ตอนที่ : 11 ไอ้พวกสารเลว!

"เฮือก!!" ร่างเล็กสะดุ้งอย่างแรงจนศีรษะกระแทกกับของแข็งบางอย่าง ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้างแล้วหันมองรอบๆ ตัว "คุณไคโร!"

เธออุทานเรียกชื่อคนข้างๆ แต่เขานั่งใช้มือปิดจมูกอยู่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร

"นี่หนูหลับไปหรอคะเนี่ย"

"...." ไคโรพยักหน้าหงึกๆ เพราะอ้าปากพูดออกมาไม่ได้ จมูกของเขาถูกศีรษะของลูกพีชกระแทกอย่างแรง

"ยาย! หนูต้องกลับไปหายาย!"

"เดี๋ยวไปส่ง" ไคโรพูดขึ้น พร้อมกับปล่อยมือที่ปิดจมูกของเขาอยู่ออกมา จนลูกพีชเธอได้เห็นเลือดตรงจมูกของเขา

"เลือด! คุณไคโรเป็นอะไรคะทำไมเลือดออก?"

"ไม่มีอะไรหรอก"

"แล้วน้องไคเรนละคะ?"

"เล่นอยู่ในบ้านกับยัยภานู่น"

"อ๋อ..."

"ถ้ารู้ว่าคออ่อนก็ไม่ต้องกิน หัดปฏิเสธบ้างก็ได้ไม่ใช่อะไรก็ยอมไปหมดทุกอย่าง ยัยภาไม่รู้หรือไงว่าเธอคออ่อน"

"ไม่รู้ค่ะ อย่าไปโทษภาเลยค่ะหนูผิดเองนี่แหละ"

"เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอกลับบ้านเอง เดินไปเองกว่าจะไปถึงอีก"

"ค่ะ" เธอหันไปดึงเข็มขัดมาล็อคไว้ จากนั้นรถเก๋งก็ค่อยๆ แล่นออกไปตามทาง

และไม่นานก็มาถึงยังบ้านของเธอ

"ขอบคุณมากๆ นะคะที่มาส่งหนูที่บ้าน"

"อืม..."

"พรุ่งนี้หนูคงไม่ได้ไปหาน้องไคเรนนะคะ แต่บอกกับแกเอาไว้แล้วล่ะว่าหนูต้องไปทำธุระก่อน"

"อืม..."

"ค่ะ"

เธอไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดีเพราะเขาก็เอาแต่ตอบคำว่า อืม อย่างเดียว บทจะพูดมากก็พูดมากจริงๆ แต่พอถึงบทที่ไม่พูดเลยก็นึกว่าคนเป็นใบ้

ไคโรขับรถกลับไปเมื่อลูกพีชเธอเดินเข้าไปในบ้านแล้ว

"ยาย หนูกลับมาแล้วยาย" ลูกพีชตะโกนเสียงดังลั่นบ้าน เพราะยายแกหูไม่ค่อยดี ต้องตะโกนเสียงดังหน่อยแกถึงจะได้ยิน

พอเดินเข้าไปในบ้านก็เห็นว่ายายของเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ประจำของแก

"เดี๋ยวหนูรีบทำอะไรให้กินนะยาย"

"ไม่เป็นอะไรยายกินแล้ว"

"ห๊ะ!? กินแล้ว ยายทำอะไรกิน?"

"ไข่ทอด"

"....." ลูกพีชเดินเข้าไปมองดูในครัว ยายแกทำไข่ทอดกินเองไปแล้ว

"ยาย...หนูขอโทษนะที่ทำให้ยายต้องลำบากแบบนี้"

"ไม่เป็นอะไรหรอก ยายยังแข็งแรงยังทำได้"

"แล้วนี่ยายกินยาหรือยัง?"

"ยังเลย"

"เดี๋ยวหนูเอายาให้กินนะ"

ลูกพีชเดินไปหยิบซองยาที่ได้มาจากโรงพยาบาลแล้วแกะหยิบเม็ดยาด้านในยื่นให้กับยาย แก่แล้วก็โรคเยอะเป็นธรรมดา ไหนจะโรคความดันโรคเบาหวานหลายโรครุมเร้าไปหมด

"หายไปไหนมาทั้งคืนเลยทำงานทั้งคืนเลยหรอ"

"หนูเผลอหลับอยู่ที่บ้านเพื่อน สะดุ้งตื่นมาก็เลยรีบกลับมาหายายเลย"

"พักผ่อนบ้างก็ได้ ไม่ต้องทำงานหนักขนาดนั้นหรอก"

"ไม่ได้หรอกยาย ถ้าหนูไม่ทำงานแล้วเราจะเอาเงินไหนใช้กันล่ะ"

"เฮ้อ...แม่เอ็งมันก็เห็นแก่ตัวซะเหลือเกินเนาะ ทิ้งลูกไปไม่กลับมาสนใจใยดีเลย"

"ดีแล้วล่ะจ้ะยายที่เขาทิ้งเราไป ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกันดีที่สุดแล้ว หนูไม่อยากยุ่งกับเขาแล้วก็ไม่อยากให้เขามายุ่งกับหนูด้วย"

"เอ็งเกลียดแม่เอ็งเหรอ?"

"หนูไม่เกลียด แต่หนูก็ไม่ได้รักเขา หนูรักยายเพราะยายเป็นคนเลี้ยงหนูมาตั้งแต่เด็ก ยายรักหนูมากกว่าเขาอีก ขนาดเขาเป็นแม่แท้ๆ อุ้มท้องหนูคลอดหนูมาเขายังไม่รักหนูเลย"

"เออ แม่ยังไงมันก็เป็นแม่อยู่วันยังค่ำมันตัดกันไม่ขาดหรอก"

"....."

กึกกึกกึก!!

"เฮ้ย มีใครอยู่บ้านมั้ย?"

"ใครมาอีก?" ลูกพีชบ่นพึมพำก่อนจะเดินออกไปมองที่หน้าบ้าน เพราะเธอได้ยินเสียงตะโกนเรียกพร้อมกับเสียงเหมือนกับมีคนกำลังเขย่าประตูรั้วบ้านของเธอ มันเก่าแล้วล่ะเหล็กมันก็เริ่มโครงเครงแล้วไม่รู้ว่ามันจะพังลงวันไหน "มีอะไรคะ?"

"เขามาทวงพื้นที่ของเขา"

"ใครมาทวงพื้นที่อะไร?"

"ก็บ้านหลังนี้ไง เขามาทวงพื้นที่บ้าน"

"มาทวงได้ยังไง บ้านหนูไม่ได้ติดหนี้ใครมีโฉนดที่ดินเป็นของตัวเอง พวกคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า"

"ไม่ผิดหรอกหนู ยายแกเซ็นยกที่นี่ให้กับเจ้านายของพี่แล้ว แล้วยายแกก็รับเงินไปแล้วด้วย จะเข้าใจผิดได้ยังไงกัน"

"อะไรทำไมหนูถึงไม่รู้เรื่องนี้ ไหนล่ะหลักฐาน?"

"ก็กลับเข้าไปถามยายสิ ถามแกว่าเงินสามแสนที่ได้ไปยังอยู่มั้ย"

ลูกพีชหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง

"ยาย..."

"ใครมาเร๊อะ เสียงเอะอะดังเชียว"

"มีใครเอาอะไรมาให้ยายเซ็นมั้ย แล้วมีใครเอาเงินมาให้ยายมั้ย"

"มีเมื่อวาน มันบอกว่าให้เซ็นค่ารักษาที่ดินอะไรของมันก็ไม่รู้ แล้วมันก็ให้เงินใส่ซองมาแต่ยายไม่ได้ดูว่ามีเท่าไร อยู่ในลิ้นชักในห้องยายนู่นน่ะ"

"ยะ ยาย..."

"ทำไมรึ?"

"พวกมันหลอกเอาโฉนดการซื้อขายมาให้ยายเซ็น และพวกมันกลายเป็นเจ้าของที่นี่ไปแล้วยาย"

"หา??"

"พวกมันหลอกยาย"

"ไอ้พวกสารเลวเอ้ย"

"ยายอย่าออกไปนะ อยู่ที่นี่แหละเดี๋ยวหนูจัดการเอง"

ลูกพีชเดินกลับไปหน้าบ้านอีกครั้ง ทว่ากลุ่มคนงานพวกนั้นพังประตูรั้วของเธอไปแล้ว

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ เจ้านายของพวกคุณอยู่ไหนฉันต้องการคุยกับเจ้านายของคุณ"

"คุยทำไม?"

"ฉันขอโฉนดที่ดินของฉันคืน แล้วเอาเงินสามแสนของพวกคุณกลับไป"

"ไม่ทันแล้วล่ะหนู ขายให้กันแล้วจะมาขอคืนง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง ถ้าจะขอซื้อคืนจริงๆ ราคามันก็สูงหน่อยนะ"

"แกหลอกยายฉัน แกมันสารเลว หลอกคนแก่ได้ยังไง แล้วฉันกับยายจะไปอยู่ที่ไหน"

"เงินก็ได้ไปตั้งเยอะหาที่อยู่ใหม่ดีกว่านี้อีก บ้านหลังนี้ก็เก่าเขรอะแล้วให้พวกฉันทุบทิ้งทำโรงงานซะดีกว่าอีก"

"....."

"ความจริงบอสของฉันประเมินราคาบ้านหลังนี้แค่หลักแสนต้นๆ เองนะ แต่ฉันสงสารก็เลยให้ไปสามแสนเลย ที่ดินก็ไม่ได้ใหญ่อะไรได้ขนาดนี้แล้วฉันคิดว่าเธอน่าจะดีใจนะเพราะมันคุ้มยิ่งกว่าคุ้มเลย"

"ไอ้สารเลว!" ลูกพีชยืนกำหมัดแน่นทั้งน้ำตา ก่อนที่เธอจะทนไม่ไหวพุ่งตัวเข้าไปหาชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้าคนงาน และเป็นผู้ชายที่เข้ามาหลอกให้ยายเธอเซ็นขายบ้านให้กับพวกมัน

เพี๊ยะ!!

เธอถูกตบหน้าอย่างแรงจนล้มลงกับพื้น

"ฉันให้เวลาเธอกับยายของเธอแค่สามวัน ต้องย้ายข้าวของออกไปจากบ้านหลังนี้ให้หมด ก่อนที่มันจะกลายเป็นผุยผง"

"ฮึก....ไอ้พวกสารเลว ฉันขอให้พวกแกขอให้ครอบครัวของพวกแกเจอในสิ่งที่ฉันเจอ!"

"ไปเก็บของเถอะหนู ดีกว่ามาพูดมากแบบนี้นะ"

"....."