13 ทิ้งไว้กลางทาง

ตอนที่ 13 ทิ้งไว้กลางทาง

มิเกลนั่งชันเข่ากอดตัวเองอยู่กลางเรือในขณะที่ทาคาชิกำลังขับเรือไปส่งเธออีกฝั่ง ดวงตากลมโตเหลือบมองที่หัวเข่าของตัวเองพบว่ามันช้ำเป็นจ้ำขนาดใหญ่จนปวดหนึบไปทั้งขา

อีกไม่นานก็พ้นจากขุมนรกแห่งนี้แล้ว ทุกอย่างที่เกิดจะกลายเป็นเพียงฝันร้ายที่คอยตามหลอกหลอน คงต้องใช้เวลาเยียวยาจิตใจอีกนานเพราะตอนนี้ละอายใจเหลือเกินจนไม่กล้าสู้หน้าไคย์ มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว อยากขอโทษไคย์ที่ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ปล่อยให้คนใจร้ายย้ำยีทั้งร่างกายและหัวใจ ยิ่งคิดพลันน้ำก็ไหลออกมาดื้อๆ หน้างามเงยขึ้นเพื่อให้น้ำตาไหลกลับเข้าไป ไม่อยากร้องไห้ตรงนี้ กักเก็บน้ำตาไว้พรั่งพรูตอนกลับบ้าน

ดวงตาคมเหลือบมองคนตัวเล็กเป็นระยะ คงดีใจสินะที่คิดว่าเขาพาขับเรือออกไปส่ง แต่คนอย่างทาคาชิไม่มีวันจบเรื่องนี้ง่ายๆ หรอก!

“หึ คิดหรอว่าฉันจะไปส่งเธอ” ปากหยักกระตุกยิ้ม ทุกอริยาบทของคนตัวเล็กถูกบันทึกไว้พร้อมส่งให้ไอ้ไคย์ดูแล้วมันจะได้รู้ว่าแฟนของมันกำลังทุกข์ทรมานอยู่

คนอย่างทาคาชิไม่เคยปราณีใคร! ผู้หญิงคนนี้ก็แค่หมากในเกมส์ พอใจเมื่อไหร่ค่อยส่งกลับคืนไอ้ไคย์

มิเกลเหลือบตามองท้องทะเล ตอนนี้เรือที่นั่งอยู่กำลังถูกโอบรัดด้วยผืนน้ำ ไม่ว่าจะมองซ้ายมองขวาก็จะไม่เห็นผืนแผ่นดินเลย ร่างบางหัวใจเต้นโครมครามเพราะเธอเองเป็นคนกลัวน้ำเนื่องจากตอนเด็กเคยจมน้ำจนเกือบตายมาก่อน จึงทำให้ฝังใจอยู่เรื่อยมา ดวงตากลมโตค่อยๆ หลับลงไม่อาจทนมองผืนน้ำได้

อีกแค่ไม่กี่อึดใจก็ถึงบ้านแล้ว

แต่...

กึก!

จู่ๆ เรือที่ทาคาชิขับมาดับลงดื้อๆ กลางท้องทะเลอันกว้างขวาง หญิงสาวผละหน้าออกจากหัวเข่าแล้วเหลือบมองไปยังชายหนุ่มผู้ขับเรือปรากฏว่าเขาเองเป็นคนดับเรือกลางทะเล!

ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!

หัวใจดวงน้อยเต้นโครมด้วยความกลัวเมื่อเห็นแววตานิ่งเรียบของเขาที่ไม่แสดงอารมณ์ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ จนเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี

หวังว่าเขาคงไม่โยนเธอลงน้ำให้ฉลามกินนะ!

“อะ..เออ..คุณดับเครื่องทำไมคะ” มิเกลถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ในขณะเดียวกันร่างบางเริ่มเหงื่อตก

“ก็มาส่งเธอไง” เขาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“ตะ..แต่มันยังไม่ถึงฝั่งเลยนะคะ”

“แล้วฉันบอกหรอว่าจะไปส่งเธอถึงฝั่ง”

“...” มิเกลหน้าซี้ดลงทันใดจนเก็บอาการสั่นไว้ไม่อยู่

“ฉันส่งเธอแค่ครึ่งทาง ที่เหลือว่ายน้ำกลับไปเอง”

“มะ..ไม่นะ..ฉันว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ!”

“มันไม่ใช่เรื่องของฉัน ฉันส่งเธอได้แค่นี้”

“ขอร้องล่ะค่ะ ไปส่งฉันที” มิเกลคุกเข่าลงตรงหน้า สองมือยกขึ้นไหว้หวังว่าผู้ชายคนนี้จะเห็นใจ แต่เปล่าเลยเขากลับหัวเราะเยาะด้วยความสะใจ

รู้ดีว่าคนอย่างเขาไม่น่าจะมีคำว่าเห็นใจ แต่เธอเองเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องอะไรทำไมเขาถึงทำกับเธอได้ลงคอ

“อย่าขอร้องให้ยากเลย คนอย่างฉันไม่เคยเห็นใจใคร”

“ให้ฉันกราบคุณก็ได้..ฮึก...ไปส่งฉันที ฉันกลัวน้ำทะเล..ฮื้อๆๆๆ ~” เหนือความคาดหมายร่างเล็กก้มลงกราบเท้าคนตัวสูงด้วยความอดสู

มิเกลเคยฝังใจกับทะเลและเขากำลังทำให้ความฝังใจนั้นมันกลับมา ต่างจากไคย์...เพราะไคย์รู้ดีว่าเธอฝังใจกับทะเลชายหนุ่มจึงเลือกพาไปเที่ยวธรรมชาติแทนการไปเที่ยวทะเล

ทาคาชิเลิกคิ้วมองร่างสั่นเทาที่นั่งฟุบหน้าอยู่ตรงปลายเท้า ปากหยักแสยะยิ้มพร้อมหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปไว้ คราวนี้ไอ้ไคย์มันต้องร้อนเป็นไฟจนแทบอยู่ไม่ติด!

“ได้โปรด..ฮึก...ไปส่งฉันเถอะนะ เรื่องทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้นฉันจะลืมมันไป ฉันจะไม่แจ้งตำรวจจับคุณ ฮืื้อๆๆๆ”

“ฮ่าๆๆๆ คิดหรอว่าตำรวจจะทำอะไรฉันได้”

จริงสินะ! มาเฟียเบอร์หนึ่งอย่างเขาขนาดตำรวจยังกลัว

“คุณมันไม่มีหัวใจ รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง ฮึก!” มิเกลเงยหน้ามองคนตัวสูงที่ยืนผงาดอยู่ตรงหน้าทั้งน้ำตา เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรทำไมรังแกกันได้ลงคอ

“ใช่! ฉันไม่มีหัวใจและฉันก็ไม่เคยเห็นใจใคร อย่ามาบีบน้ำตาให้ฉันสงสาร เพราะมันไม่มีประโยชน์”

“คนเลว อยากรู้เหลือเกินว่าจิตใจของคุณทำด้วยอะไร!”

“อยากรู้หรอว่าจิตใจของฉันทำด้วยอะไร...” ทาคาชิสาวเท้าเข้ามาในขณะที่อีกคนถอยหลังกรู่ด้วยความกลัว มือหนาคว้าหมับเข้าที่ปลายคางมนพร้อมออกแรงบีบจนคนโดนกระทำดิ้นพล่านด้วยความเจ็บ “แต่ขอโทษนะ...ฉันไม่มีหัวใจ!”

“ฮึก..ปล่อย!”

“และตอนนี้ฉันมีสองทางเลือกให้กับเธอ” ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตที่กำลังสั่นระริก ถึงแม้จะมีหยาดน้ำตาบดบังแต่ทาคาชิก็สัมผัสได้ถึงความกลัวจากแววตาคู่นั้น “หนึ่ง...กระโดดลงไปในน้ำแล้วว่ายกลับบ้านไปซะ”

“ฮึก..ฮื้อๆๆๆ ~”

“สอง...ให้ฉันเอาบนเรือ!”