มาเฟียเป็นทาสเมีย

นักศึกษามหาลัยชั้นปีที่ 2 อย่างผมทุกๆวัน ก็เรียน เล่นและทำงานชีวิตประจำวันของผมในช่วงเย็นหลังเลิกเรียนคือการทำงานที่ โรงแรมแห่งหนึ่งเป็นโรงแรมหรู ที่คนมีเงินเท่านั้นถึงจะเข้าพักได้ซึ่งตัวของผมเองด้วยความไม่มีอะไรทำจึงต้องออกไปทำงาน ลองใช้ชีวิตธรรมดาๆ เหมือนคนอื่นๆ

ผมแค่อยากเรียนรู้การใช้ชีวิตเพียงเท่านั้นไม่ได้ต้องการอะไรอีกเลย ก็แค่ใช้ชีวิตให้มีคุณค่ามากขึ้นเท่านั้นเอง วันนี้ผมก็เลย มาที่ โรงแรมที่เขาจ้างเด็กนักศึกษาไปเป็นพนักงานเสิร์ฟที่นั่นไม่ต้องเอาวุฒิการศึกษาหรืออะไรมีแค่บัตรประชาชนใบเดียวเท่านั้นก็สามารถมาทำงานได้แล้ว ผมว่ามันก็ดีนะเพราะว่า ไม่ได้มีแค่คนรวยเท่านั้นที่ต้องการเงินคนจนเองก็ต้องการเงินเหมือนกัน

“สวัสดีฟีโน่”

“สวัสดีครับพี่โซล”

“วันนี้ก็ลำบากหน่อยนะสู้ๆเขานะ”

“ครับ”

พี่คนนี้ชื่อโซลเป็นหัวหน้างานของเราได้ยินมาว่าพี่เขาทำงานที่นี่ มาเกือบ 5 ปีแล้วจากพนักงานกลายเป็นพนักงานประจำและตอนนี้ก็เลื่อนขั้นเป็นถึงหัวหน้าอีกสักพักคงจะเป็น Super ที่ใส่เสื้อสูทสีดำคอยควบคุมงานต่ออีกทีถ้าเขาอยู่ที่นี่ต่อนะ พี่เขาเป็นคนนิสัยดีจิตใจดีมากเขาดีกับผมมากกว่าคนอื่นๆ วันนี้มีงานเลี้ยงลูกค้าคนสำคัญเป็นแขกระดับ VIP จึงต้องหาคนที่เป็นงานเข้าไปทำงานในส่วนนี้ งานของผมก็คืองานนี้นั่นแหละครับ งานนี้ถูกจัดอยู่บนชั้น 9 ของโรงแรม ผมจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและรีบแต่งตัวเรียบร้อย ก่อนจะเข้าไปทำงาน

“ฟีโน่ครั้งนี้ให้เป็นหัวหน้านะ คอยดูแลลูกทีมของตัวเองด้วยคุมโซนด้านหน้าของเวที จัดการแสดงและเครื่องดื่ม ที่นี่มีแต่แขก VIP ดูแลลูกน้องให้ดีๆด้วยนะ”

“ครับพี่ส้มโอ”

“งั้นแยกย้ายกันทำงาน”

“ครับ”

พี่ๆ Super ต่างก็ แทรกแซงงานพวกเราก็ลงมือทำงานทันที จนเกือบถึงตี 3 แขกที่มาร่วมงานก็ทยอยกันกลับ พวกผมเองต้องอยู่เวรถึงตี 4 ถึงจะกลับได้ มันเป็นหน้าที่ที่พวกเราต้องรับผิดชอบ เหลือเวลาอีกแค่ 30 นาทีผมก็จะเลิกงานแล้วผมจึงเดินขึ้นไป ชั้น 10 เพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาเพื่อให้ตัวเองรู้สึกสดชื่น ขึ้นมาบ้าง แต่เมื่อผมเข้าไปภายในห้องน้ำ ก็เจอกับใครบางคนที่กำลังนอนอยู่ภายในห้องน้ำว่า เขาจะเมาหนักมากจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ออกจากตัว ถ้าตอนนี้อยู่ผับหรือบาร์ก็จะบอกว่าโดนมอมเหล้ามอมยาแต่ที่นี่โรงแรมใครจะไปมอมเหล้ามอมยา ผู้ชายตัวใหญ่ๆแบบนี้ได้ ผมจึงเดินเข้าไปเพื่อเรียกเขาให้ตื่น แต่พอผมยื่นมือไปเขากลับลืมตาขึ้นมา ทำเอาผมตกอกตกใจ

“แหก เฮ้ยอะไร คุณครับปล่อยแขนผมก่อนนะครับ”

“ฉัน...อื้ออ...ร้อน...”

“เดี๋ยวผมเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้อ๊ะ!!”

“ซี๊ด!”

“ปล่อยนะ จะทำอะไรของคุณเนี่ย”

“ฉันต้องการ”

“ปล่อยสิวะ!”

“โอ๊ย!!!”

ผมจะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมอีกฝ่ายก่อนจะเตะเข้าซี่โครงผู้ชายคนนั้นสุดแรงคิดว่าตัวเองเป็นใคร กล้ามาทำแบบนี้กับผมกระทืบให้ตายเลยดีมั้ยนะไอ้บ้านี้นิ

“ช่วยหน่อย...”

“ช่วยบ้านแกสิไอ้ชั่ว โอ๊ยยยย!!!”

ผมถูกกระชากตัวปลิวไปตามแรงเขาตัวสูงใหญ่ส่วนผมสูงแค่ระดับหน้าอกเขาเท่านั้นคนบ้าอะไรสูงเป็นบ้าเลย แถมยังแรงเยอะอีกต่างหาก

“แกมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ไอ้ลูกหมา”

“ได้ โฮ่งๆ”

“ห๊ะ!!”

“ยอมเป็นหมาก็ได้”

ว่าจบเขาก็กระชากผมเข้าไปในห้องน้ำล็อคประตูดึงผมเข้ามาในอ้อมกอดแล้วกดริมฝีปาก ที่สวยได้รูปนั้นมาที่ปากของผม จูบอันดูดดื่มที่ร้อนแรงทำเอาผมแทบละลายไปในทันทีจนเผลอไผลไปกับสัมผัส จากผู้ชายตรงหน้าไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนนี้จะทำให้การจูบกับผู้ชายครั้งแรกของผมจะรู้สึกดีขนาดนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าการจูบกับชายแปลกหน้า จะทำให้ผมมีประสบการณ์ที่แปลกประหลาด มากมายขนาดนี้ แต่ผมจะมัวครอบครัวพร้อมกับจูบอันแสนดูดดื่มและร้อนแรงแบบนี้ไม่ได้เพราะผมกำลังจะถูกปล้ำจากผู้ชายแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแถมยังมาถูกปล้ำในห้องน้ำที่แคบแบบนี้

ผมตัดสินใจดิ้นรนเอาตัวรอดอีกครั้งนึงแต่พอแรงของผู้ชายคนนี้มีมากจนเกินไปทำให้ผมไม่สามารถหลีกหนีสัมผัสอันร้อนแรงของเขาได้ เขายังคงระดมจูบผมอย่างดุเดือด พร้อมกับ กระชากเสื้อของผม อย่างหื่นกระหาย บ่งบอกถึงความต้องการที่มีมากล้น ทำเอาผมเจ็บที่ตัวทันทีเพราะเสื้อที่ถูกกระชากบาทเข้าที่เนื้อตัวของผมอย่างแรง

เขายื่นมือมาขยำก้นผมอย่างเอาแต่ใจจนผมรู้สึกเจ็บขึ้นมา

“โอ๊ย”

“อื้ม”

เขาก้มลงดูดหน้าอกแบราบของผมอย่างกับเด็กหิวนมดูดจนผมเผลอหลุดเสียงครางอย่างไม่ได้ตั้งใจออกมา น้องชายของผมถูกปลุกเร้าจากคนตรงหน้า นี้เขาจะมีอะไรกับผมให้ได้เลยใช่มั้ย ผมอยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอดเลย การถูกข่มขืนเป็นแบบนี้สินะ ฮืออออ....

“อย่างร้อง...”

“ปล่อยผมสิ อึก”

“ไม่ได้ ทนไม่ไหวแล้วขอใส่นะ”

“ไม่เอา อื้อ!!!!”

“ผ่อนคลายหน่อย”

“ไม่เอานะ เอามันออกไป”

เขาดึงกางเกงผมลงแล้วเสียบและพยายามยัดความใหญ่โตเข้ามาทำเอาทั้งเจ็บและจุกไปในคราวเดียวกัน ไม่เหมือนโดนเอาท่อนไม้ใหญ่ยัดก้นยังไงไม่รู้ แต่พอเขาขยับเอวกระทกตัวเข้ามาจนสุดก็ทำเอาผมตัวลอยรีบขยับก้นหนีเขาทันทีแต่เขากลับไม่ยอมหยุดยังคงกระแทกเข้าออกอย่างรีบเร่งเสียงครางที่แหบพร่าของเขายังคงดังม่ห่างจากผมมากนักเขาช้อนตัวอยู่ด้านหลังผมรวบเอวของผมเอาไว้อย่างมั่นคงก่อนจะระเรงเพลงรักที่ลีลาอันเร่าร้อนของเขาทำเอาผมแทบคลั่ง มือใหญ่ของเขาชักน้องชายผมอย่างบ้าคลั่งทำเอาผมจะถึงฝั่งฝัน เขาเองก็เร่งจังหวะจนผมกระเด้งตัวตามแรงที่มีมากของเขา

“อ่าาา”

“อื้อออออ”

เขาปล่อยน้ำของเขาเข้ามาภายในตัวของผมจนเต็มในท้อง ไอ้ชั่วนี้แตกในเลยหรอพระเจ้าช่วย เสียตัวครั้งแรกก็โดนแตกในซะแล้วเนี่ย

“โทษที กลั้นไม่ไหวนายรัดฉันแน่นเกินถอดออกไม่ทัน”

“เอาออกได้แล้ว”

“ฤทธิ์ยายังไม่หมดขอต่ออีกนะ”

“ไม่ อ่า แสบ อ๊ะ เจ็บ”

“ครางเสียงหวานขนาดนี้เจ็บตรงไหนกัน”

“ปล่อย...อื้ออออ....”

ปั่กๆ ปั่กๆ

“อื้อ อ๊ะๆๆ แรงไปแล้วเจ็บ อ่า...เสียว อื้ออออ”

“เจ็บหรือเสียวกันแน่หืม”

“เสียว...อื้อออ...”

ผมโดนจับกดอยู่อย่างนั้นเกือบ 2 ชั่วโมงก่อนเขาจะอุ้มผมไปที่ห้องพักก่อนจะกระหน่ำซอยผมย่างเอาแต่ใจ เจ็บที่ก้นมากคงจะฉีกขาดเพราะโดนเอาอย่างหนัก เจอครั้งแรกก็เจอของใหญ่ขนาดนี้รอดมาได้ก็นับว่าปาฏิหาริย์แล้ว ร่างกายของผมถูกจับพลิกไปพลิกมาเป็นปลาเผาทั้งระบมและเจ็บไปทั่วทั้งตัวเป็นธรรมดา ทำเอาผมแทบจะตาย แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาก็ผมว่าผู้ชายที่ทำกับผมแบบนั้นทั้งคืนหายไป แต่มีเงินสดจำนวนหนึ่งว่าอยู่พร้อมกับโน๊ตที่เขียนข้อความเอาไว้

‘เอาเงินนี้ไปแล้วลืมเรื่องเมื่อคืนซะ’

ไอ้ชั่ว ไอ้เลว กล้าทำแบบนี้กับผมได้ไงคอยดูนะผมจะตามหามันให้เจอแล้วลากคอมันมารับผิดชอบผมให้ได้ ถ้าเจอมันผมจะกระทืบมันก่อนคนแรกแล้วจะสอนให้มันรู้ซะบ้างว่าผมเป็นใคร อย่าได้คิดมาลองดีกับผมฟันแล้วทิ้งมึงมันสารเลว ไอ้ชั่ว!!!!!!!!

ก๊อกๆ

ผมลากสังขารเดินไปเปิดประตูแล้วพบกับชายชุดดำยืนอยู่ เขามองผมด้วยสายตานิ่งๆก่อนจะบอกกับผมว่าสามารถนอนพักที่นี้จนกว่าจะหายได้ เจ้านายของเอาอนุญาตให้ผมนอนได้และถ้าผมออกไปเขาจะมาเช็คเอาท์ออกให้ ผมนิ่งสักพักก่อนจะพยักหน้ารับแล้วปิดประตูไล่อีกฝ่าย

ติ๊งๆๆๆ

แม่งใครส่งข้อความมาวะ ผมกดเข้าไปดูก็เห็นว่าเป็นข้อความของพี่ชายผมเลยไม่เปิดอ่านผมพยุงตัวเองไปอาบน้ำล้างตัวและช่องทางด้านหลังของตัวเองให้สะอาดแล้วกลับมานอนพักให้หายเจ็บก่อนแล้วค่อยกลับคอนโดตัวเองก็แล้วกัน

ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เช้าของอีกวันแล้วผมรู้สึกว่าวันนี้ผมหมดแรงจริงๆนะครับ แต่ถึงอย่างไรก็ตามผมต้องกลับบ้านของผมก่อน พี่ชายน่าจะเป็นห่วงแล้ว

“ไปไหนมา”

เสียงนุ่มทุ้มของพี่ชายดังขึ้นมาทำเอาผมต้องหยุดอยู่กับทีเพื่อที่จะไม่ทำให้พี่ชายสงสัย ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม

“ไปนอนบ้านเพื่อนมา”

“ไปนอน 2 วันเลยหรอ”

“ก็ใช่ไง”

“เพื่อนคนไหน”

“ถามมากจริง”

“ก็ต้องถาม อย่าดื้อมากนักฟีโน่ รู้มั้ยว่าสมัยนี้อันตรายแค่ไหน ถ้าเกิดพลาดไปโดนใครข่มขืนมาจะทำยังไงกัน น้องก็นายก็รู้ใช่มั้ยว่าพวกเราพิเศษยังไง กฎของบ้านเราใครที่เป็นคนแรกของเราจะเป็นของเราตลอดไป”

“ผมรู้แล้วพี่ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมไปนอนบ้านเพื่อนจริงๆ”

“ให้มันจริงเถอะ ทีหลังพี่โทร.ไปก็ต้องรับสายหรืออ่านข้อความที่พี่ส่งด้วย”

“รู้แล้ว”

“กินข้าวมาหรือยัง”

“ยังครับ”

“ไปนั่งเล่นกับหลานไป พี่จะทำอาหารให้กินเอง”

“ครับ”

ผมเดินเข้าไปนั่งเล่นกับหลานที่กำลังนั่งต่อเลโก้อยู่จะพูดยังไงดีล่ะหลานผมเก่งมากเลยครับ ก็เด็ก 3 ขวบกว่า สามารถนั่งต่อเลโก้ได้ต่อให้เป็นการต่อแบบมั่วๆก็เถอะ แต่ก็ยังมีความพยายามมากกว่าผมซะอีก

“ลีออนนั่งทำอะไรหรอครับ”

“อาโน่ไม่เห็นหรอฮะ”

“ก็เห็นอยู่ครับแต่ว่าก็อยากให้ลีออนตอบอาไงครับ”

“ต่อเลโก้อยู่ฮะ”

“อาซื้อขนมมาฝากด้วยนะ”

“จริงหรอฮะ”

“จริงครับ เอานี้ขนมของลีออน”

“ขอบคุณฮะ”

ผมลูบหัวของหลานชายอย่างเอ็นดู เด็กคนนี้น่ารักมากเป็นเด็กที่ผมรักมากที่หนึ่งในโลกเลยครับ เพราะนอกจากเรา 3 คนก็ไม่มีใครอื่นพี่ชายของผมดูแลกิจการต่อจากคุณพ่อและคุณแม่ที่เสียไปแล้วเลี้ยงผมและหลานชาย มาด้วยตัวคนเดียวตอนที่ผมยังเด็ก เมื่อ 4 ปีก่อนพี่ชายของผมกลับมาพร้อมกับท้องที่โต ไม่ใช่เพราะอ้วนนะครับแต่เพราะว่าพี่ชายของผมมีร่างกายที่พิเศษซึ่งก็คือเขาสามารถตั้งท้องได้และยิ่งไปกว่านั้นก็มีเจ้าตัวเล็กอย่างลีออนติดท้องมาด้วย โดยที่ไม่รู้เลยว่าใครคือพ่อของเด็กในท้องของพี่ชายผมและพี่ชายของผมก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้ออกมาเลยทุกๆคน ที่อยู่รอบๆตัวพี่ชายผมรู้เพียงว่าพี่ชายผมมีลูกแล้วคิดว่าผู้หญิงที่เป็นแม่เสียไปแล้ว ซึ่งเป็นคำพูดที่พี่ชายของผมเป็นคนพูดขึ้นมาเองแต่แท้ที่จริงแล้วพี่ชายของผมคือแม่ที่แท้จริงของหลานชายผมนั้นเอง

พี่ชายของผมกลัวว่าผมจะเดินทางที่ผิดพลาดเหมือนอย่างตัวเองก็เลยจำกัดการใช้ชีวิตของผมเพื่อไม่ให้เกิดโศกนาฏกรรมและความผิดพลาดที่เกิดขึ้นเหมือนอย่างตัวเองแต่ถ้าผมบอกตามความจริง ว่าเมื่อคืนผมได้ทำเรื่องผิดพลาดเหมือนพี่ชายไปแล้วพี่เขาก็คงจะโกรธผมน่าดูแต่ครั้งเดียวก็คงไม่ท้องหรอกจริงไหม ผมก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าขอให้เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเลยเพราะถ้าเกิดขึ้นจริงผมคงไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป

“ทานข้าวเย็นได้แล้ว”

“ครับ”

“ฮะ”

พวกเราก็ไปทานอาหารกัน 3 คน ชีวิตเรียบง่ายตามประสาครอบครัว แต่ธุรกิจที่พี่ชายของผมทำเป็นธุรกิจที่สืบทอดมาจากคุณพ่อ อาจจะเป็นธุรกิจมืดอย่างที่ใครๆเรียกอาจจะเป็นมาเฟียที่คนทั่วไปเรียกก็ได้แต่พี่ชายของผมก็ไม่ได้ลงไม้ลงมือฆ่าใครต่อหน้าผมเลยสักครั้งเดียวอาจจะใช้อำนาจในทางอื่นๆโดยไม่ให้ผมรู้ก็ได้

“ปากเลอะไปหมดแล้วกินดีๆหน่อยสิโตแล้วนะ”

“ครับรู้แล้ว”

“ไม่ใช่นายแต่เป็นลีออนต่างหากทั้งอาทั้งหลานเหมือนกันหมดเลย”

“งื้อ ป๊ะป๋าโกรธหรอฮะ”

“เปล่าครับรีบทานข้าวเถอะ เดี๋ยวอาหารตรงน่าจะเย็นเสียก่อนป๊ะป๋าจะรีบไปทำงานในช่วงดึกนะครับ”

“เข้าใจแล้วฮะ อาโน่รีบทานอาหารครับป๊ะป๋ามีธุระอาโน่จะได้อาบน้ำเข้านอน”

“อารู้แล้วครับ”

ผมยิ้มตอบหลานชายก่อนจะทานอาหารตรงอย่างไปเรื่อยๆ จนอิ่มและเริ่มเก็บโต๊ะอาหารที่ทานกันหมดแล้ว พี่ชายผมออกไปทำงานที่คาสิโนแล้วครับส่วนผมมีหน้าที่เลี้ยงหลานของตัวเองพาหลานอาบน้ำแต่งตัวและพาเข้านอนตามประสาเด็กที่ต้องเข้านอนสองทุ่มเพื่อให้ร่างกายได้พักผ่อน ผมมองหลานที่นอนหลับไปแล้วหลังจากที่ผมอ่านนิทานให้เขาฟัง ก็หวนนึกถึงตอนที่ผมโดนข่มขืนถ้าผมท้องขึ้นมาจะทำยังไงนะ สิ่งที่ผมจะทำในวันพรุ่งนี้คือต้องตามหาคนที่ข่มขืนผมแล้วให้ไอ้หมอนั้นมารับผิดชอบผมให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม