12 กลัว

ตอนที่ 12 กลัว

“เธอมาแล้วครับคุณทาคาชิ”

กึก!

ร่างบางหยุดเดินกระทันหันร่างกายแข็งทื่อเหมือนหินเมื่อได้ยินลูกน้องเรียกเจ้านายว่า ‘ทาคาชิ’

“มะ..ไม่จริง! ” มิเกลอุทานด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตากลมโตเบิกโพลงราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่หูได้ยิน

‘ทาคาชิ’ คือชื่อของมาเฟียเบอร์หนึ่งในญี่ปุ่น มิเกลเคยได้ยินชื่อเสียงและความเหี้ยมโหดของเขาผ่านหูบ่อยๆ แต่ไม่เคยเห็นหน้าคร่าตา เพราะในใจคิดว่ามาเฟียเบอร์หนึ่งคงหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวไม่ต่างจากนิสัย!

แต่ผิดอย่างมหันต์เพราะทาคาชิหน้าตาหล่อเหลาเอาการ รูปร่างสูงโปร่งราวกับนายแบบ หากแต่ว่าดวงตาของเขานั้นน่ากลัวจนสามารถแผดเผาเธอให้ตายเพียงแค่สบตา

“อืม” ทาคาชิยืนดูดบุหรี่อยู่ริมทะเล เครื่องแต่งกายของเขาล้วนเป็นสีดำ เขากำลังยืนหันหลังให้โดยที่ไม่หันมามองแต่อย่างใด

มิเกลทิ้งระยะห่างระหว่างชายหนุ่ม เพราะทันทีที่รู้ว่าผู้ชายที่กำลังยืนหันหลังให้คือมาเฟียเบอร์หนึ่งในญี่ปุ่น มันทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ จากเดิมที่ว่ากลัวแล้วตอนนี้ความกลัวมันยิ่งคูณสอง!

ดวงตากลมโตเหลือบมองเท้าเล็กเปลือยเปล่าที่กำลังเหยียบพื้นทรายอยู่ ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของเขาจริงๆและเบื่องหน้าก็คือน้ำทะเลสีฟ้ากว้างขวางสุดลูกหูลูกตา

ลูกน้องของทาคาชิโค้งศีรษะให้แล้วเดินออกไปทิ้งเธออยู่กับเขาสองต่อสอง มิเกลปรายตามองแผ่นหลังผู้ชายที่เดินมาส่งด้วยสายตาอ้อนวอนเพราะไม่อยากอยู่กับทาคาชิสองต่อสอง แต่ลูกน้องของเขากลับไม่สนใจ เมินเฉยสายตาอ้อนวอนของเธอไป ในขณะที่ทาคาชิยืนหันหลังให้พรางดูดบุหรี่ด้วยท่าทางสบายใจก่อนพ้นควันออกแล้วลมตีกลับพัดควันบุหรี่มาโดนคนที่ยืนสั่นอยู่ข้างหลังและซักพักเขาทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนยกเท้าเหยียบจนมันดับสนิทใต้พื้นรองเท้า

พึ่งรู้วันนี้ว่าไคย์แฟนหนุ่มของเธอมีเรื่องกับมาเฟียเบอร์หนึ่ง!

“อยากกลับบ้านไหม” จู่ๆชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่ไม่ได้หันหน้ากลับมามองแต่อย่างใด

“คะ...คุณจะปล่อยฉันไปใช่ไหมคะ” ดวงหน้างามเงยขึ้นมองแผ่นหลังกว้างด้วยความดีใจ เขากำลังจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระสินะ

แต่ให้ตายเถอะทำไมมาเฟียเบอร์หนึ่งตัวสูงขนาดนี้ คิดว่าไคย์สูงแล้วแต่ผู้ชายคนนี้สูงกว่าอีก เธอน่าจะสูงราวๆไหล่ของเขาเท่านั้นเอง

ร่างสูงค่อยๆหมุนตัวมาสบตากับเธอและทันทีที่เห็นใบหน้าหล่อคมคายที่ไม่ได้อยู่ในมุมมืดเหมือนตอนอยู่ในห้อง มันทำให้มิเกลตะลึงไปชั่วขณะ เขาหล่อเอามากๆหล่อจนไม่อาจละสายตาไปไหนได้ ผิวของเขาขาวราวกับหิมะ ในห้องที่เขาจับเธอไปขังไว้มันค่อนข้างมืดจึงมองเห็นหน้าของเขาไม่ชัด แต่พอมาเจอเขาท่ามกลางแสงแดดธรรมชาติมีอันต้องชะงัก

ยิ่งมองหน้าของเขายิ่งคิดถึงไคย์ ทำไมมันเหมือนกันได้มากถึงเพียงนี้ ต่างแค่ดวงตาเท่านั้นเพราะดวงตาของไคย์อ่อนโยนและดูใจดีกว่า ต่างจากผู้ชายคนนี้ดวงตาของเขาคมกล้าดุดันจนไม่อาจสู้สายตาได้

“มองทำไม หน้าฉันเหมือนแฟนเธอหรอ”

“ปะ...เปล่าค่ะ” ร่างบางก้มหน้างุดเมื่อรู้ตัวว่าเผลอจ้องหน้าของเขานานเกินไป

แต่ทำไมเขารู้ความคิดของเธอล่ะ!

“หึ” หูบางแว่วได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ ก่อนได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆเดินออกไป “จะกลับบ้านไหม ถ้ากลับก็ตามมา! ”

มิเกลรีบเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงห้วนๆพบว่าร่างสูงกำลังเดินไปที่เรือลำหนึ่งซึ่งจอดอยู่ไม่ไกล คนตัวเล็กรีบวิ่งตามไปทันทีด้วยความอยากกลับบ้าน

คลื่นทะเลค่อนข้างแรงกว่าจะเดินถึงเรือทำเอาร่างบางแทบเหงื่อตกเพราะกระแสน้ำค่อนข้างเชี่ยวอีกทั้งตัวของเธอเองก็เล็กมากจนเกืิอบโดนกระแสน้ำพัดไปกลางทะเล ร่างบางที่กำลังเปียกโชกครึ่งตัวปีนขึ้นเรือด้วยความยากลำบาก เพราะขนาดของเรือค่อนข้างสูงเมื่อเทียบกับทาคาชิแล้วแค่ขาข้างเดียวของเขาก็ก้าวขึ้นได้อย่างสบาย

ปึก!

“โอ้ย!!! ” ในขณะที่เรือกำลังโครงเครงมันทำให้คนตัวเล็กที่กำลังปีนขึ้นเรือเสียหลักหัวเข่ากระแทกกับขอบเรืออย่างแรงจนหญิงสาวหงายหลังร่างกระแทกกับพื้นเรือ

ทาคาชิไม่ได้ช่วยแต่อย่างใด เขาปรายตามองอยู่ครู่หนึ่งก่อนเดินไปประจำที่นั่งคนขับ ในขณะที่คนตัวเล็กนอนกุมหัวเข่าด้วยความเจ็บปวดจนไม่อาจลุกยืนขึ้นได้ ร่างบางค่อยๆคลานไปนั่งที่เบาะนั่งอย่างทุลักทุเลพร้อมกับเรือที่กำลังแล่นออกจากชายฝั่ง

#คิดว่านางจะไปส่งน้องจริงไหม?