ตอนที่ : 07 หายตัวไป

"หาเจอมั้ย!?" ไคโรตะโกนถามลูกน้องหลังจากที่กลับบ้านมาแล้วพบว่าลูกชายไม่ได้อยู่ที่บ้านหายออกไปไหนก็ไม่รู้ ไม่มีใครรู้เลยว่าน้องไคเรนไปอยู่ที่ไหน

"ไม่เจอครับนาย"

"ไม่เจอเลยเหมือนกันค่ะ"

ตอนนี้ทุกคนกำลังวุ่นอยู่กับการตามหาน้องไคเรน คนที่ตกใจมากที่สุดก็คือไคโร เพราะน้องไคเรนไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลย แกไม่เคยหายไปแบบนี้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"ไอ้คิมสัน มึงพาลูกน้องส่วนนึงออกไปขับรถหาแถวๆ นี้ เผื่อว่าแกจะออกไปเดินเล่น"

"ครับนาย" ลูกน้องตอบรับ จากนั้นก็พากันขับรถออกไปหาคุณชายน้อย

เขาคิดไม่ออกเลยว่าลูกชายของเขาจะไปที่ไหน เพราะแกไม่เคยออกจากบ้านไปไหนไกลเลย และแถวนี้ก็ไม่ได้มีบ้านคนรู้จักอยู่ใกล้ๆ ด้วย

ถ้าแกแอบอยู่ในบ้านป่านนี้ก็คงจะออกมาแล้ว แต่นี่ไม่มีวี่แววว่าจะออกมาเลยไม่ว่าทุกคนจะพยายามเรียกมากแค่ไหน

"หายไปไหนล่ะเนี่ย" ร่างหนาบ่นพึมพำ ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ตัว

มือหนาล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดโทรออกไปหาคนรู้จักที่น้องไคเรนเคยไปหา แต่ก็ได้คำตอบว่าแกไม่ได้ไปที่นั่นเลยไม่ว่าจะโทรไปหาใคร

และก็ไม่มีใครรู้เลยว่าแกไปอยู่ที่ไหน มันทำให้เขาร้อนใจมาก ถ้าเกิดอะไรไม่ดีกับลูกชายขึ้นมาเขาก็คงจะโทษตัวเองไปตลอดชีวิต

"เป็นไงเจอมั้ย!" ไคโรตะโกนถามลูกน้อง เมื่อลูกน้องที่เขาให้ออกไปตามหารอบๆ นอกขับรถกลับเข้ามา

"ไม่เจอเลยครับนาย"

"แล้วกล้องวงจรปิดล่ะ"

"ตอนกลางคืนมองอะไรไม่เห็นเลยครับนาย มันมืดไปหมดเลยครับ"

ในบ้านของเขามีกล้องวงจรปิดและมีแสงสว่างอยู่รอบๆ ตัวบ้าน แต่ด้านนอกบ้านไม่มีแสงสว่างเลยจึงทำให้กล้องวงจรปิดจับภาพอะไรไม่ได้นอกจากความมืดสนิท

"ไปไหนนะน้องไคเรน" ไคโรยืนบ่นพึมพำ เพราะไม่รู้ว่าลูกชายหายไปไหน

โทรศัพท์ที่เขาซื้อให้แกก็ไม่ได้เอาไป มันวางอยู่ที่หัวเตียงที่นอนของแกเหมือนเดิม

เด็กตัวเล็กๆ คนเดียวจะวางแผนหนีออกจากบ้านโดยที่ไม่ให้ผู้ใหญ่รู้เลยได้ยังไงกัน อีกอย่างไคโรก็มีลูกน้องมากมายและเป็นคนที่กว้างขวางพอสมควร แต่กลับไม่รู้เบาะแสของลูกชายที่หายตัวไปเลย

"ออกไปหารอบๆ อีก ไปให้ไกลกว่าเดิม เผื่อว่าแกจะเดินไปไกลมากกว่านั้น"

"ครับนาย" ลูกน้องตอบรับก่อนจะขับรถแยกย้ายกันออกไป ส่วนเขาก็ขึ้นไปบนห้องของน้องไคเรนอีกครั้ง เผื่อว่าแกจะแอบอยู่ในห้องโดยที่แม่บ้านไม่รู้ตัว

"น้องไคเรนครับ ออกมาเถอะนะครับ พ่อขอโทษถ้าพ่อทำอะไรผิดไป วันนี้พ่อไม่ไปทำงานครับพ่อจะพาหนูไปเที่ยว" เขาพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบงันภายในห้องนอนของลูกชาย

แต่สิ่งที่ได้ก็คือความว่างเปล่าไม่มีเสียงตอบรับไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นเลย

"น้องไคเรนครับ ได้ยินพ่อมั้ย ออกมาเถอะครับไม่หิวข้าวเหรอครับ"

เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้จริงๆ เขาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงของลูกชายอย่างหมดแรง

พลางนึกย้อนถึงเมื่อ 5 ปีก่อน เสียงเด็กร้องอยู่ในห้องดังอ้าว เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องด้วยความตกใจ ก็พบว่าลูกชายนอนร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียว แต่ไม่เจอภรรยาของเขา เธอหนีไปโดยที่ไม่ได้สนใจลูกน้อยที่เพิ่งคลอดเลย

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเลี้ยงน้องไคเรนมาคนเดียวโดยตลอด เจ็บปวดกับการถูกทิ้ง เสียงร้องของลูกมันทำให้เขารู้สึกโกรธที่ภรรยากล้าทิ้งเขากับลูกไป

ทิ้งไปแบบไม่มีเหตุผล ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็รักกันดีและสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน แต่สิ่งที่เขาได้รับมันไม่ใช่แบบนั้นเลย

จากรักมากมันทำให้เขากลายเป็นคนที่เกลียดความรักมากๆ เกลียดทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นชอบทำเกลียดทุกอย่างที่เป็นตัวของผู้หญิงคนนั้น

"กลับมาหาพ่อเถอะลูก พ่อขอโทษ ขอโทษที่ทำให้หนูอึดอัด พ่อขอโทษ"

เสียงพูดพึมพำดังขึ้นจากปากของเขา ก่อนที่เขาจะเหลือบไปเห็นกระเป๋าสะพายของลูกชายหายไปใบนึง จากนั้นก็รีบไปเปิดดูตู้เสื้อผ้าของลูกชายทันที ก็พบว่าเสื้อผ้าของลูกชายบางส่วนหายไปเช่นกัน

"หรือว่า...." เขามั่นใจว่าน้องไคเรนต้องหนีออกจากบ้าน แต่แกจะหนีออกไปไหนได้เพราะแถวนี้ไม่มีที่อยู่สำหรับแกเลย เด็กตัวเล็กๆ คนนึงจะไปเช่าโรงแรมเช่าห้องอยู่มันก็คงจะไม่ใช่ "บ้านของลูกพีชเหรอ?"

ถึงเขาจะไม่แน่ใจแต่ถ้าจะขับรถไปดูที่บ้านของเธอมันก็คงจะไม่เสียหายอะไร อย่างน้อยถ้าเจอลูกชายของเขาอยู่ที่นั่นเขาก็จะได้สบายใจที่รู้ว่าลูกชายไม่ได้ไปไหนไกล แต่ถ้าไม่เจอก็จะได้เกณฑ์ลูกน้องออกตามหาต่อ

"นายจะไปไหนครับ"

"กูจะออกไปตามหาลูก พวกมึงก็ตามหาอยู่แถวๆ นี้ไปก่อน"

"ครับนาย"

ไคโรขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านของลูกพีชทันที ไม่นานก็มาถึงหน้าบ้านของเธอ แต่ดูเหมือนว่าในบ้านจะเงียบกริบเหมือนกับว่าไม่มีคนอยู่เลย

ปี๊บปี๊บ!

เขาบีบแตรรถเพื่อเรียกคนในบ้าน เพราะบ้านของเธอไม่ได้มีกริ่งให้กด เผื่อว่าคนในบ้านได้ยินจะได้เดินออกมาเปิดประตูให้กับเขา

แต่มันกลับเงียบกริบเหมือนไม่มีคนอยู่ในบ้านเลย

ไม่นานก็มียายแก่ๆ คนนึงเดินออกมาจากในบ้านอย่างช้าๆ ไคโรรีบลงจากรถไปทันที

"สวัสดีครับคุณยาย"

"มาหาใครล่ะพ่อหนุ่ม ลูกพีชมันไม่อยู่บ้านหรอก"

"พอจะทราบมั้ยครับคุณยายว่าลูกพีชไปอยู่ที่ไหน"

"มันออกไปซื้อของหน้าปากซอย เดี๋ยวมันก็คงจะกลับมานั่นแหละ"

"คุณยายครับ คือผมจะถามว่ามีเด็กมาที่นี่บ้างมั้ยครับ อายุ5ขวบครับเป็นผู้ชาย"

"ลูกใครเร๊อะ?"

"เป็นลูกชายของผมเองครับ แกหายออกไปจากบ้านตอนนี้ยังหาไม่เจอเลย"

"เออ...."

"คุณพ่อ!?" ขณะนั้นเองเสียงเล็กๆ ของเด็กชายก็ดังขึ้น ก่อนจะรีบดึงมือลูกพีชเข้าไปในบ้านแล้วปิดประตูรั้วทันที เพราะกลัวว่าผู้เป็นพ่อจะดุเอา

"น้องไคเรนหนีออกมาทำไมลูก รู้มั้ยว่าพ่อเป็นห่วงมากแค่ไหน"

"คุณพ่อไม่ต้องมาตามผมกลับหรอก ผมไม่กลับไปกับคุณพ่อหรอกผมจะอยู่ที่นี่กับพี่พีชกับคุณยาย"

"เป็นอะไรไปลูกทำไมต้องหนีออกมาแบบนี้"

"คุณพ่อใจร้ายคุณพ่อชอบดุผม ผมไม่อยากรักคุณพ่อแล้ว"

"น้องไคเรน.."

"คุณกลับไปก่อนเถอะ ยิ่งคุณมาบังคับให้แกกลับไปจะยิ่งทำให้แกเตลิด หนูดูแลได้ ถ้าแกอยากกลับบ้านเดี๋ยวหนูจะพาไปส่งเอง"

"น้องไคเรน.."

"ผมไม่กลับ!"

"อ่าโอเค ไม่กลับก็ไม่กลับ แล้วเดี๋ยวพ่อจะมาหาใหม่นะ"