ตอนที่ : 06 โกรธ

"น้องไคเรน"

"....." ลูกชายไม่ยอมคุยกับเขาแม้แต่คำเดียวหลังจากที่รู้ว่าพี่เลี้ยงสาวคนนั้นลาออกไปแล้ว ไม่ยอมกินข้าวกินปลาเหมือนกับว่ากำลังประชดการกระทำของผู้เป็นพ่อ

"ไหนมาคุยกันหน่อย เป็นอะไรทำไมถึงไม่คุยกับพ่อเลย"

"ผมโกรธคุณพ่อ ทำไมคุณพ่อต้องให้พี่พีชลาออกไปด้วย แล้วผมจะเล่นกับใครผมจะอยู่กับใครได้"

"พี่พีชเขาเป็นคนสมัครใจลาออกเองพ่อไม่ได้บังคับอะไรเขาเลยนะ"

"....."

_________________

และไคโรก็ประกาศรับสมัครพี่เลี้ยงของลูกชายใหม่อีกครั้ง มีคนสนใจและเข้ามาสมัครเป็นจำนวนมาก แต่ลูกชายก็ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจพี่เลี้ยงคนไหนเลย

แกโหยหาแต่ลูกพีชเพียงคนเดียว

"นายครับ คุณหนูไม่สนใจพี่เลี้ยงที่เข้ามาสมัครเลยครับ ตอนนี้ก็ไล่พี่เลี้ยงออกไปแล้วด้วย" ลูกน้องเดินเข้าไปในห้องทำงาน พร้อมกับรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นให้กับเจ้านายได้ฟัง

ปึก!

ไคโรวางแฟ้มเอกสารในมือลงบนโต๊ะทำงานอย่างแรงก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานของตัวเอง

"เป็นอะไรอีก ทำไมถึงได้ทำแบบนี้!?"

"ผมไม่ได้อยากได้พี่เลี้ยง ผมไม่ได้ต้องการใคร"

"ก็ดี ถ้าอย่างนั้นพ่อก็จะไม่หาพี่เลี้ยงมาให้แล้วเหมือนกัน!"

ไคโรปล่อยให้ลูกชายนั่งอยู่ในห้องนอนเพียงลำพัง ส่วนตัวเขาก็ออกไปดื่มย้อมใจเพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้วเหมือนกัน

ลูกชายของเขาเป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจถ้าอยู่กับเขา แต่กลับเป็นเด็กดีเชื่อฟังทุกอย่างทุกครั้งที่อยู่กับลูกพีช ซึ่งมันแปลกมากๆ เพราะเขาไม่เคยเห็นลูกชายเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

"คุณหนูคะ ทานข้าวหน่อยนะคะเดี๋ยวจะปวดท้องเอา"

"ผมไม่หิวครับคุณป้า เอาไปเก็บเลยครับผมอยากอยู่คนเดียว"

"โถ่คุณหนู อย่าโกรธคุณพ่อเลยนะคะ เพราะคุณพ่อเป็นห่วงคุณพ่อถึงพูดแบบนั้น"

"....."

"ป้าเอาออกไปก็ได้ค่ะ แต่ดื่มนมสักนิดนะคะจะได้ไม่ปวดท้อง แล้วก็นอนพักผ่อนนะคะ" ป้าแม่บ้านถือถาดอาหารเดินกลับออกไป

น้องไคเรนเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองก่อนจะหยิบเสื้อผ้าในตู้ยัดใส่กระเป๋าแล้วแอบเดินย่องออกไปจากบ้านโดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าแกแอบหนีออกจากบ้าน

แกเดินไปตามทางที่จะไปถึงบ้านของลูกพีช แกจำทางไปบ้านของลูกพีชได้ ไม่นานก็มาถึงหน้าบ้านของลูกพีช

"พี่พีชครับ พี่พีช!" แกพยายามตะโกนเรียก เพราะในบ้านยังไม่ได้ปิดไฟลูกพีชน่าจะยังไม่ได้นอน

"ใครมาน่ะ?"

"พี่พีชครับผมเอง ไคเรน"

"น้องไคเรน!" ลูกพีชรีบวิ่งไปเปิดประตูรั้วทันที ก่อนจะพาน้องไคเรนเดินกลับเข้าไปในบ้าน

"เกิดอะไรขึ้นครับทำไมถึงหนีออกมาดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ แล้วนี่คุณพ่อไปไหนทำไมถึงมาคนเดียว รู้มั้ยครับว่ามันอันตราย"

"รู้ครับ แต่ผมไม่อยากอยู่บ้าน ผมอยากมาอยู่กับพี่พีชครับ พี่พีชใจดี พี่พีชไม่ดุผมเหมือนคุณพ่อ"

"เกิดอะไรขึ้นครับ?"

"คุณพ่อดุผม แล้วคุณพ่อก็ขับรถออกจากบ้านไปเลย ผมก็เลยมาหาพี่พีช"

"แล้วนี่??"

"คนเก็บเสื้อผ้ามาอยู่กับพี่พีชครับ ให้ผมอยู่ด้วยนะครับ"

"โถ่น้องไคเรน ตอนเช้ามาถ้าทุกคนตื่นมาไม่เห็นเราคงตกใจกันแย่เลยนะ"

"แต่ผมไม่อยากกลับบ้าน คุณพ่อชอบดุผม คุณพ่อใจร้าย"

"ไม่เอานะครับไม่คิดแบบนั้น เพราะว่าคุณพ่อรักน้องไคเรนไงคุณพ่อถึงดุ"

"คุณพ่อไม่รักผม พี่พีชต่างหากที่รักผม ผมจะอยู่ที่นี่กับพี่พีช ผมจะไม่กลับไปบ้านหลังนั้นอีกแล้ว"

"เฮ้อ.....นี่ก็ดึกแล้วนอนที่นี่ก่อนก็ได้ แต่ห้องพี่มันแคบนะนอนได้ใช่มั้ย"

"นอนได้ครับ"

"แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง?"

"ยังเลยครับ"

"งั้นรออยู่ตรงนี้นะพี่ไปทอดไข่ให้"

"ครับ"

ลูกพีชเดินเข้าไปในครัวทอดไข่ให้กับน้องไคเรนกินก่อน มันเป็นเมนูง่ายๆ และก็รวดเร็วด้วย อีกอย่างที่บ้านของเธอก็ไม่ได้มีอาหารสำเร็จรูปมากขนาดนั้น ส่วนใหญ่ก็มีแค่มาม่ากับไข่ที่เธอจะกินเป็นประจำ

หลังจากกินข้าวอิ่มเรียบร้อยแล้วลูกพีชก็จัดเตรียมที่นอนให้กับน้องไคเรน ให้แกนอนอยู่บนเตียงของเธอ ส่วนเธอก็ปูที่นอนนอนข้างล่างแทน

"พี่พีชครับ"

"ครับ"

"พี่พีชอยู่สองคนกับคุณยายหรอครับ"

"ครับ พี่อยู่กับคุณยายมาตั้งแต่เด็กแล้ว"

"แล้วคุณพ่อคุณแม่ของพี่พีชล่ะครับ"

"พี่ไม่มีพ่อไม่มีแม่หรอก พี่โตมากับยายแค่สองคนน่ะ"

"ผมก็ไม่มีแม่เหมือนกันครับ คุณพ่อบอกว่าแม่ใจร้ายทิ้งผมไปตั้งแต่ผมคลอดอยู่ที่โรงพยาบาล คุณพ่อก็เลยต้องเลี้ยงผมมาคนเดียว"

เพราะเธอกับเด็กคนนี้มีอะไรที่คล้ายๆ กัน เลยเข้าใจความรู้สึกของกันและกันได้ดี เด็กสองคนที่เกิดมาในครอบครัวที่ไม่ได้สมบูรณ์ และดูเหมือนว่าทั้งสองจะเติมเต็มกันและกันได้

"นอนกันดีกว่านะครับ"

"ฝันดีนะครับพี่พีช"

"ฝันดีเช่นกันครับ"

จากนั้นทั้งสองก็พากันผล็อยหลับไป จนกระทั่งเช้าของอีกวัน

"น้องไคเรนครับ"

"หือ??"

"ตื่นได้แล้วนะครับลงไปกินข้าวกัน"

"ครับพี่พีช"

แกเดินลงมาข้างล่างก็เห็นยายแก่ๆ คนนึงกำลังนั่งกินข้าวอยู่

"สวัสดีครับคุณยาย"

"สวัสดีลูก แล้วนี่เป็นใครมาจากไหนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันล่ะเนี่ย"

"เรื่องมันยาวน่ะจ้ะยาย เอาไว้หนูจะเล่าให้ฟังอีกทีก็แล้วกันนะยายกินข้าวกันก่อนเถอะ"

"เออๆ"

"น้องไคเรนกินได้หรือเปล่าครับ พี่ไม่ได้ออกไปตลาดก็เลยมีกับข้าวแค่นี้" อาหารของเธอในแต่ละวันก็แค่อาหารง่ายๆ ต้มจืดตำลึงใส่เต้าหู้หมูสับ กับไข่เจียวร้อนๆ

"ผมกินได้ครับต้มจืดของโปรดผมเลย"

"ถ้าอย่างนั้นก็มานั่งกินข้าวนะ"

"ครับ"

"น้องไคเรนอยากกลับบ้านมั้ยพี่จะพาไปส่ง ป่านนี้คุณพ่อกับทุกคนคงจะเป็นห่วงกันแย่แล้ว"

"ไม่ครับ ผมไม่อยากกลับบ้านคุณพ่อชอบดุ ผมอยากอยู่ที่นี่อยากอยู่กับคุณยายอยากอยู่กับพี่พีช"

"......" ลูกพีชได้แต่นั่งถอนหายใจยาว เพราะไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี

แต่จะว่าไปดัดนิสัยเผด็จการของไคโรบ้างก็คงจะดี จะได้รู้ว่าการกระทำของตัวเองมันทำให้ลูกอึดอัดและไม่อยากอยู่บ้านจนต้องหนีออกมาจากบ้านแบบนี้

ป่านนี้ก็คงจะออกตามหาตัวน้องไคเรนกันให้วุ่นแล้วล่ะ ลูกชายคนเดียวของไคโรหายออกไปจากบ้านแบบนี้คงนั่งกันไม่ติดเลย