12 บอสอาการแปลกๆ

“สวัสดีค่ะ เลิกงานแล้วเหรอคะ” เสียงปลายสายรีบถามมาอย่างรวดเร็ว

“อือ เพิ่งประชุมเสร็จ”

“เหนื่อยไหมคะ”

“อือ”

“ถ้าเหนื่อยก็ไม่ต้องมาหาเมล่อนหรอกค่ะ เมล่อนอยู่คนเดียวได้” เสียงของคนพูดฟังแล้วไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไหร่

“ห้ามฉันไปให้หาไม่ใช่จะหนีกลับไปนอนที่บ้านนะ” ออสตินรีบพูดดักทางเพราะคิดว่าวรรษมนจะต้องแอบกลับบ้านๆ

“ไม่หรอกค่ะ เมล่อนแค่อยากจะขออนุญาตคุณออสตินลงไปซื้อของใช้ที่มินิมาร์ทหน้าคอนโดได้ไหมคะ”

“จะซื้ออะไร ให้ลูกน้องฉันไปซื้อให้สิ”

“อย่าเลยค่ะมันเป็นของใช้ผู้หญิง เมล่อนอาย”

“งั้นก็ใช้ป้าแม่บ้านสิ”

“ถึงป้าเขาจะเป็นลูกจ้างแต่ของบางอย่างเมล่อนว่าซื้อเองดีกว่า”

“ทำไมเรื่องเยอะจัง จะซื้ออะไรหรือจะหาข้ออ้างแล้วแอบกลับบ้าน” ชายหนุ่มเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมา

“เมล่อนโตแล้วนะคะคุณออสติน เรื่องคุณไม่ให้เมล่อนกลับบ้านเมล่อนก็ไม่กลับหรอกค่ะ”

“แล้วจะซื้ออะไร บอกมาสิเดี๋ยวฉันจะซื้อไปให้ก็ได้” ออสตินปรับเสียงให้อ่อนลง

“คุณจะกลับมาค้างที่นี่เหรอคะ”

“ฉันแค่จะแวะเอาของไปให้ ไม่ต้องทำเสียงดีใจขนาดนั้นหรอก”

“ก็แค่รู้ว่าคุณจะมาเมล่อนก็ดีใจแล้วค่ะ คุณจะซื้อของมาให้จริงๆ ใช่ไหมคะ”

“ก็ใช่น่ะสิบอกมาว่าจะเอาอะไร”

“เมลอ่อนอยากได้ผ้าอนามัยค่ะ เอาแบบบางยาว 30 ซม. แล้วก็แบบหนายาว 35 ซม. เอายี่ห้ออะไรก็ได้ขอแค่ได้ความยาวที่บอกก็พอค่ะ”

“เดี๋ยวนะ เธอจะซื้อผ้าอนามัยเหรอ”

“ค่ะ คุณคิดว่าเมล่อนอยากจะซื้ออะไรคะ”

“ฉันก็นึกว่าเธอหมายถึงของใช้ผู้หญิงพวกเสื้อผ้า รองเท้าหรือเครื่องสำอาง”

“เมล่อนจะซื้อมาทำไมค่ะ ที่คุณซื้อให้ก็ยังเอาออกมาใช้ไม่หมด แล้ววันๆ ก็อยู่แต่ในห้องของพวกนั้นมันไม่จำเป็นหรอกนะคะ ว่าแต่คุณออสตินจะกล้าซื้อของที่เมล่อนบอกไหมคะ ถ้าไม่กล้าเดี๋ยวเมล่อนลงไปซื้อเอง”

“ของแค่นี้ไม่มันจำเป็นต้องใช้ความกล้าหรอกนะ”

“เมล่อนฝากคุณซื้อนะคะ คุณอย่าให้ลูกน้องไปซื้อได้ไหมเมล่อนอาย”

“อือ ฉันบอกจะซื้อเองก็ซื้อเองเธอไม่ต้องมาย้ำหรอกน่า”

“ขอบคุณนะคะ คุณออสตินนี่หน้าตาก็ดีแล้วยังใจดีอีกนะคะ”

“ไม่ต้องมาชม ฝากฉันซื้อแค่นี้ใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

“เย็นนี้ป้าแม่บ้านทำอะไรให้เธอกินล่ะ”

“เมล่อนบอกป้าว่าไม่ต้องทำเดี๋ยวเมล่อนทำเอง”

“ไหนว่าไม่ค่อยสบาย แล้วจะทำเองทำไม”

“ก็อยากทำค่ะ อยู่ว่างๆ มันน่าเบื่อ เมล่อนได้เป็นอะไรมากแล้วค่ะ วันนี้ทั้งวันก็ไม่ปวดท้องไม่มีไข้เลย”

“งั้นก็ตามใจ”

“คุณออสตินค่ะ คือมีอีกเรื่องที่เมล่อนอยากขออนุญาต”

“อะไรอีกล่ะ”

“คือเมล่อนขอทำกับข้าวในห้องคุณได้ไหมคะ”

“ก็ทำสิ แต่อย่าให้กลิ่นเหม็นไปทั้งห้องนะฉันไม่ชอบ”

“ไม่เหม็นหรอกค่ะ”

“เธอจะแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะไม่เหม็น”

“คุณออสตินค่ะ ห้องหรูขนาดนี้ ห้องครัวก็ต้องมีที่ดูดควันสิคะ แล้วก็มีสเปรย์ปรับอากาศรับรองว่าคุณจะไม่รู้เลยว่าเมล่อนทำเมนูอะไร”

“แล้วเธอจะทำอะไรกินล่ะ”

“ตอนแรกก็ตั้งใจจะทำต้มจืดเต้าหู้หมูสับกับผัดเผ็ดถั่วค่ะ แต่ป้าแม่บ้านลืมซื้อผักคื่นช่ายค่ะเลยเปลี่ยนเป็นไข่เจียวกับผัดเผ็ดแทน”

“เธอจะทำเสร็จตอนกี่โมง”

“ก็น่าจะสักทุ่มค่ะ คุณถามทำไมคะ”

“จะเอาผักอะไรนั้นไหมล่ะ เดี๋ยวฉันจะแวะซื้อให้”

“เหรอคะ ขอบคุณค่ะ”

“แค่นี้ใช่ไหม”

“ค่ะ แค่นี้เมล่อนก็เกรงใจแย่แล้ว”

พอเขาวางสายไปแล้วออสตินก็ถอนหายใจเพราะเรื่องที่ตัวเองรับปากเธอไว้นั้นเขาไม่เคยทำมาก่อน ชายหนุ่มอยากจะใช้ลูกน้องไปซื้อแต่ก็กลัวหญิงสาวจะอาย

เขานั่งทำงานต่ออีกครึ่งชั่วโมงก็เดินออกมาจากห้อง

“เควิน บอกภูมิให้เตรียมรถนะ”

“บอสจะไปไหนครับ”

“ว่าจะไปซื้อของ”

“ซื้ออะไรครับเดี๋ยวผมให้คนไปซื้อให้”

“ฉันว่าจะไปเอง นายให้ภูมิไปส่งฉันที่ซูเปอร์แล้วก็ไม่ต้องตามนะฉันจะเข้าไปซื้อเอง”

“ของสำคัญเหรอครับ”

“ไม่หรอก”

“ผมว่าต้องสำคัญแน่ บอสถึงไปซื้อเอง”

“นายนี่ยังไงกันนะเควินฉันบอกว่าไม่สำคัญก็ไม่สำคัญสิ”

พอเห็นเจ้านายท่าทางมีพิรุธเขาก็เลิกเซ้าซี้ แต่เควินมีอีกหน้าที่หนึ่งที่เขาต้องทำก็คือรายงานมารดาของเจ้านายว่าบอสของเขานั้นไปทำอะไรที่ไหนบ้าง เจ้านายไม่ให้เขาตาม แต่เขาก็มีคนของเขาซึ่งเจ้านายนั้นจำไม่ได้หรอกว่ามีใครบ้าง

พอรถจอดที่ซูเปอร์มาเก็ตที่ใกล้คอนโดมิเนียมมากที่สุดออสตินก็ลงไปซื้อของตามที่วรรษมนบอก แต่เขาไม่เคยซื้อของแบบมาก่อน กว่าจะเจอก็ต้องโทรถามหญิงสาวหลายรอบจึงซื้อครบ

เขาถือถุงพลาสติกที่พนักงานใส่ให้อย่างมิดชิดกลับมาที่รถโดยมีเควินแอบยิ้มเพราะคนของเขาแอบส่งรูปที่มาเฟียมาดเข้มยืนเลือกซื้อผ้าอนามัยและเลือกซื้อผักให้หลายรูป

“กลับโรงแรมเลยไหมครับ” ภูมิหันมาถามเจ้านาย

“ฉันจะกลับคอนโด”

“ได้ครับ” คนขับหนุ่มรับปากโดยไม่ถามอะไร

อันที่จริงแล้วเขากับเควินพอจะเดาออกว่าของที่เจ้านายซื้อนั่นคงจะซื้อไปให้หญิงสาวที่พามาพักที่คอนโดมิเนียมซึ่งที่ผ่านมาเจ้านายไม่เคยพาใครไปอยู่ที่นั่น

“นายว่าบอสแปลกไปไหมภูมิ” เควินถามภูมิหลังจากที่เขาปิดกระจกกั้นระหว่างห้องโดยสารแล้ว

“มากเลยแหละพี่ ผมไม่เคยเห็นบอสไปซื้อของให้ผู้หญิงเองเลย ส่วนใหญ่ก็จะใช้พวกเราหรือก็ให้คุณรวีจัดการ แล้วดูวันนี้สิบอสไปซื้อผ้าอนามัย”

“แค่พาเธอมาอยู่ที่คอนโดพี่ก็ว่าแปลกแล้วนะ นี่ยังไปซื้อของให้อีก รู้ทั้งรู้ว่าถ้าไปหาเธอก็ทำอะไรเธอไม่ได้เพราะเธอมีรอบเดือนแต่บอสก็ยังอยากจะไปค้างด้วย” เควินบอกรุ่นน้องอย่างที่ใจคิด เพราะปกติแล้วเจ้านายจะไปหาผู้หญิงก็ไม่พ้นเรื่องอย่างว่า

“ผมว่าบอสกำลังมีความรัก”

“นายรู้ได้ยังไง คนอย่างบอสเคยรักใครที่ไหน น่าจะหลงมากกว่ามั้ง”

“ผมเคยเห็นผู้ชายคนหนึ่งเป็นคล้ายๆ บอส”

“เหรอ แล้วยังไงต่อ เขารักหรือหลงกันล่ะ”

“ผมก็ไม่รู้นะว่ารักหรือหลง”

“อ้าว พี่ก็นึกว่านายรู้”

“งั้นผมขอถามพี่หน่อยสิ”

“ถามมา”

“พี่รักหรือหลงคุณรวีล่ะ”

“นายก็ถามไม่คิดเลยนะ ก็ต้องรักสิถ้าไม่รักจะขอเธอแต่งงานทำไม”

“งั้นบอสก็คงรักคุณเมล่อนแล้วแหละ”

“เกี่ยวกันยังไงพี่งงนะภูมิ” เควินขมวดคิ้วแล้วมองหน้ารุ่นน้องอย่างไม่เข้าใจ

“ก็อาการของบอสตอนนี้คล้ายพี่ตอนที่เริ่มจีบคุณรวีใหม่ๆ เลย ผมเห็นนะว่าพี่ซื้อผ้าอนามัยกับลิปสติกให้เธอ”

“เห็นได้ยังไงฉันแอบแล้วนะ”

“ตัวพี่ออกจะโตแล้วตอนนั้นพี่กับผมก็พักที่เดียวกันนะ จริงๆ ผมรู้อะไรดีๆ อีกเยอะอยู่ที่ว่าจะพูดหรือเปล่า ถ้าวันไหนพี่ทำให้ผมโกรธผมอาจจะเผลอพูดถึงสาวๆ ในอดีตของพี่ให้คุณรวีฟังก็ได้นะครับ”

“นายนี่มันร้ายนะภูมิ”

“ผมยังร้ายไม่ได้ครึ่งของพี่กับบอสหรอกครับ” คนพูดหัวเราะร่วนก่อนจะจอดรถที่คอนโดมิเนียมหรูของเจ้านาย