ตอนที่ : 10 งานวันเกิด

วันหยุด

ตู๊ดตู๊ด~

"น้องไคเรนครับ วันเสาร์นี้พี่คงไม่ได้ไปหานะครับ พี่ต้องไปธุระ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"

( ครับ ผมก็จะบอกพี่พีชอยู่พอดีเลย วันเสาร์นี้ผมก็ต้องไปบ้านญาติเหมือนกันครับ คุณพ่อให้โทรมาบอกพี่พีชก่อนกลัวว่าจะมาแล้วไม่เจอ )

"อ่าโอเคครับ เอาเป็นว่าเราสองคนก็ไม่ว่างเหมือนกันเลยเนาะ แล้วเดี๋ยวเจอกันวันจันทร์ตอนเย็นที่โรงเรียนนะ"

( ครับ )

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้ก่อนนะครับ พี่ไปซื้อของมาทำกับข้าวให้ยายก่อน"

( ครับ ฝากบอกคุณยายด้วยนะครับว่าผมคิดถึง )

"ได้เลยครับ"

ฉันกดวางสายจากน้องไคเรนจากนั้นก็รีบวิ่งไปซื้อผักซื้อปลาที่ร้านค้าหน้าปากซอยทันที

ยายแก่มากแล้วกินอะไรก็ไม่ค่อยได้ ถึงกินได้ก็ต้องเป็นของอ่อนๆ เพราะฟันไม่ค่อยแข็งแรง

ธุระของฉันที่ว่าคือฉันต้องไปงานวันเกิดเพื่อน ไปร่วมงานวันเกิดด้วยแล้วก็ไปทำงานด้วยเพื่อนฉันกำลังหาพนักงานเสิร์ฟเครื่องดื่มอยู่พอดี ฉันก็เลยอาสารับงานนี้และก็ไปอวยพรวันเกิดให้กับเพื่อนด้วยเลย

เป็นเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทมากหรอกแต่เธอก็ดีกับฉัน มีอะไรก็คอยช่วยเหลือกัน อาจจะเป็นเพราะว่าฉันไม่ค่อยเข้าสังคมเพื่อนฝูงเท่าไรก็เลยไม่ค่อยมีเพื่อน ฉันก็ไม่เคยทำอะไรให้ใครรู้สึกไม่ชอบขี้หน้า เพราะในมหาวิทยาลัยฉันเองก็ไม่ใช่คนฮอตอะไร ไม่มีผู้ชายมาสนใจด้วยซ้ำเพราะฉันทำแต่งานไม่มีเวลาแต่งหน้าแต่งตัวเลย

"ยายจ๋า พรุ่งนี้ตอนบ่ายหนูขอไปงานวันเกิดเพื่อนหน่อยนะ น่าจะกลับไม่เกินสี่ทุ่มจ้ะ เดี๋ยวหนูจะทำกับข้าวเอาไว้ให้ยายหิวก็มานั่งกินได้เลยนะไม่ต้องรอหนู" ยายแกเป็นคนขี้หลงขี้ลืมถ้าฉันไม่กำชับเอาไว้แกก็มักจะลืมอยู่บ่อยๆ ลืมกินข้าวลืมกินยาก็มี นี่แหละที่ทำให้ฉันไม่อยากทิ้งยายไปไหนนานๆ แต่ถ้าฉันจะอยู่แต่บ้านฉันก็ไม่มีเงินใช้อีกอยู่ดีนั่นแหละ

"เออๆ ไปเถอะ ว่าแต่เป็นเพื่อนคนไหนล่ะ"

"เพื่อนที่มหาวิทยาลัยนี่แหละยาย" ยายไม่รู้จักพวกเพื่อนๆ ของฉันหรอกเพราะฉันไม่เคยพาเพื่อนคนไหนมาที่บ้านเลย

ฉันกลัวว่าถ้าพาเพื่อนๆ มาแล้วพวกเธอจะได้รับการต้อนรับไม่ค่อยดี เพราะบ้านของฉันมันก็เก่ามาก แถมรอบข้างก็เต็มไปด้วยป่าอีกต่างหาก

และอีกไม่นานก็คงจะมีพวกผู้รับเหมามาทำการก่อสร้างแล้วสินะ

"ยายถ้ามีคนมาหาที่ไม่ใช่หนูห้ามเปิดประตูให้เด็ดขาดเลยนะ แล้วหนูจะรีบกลับมาเลย"

"เออๆ ไม่มีใครเข้ามาหรอก"

ทุกครั้งที่มีเสียงเรียกหน้าบ้านยายชอบเดินออกไปดูตลอดเลย เหมือนกับวันนั้นที่คุณไคโรมาเรียกฉันอยู่ที่หน้าบ้านยายก็ยืนอยู่ตรงหน้าบ้านเหมือนกัน

ถ้าเป็นลมล้มพับขึ้นมาจะทำยังไงร่างกายก็ไม่แข็งแรง

_______________________

เที่ยงของอีกวัน

ฉันรีบจัดแจงข้าวกลางวันและข้าวตอนเย็นให้กับยาย และเตรียมยาหลังอาหารไว้ให้กับยายด้วย เพราะตอนบ่ายกว่าฉันจะต้องเดินออกไปแล้วกว่าจะไปถึงอีก

ฉันต้องรีบไปจัดของที่นั่นก่อนที่จะมีงานเลี้ยงปาร์ตี้เกิดขึ้น

"ยายหนูไปแล้วนะ โทรศัพท์พกติดตัวไว้ตลอดเลยนะยายมีอะไรโทรหาหนูได้เลย กดตามที่หนูบอกได้เลยนะยาย"

"เออๆ ไปเถอะ ระวังรถด้วย"

ตอนที่ฉันยังทำงานอยู่กับเจ๊อรฉันก็ทำแบบนี้แหละ คอยกำชับยายว่าให้พกโทรศัพท์ติดตัวไว้เผื่อมีเรื่องฉุกเฉินอะไรจะได้โทรหาฉันได้ตลอดเวลา ในเครื่องฉันบันทึกแค่เบอร์ของฉันไว้ เพราะยายจะได้ไม่ต้องโทรหาใครผิด

แต่ตอนที่ทำงานอยู่กับเจ๊อรฉันกลับดึกมากกว่านี้เกือบเที่ยงคืนเลยมั้ง จนกว่าคลับจะปิดนั่นแหละฉันถึงจะกลับบ้าน

บ้านนิชาภา

ไม่นานฉันก็เดินมาถึงยังบ้านที่เพื่อนของฉันได้จดใส่กระดาษไว้ให้ เพื่อนของฉันมันชื่อว่าภาเป็นลูกเศรษฐีนี่แหละ บ้านหลังใหญ่มากๆ เลยด้วย

"มาหาใครแม่หนู?"

"เอ่อ สวัสดีค่ะป้าคือหนูเป็นเพื่อนของภาค่ะ แต่หนูมารับจ๊อบเป็นพนักงานเสิร์ฟที่นี่ด้วย ที่จะมีงานเลี้ยงวันเกิดตอนเย็น ภาให้หนูมาที่บ้านของเธอก่อนจะได้จัดเตรียมของค่ะ"

"อ๋อ เข้ามาสิ คุณหนูภาบอกป้าไว้เหมือนกันแต่ไม่คิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้"

"แหะๆ หนูไม่รู้ว่าต้องมากี่โมงน่ะค่ะ พอทำอะไรที่บ้านเสร็จแล้วก็เลยรีบมาก่อนกลัวว่าจะผิดนัด" ฉันไม่ค่อยกล้าผิดนัดกับใครเท่าไรเพราะมันจะทำให้เราเป็นคนที่เสียคำพูด กลายเป็นคนที่ไม่ตรงเวลา และต่อไปก็จะไม่มีใครกล้าจ้างงานเรา

"เข้ามาเลยแม่หนู"

"ค่ะป้า"

ฉันเดินตามป้าแม่บ้านเข้าไปซึ่งด้านในทุกคนก็กำลังช่วยกันจัดเตรียมของกันให้วุ่นวายไปหมด สงสัยงานเลี้ยงคืนนี้คงจะใหญ่น่าดูแน่ๆ เลยถึงได้จัดเตรียมของกันเยอะมากมายขนาดนี้ แม่บ้านมีเป็นสิบคนยังไม่พอเลย

เวลาผ่านไป

หลังจากที่เตรียมทุกอย่างเสร็จก็ได้เวลาพอดี มีคนทยอยเข้ามาในบ้านทีละคนสองคน จะว่าไปเพื่อนของภาก็เยอะเหมือนกันนะเนี่ย แต่ละคนก็ดูร่ำรวยมีเงินกันทั้งนั้นเลย

"เข้าไปร่วมงานด้วยกันสิลูกพีชมางานเลี้ยงทั้งทีแล้วจะมามัวยืนเสิร์ฟทำไม"

"ขอบคุณมากนะภา แต่ฉันว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้ดีกว่า สุขสันต์วันเกิดนะขอให้เธอมีความสุขมากๆ คิดสิ่งใดก็ขอให้สมปรารถนา ขอให้เรียนเก่งๆ นะ"

"ขอบคุณจ้ะสำหรับคำอวยพร เข้าไปกันเถอะ"

ฉันถูกภาจูงมือเดินเข้ามาในงานเลี้ยง รู้สึกอายยังไงก็ไม่รู้เนาะฉันเองก็ไม่ได้แต่งตัวดีอะไรขนาดนั้นเพราะตั้งใจจะมาเป็นแค่เด็กเสิร์ฟแล้วก็อวยพรให้กับภาก็แค่นั้น

"ใครเหรอภา? เด็กเสิร์ฟนี่นา พาเข้ามาในงานเลี้ยงของเราทำไม?"

"เด็กเสิร์ฟที่ไหนนี่เพื่อนของฉันเอง ชื่อลูกพีชน่ะ เป็นเพื่อนในมหาวิทยาลัยเรียนเก่งมากๆ เลยนะขยันทำงานด้วย"

"อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

"เช่นกันจ้ะ"

ภาแนะนำฉันให้กับเพื่อนของเธอทุกคนรู้จัก แถมยังอวดกับเพื่อนทุกคนด้วยว่าฉันเรียนเก่งนักเก่งหนา ทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้เรียนเก่งอะไรขนาดนั้น

"สุขสันต์วันเกิดครับพี่ภา"

"ขอบคุณมากครับตัวแสบ"

"นี่ของขวัญวันเกิดนะ ตัวแสบเป็นคนเลือกมาให้เราเองอาไม่ได้ยุ่ง"

"ขอบคุณมากค่ะคุณอา ขอบคุณมากนะเจ้าตัวแสบของพี่"

"ครับพี่ภา"

ฉันค่อยๆ หันกลับไปมองที่เสียงนั้น เพราะเสียงมันดูคุณมากๆ เลย ทั้งเสียงเด็กคนนั้นและก็เสียงผู้ชาย

มันใช่เลย...นั่นมันน้องไคเรนกับคุณไคโรนี่นา ทำไมโลกมันถึงได้กลมขนาดนี้นะ ภากับคุณไคโรเป็นญาติกันแล้วฉันก็เป็นเพื่อนของภา

"พี่พีช!?"

"...." คงหลบหน้าไม่ได้แล้วสินะ "แหะๆ ครับน้องไคเรน"

"พี่พีชมางานนี้ด้วยเหรอครับ?"

"อ้าว รู้จักกันด้วยเหรอเนี่ยสองคนนี้"

"ครับ พี่พีชพี่เลี้ยงของผมไงครับ"

"นี่นะ พี่เลี้ยงที่เราเล่าให้ฟัง"

"ครับ"

"โลกกลมจังเลยนะลูกพีช"

"อื้ม..."

ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี บรรยากาศมันพาให้ฉันอึดอัดไปหมดเลย

"ดื่มสักหน่อยมั้ย"

"เอ่อ...ก็ได้จ้ะ" ฉันรับแก้วที่มีน้ำสีแดงขึ้นมาดื่มเพราะไม่อยากปฏิเสธให้เสียน้ำใจ

ฉันไม่ค่อยสันทัดเรื่องเครื่องดื่มพวกนี้เท่าไร เรียกง่ายๆ ว่าแค่จิบเดียวฉันก็เมาจนหัวทิ่มแล้ว คงอาจจะเป็นเพราะฉันไม่เคยดื่มเลยมั้ง

เจ๊อรเคยให้ฉันลองอยู่ครั้งนึงฉันจำได้ว่าแค่แก้วเดียวฉันเดินกลับบ้านไม่ตรงทาง ยังดีนะที่กลับมาถึงบ้านได้

เวลาผ่านไป

"ลูกพีช ลูกพีช"

"อือ?" ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเรียกข้างๆ หู ก่อนจะหันไปมองต้นเสียงที่เรียกฉัน "คุณไคโร"

"รู้ว่าคออ่อนจะดื่มเพื่อ?"

"....." ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขา ถ้าฉันไม่ดื่มก็เสียมารยาทสิ ไม่คิดว่าแก้วเดียวจะเมาขนาดนี้

"ไปนอนมั้ย ฉันจะพาไป"

"ไม่เป็นไรค่ะหนูจะกลับบ้านแล้ว" ฉันลุกขึ้นยืนคว้ากระเป๋าขึ้นสะพายก่อนจะเดินโซซัดโซเซออกไป

"มานี่มา!"

"อื้อ จะพาหนูไปไหน?"

"ไปนอน สภาพแบบนี้จะกลับบ้านได้ยังไง"

"กลับได้ หนูจำทางกลับบ้านได้"

"มานอนให้สร่างเมาก่อนเถอะพรุ่งนี้ค่อยกลับ"

"ไม่อาว หนูจะกลับไปหายาย"

"เรื่องมาก!"

"โว๊ะ อย่าบ่นดิ"

"อย่ามาทำเสียงแบบนี้กับฉัน!"

"เสียงยังไง?"

"มานอนในรถก็ได้ เดี๋ยวเปิดแอร์ให้"

"อือ...."

ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันทำอะไรอยู่รู้แต่ว่าตัวเองเหมือนสติดับวูบไป แล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย