ตอนที่ : 12 ย้ายบ้าน

สรุปแล้วฉันก็ต้องพายายออกมาอยู่ข้างนอก เพราะไอ้พวกนั้นมันขู่จะทำร้ายยายถ้าฉันไม่ยอมขนของออกจากบ้านภายในระยะเวลาที่พวกมันกำหนด ฉันก็เลยต้องยอมย้ายออกมาเพราะทำอะไรไม่ได้แล้ว พวกมันหลอกเอาโฉนดที่ดินจากยายไปแล้ว

ฉันแค้นมาก เกลียดมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะฉันไม่ได้มีแรงหรือกำลังจะไปต่อสู้กับพวกมัน สู้ไปก็มีแต่เสียกับเสีย

"เราอยู่กันที่นี่ไปก่อนนะยาย ถ้าหนูหาที่อยู่ใหม่ได้แล้วหนูจะรีบพายายย้ายออกไปเลยนะ" ฉันพายายมาเช่าห้องแคบๆ อยู่เพราะไม่รู้ว่าจะไปหาห้องเช่าที่ไหน ฉันต้องเลือกทำเลบ้านด้วยอยากให้บ้านอยู่ใกล้ๆ โรงพยาบาล เพราะถ้าเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นมาจะได้พายายส่งโรงพยาบาลได้ทันทีเลย

ที่ฉันหวงบ้านหลังนั้นเพราะว่านั่นเป็นสมบัติของยาย เป็นบ้านหลังแรกที่ตาซื้อกับยายไว้อยู่ด้วยกันสมัยยังหนุ่มสาว ถึงมันจะเก่ามากแต่ยายก็รักบ้านหลังนั้นมากเช่นกัน เพราะมันเต็มไปด้วยความทรงจำของยายกับตาก่อนที่ตาจะเสียไป

ฉันเห็นยายแกแอบนั่งร้องไห้คนเดียว คงจะเสียใจที่เสียรู้ให้กับไอ้พวกหัวหมอพวกนั้น แกบ่นกับฉันอยู่ว่าถ้าแกรู้หนังสือมากกว่านี้ก็คงไม่ต้องเสียบ้านหลังนั้นให้กับพวกมันไป

ป่านนี้พวกมันคงจะรื้อบ้านหลังนั้นไปแล้วล่ะ

ฉันทำได้แค่พูดว่าช่างมันเถอะ พูดปลอบใจยายปลอบใจตัวเอง ฉันเองก็อยู่บ้านหลังนั้นมาตั้งแต่เกิดเหมือนกัน ทั้งรักและผูกพัน

แต่จะทำยังไงได้ล่ะฉันก็ไม่ได้มีความรู้จะไปสู้คดีกับพวกมันนี่นา

"แล้วเราจะย้ายไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ"

"เอาไว้หนูหาบ้านเช่าที่อยู่ใกล้ๆ กับโรงพยาบาลได้ก่อนนะยายแล้วเราค่อยย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่กัน"

ห้องเช่านี่มันทั้งแคบเดินไปไหนมาไหนก็ลำบากยายแกคงจะอึดอัดแหละ เป็นฉันฉันก็อึดอัดเหมือนกัน

แต่ช่วงนี้ฉันต้องทำอะไรได้หลายๆ อย่างรวมกันเลยไหนจะเรื่องเรียนของตัวเองอีก

ไม่ได้ติดต่อกลับไปหาน้องไคเรนเลยด้วย ป่านนี้แกคงจะตามหาฉันให้วุ่นแล้ว เพราะฉันไม่ได้ไปหาแกหลายวันแล้วเพราะมัวแต่วุ่นวายกับการย้ายบ้านของตัวเอง

มันยุ่งมันวุ่นวายจริงๆ แหละ นี่ก็เพิ่งจะได้นั่งพักเหมือนกัน

สงสารแกเหมือนกันนะ แต่ก็สงสารตัวเองเหมือนกันที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ มีแต่เรื่องวุ่นวายเข้ามาในชีวิตไม่หยุดไม่หย่อน

"เอ็งไม่เสียใจรึ"

"เสียใจแล้วจะทำยังไงได้ล่ะยาย ช่างมันเถอะยายยายไม่ต้องคิดมากหรอก ย้ายออกมาก็ดีแล้วเหมือนกันจะได้หาบ้านใหม่ที่อยู่ใกล้ๆ โรงพยาบาล ตอนเดินทางจะได้สะดวกหน่อยไม่ต้องลำบาก" ซอยที่บ้านหลังนั้นมันเหมือนจะเป็นซอยเปลี่ยวเลยด้วยซ้ำ ไม่มีรถแท็กซี่หรือรถรับจ้างสัญจรผ่านเลย ฉันต้องเดินออกไปเรียกแท็กซี่หน้าปากซอยแล้วให้เขาขับรถเข้ามารับยายที่บ้าน ฉันให้ยายแกเดินไปกับฉันไม่ได้หรอก คงจะได้เป็นลมอยู่ระหว่างทางถ้ายายเดินไป

"ถ้าเอ็งเหนื่อยก็เอายายไปไว้ที่สถานสงเคราะห์ก็ได้ ยายอยู่ได้ มีเพื่อนเยอะแยะ"

"ยาย...ยายอย่าคิดแบบนั้นสิ ยายจะให้หนูทิ้งยายได้ยังไง ในเมื่อยายไม่เคยทิ้งหนูเลย" ฉันคุกเข่าลงตรงหน้าของยาย แต่ละวันฉันเหนื่อยมากเลยนะแต่ฉันไม่เคยมองว่ายายเป็นภาระเลย ฉันรู้แต่ว่าฉันต้องทำฉันต้องดูแลยายเพราะถ้าฉันไม่ดูแลยายก็ไม่มีใครมาดูแลยายอีกแล้ว ขนาดแม่ที่เป็นลูกแท้ๆของยายยังไม่เคยมาสนใจใยดีเลย

แต่ยายก็ยังรักและเป็นห่วงเขาอยู่ตลอด

ก็อย่างว่าแหละยายเคยบอกฉันว่าสายเลือดเดียวกัน ให้ตายยังไงก็ตัดไม่ขาดหรอก เหมือนกับยายที่ไม่เคยตัดแม่ได้เลยถึงแม้เขาจะทำให้ดีกับยายมากแค่ไหน

แต่กับฉัน...ไม่รู้สิ ฉันไม่ได้หวังให้เขามาคอยดูแลฉันไม่ได้หวังว่าเขาจะต้องรับฉันไปเลี้ยง เพราะต่อให้ฉันลำบากมากแค่ไหนฉันก็ไม่เคยไปอ้าปากออนวอนให้เขามาช่วยเหลือ

ฉันไม่ได้ตัดแต่ฉันไม่เคยสนใจเลยต่างหาก เขาจะเป็นจะตายยังไงมันก็เรื่องของเขา มันไม่ใช่เรื่องของฉันอยู่แล้ว

จะบอกว่าฉันเป็นคนอกตัญญูก็ได้ฉันยอมรับ แต่สำหรับฉันคนที่มีบุญคุณกับฉันก็คือคนที่เลี้ยงดูฉันมาไม่ใช่คนที่คลอดฉันแล้วทิ้งฉันไป

"ไปอยู่กับแม่เอ็งมั้ย"

"ไม่จ้ะยาย หรือจะไม่มีทางไปอยู่กับเขาเด็ดขาด ไม่มีวัน" ฉันปฏิเสธยายเสียงแข็ง เพราะยายคิดว่าถ้าฉันไปอยู่กับเขาฉันจะต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้ เพราะยายไปรู้มาว่าเขาแต่งงานใหม่กับเศรษฐีกลายเป็นคุณนายไปแล้ว

ถ้าฉันต้องทิ้งยายไปเพื่อความสุขสบายของตัวเองฉันยอมทนลำบากดีกว่า ถึงเราสองคนจะมีสายเลือดเดียวกันแต่ฉันเชื่อว่าฉันไม่ได้มีนิสัยเหมือนกับเขาฉันทิ้งคนที่มีพระคุณกับฉันไม่ลงหรอก

"ทำไมล่ะ แม่เอ็งมันสุขสบายแล้วนะ"

"ปล่อยให้เขาสุขสบายไปเธอจ้ะยาย หนูไม่ได้อยากสุขสบายเหมือนกับเขา"

"เอ็งจะได้ไม่ต้องลำบากทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำแบบนี้ แค่เรียนก็เหนื่อยแล้วยังจะต้องไปทำงานจ่ายค่าน้ำค่าไฟค่ากินอีก"

"แต่หนูก็มีความสุขดีนะยาย มีความสุขที่ได้ดูแลยายมีความสุขที่ได้อยู่กับยาย"

"ยายก็แก่แล้วจะไปอยู่กับเองไปตลอดไม่ได้หรอก สักวันยายก็ต้องตาย"

"ถ้ามันถึงเวลานั้นจริงๆ หนูก็ไม่ไปอยู่กับเขาอยู่ดี ถ้าวันนั้นไม่มียายแล้วจริงๆ หนูก็จะไปตามทางของหนู แต่จะไม่มีวันไปอยู่กับเขาเด็ดขาด"

"โถ่ลูกเอ้ย..."

มันเป็นปมที่ฝังอยู่ในใจของฉันมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่มีใครอยากเกิดมาจนหรอก ถ้าเลือกเกิดได้ป่านนี้ฉันคงได้เกิดเป็นลูกคนรวยมีเงินไปแล้ว

แต่เพราะว่ามันเลือกเกิดไม่ได้ ชีวิตนี้ถ้าฉันไม่ได้ยายป่านนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าจะกลายเป็นเด็กที่เติบโตมายังไง

ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปเติบโตอยู่ที่ไหน เพราะยายบอกว่าพอเขาคลอดเขาก็เอาฉันมาทิ้งไว้กับยายเลย ช่วงแรกๆ ก็กลับมาหาบ้างแต่พอหลังๆ ไม่กลับมาอีกเลย

ฉันจำได้ว่าเขาหน้าตาเป็นแบบไหนเพราะยายชอบเอารูปของเขาขึ้นมานั่งดูอยู่บ่อยๆ และฉันก็เคยเจอเขาแล้วด้วย แต่เขาคงจะไม่รู้จักฉันหรอกว่าฉันเป็นลูกที่เขาทิ้ง คงไม่คิดว่าฉันจะเติบโตได้ขนาดนี้