3 แลกเปลี่ยน

วรรษมนวางสายจากแพรพลอยแล้วก็หันมามองหน้าออสตินเธอไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองจะทำยังไงต่อเพราะเรื่องที่รู้จากเพื่อนมันทำให้หญิงสาวต้องคิดหนัก

“คุณคงได้ยินหมดแล้วนะคะ”

“ใช่ แล้วเธอจะเอายังไงต่อ”

“คุณจะไม่ให้คนจับตัวหนูกลับไปใช่ไหมคะ”

“ฉันบอกไปแล้วว่าไม่รู้เรื่องนี้ ทุกคนที่ทำงานให้ฉันก็เต็มใจด้วยกันทั้งนั้น อย่างเพื่อนเธอนั้นไงล่ะ”

“แล้วถ้าหนูไม่กลับไปทำงานที่นั่นหนูก็ต้องหาเงินมาใช้พวกเขาใช่ไหมคะ”

“ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาที่เธอพูดถึงนั้นคือใคร เพราะฉันไม่เคยใช้เงินซื้อใครมาแบบนั้น นอกจากจะตกลงกันเอง”

“คุณไม่รู้จริงหรือแกล้งไม่รู้”

“ฉันจะโกหกเธอให้ได้อะไรขึ้นมาล่ะ เอาล่ะฉันเสียเวลามามากแล้วตกลงเธอจะเอายังไงต่อ”

“หนูขอกลับไปพร้อมคุณได้ไหม”

“แล้วไม่กลัวคนพวกนั้นตามเอาเงินคืนเหรอ”

“กลัวสิคะ หนูถึงอยากกลับพร้อมคุณถ้าหนูอยู่กับคุณหนูคิดว่าตัวเองคงปลอดภัย”

“เธอมองโลกในแง่ดีเกินไปแล้วนะ ฉันเป็นผู้ชาย”

“หนูรู้ แต่ถ้าให้หนูกลับไปแล้วต้องไปขายตัวแบบนั้นหนูไม่เอาหรอกค่ะ”

“แต่เธออย่าลืมนะว่าเธอเป็นหนี้พวกนั้นอยู่ถึงสองแสนแล้วถ้าพวกมันก็คงจะต้องมาทวง”

“หนูยืมเงินคุณก่อนได้ไหม เดี๋ยวหนูจะหามาผ่อนคืนให้”

“เงินตั้งสองแสนนะ เธอจะไปหามาจากไหน”

“มันก็ต้องมีสักทางแหละค่ะ”

“ฉันมีข้อเสนอ”

“อะไรคะ” วรรษมนตาโตเมื่อคิดว่าเขากำลังจะช่วยหาทางออก

“ถ้าเธอยอมนอนกับฉัน”

“นั่นไง หนูว่าแล้วผู้ชายก็เหมือนกันทุกคน หนูไม่น่าไว้ใจคนผิดเลย”

“ถ้าไม่ยอมก็ลงจากรถ เรื่องง่ายๆ แค่นี้”

“คุณก็พูดง่ายเพราะคุณเป็นฝ่ายได้ประโยชน์นี่”

“คิดดูดีๆ นะเมล่อนว่าใครกันแน่ที่ได้ประโยชน์จากเรื่องนี้ เธอไม่ต้องเสียเงินสองแสน ไม่ต้องถูกส่งกลับไปที่เดิมแล้วยังจะได้นอนกับฉันอีก กำไรเห็นๆ”

“นอนกับคุณน่ะเหรอคะที่ได้กำไร”

“ใช่สิ ใครก็อยากนอนกับฉันกันทั้งนั้น”

“แต่ใครๆ คงไม่ใช่หนูหรอกค่ะ”

“เพราะอะไร”

“ก็คุณกับหนูอายุเราคงห่างกันมาก”

“อายุห่างกันแล้วยังไง หรือกลัวว่าฉันจะตายคาอก”

“มันก็ไม่แน่นะคะ หนูทั้งสาวทั้งสวยแล้วหุ่นก็แซ่บแบบนี้ผู้ชายที่ไหนก็ต้องหลงกันทั้งนั้น”

“ฉันเจอผู้หญิงมาเยอะ สวยกว่าเธอสาวกว่าเธอหุ่นก็ดีกว่าเธอฉันยังไม่เคยหลงใครสักคน อย่ามั่นใจไปหน่อยเลย”

“แต่ตอนนี้คุณก็อยากจะนอนกับหนู”

“ฉันก็แค่เสนอ เพราะมันเป็นทางเดียวที่เธอจะไม่ต้องหาเงินมาใช้หนี้สองแสน แต่ถ้าเธอไม่อยากนอนกับฉัน ฉันก็จะไม่บังคับหรอกนะ แต่รู้ไว้อย่างถ้าเธอลงจากรถไปแล้วฉันก็จะช่วยอะไรเธอไม่ได้ เลือกเอานะว่าจะนอนกับฉันแค่คนเดียว หรืออยากจะนอนกับใครอีกหลายๆ คน ฉันว่าถ้าเธอฉลาดพอเธอก็คงเลือกได้ว่าแบบไหนมันดีกว่ากัน”

“แต่หนูว่าไม่ดีทั้งสองแบบ”

“แต่เธอก็ต้องเลือก ถ้าเธอตกลงฉันจะบอกลูกน้องขับรถกลับกรุงเทพ แต่ถ้าไม่ฉันจะเปิดประตูแล้วให้เธอลงไป”

วรรษมนมองไปด้านนอกแล้วเธอก็ขนลุกซู่เพราะไม่คิดว่าคนขับรถของเขาจะขับวนกลับมาที่เดิมในขณะที่เธอกับออสตินกำลังคุยกันอยู่

“หนูขอไปกับคุณ แต่หนูขอเวลาทำใจหน่อยได้ไหม”

“ถึงอยากจะนอนกับเธอมากแค่ไหนแต่ฉันก็ไม่อยากเสี่ยงหรอกนะ”

“หมายถึงอะไร”

“เธอต้องให้หมอตรวจก่อนว่ามีโรคติดต่ออะไรบ้าง”

“หนูไม่มีโรคติดต่ออะไรทั้งนั้น”

“ฉันไม่เคยเชื่อคำพูดใคร ฉันเชื่อหลักฐาน กลับไปถึงกรุงเทพเธอจะต้องย้ายมาอยู่กับฉัน”

“แล้วหนูต้องนอนกับคุณนานแค่ไหน”

“ถ้าเป็นหนี้แค่สองแสนก็คงไม่นาน”

“กำหนดระยะเวลาได้ไหมคะหนูต้องรีบไปหางานทำ”

“นอนกับฉันก็คืองาน”

“แต่มันก็แค่ชั่วคราว”

“เรื่องนั้นเราค่อยคุยกันอีกที ตอนนี้เราจะกลับกรุงเทพกันเลยเธอไม่เปลี่ยนใจแล้วใช่ไหม”

“ไม่ค่ะ ถึงหนูไม่อยากจะนอนกับคุณแต่มันก็คงดีกว่าต้องไปนอนกับคนอื่นอีกหลายคน”

“ถ้างั้นก็กลับ”

“หนูอยากกลับกรุงเทพพร้อมคุณนะคะ แต่ไม่มีพาสปอร์ตคุณจะพาหนูข้ามไปได้ใช่ไหมคะ” หญิงสาวมองเขาอย่างมีความหวัง

“ได้สิ เธอตกลงเป็นคนของฉันแล้วนี่ เรื่องแค่นี้ไม่มีปัญหาหรอก”

“ขอบคุณค่ะ ตอนนี้หนูไม่แค่แน่ใจเลยว่าจริงๆ แล้วคุณเป็นคนดีหรือไม่ดีกันแน่” วรรษมนมองหน้าเขาแล้วก็รู้สึกสับสนเพราะงานที่เขาทำมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่เขาก็ให้ความช่วยเหลือเธอถ้าเขาไม่ใจดีก็คงส่งเธอกลับไปทำงานอย่างเดิม

“ฉันไม่ใช่คนดีแต่ก็ไม่ได้เลวมาก เอาล่ะไหนๆ เธอก็รับข้อเสนอของฉันแล้วลองเล่ามาสิว่าเธอเป็นใครมาจากไหน”

“คุณอย่างฟังเหรอคะ”

“ฉันไม่นอนกับใครสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกนะ”

“หนูชื่อเมล่อน ชื่อจริงวรรษมนค่ะ อายุ 21 ตอนนี้เรียนอยู่ปี 3 เปิดเทอมก็จะขึ้นปีสี่ หนูอยู่กับแม่เลี้ยงแล้วก็พี่สาวค่ะ เขาเป็นลูกติดของแม่เลี้ยง พ่อหนูตายไปแล้วประวัติของหนูก็มีแค่นี้”

“แต่เท่าที่ได้ยินตอนนี้พี่สาวกับแม่เลี้ยงของเธอหนีไปแล้วนี่ก็เท่ากับว่าตอนนี้เธอเหลือตัวคนเดียวใช่ไหมหรือยังเหลือใครในครอบครัวอีก” ออสตินไม่อยากมีปัญหาตามาถ้าหากเขาจะพาเธอมาอยู่ด้วยจึงต้องถามให้ละเอียด

“ค่ะ เขาไปก็ดีแล้วเพราะหนูก็ไม่อยากอยู่กับพวกเขาหรอกค่ะ ที่ทนอยู่มาหลายปีก็เพราะบ้านหลังนั้นพ่อยกให้หนู แม้ว่าตอนนี้มันจะยังผ่อนไม่หมดก็ตาม”

“เธอยังเรียนอยู่แล้วเอาเงินที่ไหนผ่อนบ้านล่ะ”

“หนูทำงานพิเศษค่ะ แล้วก็เก็บค่าเช่าจากสองแม่ลูกนั่นคนละพัน”

“เขายอมจ่ายเหรอ”

“ยอมสิคะ เพราะถ้าเขาต้องออกไปเช่าข้างนอกอยู่ก็คงไม่ได้ราคานี้”

“แล้วทีนี้จะเอายังไงต่อ จะเอาเงินที่ไหนมาผ่อนบ้านล่ะ”

“ก็คงต้องกลับไปหาเถ้าแก่ร้านเหล้า ขอกลับไปทำงานเหมือนเดิม”

“ร้านเหล้าเหรอ แบบนั่งดื่มกับแขกเหรอ”

“ใช่ค่ะ อย่าดูถูกเชียวนะคะเงินดีออก”

“แล้วทำไมถึงไปทำงานที่กาสิโนล่ะ”

“ก็ยัยพี่สาวของหนูบอกว่าได้เงินเยอะกว่าที่ร้านเหล้า ใครจะคิดล่ะว่าต้องไปนอนกับแขกด้วย”

“เธอทำงานที่ร้านเหล้ามานานแล้วเหรอ”

“ก็ตั้งแต่ปีหนึ่ง หนูทำไปด้วยเรียนไปด้วย เรื่องของหนูก็มีแค่นี้แหละ แล้วคุณล่ะคะเป็นใครมาจากไหน”

“เธออยากรู้เรื่องของฉันไปทำไม”

“ก็แลกเปลี่ยนกันไงคะ หรือว่าคุณทำแต่เรื่องผิดกฎหมายเลยเล่าให้ใครฟังไม่ได้” วรรษมนมองหน้าเขาอย่างท้าทาย เธออยากรู้เรื่องของเขาอยากรู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหนแล้วที่บอกว่าจะช่วยเธอนั้นเขาจะช่วยได้จริงๆ หรือแต่พูดเพราะต้องการนอนกับเธอกันแน่