บทที่ 4 ทำลายของต้องชดใช้ (2/2)

“เช่นนั้น บุรุษและสตรีไม่ควรอยู่ใกล้ชิดกัน เจ้าควรรู้”

“งั้นเหรอ ได้ข่าวว่านายเป็นคนที่นอนบนเตียงของสตรีตั้งแต่แรกเริ่มเลยนะ” กล้ามากเลยนะเจ้าจิ้งจอกที่พูดเช่นนั้นออกมาทั้งที่ตัวเองเป็นคนเข้ามาอยู่ในบ้านของสตรีเสียเองแท้ ๆ

“ช่างเถอะ เอาเป็นว่าหลังจากนี้ข้าจะนอนบนเตียงนิ่ม ๆ นั่น

ส่วนเจ้านอนตรงนี้” เจ้าจิ้งจอกหน้าตายจิ้มนิ้วจึก ๆ ลงบนโซฟาราวกับทองไม่รู้ร้อนทั้งที่เธอเป็นเจ้าของบ้าน

“จะมากไปแล้วมั้ง นายมันก็แค่คนอาศัย ที่นี่มันบ้านของฉัน!”

เธอสาวเท้าเข้าไปยืนประจันหน้ากับหลางเฉินจินที่ดูเหมือนว่าเขาจะสูงราว 189 เซนติเมตร ซึ่งเธอสูงแค่ 165 เซนติเมตรเท่านั้น สายตาในระยะตรงของเธอจึงอยู่เพียงระดับหน้าอกของเขาเพียงเท่านั้น จนเธอต้องแหงนใบหน้าขึ้นเพื่อสบตาสีฟ้าครามคู่นั้นจนรู้สึกเมื่อยคอ ‘สูงเป็นบ้า’

“อ่อ แม้ว่าเจ้าจะเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือชีวิตของข้าแต่ฐานะของเจ้ากับข้ามันต่างกัน ดังนั้นเจ้าต้องเป็นทาสรับใช้ของข้า ราชาปีศาจจิ้งจอกเท่านั้น” เขากดใบหน้าลงแล้วส่งความเย่อหยิ่งผ่านนัยน์ตาสีฟ้าครามมายังม่านดวงตาสีน้ำตาลของเธอ ก่อนจะยิ้มกริ่มบนริมฝีปากราวกับผู้ที่อยู่เหนือกว่า

“ฝันไปเถอะ เจ้าจิ้งจอกปีศาจ ลำพังนายทำลายข้าวของของฉันจนพังยับเยินก็พอทนแล้ว นี่ยังจะให้ฉันเป็นทาสรับใช้บ้า ๆ นั่นอีกเหรอ

บ้าเกินไปแล้วมั้ง” หลิวเมี่ยวเมี่ยวจ้องเข้าไปในดวงตาของเขาด้วยความแข็งกร้าวโดยไม่มีทีท่าว่าจะยอม

“ไม่อยากเป็นทาสรับใช้ เช่นนั้นเป็นสตรีอุ่นเตียงของข้าดีหรือไม่”

หลางเฉินจินขยับเท้าเข้ามาใกล้จนใบหน้างดงามของหลิวเมี่ยวเมี่ยวแทบจะประชิดกับแผงอกของเขาในสภาพที่เขากำลังเปลือยท่อนบนอยู่เช่นนี้ และด้วยความหวาดกลัวเล็ก ๆ ทำให้เธอร่นเท้าถอยหลังจนชนกับโซฟาก่อนจะหงายหลังลงไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“กรี้ดดด ไอ้จิ้งจอกโรคจิต” เธอกรีดร้องออกมาเมื่อเจ้าจิ้งจอกตัวร้ายขยับร่างกำยำตามเธอมา ก่อนที่เขาจะโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาลงมาจนเกือบจะประชิดใบหน้าของเธอ

“ออกไป!”

พลั่กกกก เพล้ง

ท่อนขาเล็กเหยียดออกไปสุดแรงตามสัญชาตญาณป้องกันตัว เพื่อส่งฝ่าเท้าเข้าไปยังลอนกล้ามท้องทั้งหกของเขา จนเจ้าจิ้งจอกหงายหลังไปพร้อมกับเสียงที่คุ้นเคยของกระจกที่เริ่มแตกร้าวก่อนจะระเบิดตัวเองจนแตกกระจายเกลื่อนพื้น

“กรี้ดดด โต๊ะของฉัน ไอ้บ้าเอ้ย!”

เธอร้องลั่นออกมาด้วยความหัวเสีย เมื่อโต๊ะคริสตัลกลางโซฟาที่เธอเสาะแสวงหามาด้วยความยากเย็น มิหนำซ้ำยังราคาแพงจนเธอต้องใช้เงินที่หามาด้วยความยากลำบากแตกกระจายเกลื่อนพื้นไปหมดจนไม่เหลือชิ้นดี

“เจ้าควรจะห่วงข้าที่เป็นนายของเจ้า มากกว่าโต๊ะไร้ค่านั่น”

หลางเฉินจินลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางเรียบเฉยอย่างเก็บอาการ หลังจากที่เขาโดนถีบจนหงายหลังไม่เป็นท่า

“นายรู้ไหมว่าโต๊ะนั่นมันราคาเท่าไหร่” เธอกัดฟันกรอดพร้อมกักเก็บอารมณ์ในส่วนที่ลุกโชนดั่งไฟแผดเผาเอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด

“พระราชวังของข้า มีของมีค่ามากมายกว่าเรือนแคบ ๆ ของเจ้าหลายเท่านัก” เจ้าจิ้งจอกยังคงลอยหน้าพูดจาอย่างไม่รู้สึกผิด

“แล้วนายไปเอามาได้ไหม ตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลย ทำได้ไหม ถ้าไม่ได้ก็หุบปากของนายไป ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!” หลิวเมี่ยวเมี่ยวตะโกนใส่หน้าเขาด้วยอารมณ์คุกรุ่นเหลือจะอดทน

“นี่เจ้า! กล้าขึ้นเสียงกับข้าที่เป็นนายของเจ้าถึงเพียงนี้เลยรึ”

“หลางเฉินจิน ฟังฉันให้ดี ที่นี่ไม่มีคำว่าทาส มีเพียงเจ้าหนี้กับลูกหนี้เท่านั้น และนายคือลูกหนี้ นายต้องทำงานเพื่อหาเงินมาชดเชยค่าโต๊ะและประตูกระจกของฉันจำเอาไว้ซะ!”

“เจ้ามันเหิมเกริมยิ่งนัก”

“หึ หากนายยังทำลายข้าวของของฉันไม่เลิกรารับรองมันจะไม่ใช่แค่คำว่าเหิมเกริมแบบที่นายว่าอีกต่อไป อ่อ แล้วก็รีบ ๆ ไปเก็บหางซะจะได้ถึงเวลาทำงานชดใช้ค่าเสียหายเสียที”

“นี่เจ้า!...” เขาตะเบ็งเสียงออกมาก่อนจะกลืนก้อนคำลงไปในลำคอเมื่อเห็นสายตาที่น่ากลัวของหลิวเมี่ยวเมี่ยวที่ฉายแววแห่งความอาฆาตแค้นจนเขาไม่กล้าที่จะตอบโต้นางในยามที่ต้องไร้พลังเช่นนี้

“หยุดพูด แล้วรีบไปหาวิธีเก็บหางซะ!”

หลิวเมี่ยวเมี่ยวอารมณ์ฉุนเฉียวจนไม่อาจกักเก็บอารมณ์แต่ทว่าความดุดันของเธอกลับทำให้ราชาปีศาจจิ้งจอกผู้ยิ่งใหญ่หลุบสายตาลงด้วยความนิ่งเงียบ หางทั้งเก้าที่ฟูฟ่องโบกสะบัดลู่ลงราวกับเขากำลังหวาดกลัวเป็นอย่างหนัก ก่อนที่เขาจะพาร่างของตัวเองเข้าไปยังห้องนอนโดยไม่หันมาสบสายตากับเธอเลยแม้แต่น้อย

“นิ่งแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ!”