค่เพียงรูปร่างหน้าตาก็ทำให้เธอชอบเสือมากทีเดียว เธอให้คะแนนเขาเต็มสิบไม่หักในเวลานี้ คงต้องรอดูว่าในอนาคตข้างหน้าเขาจะปฏิบัติกับเธอดีมากน้อยแค่ไหน

“ขันหมากมาแล้ว!” ใบตองร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น “ไหนดูเสื้อผ้าหน้าผมอีกรอบสิ”

“พอแล้วพี่ดูจนหน้าจะเปื่อยหมดแล้ว”

“วันนี้ต้องสวยสิ ดูบ่อย ๆ จะได้ไม่มีอะไรผิดพลาด ถ้าวันนี้แม่อยู่ด้วยก็คงดีเนอะ” เธอคิดถึงแม่ในวันที่สำคัญแบบนี้ครอบครัวกลับไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากัน

“แม่กำลังมองเราจากบนฟ้า” ใบหยกเองก็รู้สึกไม่ต่างกันกับพี่สาว คงทำได้เพียงคิดถึงเท่านั้น เพราะคนที่จากไปจะไม่มีวันหวนคืนกลับมาได้อีก เหลือเอาไว้เพียงความดีและความคิดถึงที่กัดกินหัวใจเพียงเท่านั้น

“ใช่แม่กำลังมองเราจากบนฟ้า พี่ขอให้หยกมีความสุขมาก ๆ นะ ถือว่านี้เป็นคนอวยพรจากแม่แล้วกัน”

“อืม” ใบหยกน้ำตาคลอเพราะยังไงพี่สาวก็เหมือนกับแม่คนหนึ่ง ใบตองเป็นทุกอย่างให้กับเธอตั้งแต่ที่แม่จากไป

“ไม่ต้องร้องหรอก เดี๋ยวเครื่องสำอางก็หลุดหมด เช็ดน้ำตาเลย” เธอรีบหยิบทิชชูส่งให้กับน้องสาว

เจ้าสาวถูกจูงเข้ามาในงานทุกคนต่างให้ความสนใจและเอ่ยชมไม่ขาดปากถึงความงดงามของใบหยก เช่นเดียวกับเจ้าบ่าวที่เวลานี้ไม่ละสายตาไปจากเจ้าสาวของตนเอง เสือคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวในชุดไทยเดิมจะงดงามได้มากขนาดนี้

“น้ำลายมึงไหลแล้ว” สุชาติพูดกับเพื่อน

“กูเปล่าน้ำลายไหล” เขาหันมาจ้องหน้ากับเพื่อน “มึงยังมองเมียตัวเองแล้วน้ำลายหกเลย”

“กูยอมรับ ก็เมียกูสวยช่วยไม่ได้” เขาเอ่ยชมใบตองอยู่ทุกวันว่าเมียของเขาสวยมากกว่าผู้หญิงคนไหน

“กูคงไม่เหมือนมึงหรอกนะ”

“เหมือน?” สุชาติหันมองเสือ ว่าคำพูดเมื่อครู่เขาหมายความเช่นไร

“ก็หลงเมียหัวปักหัวปำไง กูไม่เหมือนมึงแน่นอน” เขายกยิ้มมุมปาก คนที่หลงเมียหัวปักหัวปำคือคนโง่ในสายตาของเขา ผู้ชายอย่างเสือต้องเป็นคนล่าไม่ใช่เหยื่อเขาต้องได้เป็นผู้ล่าตลอดกาล

“กูจะคอยดู มึงรู้ไหมว่าหัวเราะที่หลังนั้นดังกว่า” เขาไหวไหล่ใส่เสือที่ยืนอยู่ด้านข้าง “ไปรับเจ้าสาวสิมึงยืนบื้อทำอะไร”

เสือได้ยินก็รีบเดินไปรับเจ้าสาวเข้ามาในงาน เขาจ้องมองใบหน้าของใบหยกอีกครั้ง ยากนักที่จะหันมองไปทางอื่นได้ ลำพังไม่แต่งหน้าก็ว่าสวยแล้ววันนี้เธอยิ่งสวยมากกว่า

“มองนานแล้วนะคะ” เธอเอ่ยเสียงเบาเพราะกำลังเขินอายกับสายตาที่ส่งมาให้

“มองเมียตัวเองผิดด้วยเหรอครับ” เขากล่าวเสียงเบาแล้วหัวเราะในลำคอ ไม่คิดว่าตัวเองจะพูดอะไรน้ำเน่าเลี่ยน ๆ แบบนี้กับเขาก็เป็นด้วย ต่อไปคงได้พูดอะไรแบบนี้อีกมากสินะ

“ไม่ผิดหรอกค่ะ แต่มองทางด้วยก็ดีนะคะ หนูกลัวพี่หกล้มนะคะ”

“......” เสือไม่ตอบกลับสิ่งใด เขาทำเพียงยิ้มไม่คิดว่าจะยิ้มให้กับคำพูดอะไรแบบนี้

พิธีแต่งงานเช้าผ่านไปอย่างราบรื่นเมื่อส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าห้องหอเสร็จแล้ว ภายในห้องก็เต็มไปด้วยความเงียบ ชายหญิงที่นอนอยู่บนเตียงนอนในท่าสวมกอดกันต่างมองหน้ากัน

“เอ่อ...คือ...” ใบหยกทำตัวไม่ถูกรีบผละออกห่างแล้วเดินลงจากเตียงนอน “หนูอยากอาบน้ำหน่อยนะคะ พี่ไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะคะ”

“อาบน้ำก่อนเลย จะลงไปหาเพื่อนสักหน่อย” เขาลุกเดินลงจากเตียงนอน หันมองเจ้าสาวเพียงเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องตรงไปหาเพื่อนที่มาร่วมงานก่อนนั่งร่วมวงดื่มกันไปคุยกันไป

“เจ้าสาวสวยขนาดนั้น คืนนี้จะได้นอนไหมวะ” เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยแซวทำให้ได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้น

“อิจฉามึงจริง ๆ มีเมียสวย ทั้งพี่ทั้งน้องพวกมึงเหมากันหมดเลย กูแอบ ๆ มองน้องเมียไอ้ชาติมาสักพักแล้วแต่ดันถูกไอ้เสือคาบไปแดก เบื่อจริง ๆ วะ”

“ช่วยไม่ได้” เสือตอบแล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่ม “ขอบใจพวกมึงมากที่มางานแต่งกู”

“คงเป็นงานแต่งสุดท้ายนะ” เพื่อนที่รู้นิสัยของเสือเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะได้ยินเสียงหัวเราะของเสือ

“ทำไม มีอีกครั้งมึงก็ไม่ต้องใส่ซองแล้ว คนเราเอาแน่เอานอนไม่ได้หรอก แต่งวันนี้พรุ่งนี้เลิกกันไปก็มีเยอะแยะ มีเมียสวยใช่ว่าจะไปกันรอดไหมวะ” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ นี้คือความจริงพรุ่งนี้เขาและเธออาจหย่าร้างกันไปก็ได้ หากทุกอย่างไม่ลงตัว พรุ่งนี้เรื่องทุกอย่างอาจกลายเป็นเพียงอดีตให้คนได้พูดถึง

“ปากมึงเสียรู้ตัวไหม” สุชาติพูดอย่างไม่พอใจ ในฐานะที่เขาเป็นคนกลางนี่ก็เพื่อนนั้นก็น้องเมียเขานั้นลำบากใจยิ่งนัก “มาพูดเรื่องแบบนี้วันแต่งมันไม่มงคลเลยวะ พวกมึงก็เหมือนกันงานแต่งเพื่อนแทนที่จะพูดแต่เรื่องดี ๆ”

“ไอ้ชาติมึงก็จริงจังไปได้ คนเป็นเจ้าบ่าวยังไม่คิดมากเหมือนมึงเลย หรือเป็นเพราะนั้นน้องเมียมึงเลยทนฟังไม่ได้”

“อืม นั้นน้องเมียกู ทำไม!” สุชาติรู้สึกโกรธเขาลุกขึ้นจ้องหน้าไอ้คนที่พูดเมื่อครู่

“พอ ๆ” เสือเป็นคนห้ามทัพครั้งนี้ เขารู้ว่าสุชาติไม่ได้พูดเล่นจึงกลัวว่าจะเกิดเรื่อง

“มึงก็ด้วยไอ้เสือ อย่างน้อย ๆ ก็ช่วยให้เกียรติเมียตัวเองด้วย เรื่องแบบนี้ใช่จะเอามาพูดเล่นได้ กูไม่ชอบเลยวะผู้ชายที่เอาผู้หญิงมาพูดแบบนี้”