บทที่.2 จรสจันทร์ ปัทมาพร 2/2

เมื่อเธอมีแค่เสื้อผ้าติดกายมาแค่ชุดเดียว เอกสารทุกสิ่งถูกยึดไว้กับนายหน้าหางานให้ทำ จนทำให้จรสจันทร์จนปัญญาที่จะกลับไปยังบ้านเกิด หลังจากเก็บเงินได้ก้อนหนึ่งเมื่อทำงานในเหมือง เธอมีเงินมากพอดูที่จะซื้อตั๋วเครื่องบินกลับบ้าน แต่พาสปอร์ตกับเอกสารสำคัญยังอยู่ในระหว่างดำเนินการ จรสจันทร์จึงจำต้องก้มหน้าทำงานต่อไป เธออาศัยไหว้วานให้ราเชษฐส่งข่าวให้พ่อกับแม่รู้ และส่งเงินไปให้บางส่วน แต่ไม่สามารถช่วยอะไรได้มากกว่านี้ ต้องรอคำยืนยันจากประเทศไทยหลังส่งเรื่องให้สถานฑูตจัดการยื่นคำร้องทุกข์ในการทำบัตรประจำตัวประชาชนใบใหม่

ใบหน้าสดใส รอยยิ้มร่าเริงของเด็กสาวตรงหน้า ในวัยแรกแย้มของหล่อน ทำให้พีลาหนักใจ เมื่อเธอสังเกตเห็นแววตาของเจ้านายที่แอบมองจรสจันทร์ พีลาคอยกันท่าและตักเตือน ไม่อยากให้เด็กสาวตกเป็นเหยื่อของเกอร์เตส เหมือนเด็กสาวทั่วๆ ไปหลายคน ที่หลงใหลวนเวียนอยู่ใกล้ตัวชายหนุ่ม ยินยอมเป็นเครื่องระบายอารมณ์อย่างยินดีและเต็มใจ

“ไปได้แล้ว เดี๋ยวจะสาย...หนูรสมีหน้าที่ดูแลเจ้านายเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างนะ แค่นำอาหารมาให้ก็พอ หน้าที่อื่นๆ มีคนคอยทำอยู่แล้ว อยู่ใกล้ๆ พีลาไว้จะได้ปลอดภัย มีอะไรบอกพีลา จะได้หาทางช่วยเหลือได้ทัน”พีลาเอ่ยกับเด็กสาวอย่างปราณี เมื่อนึกเอ็นดูใบหน้าหวานที่มีแววตาทุกข์ตรม

“รสจะอยู่ใกล้ๆ พีลาจ้ะ” จรสจันทร์พยักใบหน้ารับอย่างแข็งขัน เดินตามสาวใหญ่ไปติดๆ เพื่อชำระล้างร่างกาย เพื่อเริ่มต่อสู้ในวันใหม่อย่างเข้มแข็ง

ความอวบอัดแทงทะลุเสื้อเก่าๆ แม้จะอยู่ในเสื้อผ้าหลวมโพลกแต่ก็ยังมองเห็นได้ชัดยามลมพัด หรือเวลาขยับตัวทำงาน จรสจันทร์ไม่รู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาของผู้ชายอดโซหลายคน พวกเขามองจรสจันทร์เหมือนมองเห็นอาหารอันโอชา ที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนใจ อกอวบอิ่มกระเพื่อมไหว บั้นท้ายส่ายยั่วยวนยามเยืองย่าง สร้างบรรยากาศดีๆ จนคนงานชายแห่มากินอาหารที่โรงครัวหนาตาขึ้นกว่าเดิม เพื่อชมโฉมลูกจ้างคนใหม่ที่ใบหน้าหมดจดและอ่อนหวานสดใส

“ลูกพี่ทำไมปล่อยให้อีหนูนั่นหลุดมือไปได้ล่ะ เล็งไว้หลายเดือนแล้วไม่ใช่หรือไง?” คนงานชายหุ่นผอมแห้ง เอ่ยถามอลันโซ่เมื่อทุกคนรู้ว่าเหตุการณ์เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เนื่องจากเรย่าโพนทะนาเสียทั่วเหมือง

“นายอยู่ว่ะ...เลยรอดมือกู” อลันโซ่บอกปัด ความพลาดพลั้งของเกิดเพราะคนที่ไม่ควรอยู่ ดันอยู่เสียนี่สิ

“อ้าวเฮ้ย...แล้วนายไปทำอะไรที่นั่นดึกๆ ดื่นๆ วะ?”

“ก็คงจะไปสะบึมแม่เรย่าคนงามนั่นล่ะมั้ง หล่อนแบให้ทุกคนที่มีเงินล่ะ อยากได้หล่อนไม่ยาก แค่เอาเงินไปล่อแค่นั้นเอง”

“ว่าแล้วก็อยากอยู่เหมือนกัน แต่กูไม่ได้เงินหนาเหมือนกับเจ้านายนี่”

“แล้วลูกพี่จะทำไงต่อ ได้ข่าวว่านายให้เด็กนั่นไปนอนที่ห้องพีลาแล้วนี่”

“ก็คงต้องรอให้นายเบื่อเสียก่อนล่ะมั้ง จับเข้าไปอยู่ใกล้ๆ ตัวแบบนั้น นายก็คงหวังจะเคลมเด็กนั่นเหมือนๆ กับพวกเราแหละ”

“อืมม…” กลุ่มคนงานพากันซุบซิบ เมื่อเจ้านายออกอาการหวงก้าง นายพรานใหญ่ลงทุนต้อนกวางสาวเก็บไว้ในกรุคนกระเป๋าแห้งก็คงได้แค่รอ

เกอร์เตสปรากฏตัวขึ้นที่โรงทานอาหารของคนงาน ทำให้คนงานที่จับกลุ่มแตกฮือ!! พวกเขาก้มหน้ากินอาหารตรงหน้า ก่อนจะพากันหลบนอนตามพุ่มไม้ เพื่อพักผ่อนสายตาก่อนจะเริ่มงานในตอนบ่าย เสียงพีลาตะโกนเรียกหาจรสจันทร์ เด็กสาวจึงเงยหน้าขึ้นมอง แต่ยังไม่หยุดมือที่กำลังล้างจานกองโตตรงหน้าเสียเลยทีเดียว

“หนูรสๆ…อยู่ไหนนี่ มายกข้าวไปเสิร์ฟให้นายหน่อยเร็ว”

พีลาตะโกนเรียก...

จรสจันทร์ล้างฟองน้ำยาล้างจานออกไปจากมือจนสะอาด รีบลุกขึ้นไปทำงานตามคำสั่งของพีลาด้วยความว่องไว จนคนงานสาวหลายๆ คนแอบหมั่นไส้พีลาที่ดูจะมีเมตตาเอ็นดูเด็กใหม่เกินกว่าคนงานทุกคน ทั้งที่พีลาหวงเกอร์เตส จนไม่ยอมให้สาวๆ คนงานได้เฉียดเข้าใกล้ถ้าพีลาอยู่ในบริเวณนั้น แต่กลับอนุญาตให้เด็กสาวใบหน้าหมดจดเป็นคนยกอาหารไปเสิร์ฟให้เจ้านาย จึงสร้างความขุ่นเคืองให้กับคนงานสาวๆ หลายคนที่กำลังกินอาหารกันอยู่ เพราะแอบอิจฉาความโชคดีของจรสจันทร์ ที่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับหนุ่มหล่อเจ้าเสน่ห์แบบเกอร์เตส กัลตาโว