ตอนที่ 2

เมื่ออิงมาถึงคอนโดไอบ้านั่น เขาก็ต้องรู้สึกตกตะลึกกับความหรูหราในคอนโด อิงเปิดประตูรถออกมาแล้วมองไปยังรอบๆอย่างสำรวจ

“ ตามผมมา “ ไอบ้านั่นมันพูดเสียงนิ่ง อิงไปได้ขมวดคิ้วแล้วเดินตามมันขึ้นไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ คอนโดมึงหรูจังวะ แพงแน่เลยกูเดา “ อิงถามพร้อมกับมองไปรอบๆ จนทั้งคู่เดินเข้าข้างในก็ยิ่งทำให้อิงตกตะลึงมากกว่าเดิมเพราะด้านในนั้นดูดีกว่าข้างนอกอีก

“ ระวังกระจก “ เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ทำให้อิงที่กำลังเงยหน้ามองรอบๆอยู่นั้นหันไปมองทางไอคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหน้าทันที

ปึก!

“ โอ๊ยไอสัสสส “ อิงกุมหัวตัวเองด้วยความเจ็บ เมื่อเขาหันไปแล้วพบกับกระจกตรงประตูซึ่งอิงนั้นไม่สามารถหยุดเท้าเอาไว้ได้ จึงทำให้หัวที่เจ็บช้ำอยู่แล้วยิ่งเจ็บมากกว่าเดิม

“ ผมเตือนแล้ว “

ไอบ้านั่นมันหันหน้ามาบอกเขาด้วยหน้านิ่งๆของมัน

“ มึงเตือนกูให้ไวกว่านี้สิเฮ้ย “ อิงขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายด้วยความโมโห มือก็กุมหัวตัวเองด้วยความเจ็บ

“ ลิฟท์เปิดแล้ว เข้ามาสิ “ ร่างสูงบอกด้วยท่าทีนิ่งๆ อิงได้แต่มองค้อนด้วยความเจ็บใจแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรไอบ้านนั่นได้เพราะตัวเองเจ็บอยู่

“ นี่มึงจะแดกลูกอมยันถึงห้องเลยรึไง “ อิงอดไม่ได้ที่จะถามออกมาด้วยความสงสัยเพราะอีกฝ่ายยังคงอมลูกอมอยู่แบบนั้นตลอดเวลา

“ อื้อ “ ร่างสูงตอบรับในลำคอนิ่งๆ

“ กวนตีน “ อิงบ่นอุบ เมื่อได้ยินน้ำเสียงนิ่งๆและสีหน้าที่ไม่ทุกข์ร้อนอะไรของไอคนข้างๆ

.

.

เมื่อลิฟท์เปิดออกในชั้นที่แปด ไอคนตัวสูงข้างๆเขามันก็เดินนำออกไปทันทีโดยที่ไม่หันไปรอเขาเลยสักนิด

“ ตีนคนหรือตีนเปรตเนี้ยสัส เดินไวฉิบ “ อิงบนอุบแต่ก็พยายามรีบเดินตามอีกฝ่ายไปให้ทัน ถึงแม้ว่าร่างกายของเขาตอนนี้จะไม่เอื้ออำนวยก็ตาม

พอเดินไปสักพักไอบ้านั่นมันก็ไปหยุดอยู่ห้องๆนึงแล้วแตะคีย์การ์ดไปที่ประตูทันที ไม่นานประตูก็เปิดออก มันเลยเดินเข้าไปในห้องแล้วเปิดประตูค้างไว้แบบนั้นพลางมองหน้าเขานิ่งๆเมื่อกับบอกเป็นนัยๆว่า เมื่อไหร่คุณมึงจะเข้ามาสักทีครับ อะไรแบบนี้ เมื่อเขาเห็นแบบนั้นจึงรีบเดินเข้าไปข้างในทันที

เมื่ออิงเข้ามาข้างในแล้วเขาก็ต้องรู้สึกตกใจเมื่อภายในห้องนั้นมีแต่ความมืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย

“ ทำไมมืดแบบนี้วะ “ เขาถามเสียงตื่นๆ

“ ไฟยังไม่เปิดก็ต้องมืดสิ “ ร่างสูงพูดเสียงนิ่งๆแล้วเอื้อมมือไปเปิดไฟ อิงที่ได้ยินก็ยิ้มแหยๆให้อีกฝ่ายทันทีเพราะพึ่งปล่อยไก่ออกไป

ภายในห้องสว่างขึ้นทันที อิงจึงหันไปมองรอบๆก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อเห็นห้องของไอคนข้างหลังของเขาค่อนข้างโล่งไม่น้อย

“ นี่ห้องมึงจริงรึเปล่าเนี้ย ทำไมมันโล่งแบบนี้วะ “

“ ห้องนอนก็เอาไว้นอนสิครับ จะเอาอะไรมาไว้เยอะละ “ ร่างสูงตอบเสียงเรียบ อิงกรอกตามองบนนิดๆเมื่อรู้ว่าไอเด็กนี่มันกวนตีนเขา

“ มาทำแผล “

อิงเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆอีกคนทันที ซึ่งร่างสูงนั้นวางกล่องยาไว้ที่โต๊ะตรงหน้าเพื่อเตรียมทำแผลให้กับเขา

“ ว่าแต่..มึงชื่ออะไรวะ กูอยู่กับมึงมาสักพักละกูยังไม่รู้จักชื่อมึงเลย “ อิงถามขึ้นระหว่างที่อีกคนกำลังทำแผลบนหน้าเขา

“ ทัพ “ อีกฝ่ายตอบกลับมาสั้นๆ อิงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ ทัพที่เหมือน..กองทัพงี้ปะ “

“ ครับ “ ทัพพยักหน้า

“ ใจคอมึงจะพูดเป็นอยู่แค่คำนี้รึไง “ อิงถามอย่างเซ็งๆ

“ ครับ “ ทัพยังคงพูดคำเดิมอยู่แบบนั้น อิงได้แต่ถอนหายใจด้วยความจำยอมและไม่ถามอะไรอีกฝ่ายต่ออีก ร่างสูงนั่งทำแผลให้อิงอย่างเงียบๆ อิงรอบมองใบหน้าที่อยู่ใกล้เขาแค่ไม่กี่เซนต์อย่างสำรวจ และเขาก็พบว่าอีกฝ่ายดูหล่อมากจริงๆ แถมยังดูท่าน่าจะอายุน้อยกว่าเขาด้วยซ้ำ

“ นี่มึงอายุเท่าไหร่อ่ะ “ อิงถามในสิ่งที่เขาข้องใจ

“ จะ19ครับ “ คำตอบของทัพทำให้อิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“ แสดงว่าตอนนี้มึงก็แค่18อ่ะดิ “

“ ครับ “ ทัพพยักหน้าน้อยๆแล้วเอาสำลีชุบเบนตาดีนเพื่อที่จะทาไปยังรอยช้ำตามแขนของอีกฝ่าย

“ แล้วมึงไปทำอะไรที่นั่นวะ “ อิงถามขึ้นอีก ทัพชะงักแล้วเงยหน้ามองอิงนิดๆ

“ กระทืบคน “ คำตอบสั้นๆของทัพทำให้อิงเบิกตากว้างแล้วถอยห่างทันที ทัพชะงักมือที่กำลังจะแตะไปที่รอยช้ำของอิง

“ นะ..นี่มึง “ อิงชี้หน้าทัพอย่างอึ้งๆ

“ ผมล้อเล่น “ ทัพถอนหายใจออกมานิดๆเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเชื่อในสิ่งที่เขาบอกจริงๆ

“ เอ้า “ อิงขมวดคิ้วแน่น

“ ผมก็ไปกินเหล้าตามปกตินี่แหละ พอดีมีพี่รู้จักที่ร้านเลยเข้าได้ “ ทัพบอก เมื่อเห็นสายตาที่สงสัยของคนตรงหน้า อิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“ ตกลงให้ผมทำต่อได้ยัง “ ทัพพูดขึ้นอีก อิงรีบขยับเข้าไปใกล้ทันที

เวลาผ่านไปสักพักทัพก็ทำแผลที่อยู่บนร่างกายของอิงเสร็จ

“ ขอบใจนะมึง นี่ขนาดมึงไม่รู้จักกูมึงยังมาช่วยกูเลยอ่ะ “ อิงบอกออกมาด้วยความรู้สึกจริงๆ ถึงแม้ว่าไอเด็กนี่มันจะกวนตีนเขาตลอดเวลาก็ตาม แต่เขาก็ต้องยอมรับในใจเลยว่าถ้าเขาไม่ได้ไอเด็กนี่ช่วยไว้ เขาคงได้ตายอยู่ข้างถนนแน่ๆ

“ ครับ “ ทัพพยักหน้าน้อยๆแล้วเดินเอากล่องปฐมพยาบาลไอเก็บพร้อมกับเดินไปที่ตู้เย็นของตัวเอง

“ งั้นกู..กลับก่อนนะ “ อิงบอกพร้อมกับค่อยๆยืนขึ้น

“ กินเป็นเพื่อนผมก่อนสิ “ ทัพพูดเสียงนิ่งพร้อมกับเดินถือเบียร์สองกระป๋องตรงมาที่อิง อิงมองเบียร์ในมืออย่างลังเล

“ ……….. “ ทัพชูกระป๋องที่อยู่ในมือพร้อมกับเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม อิงพยักหน้าตกลงเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเสียน้ำใจ ทัพยื่นให้อิงนิ่งๆแล้วนั่งลงเปิดกระป๋องเบียร์ขึ้นแล้วดื่ม

“ มึงจะไม่ถามกูหน่อยหรอวะว่ากูชื่ออะไร แล้วอายุเท่าไหร่ “ อิงหันไปถามเด็กตรงหน้าด้วยความสงสัยพลางเปิดกระป๋องเบียร์แล้วดื่มตามไปติดๆ เพราะว่าอีกฝ่ายเล่นไม่พูดหรือไม่ถามอะไรเขาเลย

“ พี่ชื่ออิง อายุ20 “ ทัพพูดขึ้นเสียงนิ่ง อิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่อีกฝ่ายรู้เรื่องของเขา

“ ผมได้ยินคนในโทรศัพท์พี่พูดชื่อพี่และผมก็เห็นบัตรประชาชนพี่หล่นอยู่ “ ทัพพูดจบก็หยิบบัตรประชาชนของอิงยื่นไปให้อีกฝ่ายทันที อิงพยักหน้ารับรู้แล้วรับมาใส่กระเป๋าตามเดิม

“ แล้วนี่มึงทำ... “ หลังจากนั้นอิงก็เริ่มชวนร่างสูงคุยเพื่อสร้างความสนิทสนมเพราะรู้สึกดีที่อีกฝ่ายช่วยเขาจากการโดนกระทืบ

เช้าวันต่อมา

เฮือก!

อิงสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจเพราะเมื่อคืนเขาเหมือนว่าจะฝันอะไรแปลกๆ อิงถอนหายใจออกมานิดๆเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ทำให้เขาตกใจนั้นมันคือความฝัน

“ ฝันเหี้ยไรแปลกๆวะกู “ อิงเกาหัวตัวเองนิดๆและทำท่าจะเอาผ้าห่มออกจากตัวเพราะต้องอาบน้ำและแต่งตัวไปมหาลัย แต่เขาก็ต้องรู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น สายตาของอิงค่อยๆหันไปที่ข้างตัวอย่างช้าๆ และก็พบกับทัพนอนคว่ำหน้าอยู่ ท่อนบนของร่างสูงเปลือยเปล่าและกำลังหลับสบาย อิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจและก้มมองตัวเอง และก็พบว่าตัวของอิงนั้นก็ไม่มีอะไรปกคลุมร่างกายเลยเช่นกัน

“ เหี้ย!!!! “