11 ข้าวราดน้ำปลา

ตอนที่ 11 ข้าวราดน้ำปลา

“อ๊ะ! เจ็บจัง~” มิเกลกัดปากจนฮ้อเลือด เมื่อราดแอลกอฮอล์ลงบนแผลอีกรอบ ตอนนี้มันทั้งบวมและแดงเนื่องจากเมื่อวานแผลถูกกระทบกระเทือนอย่างหนัก “ฟู้วววว~”

ร่างบางพ่นลมให้ใจออกทางปากเมื่อทำแผลเสร็จเรียบร้อยพรางยกมือขึ้นลูบหน้าท้องของตัวเอง ตอนนี้ทั้งหิวและคอแห้งเนื่องจากขาดน้ำ เสื้อผ้าก็ไม่มีใส่เพราะชุดที่ใส่มานั้นทั้งขาดและเปื้อนเลือดไปหมด มิเกลเคลื่อนผ้าห่มคลุมกายเปลือยไว้แล้วปรายตามองไปยังเสื้อขนสัตว์สีขาวที่มีคราบเลือดแห้งเกรอะ

คิดถึงไคย์เหลือเกิน ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ...

มิเกลกระชับผ้าห่มแน่นขึ้นห้องนี้เหม็นอับไปด้วยกลิ่นเลือด ใจคอของเขาคงจะขังเธอให้ตายในห้องนี้สินะ

ตึกๆๆๆๆ

เสียงฝีเท้าหนักๆกำลังเดินเข้ามา ร่างบางลนลานกระชับผ้าห่มแน่นขึ้น หัวใจเต้นโครมครามไม่หยุด ภาวะนาอย่าให้เขาเข้ามาทำร้ายอีกเลย ตอนนี้ร่างกายของเธอมันระบมไปหมดแล้ว ริมฝีปากบางเม้มปากจนเป็นเส้นตรงสายตาจับจ้องไปยังประตู

ตึกๆๆๆๆ

อย่าเป็นผู้ชายใจร้ายคนนั้นเลย!

แอดดดด~

ทันทีที่ประตูเปิดออกเจ้าของร่างบางพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ผู้ชายน่ากลัวคนนั้นแต่ก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี ชายผู้เข้ามาใหม่เดินเข้ามาพร้อมถุงอาหารและเสื้อผ้าหนึ่งชุด

“นายเอาข้าวมาให้กิน ฉันให้เวลายี่สิบนาทีกินข้าวแต่งตัวให้เรียร้อยแล้วฉันจะมารับ”

“ดะ...เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณจะมารับฉันไปไหน” มิเกลร้องถามอย่างมีความหวัง เขากำลังจะปล่อยเธอไปใช่ไหม!

“...” ชายคนนั้นไม่ตอบ เขาปรายตามองมายังคนตัวเล็กที่นั่งคลุมโปงด้วยสายตานิ่งเรียบ “ไปไหนเดี๋ยวก็รู้เอง”

พูดจบผู้ชายคนนั้นก็เดินออกจากห้องไปทันที มิเกลไม่กล้าถามอะไรมากเพราะผู้คนที่นี่ดูน่ากลัวและดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย ทันทีที่ประตูปิดลงร่างบางเปลือยเปล่ากระโดนลงจากเตียงด้วยความหิว แต่ก่อนกินข้าวไม่ลืมหยิบเสื้อผ้าที่ผู้ชายคนนั้นนำมาให้สวมใสเผื่อมีใครเข้ามาจะได้ไม่เห็นร่างเปลือยของเธอ มันเป็นชุดเสื้อยืดคอกลมธรรมดาและกางเกงผ้าขายาวสีดำ

สงสารตัวเองที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะอดทนได้อีกนานแค่ไหน

ทันทีที่เปิดข้าวกล่องด้วยความหิว มิเกลแทบอยากปามันทิ้ง เพราะข้าวที่นำมาให้เธอกินนั้นมันคือข้าวราดน้ำปลา!

“ใจร้ายที่สุด! ” ใจหนึ่งก็อยากขว้างมันทิ้งแต่อีกใจหนึ่งก็สงสารท้องตัวเอง จำต้องฝืนใจกินเพื่อประทังชีวิตของตัวเอง

ทันทีที่ข้าวเข้าปากพลันน้ำตาที่สุดแสนจะกลั้นไว้ก็หยดแหมะลงบนข้าวกล่องด้วยความอดสู ความเค็มของน้ำปลายังเค็มไม่สู้น้ำตาของเธอเลย มันหยดลงไปในข้าวจนไม่รู้ว่าอันไหนคือรสชาติของน้ำปลาและอันไหนคือรสชาติของน้ำตา

“ฮึก..ฮื้อๆๆๆ~” มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาในขณะที่ข้าวเต็มปาก ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายแบบนี้ กะจะให้เธอขาดสารอาหารตายใช่ไหม! “ทำไมคุณไม่ฆ่าฉันให้ตายไปเลย ฮึก! ”

เหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างจุกที่ลำคอจนต้องฝืนกลืนข้าวเพราะสงสารร่างกายของตัวเอง แค่นี้มันก็แย่มากพอแล้ว หากไม่กินข้าวก็จะไม่มีแรงปกป้องร่างกายตัวเองจากน้ำมือของอสูร

แต่กินไปได้แค่ไม่กี่คำก็อิ่มซะงั้น ร่างบางยกน้ำดื่มด้วยความหิวกระหายในขณะที่น้ำตาไหลนองอาบแก้มทั้งสองข้าง

เป็นแค่หมากในเกมส์ที่ไม่มีความรู้สึกสินะ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด

คนเราไม่รู้จักกันสามารถทำร้ายกันได้มากถึงเพียงนี้เชียวเหรอ

“พี่ไคย์มาช่วยเกลที่ เกลกลัว ฮื้อๆๆๆๆ~” คนตัวเล็กร้องไห้จนสะอื้นอีกครั้ง อีกเพียงไม่กี่อึดใจก็ต้องเผชิญหน้ากับเขาอีกรอบ ผู้ชายใจร้ายคนนั้นที่ไม่รู้จักแท้กระทั่งชื่อ

เขาพรากความบริสุทธิ์ไปอย่างไม่ใยดีแถมยังเอาข้าวราดน้ำปลาให้เธอกิน เขายังมีความเป็นคนอยู่ไหม!

ทั้งขยะแขยะและกลัวเขาในเวลาเดียวกัน เกลียดร่างกายของตัวเองที่มันตกไปเป็นของผู้ชายแปลกหน้าที่แสนโหดร้าย ไม่รู้จะต้องเจอความโหดร้ายในรูปไปไหนอีก เพราะแค่นี้มันก็เจ็บระบมไปทั้งตัวแล้ว อายุแค่นี้ทำไมต้องมาเจอเรื่องสะเทือนใจแบบนี้ด้วย

“พ่อจ๋า แม่จ๋า เกลอยากกลับบ้าน~”