ch.4 (18 ) ยื้อเวลา

[Cougars]

ผมนั่งมองเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับใต้อ้อมแขนของผมหลังจากที่ผมปลุกยังไงเด็กคนนี้ก็ยังไม่ยอมตื่นนอนเลย แถมยังนอนกอดผมซะแน่นแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกดี แถมยังทำให้หัวใจของผมเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะนี่สินะที่เขาบอกว่า เมื่อเจอคนที่ทำให้หัวใจของตัวเองเต้นไม่เป็นจังหวะ คนคนนั้นจะเป็นคนที่ทำให้เรารู้สึกพิเศษด้วยและอยากอยู่ด้วยตลอดไป เมื่อมาสะดุดคำๆนี้ภายในใจของผมก็เกิดคำถามมากมายขึ้นไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ที่แน่ๆ ถ้าขืนยังทำแบบนี้ชีวิตของผมก็คงไม่ดีแน่ ความรู้สึกที่พวยพุ่ง ก้าวเข้าสู่ความรู้สึกที่สับสนวุ่นวาย

ตัวของเขากำลังทำผิด ต่อคนรักของเขา เพราะเขากำลังนอกใจนอนกับคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนของตัวเองคำคำนี้ตอกย้ำใจของผม แต่เด็กในอ้อมกอดที่ผมกอดไว้ทั้งคืน กลับทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจและไว้วางใจเด็กคนนี้ แตกต่างจากแฟนของผมที่นับวันก็ยิ่งเบื่อหน่ายกันเข้าไปทุกที

"คุณครับ"

"ตื่นแล้วหรอ"

"ใช่ครับ ขอโทษนะครับที่นอนตื่นสายแบบนี้"

"ไม่เป็นไรแค่รู้สึกชาที่แขนเท่านั้นเอง"

"ผมนอนหลับไปนานขนาดไหนแล้ว"

"อืม ก็นานพอสมควรทำไมหรอ"

"ขอโทษนะครับที่เมื่อคืนทำอะไรแปลกๆไป"

"ฉันต่างหาก ที่ต้องขอโทษนาย"

"ผมจะตัดใจจากคุณนะครับ"

"ที่นายพูดหมายความว่ายังไง"

"ผมแค่ไม่อยากเป็นคนที่ทำให้คุณกับคนรักเลิกกันต่อให้แฟนของคุณจะนอกใจคุณยังไงก็ช่างแต่ผมก็เหมือนเป็นชู้ของคุณเหมือนกันเราสองคนจบกันแค่นี้นะครับผมจะไม่ตามเจอคุณอีก"

"ที่นายพูดออกมาจากใจจริงๆหรือเปล่าหรือแค่พูดให้ฉันรู้สึกสบายใจเท่านั้น"

"ผมพูดจริงๆนะครับไม่ได้ล้อเล่น"

"ก็ตามแต่ใจนายก็แล้วกัน"

"แต่ก่อนที่ผมจะไป ผมอยากจะให้คุณอยู่กับผม สัก 2 วัน ได้ไหมคะ"

"ก็ได้ ถือว่าเป็นคำขอโทษจากฉันก็แล้วกัน"

"ขอบคุณนะครับ"

นั่นสินะครับการที่ผมรักตัวเด็กคนนี้เอาไว้ทำให้เด็กคนนี้รู้สึกอึดอัดใจก็แน่ล่ะ ผมทำให้เด็กคนนี้ ต้องเสียตัวและเสียใจ ถ้าการปล่อยให้ เด็กคนนี้กลับไปใช้ชีวิตของตัวเองก็คงจะดีกว่าการอดทนอยู่กับผม อย่างน้อยก็ไม่ต้องเสียใจ กับการได้อยู่กับผมแบบนี้

"คุณหิวมั้ยผมทำอาหารเป็นนะครับ"

"เอาสิหิวพอดี"

"ได้เลยครับผมจะลงมือทำอาหารให้กินเอง"

"แล้วทำอะไรเป็นบ้าง"

"ไข่เจียวไข่ตุ๋นไข่ดาวไข่ต้มครับ"

"เนี่ยนะที่นายทำเป็นไม่ต้องหรอกแต่ฉันลงมือทำอาหารเองนายไปนั่งอยู่เฉยๆเถอะ"

"แต่ว่า...."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นแหละเดี๋ยวฉันทำเองนายไปนั่งอยู่เฉยๆก็พอ ถ้าทำเป็นแค่นั้นเขาไม่เรียกว่าทำเป็นหรอกเขาเรียกว่า พอทำเป็นเพื่อให้มีชีวิตอยู่รอดปลอดภัยเท่านั้นเอง"

"คุณก็ว่าไปนั่นผมทำอาหารเป็นจริงๆนะพี่ชายสอนมา"

"เลิกเรียกฉันว่าคุณสักทีเรียกพี่ก็ได้ไม่ว่าหรอก"

"มันจะดีหรอครับ"

"อนุญาตให้เรียกแค่ 2 วันนี้ก็แล้วกัน"

"งั้นก็ได้ครับพี่คูการ์"

ตัวของผมลงมือทำอาหารเองพอได้รับการสั่งสอนจากคุณพ่อด้วยการทำอาหารมาตั้งแต่เด็กๆผมก็เลยต้องทำอาหารเป็น แต่น่าเสียดายที่แฟนของผมเขาไม่ชอบให้ผมทำอาหารบอกว่าเสียบุคลิก ไปทานอาหารข้างนอกดีกว่าโดยปกติเราก็จะไปทานอาหารข้างนอกกันแต่ครั้งนี้ผมได้ลงมือทำอาหารเองรู้สึกดีใจมากเลยหรอครับ ที่ตัวของผมเองจะได้โชว์ฝีมือการทำอาหารกับเขาสักทีแม้ว่าจะไม่ใช่แฟนของตัวเองที่ได้ลิ้มรสฝีมือของผมก็ตาม

"ว้าวน่ากินจังเลยครับ"

"แค่พอทำเป็น จะกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ลองชิมดูสิ"

"หอมขนาดนี้ต้องอร่อยมากแน่เลยครับ"

"ปากหวานไปเถอะ อย่าชมฉันมากนักเลยกินไปเถอะลองดู"

"ขออนุญาตทานแล้วนะครับ"

หลังจากทานอาหารกันเสร็จ ผมจึงตัดสินใจพาตัวของฟีโน่ไปหัวหิน เพื่อที่เราสองคนจะใช้เวลา 2 วันอยู่ด้วยกันตามความต้องการของเขาซึ่งผมเองก็ยินดี รอออกมาเดินเล่นที่ชายหาด นั่งมองทะเลสีฟ้า สดใสตรงหน้าสองมือก็กุมมือของกันและกันเอาไว้ทำตัวเหมือนคู่รักคู่อื่นที่มานั่งมองทะเล รอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้านั้นทำให้ผมไม่อาจละสายตาจากไปได้เลยสักนิดเดียวอยากจะมองใบหน้านี้นานๆเหลือเกินแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เรามีเวลาแค่ 2 วันเท่านั้นที่จะมีโอกาสได้มองรอยยิ้มนี้ หลังจาก 2 วันผ่านไปเราสองคนก็จะกลายเป็นคนแปลกหน้าซึ่งกันและกัน ทั้งตัวผมนะตัวเขาเอง

"นายชอบทะเลหรอ"

"ชอบครับมันสวยดี สีฟ้าสดใสมองยังไงก็ยังสวยแม้มันจะเค็มมากก็ตาม"

"ฉันเองก็ชอบทะเลแต่ไม่ค่อยมีเวลาที่จะมาเลย"

"ก็คุณ เป็นมาเฟียนี่นาจะมีเวลามาเที่ยวเล่นเหมือนคนอื่นได้ยังไง"

"จริงของนาย ฉันก็เป็นแค่มาเฟีย ทำงาน ในด้านมืดเพื่อหาเลี้ยงครอบครัวสร้างธุรกิจของตัวเอง เสี่ยงอันตราย ต่อการถูกตามล่าตามฆ่าของศัตรู ใช้ชีวิตโคตรไม่คุ้มเลย"

"แล้วทำไมพี่ไม่เลิกเป็นนะครับ"

"มันเป็นธุรกิจของครอบครัวตั้งแต่เกิดมา ก็ได้รับหน้าที่นี้แล้วไม่อาจเปลี่ยนใจได้"

"แย่หน่อยนะครับ ที่ต้องจำใจทำงานที่ตัวเองไม่ชอบแบบนี้"

"อย่างน้อยคนอื่นก็สุขสบายลูกน้องก็มีกินมีใช้โดยที่ไม่ต้องไปบากหน้าขอเงินใคร"

"พี่นิสัยดีจังเลยนะครับถ้าพี่ทำงานโดยไม่ได้เป็นมาเฟีย พี่คงจะมีความสุขมากกว่าที่เห็น"

"ฉันเองก็อยากเลิกเป็นมาเฟียนะ แต่ก็ทำไม่ได้ชีวิตของฉันเกิดมาก็เป็นมาเฟียแล้ว ก็ต้องตายไปพร้อมกับคำว่ามาเฟียนั่นแหละ"

"มันก็แค่คำเรียกขานคนที่มีอิทธิพลในด้านมืดเท่านั้นล่ะครับ พี่ไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นเลยจิตใจของพี่เหมือนดังผ้าขาว แค่รักษาความดีของตัวเองเอาไว้ก็พอแล้ว"

เราสองคนนั่งจับมือกันแล้วก็มองพระอาทิตย์ค่อยๆลับตาลง มองแสงสว่าง ที่ค่อยๆมืดดับ มือของซองเราก็ยังกลุ่มเอาไว้อย่างแน่นหนาก็ผ่านไป 1 วันแล้วที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่สุด ผมอยากจะกุมมือเขาเอาไว้แบบนี้นานๆจังเลยแต่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสนั้นไหม

"เราค้างกันที่นี่สักคืนก็แล้วกันพรุ่งนี้อยากกินอะไรจะได้พาไปกินอาหารทะเลหรือสิ่งที่นายอยากกิน"

"งั้นเรามาเที่ยวทะเลทั้งทีก็กินอาหารทะเลก็ได้ครับผมชอบ"

"งั้นก็ดีเราก็พักที่โรงแรมนี้ก็แล้วกัน"

"ได้ครับพี่คูการ์"

เราสองคนเข้าพักที่โรงแรมใกล้ๆ อาจจะเป็นเพราะว่าบรรยากาศมันดีเกินไป จนทำให้ตัวของผมไปกับความรู้สึกที่เพิ่งเกิดขึ้นมาเพียงไม่นานนี้สัมผัสที่อ่อนนุ่มที่ได้เกิดจากความรู้สึก ชั่วครั้งชั่วคราวของคนตรงหน้าทำให้ผมหลงลืมไปว่าครั้งนี้ที่เราได้มีอะไรกันเป็นแค่การขอบคุณและจากลากันด้วยดีซึ่งผมเองก็คิดแบบนั้น ร่างบอบบางตรงหน้านี้ให้สัมผัสถึงความเปราะบางราวกับแก้วคริสตัล ที่แตะเบาๆก็จะแตกออกมาได้ง่ายดาย

จึงลงมือแต่ร่างกายนั้นอย่างเบามือ เพื่อต้องการทะนุถนอมสัมผัสนี้ให้ดีที่สุด ร่างเล็กของฟีโน่ เริ่มสั่นระริกด้วยความรู้สึกอันมากมายที่เกิดขึ้นมาทำเอาผมแทบอยากจะบีบคั้นให้แตกสลายไปแต่ก็ไม่กล้า สัมผัสที่นุ่มลึกและร้อนแรงก็เริ่มก่อตัวขึ้นผมเริ่มขาดสติยับยั้งชั่งใจของตนเองมากขึ้นเรื่อยๆเพราะร่างกายของผมเริ่มตอบสนองความต้องการที่จะมีอะไรกันกับฟีโน่มากขึ้น

"อื้อ พี่คูการ์"

"ถือว่าครั้งนี้คือค่าตอบแทน"

"พี่..."

ฟีโน่น้ำตาใหลออกมาทันทีผมจึงเช็ดน้ำตาให้กับฟีโน่เพราะใจผมไม่แข็งพอที่จะเห็น น้ำตาที่ใหลออกมาได้ บอกตามตรงเจ็บมากที่เห็นฟีโน่ร้องไห้ เพราะอะไรทำไมเขาถึงร้องให้ออกมา

"พี่...ผมรัก อื้อออ..."

[Feno]

ผมอึ้งไปสักพักกับพูดในตอนนั้นที่เขาแค่อยากตอบแทนผมคือการนอนกับผม น้ำตากลับใหลออกมาทันที เขายกมือเช็ดน้ำตาให้กับผมทั้งๆที่ผมพยายามจะยื้อเขาเอาไว้ให้ได้นานที่สุด แต่สุดท้ายผมก็แค่คู่นอนชั่วคราวเท่านั้น เขาสัมผัสผมนุ่มนวลราวกับผมเป็นของล้ำค่า แต่ความจริงคือผมไม่มีค่าเลย

"พี่...ผมรัก อื้อออ..."

ชูว์ ~

"อย่าพูดอีกเลย"

เราสองคนเดินไปตรงเตียงนอนขนาดใหญ่ เขาพลักผมล้มลงที่เตียงแล้วถอดกางเกงและถอดเสื้อให้ผม เราสองคนเปลือยเปล่า ร่างกายที่ร้อนผ่าวสัมผัสกันและกัน ความร้อนส่งผ่านร่างกายซึ่งกันและกันพี่คูการ์จูบที่ต้นคอสวยได้รู้ของผมอย่างดุดัน สร้างร่องรอยแห่งรักเอาไว้เหมือนตีตราจองผมรู้สึกดีครั้งนี้ผมเป็นของเขาแล้วแม้ว่าจะชั่วคราวเท่านั้นก็ดีมากแล้วครับ

เราทั้งจูบลูบไล้กันมือเรียวสวยของเขาก็ลูบไล้หน้าอกของผมอย่างเบามือผมก็จับแก่นกายใหญ่โตที่แข็งเต็มที่ของพี่เขาเพื่ออยากช่วยให้เขามีความสุขแต่เขากลับปัดมือผมออก ก่อนจะหยิบเจลหล่อลื่นในกรัเป๋ามาทาช่องทางของผมเพื่อเบิกทาง ผมครางไม่เป็นภาษาได้แต่นอนครางบิดร่างกายไปมาอยู่อย่างนั้น ผมถึงกับสะดุ้ง ร้องครางออกมาพี่คูการ์สอดแก่นกายเข้ามาในช่องทางผมจับให้ผมขึ้นไปนั่งบนตัวของเขา ผมขยับตัวได้ลำบากมากแต่ก็ไม่มากนัก ผมเริ่มขย่มแก่นกายให้เขา เสียงครางนุ่มทุ้มของเขาดังข้างหูของผม ร่างกายผมสูบฉีดเลือดได้รวดเร็วจนร่างกายเป็นสีชมพูทันทีเพราะเสียงครางนั้นทำเอาผมเสียวซ่านจนใจจะขาด

"อื้มมม"

"อื้ออ อ๊า เจ้าทาสสส ซี๊ดดดด"

"หืม ซี๊ดดด"

ตั๊บๆๆ ตั๊บๆๆ ตั๊บๆๆ

"อื้ออ อ๊า อื้ออ อ๊า"

เราทั้งจูบลูบไล้กัน กันอย่างเร้าร้อน เขาจับผมลงนอนแล้วกระแทกผมอย่างเร้าร้อน ผมที่นอนตะแคงรองรับแก่นกายที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเท่าตัว ทำเอาผมจิกผ้าปูเตียงจนเกือบขาด แรงกระแทกที่ส่งมาเร็วและแรงนั้นทำอยู่เกือ 20 นาที ช่วงสุดท้ายเขาก็เร่งจังหวะขึ้นอีก เมื่อใกล้จะเสร็จสมแล้วเขาก็ทำให้ผมตกใจเกว่าเดิมเมื่อเขาหอมแก้มผม ทำให้ผมเขินมากก่อนเขาจะปลดปล่อยเข้ามาในร่างกายของผมอย่างเต็มที่

"อื้ออ อ๊า อื้ออ อ๊า"

"อื้อออ ซี๊ดดด"

"เจ้าทาส อ่าา ซี๊ดดด"

ตับ ๆ ตับ ๆ

ผมได้แต่ก้มหน้าหนีความอาย ที่เขาเอาแต่กระแทกแกล้งผมอยู่นั้นทำเอาผมเขินแรง เขาจับคางผมขึ้นแล้วจูบอย่าเร้าร้อน เราสองคนกอดกันอยู่บนเตียงกว้างและเราก็นอนกอดกันอยู่อย่างนั้นเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนเขาจะอุ้มผมไปอาบน้ำน้ำในห้องน้ำก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักกันต่อในห้องน้ำอีกยกก่อนจะอาบน้ำแล้วออกมานอนที่เตียงอีกรอบครั้งนี้เราก็นอนด้วยกันแบบที่เรียกว่านอนกอดกันเฉยๆแล้วค่ำคืนนั้นของเราสองคนก็จบลง

ผมนอนหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้แต่พอผมตื่นขึ้นมาคนที่นอนกอดผมทั้งคืนขายไปแล้วเหมือนเดจาวู ตอนที่เรามีอะไรกันครั้งแรกผมหันไปมองโต๊ะข้างเตียง มีเพียงเงิน ที่วางเอาไว้ตรงโต๊ะข้างหัวเตียง ความปวดหนึบกัดกินหัวใจของผมทั้งที่ผมคิดว่าวันนี้เราจะไปเที่ยวที่ไหนกันดี คิดว่าเราจะกินอะไรกันดีแต่สุดท้ายตัวของผมเองกลับพบว่าเขาไม่ได้คิดแบบเดียวกันคำพูดสวยหรูที่พูดกันในเมื่อวานกับเป็นคำพูดครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พูดคุยกัน

เขาไปจากผมแล้วหายไปโดยไม่บอกอะไรเลยสักคำ แต่ไม่เป็นไรแค่นี้ก็ดีแค่ไหนที่เขายอมนอนกับคนที่ไม่ได้รักแบบนี้ ผมมองย้อนดูตัวเองทั้งๆที่ในชีวิตของผมผมมีความมั่นใจในตัวเองค่อนข้างสูงมาก ถึงขนาดไม่สนใจใครทั้งสิ้น ผมเป็นเด็กที่เอาแต่ใจที่พี่ของผมก็ยังบอกเลยว่าผมมันสุดโต่ง แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อเจอเขาผมกลายเป็นแค่คนโง่ๆคนนึง ทำตัวเองให้กลายเป็นคนโง่และของเล่นชั่วคราว ตอนนี้ผมทำใจได้แล้วและไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นตัวของผมก็ได้แต่คิดว่าเรื่องมันควรจะจบลงได้แล้ว

ผมเก็บของใส่กระเป๋าเงินที่เขาให้ผมก็จะเก็บเอาไว้เป็นเครื่องเตือนใจ ว่าครั้งหนึ่งเงินนี่มันทำให้ผมเจ็บมากขนาดไหน ผมเดินทางกลับมาที่บ้านของตัวเองผมหายไปหลายวันพี่ชายคงจะโกรธมากก็แน่ล่ะเล่นหายไปโดยที่ไม่บอกอะไรก็เลย

"โน่หายไปไหนมา!!"

"ผมขอโทษนะครับที่หายไปโดยไม่ได้บอก"

"รู้ไหมพี่โทรหาเธอกี่สายแล้ว"

"พอดีผมทำโทรศัพท์หายขอโทษด้วยนะครับ"

"รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงมากขนาดไหนอย่าทำแบบนี้อีกได้ไหม"

ผมเผลอมองใบหน้าของพี่ชายและทำให้ตัวเองร้องไห้ออกมาต่อหน้าพี่ชาย พี่ของผมถึงกับหน้าถอดสี ลองให้ตามผมทันทีแต่สิ่งหนึ่งที่เขาทำมาโดยตลอดเวลาผมร้องไห้คือการโอบกอดและปลอบโยนผมซึ่งความอบอุ่นที่พี่ผมมอบให้ยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักไปอีก เกือบชั่วโมงที่ผมนั่งร้องไห้อยู่ โซฟาห้องรับแขกพี่ชายของผมก็เตรียมน้ำมาให้ผมได้ดื่มเพื่อไม่ให้ผมชอบไปเสียน้ำตาไปเยอะ

"เป็นอะไรมีเรื่องอะไรที่เครียดขนาดร้องไห้ออกมาแบบนี้"

"ผมแค่เครียดนิดหน่อยครับเรื่องเพื่อนกับเรื่องเรียน"

"แล้วที่บอกว่าจะไปทำงานพิเศษเดือนนึงครบกำหนดแล้วไม่ใช่หรอ"

"ใช่ครับผมกำลังจะไปลาออก"

"ก็ดีนะจะได้กลับมาเล่นเป็นเพื่อนหลานลูกไหมลีออนคิดถึงนายมากเลยนะ"

"แล้วหลานอยู่ที่ไหนหรอครับ"

"นอนกลางวันไปแล้ว"

"งั้นผมไม่รบกวนหลานหรอกครับช่วงเย็นๆเดี๋ยวผมจะลงมาหาหลานก็แล้วกันผมขอตัวขึ้นไปนอนพักก่อนนะครับ"

"ตอนเย็นอยากกินอะไรไหม"

"เอาอะไรก็ได้ครับที่ไม่ใช่อาหารทะเล"

"แต่ก่อนชอบอาหารทะเลไม่ใช่หรอ"

"รู้สึกว่าไม่ค่อยชอบแล้วครับอยากเปลี่ยนเมนูใหม่ๆ แต่ถ้าพี่อยากกินก็ทำได้นะครับผมไม่ว่าหรอก"

"งั้นโอเคพี่จะทำเมนูเกี่ยวกับเนื้อก็แล้วกันจะได้กินอร่อยไม่ต้องโมโหหิวกัน"

"โอเคได้เลย"

ผมล้มตัวนอนหลับไปโดยที่น้ำตาของผมก็ยังไหลออกมา ในครั้งนี้ผมได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างทั้งความรักและก็การอกหักในครั้งเดียว ผมพยายามข่มตาหลับไปทั้งอย่างนั้น และในที่สุดผมก็รักไปเข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน เมื่อรู้ตัวอีกทีแรงกดทับ เหมือนโดนผีอำ ก็ทำให้ผมลืมตาตื่นขึ้นมาคนที่นั่งทับผมอยู่นั้นไม่ใช่ผีหรืออะไรแต่เป็นหลานชายของผมที่ยิ้มแฉ่งเห็นฟันหลอ กำลังนั่งอยู่บนท้องของผม เรียกผมด้วยรอยยิ้มที่แสนน่ารัก

"อาโน่หายไปไหนมา ลีออนคิดถึงอาโน่มากนะ"

"อาก็คิดถึงลีออนครับ กี่โมงแล้วครับลีออน"

"2 ทุ่มครับปะป๊าให้มาตามอาโน่ไปกินข้าวครับ เร็วๆครับลีออนหิวแล้ว"

"ได้ครับๆ อาตื่นแล้วไปกัน"

"อาโน่ไปล้างหน้าก่อนจะได้สดชื่นครับ"

"ได้ครับๆ"

ผมไปล้างหน้าล้างตาเสร็จก็ลงมากินข้าวเย็นกับครอบครัว พี่ชายผมตักข้าวรอผมแล้วคงจะรู้ว่าลีออนต้องปลุกผมได้แล้วเลยตักข้าวรอเราสองคน เมื่อมาพร้อมหน้ากันแล้วพวกเราก็ลงมือทานอาหารกัน ผมนั่งทานอาหารจนหมดก่อนจะช่วยพี่ชายเก็บโต๊ะ ผมล้างจานอยู่ในหัวก็คิดอะไรไปเรื่อยๆจนพี่ชายมาตอนไหนผมเองก็ไม่รู้ตัว

"โน่"

"อุ้ย พี่มาตอนไหนครับ"

"มานานแล้ว เป็นอะไรถึงเหม่อขนาดนั้น"

"เปล่าครับ"

“มีอะไรปิดบังพี่หรือเปล่า”

"ไม่ครับ พี่ก็อย่าจับผิดผมสิ ผมแค่เหนื่อยเท่านั้นเองพี่อย่าคิดมากเลยครับ"

"อย่าให้พี่รู้เองนะโน่"

"ไม่มีอะไรจริงๆครับพี่"

"อืม ไม่มีอะไรก็ดีวันนี้พี่จะไปทำงานดูแลหลานด้วย"

"ครับ พี่เดินทางดีนะครับ"

"อืม"

พี่ชายผมเดินออกไปทำงานส่วนผมต้องดูแลหลานผมรู้สึกพะอืดพะอมอยากจะอาเจียนออกมาอาจจะเป็นเพราะผมเครียดจากเขาทำให้ผมต้องมีอาการแบบนี้ อาการเวียนหัวเกินขึ้นมาจนตัวผมต้องเดินพาหลานไปนอนบนห้องของผมเพราะตอนนี้ผมอยากพักผ่อนแล้ว หลานผมนอนหลับไปแล้วแต่ผมเดินเข้าห้องน้ำเพราะอยากจะอาเจียนออกมา

อึกๆ

"อุ๊บ...แหวะ!!"

อ้วกกกกก!!!!

“อือ...อาโน่ เป็นอาราย”

"อึก...เปล่าครับ อา อึก แหวะ!!!"

"อาโน่ ไปหาหมอมั้ยครับ"

"ไม่ต้องๆ อาแค่เครียดเท่านั้น อาแค่อยากนอนพักหน่อย"

"อือ แต่ผมจะโทรหาปะป๊านะครับ"

"ไม่ได้นะ อย่าโทรหาปะป๊านะ เพราะตอนนี้ปะป๊าจะต้องทำงาน"

หลานผมพยักหน้าก่อนที่จะเดินมาลูบหลังให้กับผม พอผมอาเจียนเสร็จก็ล้างหน้าล้างตาจนเสร็จแล้วออกมานอนที่เตียงอาการผมไม่ไหวแล้วจริงๆ ตอนนี้บ้านผมหมุนจนอยากจะอาเจียนอีกรอบ ผมหลับไปก่อนจะตื่นมาอีกทีก็สายแล้ว ผมอยากกินของหวานมากช่วงนี้ เลยให้แม่บ้านซื้อมาให้เพราะตอนนี้ถ้าออกไปเองคงเป็นลมไปแล้วแน่ๆ แม่บ้านรีบเอาขนมมาส่งผมก่อนจะขอตัวไปทำความสะอาดบ้านผมก็เลยปล่อยให้แม่บ้านไปทำงานตัวเองต่อไปส่วนผมเองก็นั่งกินขนมหวานอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

ตื๊ดดดดดดดด

ตื๊ดดดดดดดดดดดด

"ฮโหลครับพี่เดียร์"

“วันนี้จะเข้ามาที่บริษัทมั้ย”

"ไม่ครับผมจะเข้าอีกทีก็พรุ่งนี้ครับ ทำไมหรอครับพี่เดียร์"

"พอดีพี่จะลาออกเลยจะเคลียร์งานให้เสร็จ งานที่น้องโน่ทำพี่ต้องจัดการให้เรียบร้อยว่างมาส่งงานพี่วันไหน"

"พรุ่งนี้ผมจะเอางานไปให้ครับ แล้วก็ผมก็กำลังจะลาออจากงานเหมือนกัน"

"บอกเจ้านายหรือยัง"

"ยังครับน่าจะพรุ่งนี้เลยครับที่จะบอก"

"พี่ขอถามอะไรได้มั้ย"

"ผมมีปัญหาส่วนตัวครับพี่ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"

"อือ พี่ไม่กวนแล้วนะพรุ่งนี้เจอกันนะ"

"ครับ"

หลังจากวางสายผมก็กินขนมหวานในมือต่อ ผมเขียนหนังสือลาออกแล้วครับเขียนไว้ตั้งแต่ไปทำงานวันแรกนั้นแหละวันนี้ได้มีโอกาสพูดสักทีก็เลยได้พูดกับพี่เดียร์เรื่องลาออกแน่นอนว่าพี่เดียร์ต้องไปบอกพี่คูการ์แน่นอนผมจึงไม่ต้องเข้าไปบอกเขาโดยตรง ในเมื่ออยากจะตัดเขาออกจากใจก็ต้องตัดให้ขาดเอาให้ออกจากใจจะได้ไม่ต้องติดค้างกันอีกต่อไป