10 บาดตาบาดใจ

ตอนที่ 10 บาดตาบาดใจ

ติ้ง

ไคย์ที่กำลังนั่งเหม่ออยู่บนเตียงเพราะเป็นห่วงแฟนสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆข้อความในสมาร์ทโฟนเด้งขึ้นมา ชายหนุ่มรีบคว้าขึ้นมาดูโดยเร็ว หัวใจของเขาเต้นโครมไม่เป็นจังหวะเมื่อคนที่ส่งมาคือแฟนสาวของเขานั่นเอง ภาวะนาให้รอบนี้เป็นมิเกล!

ปึก!

สมาร์ทโฟนเครื่องหรูหล่นจากมือทันทีที่เปิดอ่านแล้วเจอภาพบาดตาบาดใจ หัวใจของไคย์กระตุกด้วยความเจ็บปวด ปากหยักสั่นกับภาพที่พึ่งเห็นไปเมื่อซักครู่ มันเป็นภาพรอยเลือดสีแดงและมีข้อความระบุไว้ว่า

‘แฟนมึงโดนกูเปิดซิงแล้วนะ ใช้เบื่อเมื่อไหร่เดี๋ยวกูส่งคืน ไม่ต้องตามหาหรอกเพราะยังไงมึงก็ไม่่มีทางหาเจอ”

“ไม่นะ มิเกล! ” ไคย์กัดฟันกร๊อดด้วยความโกรธแค้น โกรธที่ไม่สามารถช่วยแฟนสาวจากน้ำมือของปีศาจได้ “พี่ขอโทษนะเกล พี่ขอโทษจริงๆ ทั้งหมดมันเป็นเพราะพี่!! ”

มือหนาบีบสมาร์ทโฟนแน่นจนแทบพังไปคามือ หัวใจของเขากระตุกปวดซ้ำๆที่มิเกลตกไปเป็นของมัน!

“โถ่เว้ย!!! ”

เพล้ง!

แจกันที่วางอยูู่ข้างเตียงถูกขว้างกระแทกกับฝาผนังจนแตกกระจัดกระจายทั่วห้อง แต่นั่นยังไม่เท่ากับความโกรธในใจของเขาเลยด้วยซ้ำ!

อยากฆ่าไอ้ทาคาชิให้ตายคามือ โทษฐานที่มันทำร้ายมิเกล!

“มึงกับกูได้เห็นดีกันแน่ ไอ้ทาคาชิ!!! ”

“คะ...คุณเป็นอะไรไหมคะ” พยาบาลสาวได้ยินเสียงข้าวของในห้องแตกจึงรีบวิ่งเข้ามา แต่ปรากฏว่าคนไข้เป็นคนขว้างเอง “นั่นคุณจะไปไหนคะ! ”

พยาบาลสาววิ่งเข้ามาดึงคนตัวสูงไว้แต่กลับโดนไคย์ผลักออก มือใหญ่กระชากสายน้ำเกลือจนหลุดจากข้อมือ หน้าของเขาบึ้งตึงจนพยาบาลสาวกลัว

“ผมหายดีแล้ว”

“ไม่ได้นะคะ คุณหมอยังไม่อนุญาตให้กลับ”

“เดี๋ยวผมจะไปบอกหมอเอง” พูดจบชายหนุ่มก็ตรงดิ่งออกจากห้องทันที ทิ้งให้พยาบาลสาวยืนเกาหัวหงกๆมองแจกันที่แตกแหลกละเอียดอยู่บนพื้น

@อีกฝากหนึ่งของญี่ปุ่น

หญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่บนที่นอนเมื่อฟื้นขึ้นมาแล้วพบว่าเรื่องที่โดนพรากพรหมจันทร์มันคือเรื่องจริง ผู้ชายคนนั้นทิ้งคราบน้ำรักสีขาวไว้ที่หน้าขาของเธอจนรู้สึกขยะแขยงและที่เจ็บปวดไปมากกว่านั้นคือเลือดแห่งความบริสุทธิ์ที่มันตอกย้ำว่าหลังจากนี้ไปร่างกายของเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

ละอายใจเหลือเกิน ต่อจากนี้จะกล้าสู้หน้าไคย์ได้อย่างไร เธอไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว เขาพรากมันไปแล้ว...

“ฮึก...ฮื้อๆๆๆ ทำไม~” หญิงสาวนั่งชันเข่าร้องไห้อยู่บนเตียง ร่องรอยตามเนื้อตัวบ่งบอกให้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นทารุณกับเธอมากเพียงใด “เกลขอโทษนะพี่ไคย์ ฮื้อๆๆๆ”

ร้องไห้จนแสบไปทั่วขอบตาอันบวมเป่ง ร่างกายร้อนลุ่มเหมือนกำลังจะเป็นไข้ บาดแผลฉีกที่ต้นแขนขวาทำให้เลือดไหลซิบแต่นั่นมันไม่ได้รู้สึกเจ็บเลย เพราะทุกอย่างมันชาไปหมด อยากให้มันเป็นเพียงความฝันและเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิต

“ฮึก! ” มิเกลโน้มตัวเอื้อมผ้าห่มขึ้นมาคลุมทับร่างกายเพราะเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆ “โอ้ยย!!! ”

เพียงแค่ขยับตัวนิดเดียวความเจ็บปวดจากใจกลางร่างพุ่งจี้ดจนถึงไขสันหลัง มันเจ็บจนน้ำตาแทบไหล เจ็บจนจุกหน่วงไปทั่วช่วงล่าง ยิ่งเห็นคราบน้ำรักสีขาวที่หน้าขายิ่งทำใจไม่ได้ มันยังตอกย้ำให้้เจ็บปวดตรงบาดแผลเดิมซ้ำๆ

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ฮื้อๆๆๆ พี่ไคย์มาช่วยเกลที” แขนเรียวเล็กโอบกอดตัวเองด้วยความสั่นเทา ลืมไปแม้กระทั่งว่ายังไม่ได้กินข้าวมาหนึ่งวันเต็มๆกลับไม่รู้สึกหิวแต่อย่างใดเพราะในสมองอยากออกจากที่นี่เหลือเกิน

ความจริงตอนนี้เธอควรไปเที่ยวกับไคย์และอยู่กับแฟนหนุ่มชดเชยช่วงเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่พอเกิดเรื่องแบบนี้มันทำให้รู้ว่าเธอกับไคย์ไม่เหมาะสมกันอีกต่อไปแล้ว ยิ่งคิดยิ่งเจ็บหากวันหนึ่งต้องเลิกกับไคย์จริงๆ

“เกลคิดถึงพี่ไคย์ ฮื้อๆๆๆ~” หน้างามซบลงตรงหัวเข่า ปล่อยให้น้ำตามันไหลเลอะไปทั่วเข่าสวย

ผู้ชายคนนั้นจิตใจของเขาช่างสวนทางกับหน้าตายิ่งนัก ต่อให้เขาหน้าเหมือนไคย์มากแค่ไหน แต่คนอย่างมิเกลไม่มีทางหวั่นไหวกับผู้ชายที่ทำร้ายตนเองแน่นอน เขาจะเข้ามาทำร้ายอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ได้แต่อยู่อย่างหวาดผวา

ภาวะนาให้ไคย์มาช่วยเธอหนีจากขุมนรกแห่งนี้เสียที!