ตอนที่ 5 ใจออกอาการ (กุหลาบทะเลทราย)

ตอนที่ 5 ใจออกอาการ

จาค๊อบรวบรวมความกล้าที่จะขอจุฑาพรเป็นคู่รัก วันนี้ชายหนุ่มตั้งใจจะมาบอกกับหญิงสาว

“เมื่อครู่คุณจาค๊อบบอกว่ามีอะไรจะบอกจุหรือคะ” หญิงสาวเอียงคอมองเขาอย่างสงสัย

“คือว่า...ผม..เอ่อ..ผมชอบคุณและอยากคบกับคุณแบบคู่รักน่ะครับ ถ้าคุณไม่รังเกียจ”

หญิงสาวนั่งนิ่งอย่างตกตะลึง

“ฉันไม่เคยรังเกียจคุณ เพียงแต่ว่าฉันไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว”

“คุณพูดแบบนี้หมายความว่าคุณมีคนที่รักอยู่ในใจแล้วหรือครับ”

“ค่ะ”

“ใครกันครับ” ชายหนุ่มจ้องหน้าอีกฝ่าย

“ขอไม่บอกนะคะ แต่จุขอบคุณมากนะคะที่คุณให้เกียรติกับจุ ผู้หญิงที่ดีกว่าจุยังมีอีกมาก และเรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะคะ” หญิงสาวยิ้มให้ และชายหนุ่มก็เป็นลูกผู้ชายพอในเมื่อฝ่ายหญิงไม่เล่นด้วยเขาก็ไม่คิดจะตอแยแต่มิตรภาพที่ดีก็ยังคงอยู่

“ไม่รู้ว่าจะมีใครที่ดีเท่ากับคุณอีกหรือเปล่า” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ

“ต้องมีสิคะ เดี๋ยวอยู่ทานข้าวกลางวันกันก่อนนะคะ แล้วคุณจะขึ้นไปดูคุณนาธานหรือเปล่าคะ” หญิงสาวชวน

“ไปสิครับผมจะมาบอกข่าวดีกับเขาด้วย”

“เรื่องผ่าตัดหรือเปล่าคะ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ หญิงสาวยิ้มอย่างดีใจ

“งั้นเราขึ้นไปพร้อมกันเลยนะครับ”

“คุณไปคนเดียวเถอะค่ะ ดิฉันยังมีงานค้างอยู่” หญิงสาวไม่ต้องการเผชิญหน้ากับเขา เธอหลบหน้าเขาได้แต่กลับหลบหัวใจของตัวเองไม่ได้เลย เธอรู้ตัวแล้วว่ารักเขาเข้าเต็มหัวใจแล้ว จาค๊อบจึงขึ้นไปหาชายหนุ่มเพียงคนเดียว

“เป็นไงบ้างเพื่อนสบายดีหือเปล่า”ชายหนุ่มร้องทักทายเจ้าของห้อง

“ก็ไม่สบายเท่าไร ว่าแต่วันนี้ไม่ใช่วันที่นัดตรวจฉันนี่นา”

“ใช่ ฉันมาหาคุณจุเขา มาบอกเขาเรื่องที่ฉันคุยกับนายไว้ แต่...” ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

“ว่าไง” ชายหนุ่มรับสายและถามกลับไป

“ได้ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้” เขากดวางสายลง

“ฉันมีงานด่วนเข้ามา เอ่อเกือบลืมฉันจะมาบอกนายว่าอีก 2 วันจะทำการผ่าตัดให้นาย นายเตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้ฉันจะส่งรถมารับนายไปพักที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจความพร้อมก่อน” ชายหนุ่มบอกและรีบเดินออกมา นาธานนั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้ในใจเขาไม่ยินดีเลยสักนิดแต่กลับไปคิดถึงหญิงสาวที่เขาเข้าใจผิดคิดว่าเธอตอบตกลงเป็นคู่รักของเพื่อนไปแล้ว

“คัสซิม คัสซิม” ชายหนุ่มตะโกนเรียกลูกน้อง

“ครับนาย”

“ฉันอยากกินเหล้าไปเอาเหล้ามาให้ฉันที” ชายหนุ่มสั่ง

“แต่ว่าคุณจุคงไม่ชอบแน่ถ้านายจะดื่ม”

“ผู้หญิงคนนั้นไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน ไปเอามาตามที่ฉันสั่ง ไป” คัสซิมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรจึงจำต้องไปนำเหล้ามาให้เขา จุฑาพรรู้เรื่องเข้าจึงเข้ามาห้ามเขา แต่เมื่อมาถึงก็เห็นชายหนุ่มนั่งดื่มอยู่คนเดียว

“คัสซิมไปไหนคะ” หญิงสาวเอ่ยถาม

“ฉันใช้ไปทำธุระด้านนอก ทำไมพอเพื่อนฉันไม่อยู่ก็เรียกอีกคนเข้าไปหาเลยหรือไง” ชายหนุ่มทำเสียงเยาะหยัน

“คุณพูดอะไรของคุณ ถ้าเมาก็ขึ้นไปนอนดีกว่า แล้วคุณดื่มแบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพคุณเลยนะ” หญิงสาวเตือนเขา แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจ

“มันเรื่องของฉันคนนอกอย่างเธออย่ามายุ่ง” เขาตวาดใส่เธอ

“คุณเป็นอะไรของคุณอีกคะถึงได้ดื่มเหล้าแบบนี้” หญิงสาวดึงแก้วออกมาจากมือของเขา

“เอาแก้วเหล้าผมคืนมา อย่าทำให้ผมโกรธไม่งั้นคุณจะต้องเสียใจ” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด

“คนอย่างคุณมันก็ดีแต่ขู่ คุณจะทำอะไรฉันได้ในเมื่อคุณยังมองไม่เห็นแบบนี้” หญิงสาวบอก คำพูดของเธอเหมือนกับหนามที่เข้าไปทิ่มตรงกลางใจของเขา ชายหนุ่มลุกพรวดและต้องรีบเอามือยกกุมที่ศีรษะและทรุดลงนั่งอีกครั้ง จุฑาพรรีบวางแก้วลงและเดินเข้ามาดูชายหนุ่ม

“เป็นไงบ้างคะ ว้าย!” หญิงสาวร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ๆมือที่กุมอยู่ที่ศีรษะก็เปลี่ยนมากอดรัดตัวเธอเอาไว้และล้มกลิ้งลงไปบนพื้นด้วยกันโดยที่ร่างของเขาทับร่างเล็กบอบบางของหญิงสาวเอาไว้ด้านล่าง

“ปล่อยฉันนะคุณนาธาน”

“ผมเตือนคุณแล้ว แต่คุณหาเรื่องเอง”

“คุณจะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันสิ”

“ไม่ปล่อย เธอไม่ต้องกลัวหรอกว่าจาค๊อบมันจะรู้รับรองฉันไม่บอกมันแน่นอน” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าบ่งบอกถึงความเยาะหยัน

“คุณมันคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย ฉันเกลียดคุณ” หญิงสาวดิ้นรนอยู่ใต้ร่างใหญ่ของเขาทั้งทุบทั้งผลัก

“เกลียดฉันมากนักหรือ” เขาเน้นเสียงน่ากลัวและไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ตั้งตัว เขาก็ประกบปากลงมาหาเธออย่างว่องไว หญิงสาวสะท้านไปทั้งตัว นาธานไม่สามารถหยุดตัวเองได้แล้วเขาเพิ่งรู้ตัวเองว่าเขาต้องการหญิงสาวมากๆเสียจนเขาเองก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับซาน่ามาก่อน อาการดิ้นรนของหญิงสาวเริ่มอ่อนลงและแปรเปลี่ยนเป็นร่วมมือกับเขาแทน นาธานผ่อนอาการเกร็งของตนเองให้อ่อนลงและปลุกอารมณ์ให้หญิงสาวเตลิดไปพร้อมกับเขา หญิงสาวตอบสนองเขาตามธรรมชาติที่เรียกร้องไฟรักลุกโชนขึ้นก่อนจะดับลงในเวลาต่อมา

รุ่งเช้านาธานตื่นขึ้นมาและควานหาตัวหญิงสาวที่เขานอนกอดเมื่อคืนแต่ก็ไร้วี่แวว เสียงเคาะประตูดังขึ้นชายหนุ่มแอบดีใจลึกๆว่าคงเป็นหญิงสาว แต่เขาคิดผิดคัสซิมเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารเช้าที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้อง

“ข้าวต้มใช่หรือเปล่าคัสซิม เอาวางไว้ก่อนเดี๋ยวฉันออกมากินเอง” ชายหนุ่มบอกและรีบลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ อีก 20นาทีต่อมาชายหนุ่มก็ออกมาจากห้องน้ำ

“นายครับรถของทางโรงพยาบาลมาถึงแล้วนะครับ” คัสซิมรายงาน

“มาแต่เช้าเลยหรือ”

“ 3 โมงเช้าแล้วนะครับ”

“ฉันตื่นสายขนาดนี้เชียวหรือ” ชายหนุ่มบ่นและนึกไปถึงหญิงสาว เขาอยากขอโทษเธออยากบอกเธอว่าที่เขาทำลงไปเพราะว่าเขารักเธอ แต่รอให้เขามองเห็นก่อนดีกว่าจะได้เห็นหน้าหญิงสาวด้วย

“แล้วคุณจุไปไหนเสียหละ นายถึงยกมาเองแบบนี้”

“คุณจุเธอบ่นปวดหัวน่ะครับ พอทำอาหารให้นายเสร็จก็เข้าไปนอนพักผ่อนแล้วจะให้ไปตามมาหรือเปล่าครับ”

“ไม่ต้องให้เขานอนพักผ่อนไป ระหว่างที่ฉันไม่อยู่นายต้องดูแลคุณจุให้ดี”

“ครับนายผมจะดูแลดวงใจของนายให้ดีที่สุด” คัสซิมรู้ว่านายของตนเองรู้สึกอย่างไรกับหญิงสาว

“นายมันรู้ดีทุกเรื่องเลยนะ” นาธานหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง คัสซิมเองก็พลอยดีใจไปด้วยเพราะเกือบ 3 เดือนแล้วที่เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเจ้านายเลย

จุฑาพรนอนร้องไห้ด้วยความเสียใจไม่ใช่เพราะความสาวที่สูญเสียไปแต่เป็นเพราะเขาเห็นเธอเป็นแค่ที่ระบายทางอารมณ์เท่านั้น ไม่ใช่เกิดจากความรัก หญิงสาวได้ยินเสียงรถแล่นออกไปแล้ว เธอคงไม่มีหน้าพบเขาอีกแล้วถ้าเขาหายดีแล้ว เขาก็ต้องกลับไปอยู่ในที่ของเขาซึ่งไม่ใช่ที่ของเธอ เธอควรกลับไปอยู่ในที่ของตนเอง

“ลาก่อนนะคะนาธาน” หญิงสาวเอ่ยออกมาจนแทบจะไม่ได้ยิน

หญิงสาวเดินออกมาจากบ้านในตอนค่ำดีที่ไม่มีใครสังเกตเห็นแต่เธอก็ได้ทิ้งจดหมายเอาไว้ให้คัสซิมแล้ว นับเป็นความโชคดีของหญิงสาวที่มีคนยกเลิกตั๋วเครื่องบินเธอจึงได้มันมาอย่างง่ายดาย เธอเจ็บช้ำกับความรักถึง 2 ครั้งหัวใจดวงน้อยๆของเธอสุดที่จะทานทนไหว เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าหญิงสาวมองลงยังเบื้องล่างอีกครั้งเพื่อจดจำสิ่งต่างๆของที่นี่และใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มก็ผุดขึ้นมา จุฑาพรหลับตาลงเพื่อขับไล่ความเจ็บช้ำทั้งหลาย

“ลาก่อนค่ะนาธานฉันจะจดจำคุณไว้ในใจตลอดไป” หญิงสาวพึมพำเบาๆ

โซยาเดินมาดูหญิงสาวเมื่อเห็นว่าเงียบมานานและกลัวว่าจะไม่สบายหนัก เธอเคาะเรียกแต่ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา เธอจึงลองเปิดประตูเข้าไป

“ประตูไม่ได้ล็อค คุณจุคะ” แม่บ้านสูงวัยมองไปรอบๆห้องไม่เห็นหญิงสาว เธอจึงเดินเข้าไปดูที่ห้อง

“ไปไหนของเขานะ เอ๊ะ! จดหมายอะไร ถึงคุณคัสซิมด้วย” โซยาหยิบขึ้นมาดูและนำมันลงมาให้กับคัสซิมที่เพิ่งกลับเข้ามาในบ้านหลังจากไปกับเจ้านายที่โรงพยาบาล

“คุณคัสซิมเกิดเรื่องแล้วค่ะ” โซยาวิ่งลงมาจากชั้นบนด้วยท่าทางตกใจ

“เกิดอะไรขึ้นครับป้า” ชายหนุ่มถาม

“นี่ค่ะจดหมายถึงคุณ”

“จากใครครับ”

“ของคุณจุค่ะ เปิดอ่านดูสิคะป้าอยากรู้” สีหน้าของหญิงสูงวัยไม่สู้ดีนัก

คัสซิมจึงรีบเปิดออกอ่าน...จุต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไปโดยไม่ได้บอกลา จุมีความจำเป็นที่ต้องกลับบ้าน กว่าคุณคัสซิมจะเห็นจดหมายฉบับนี้จุก็คงจะอยู่บนเครื่องแล้ว อย่าบอกกับคุณนาธานนะคะรอให้เขาผ่าตัดเสร็จและออกมาก่อน และจุก็คิดว่าเขาคงไม่ต้องการพยาบาลอีกแล้วจุฝากคุณดูแลเขาด้วยนะคะลาก่อนค่ะ

จุฑาพร

“คุณจุ โธ่ ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษากันบ้างเลย” คัสซิมนั่งลงอย่างระอาใจ

“คุณจุว่าไงคะคุณคัสซิม” โซยาจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างอยากรู้

“คุณจุกลับเมืองไทยไปแล้วครับป้า”

“ทำไมคะ”

“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน นายของเราคงไปทำอะไรให้คุณจุต้องหนีไปแน่เลยป้า” คัสซิมสันนิฐาน

“โธ่...คุณจุ ก็โดนหนักแบบนั้นเป็นป้านะคะไปนานแล้วหละค่ะ” โซยาร้องอย่างสงสารหญิงสาว

“แล้วจะบอกกับคุณนาธานหรือเปล่าคะ”

“ยังครับป้าต้องรอให้ผ่าตัดเสร็จก่อน”

โซยาพยักหน้ารับ

“นายรู้เข้ามีหวังผมโดนฆ่าแน่ๆ” คัสซิมยิ้มแหยให้กับหญิงสูงวัย