ตอนที่ : 08 บ้านหนูไม่ใช่บ้านคุณ!

บ้านลูกพีช

"ผมวาดสวยมั้ยครับพี่พีช"

"สวยมากๆ เลยครับ เก่งเหมือนกันนะเนี่ยเรา"

"ผมชอบรูปนี้ครับ"

"....." ฉันนั่งมองรูปวาดของน้องไคเรน แกวาดรูปบ้านแล้วก็มีผู้ชายตัวสูงๆ ยืนอยู่กับเด็กตัวเล็กๆ ซึ่งน่าจะเป็นแกกับพ่อของแก

ดูสิแกได้นั่งวาดรูปแบบนี้ดูแกมีความสุขจะตายไป คนเป็นพ่อห้ามอะไรไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ว่าทำไมต้องเอาเรื่องของผู้ใหญ่เรื่องของอดีตตัวเองมาสร้างปมให้กับลูกด้วยก็ไม่รู้

"ผมอยากเอารูปนี้ไปให้คุณพ่อดูจัง แต่คุณพ่อคงไม่ชอบ"

"วาดแล้วก็เก็บไว้ที่นี่ก็ได้ เดี๋ยวพี่จะเก็บเอาไว้ให้เอง" ถ้าคุณไคโรลดทิฐิในใจของตัวเองลงเขาคงเห็นสิ่งสวยงามในตัวของลูกชายเยอะแยะเลยล่ะ

"ผมอยู่ที่นี่กับพี่พีชมีความสุขจังเลยครับ ได้ทำทุกอย่างที่ตัวเองอยากทำไม่ต้องกลัวใครว่าด้วย"

"เหรอครับ" ก็แหงล่ะฉันไม่ใช่คนตั้งกฎเกณฑ์อะไรมากมายแบบนั้น สำหรับเด็กแล้วอยากทำอะไรก็ทำไป ยายเคยบอกกับฉันว่าอะไรที่ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะ ดีกว่าเราไม่ได้ทำแล้วไม่มีความสุข แบบนั้นมันทุกข์กว่า ทำแล้วจะมีความสุขหรือเปล่านั่นก็อีกเรื่องนึงแต่ก็ยังดีกว่าเราไม่ได้ทำอะไรเลย

ฉันรู้ว่าคุณไคโรรักลูกชายมาก ทำเพื่อลูกชายทุกอย่าง แต่บางสิ่งบางอย่างที่เขาทำมันกำลังบ่งบอกว่าเขากำลังบังคับให้แกเดินตามทางที่เขาวางไว้ และสิ่งนั้นมันกำลังทำให้น้องไคเรนรู้สึกอึดอัดไม่อยากอยู่บ้าน

ปี๊บปี๊บ!

"ใครมา?" ฉันชะโงกหน้าออกไปมองที่หน้าบ้านเมื่อได้ยินเสียงแตรรถ ก็พบว่าคุณไคโรจอดรถอยู่ที่หน้าบ้านของฉัน "น้องไคเรนคุณพ่อมา"

"ผมไม่กลับครับ ผมจะอยู่กับพี่พีช"

"อะโอเคๆ เดี๋ยวพี่ไปเปิดรั้วก่อนนะ เรานั่งรออยู่ตรงนี้แหละ"

"ครับ"

ฉันลุกเดินไปเปิดประตูรั้วให้คุณไคโรเข้ามาในบ้าน เขาน่าจะมาหาลูกชายของเขาแหละ แต่ไม่รู้ว่าจะมารับกลับไปหรือเปล่า

"บ้านรกหน่อยนะคะ"

"ไม่เป็นไร น้องไคเรนล่ะ?"

"อยู่ในบ้านค่ะ"

ฉันเดินนำคุณไคโรเข้าไปในบ้าน ซึ่งน้องไคเรนกำลังนั่งวาดรูปอยู่เงียบๆ

"หยุด! คุณจะทำอะไร!?" ฉันรีบคว้าแขนของคุณใครรู้เอาไว้ทันทีเมื่อเขากำลังจะเดินเข้าไปหาน้องไคเรน

"ฉันไม่อนุญาตให้ลูกวาดรูปอะไรทั้งนั้น เก็บมันเดี๋ยวนี้ เอามันไปทิ้งให้หมด!"

"ที่นี่มันเป็นบ้านของหนูและมันไม่มีกฎอะไรทั้งนั้น ตอนนี้น้องไคเรนอยู่ที่บ้านของหนู เพราะฉะนั้นหนูคนเดียวที่มีสิทธิ์ว่าจะให้ใครทำอะไรหรือไม่ทำอะไร"

"แต่ฉันเป็นพ่อ!" เขาเถียงกลับ

"ผมไม่กลับครับ ผมจะอยู่ที่นี่กับพี่พีช"

"น้องไคเรน..."

"คุณไม่สงสัยบ้างเหรอว่าทำไมลูกถึงไม่อยากอยู่บ้าน ทำไมน้องไคเรนถึงหนีออกจากบ้าน ทำไมคุณไม่หันกลับไปมองตัวเอง ก่อนที่คุณจะโทษคนอื่นคุณควรมองตัวเองก่อนว่าทำดีที่สุดแล้วหรือยัง"

"ฉันเป็นพ่อเลี้ยงแกมาตั้งแต่เกิดฉันรู้ดี เธอไม่เคยมีลูกเธอไม่รู้หรอก"

"ค่ะหนูไม่เคยมีลูก แต่หนูก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของเด็กที่กำพร้าเหมือนกัน เขาไม่ได้ต้องการเงินทอง เขาแค่ต้องการความใส่ใจจากคนในครอบครัวก็เท่านั้น คุณลองมองสิ่งที่คุณทำดีๆ ค่ะ ว่ามันดีพอแล้วหรือยัง"

"......" เขาถอนหายใจแล้วมองหน้าน้องไคเรน

"ที่บ้านของคุณคุณจะใช้อำนาจบาตรใหญ่ยังไงก็ได้ แต่ที่บ้านของหนูคุณไม่มีสิทธิ์มาใช้อำนาจอะไรทั้งนั้น คุณไม่แปลกใจบ้างหรอคะทำไมแกถึงไม่อยากอยู่บ้านกับคุณ"

ฉันยิงคำถามไปตามตรงนี่แหละเผื่อว่าเขาจะคิดอะไรออกบ้าง จะได้เลิกโทษสิ่งรอบข้างแล้วหันไปโทษตัวเองบ้าง ว่าตัวเองบกพร่องตรงไหนบ้างแล้วก็ปรับปรุง

"แกคงยังไม่อยากกลับไปอยู่บ้านกับคุณหรอกค่ะ ตราบใดที่คุณยังไม่มีความเข้าใจแกเลยแม้แต่นิดเดียว อย่าเอาอดีตของคุณมาวางแผนอนาคตให้กับลูก อย่าเอาอดีตของคุณมาสร้างปมในใจให้กับแก"

"พี่พีชใจดีไม่ดุผมเลย ต่างกับคุณพ่อที่ชอบดุผม ทุกครั้งที่คุณพ่อบอกว่าจะพาไปเที่ยวพอถึงเวลาจริงๆ คุณพ่อก็ชอบผิดนัด แล้วคุณพ่อก็ชอบบอกว่าคุณพ่อต้องทำงาน"

"เห็นมั้ย...แกต้องการความใส่ใจจากคุณที่เป็นพ่อของแก"

"พ่อขอโทษ...แต่พ่อทิ้งงานไม่ได้จริงๆ"

"คุณทิ้งงานไม่ได้แต่คุณทิ้งลูกได้ มันใช้ได้ที่ไหนกันคุณครอบครัวต้องมาก่อนไม่ใช่หรอ"

"ฉันรู้ แต่ฉันต้องไปพบลูกค้าคนสำคัญจริงๆ ถ้าฉันไม่ไปวันนั้นบริษัทของฉันก็จะเสียหาย"

"เงินทองมันของนอกกายไม่ตายก็หาใหม่ได้คุณเคยได้ยินคำนี้หรือเปล่า"

"เคย..."

"หนูรู้ว่าเงินมันมีความสำคัญกับการใช้ชีวิตของทุกคน แม้กระทั่งหนูเงินมันก็สำคัญเหมือนกัน แต่ไม่ว่าเงินมันจะสำคัญมากแค่ไหนคนในครอบครัวก็ต้องมาก่อนนะคะ"

"อืม.."

"ถ้าคุณอยากจะอยู่ต่อก็หยุดหาเรื่องแล้วก็ปล่อยให้ลูกได้ทำในสิ่งที่แกอยากทำ แต่ถ้าคุณจะกลับบ้านคุณก็กลับได้เลยค่ะ เดี๋ยวหนูจะดูแลน้องไคเรนให้เอง"

"ไม่กลับกับพ่อจริงๆ เหรอลูกน้องไคเรน"

"ไม่ครับ ผมไม่อยากกลับบ้าน ผมอยากอยู่ที่นี่กับพี่พีชครับ"

"อืม...ตามใจแล้วกัน ถ้ายังไงพ่อจะให้คนซื้อของมาไว้ให้นะ"

"ไม่ครับ ผมมีเงินที่คุณพ่อให้ไว้อยู่ พี่พีชพาผมออกไปซื้อขนมที่หน้าปากซอยทุกวันครับ"

"อ๋อ...แล้วเธอล่ะมีเงินหรือเปล่า"

"พอมีค่ะ ว่าจะออกไปหางานทำอยู่เหมือนกันค่ะ"

"เฮ้อ...เรื่องวันนั้นฉันขอโทษก็แล้วกัน ฉันอยากให้เธอกลับมาทำงานเป็นพี่เลี้ยงใหม่ ดูแล้วลูกชายของฉันคงไม่อยากให้เธอออกไปไหนเลย ติดกันแจขนาดนี้ ถึงขนาดหนีออกจากบ้านมาหาเธอแบบนี้"

"......"

"เงินตรงอรชาไม่ต้องโอนคืนมาให้ฉันนะ"

"ไม่ทันแล้วค่ะ หนูให้เจ๊อรโอนคืนให้คุณหมดแล้ว" ฉันตอบ ฉันโทรบอกให้เจ๊อรโอนเงินคืนเขาตั้งแต่วันที่กลับมาจากบ้านของเขาแล้ว

แต่ฉันก็ไม่ได้บอกเจ๊อรว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันถึงออกมาดื้อๆ แบบนั้น

"ไม่เป็นไรเอาเลขบัญชีของเธอมา ฉันจะโอนเงินให้เธอโดยตรงเลย ไม่ต้องผ่านอรชา"

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณก็แค่จ่ายเงินเดือนให้หนูเหมือนกับทุกๆ คนก็ได้ค่ะ"

"เอาไปเถอะ ฉันให้"

"....." ฉันถอนหายใจก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วบอกเลขบัญชีให้กับเขา

คลิ๊ก~

25/08/2555 มีเงินเข้าบัญชี 50,000 บาท ยอดคงเหลือ 53,547.67 บาท

"เฮ้ย!?"

"เงินที่เธอโอนมาคืนฉันทั้งหมดฉันโอนกลับคืนไปให้เธอหมดแล้วนะ ห้ามลาออกอีกเด็ดขาด!"

"แต่นี่มันเยอะ..."

"ถือว่าเป็นค่าเลี้ยงดูลูกชายฉันตอนที่แกยังอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน"

"ค่ะ"