ตอนที่ : 05 ฝ่าฝืนกฎ

บ้านลูกพีช

สายเรียกเข้า >>> น้องไคเรน

"ครับผม" ฉันกดรับสายโทรศัพท์ขณะที่ตัวเองกำลังจะเดินออกจากบ้าน เพราะวันนี้เป็นวันหยุดแต่น้องไคเรนอยากให้ฉันไปเที่ยวกับแกด้วย

( พี่พีชครับ คุณพ่อบอกว่าวันนี้พาไปเที่ยวไม่ได้แล้วครับคุณพ่อติดงาน )

"อ้าว...ไม่เป็นไรเดี๋ยววันนี้พี่ไปเล่นด้วยที่บ้านเหมือนเดิมนั่นแหละ"

( ครับ แต่ผมอยากไปเที่ยวมากกว่า คุณพ่อชอบผิดสัญญาผิดนัดแบบนี้อยู่เรื่อยเลย )

"ไม่เป็นอะไรนะ เดี๋ยวพี่รีบไปเลย"

แกน่าสงสารนะถึงจะเป็นลูกคนรวยก็เถอะ มีครบทุกอย่างไม่ว่าจะอยากได้อะไรก็ซื้อได้หมด แต่เด็กวัยนี้ไม่ได้ต้องการเงินทองหรอกต้องการความใส่ใจจากคนในครอบครัวมากกว่า

ตั้งแต่ฉันไปอยู่ที่นั่นได้อาทิตย์กว่าฉันยังไม่เคยเห็นแม่ของแกเลย ฉันก็ไม่กล้าถามไม่กล้าวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของครอบครัวเขาด้วย

อีกอย่างคุณไคโรก็คงไม่เต็มใจที่จะบอกเรื่องนี้กับฉันหรอก ดูเขาสิชอบวางมาดใส่ฉัน

ฉันรีบเดินไปที่บ้านของน้องไคเรนทันที และไม่นานก็มาถึง ฉันเห็นแกนั่งหน้าเศร้าอยู่ในห้องนั่งเล่น ดูเหมือนแกจะแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย

"น้องไคเรน"

"พี่พีช!" แกรีบลุกแล้ววิ่งมาหาฉันทันที

"ทำไมไม่เปลี่ยนชุดล่ะครับ หืม..."

"ผมอยากไปเที่ยวครับ ไม่ต้องให้คุณพ่อไปด้วยก็ได้เราไปกันสองคนก็ได้ครับ"

"ไม่ได้นะครับ เราจะทำอย่างนั้นไม่ได้ ถ้าคุณพ่อรู้เราสองคนจะต้องโดนดุ"

"แต่คุณพ่อชอบผิดนัดกับผมอยู่เรื่อยเลย ผมแค่อยากออกไปเที่ยวข้างนอกบ้าง"

"....." ฉันไม่รู้จะพูดยังไงจริงๆ ดูเหมือนว่าแกก็อยากจะออกไปเที่ยวจริงๆ นั่นแหละ แต่ฉันพาแกออกไปข้างนอกไม่ได้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากพ่อของแกก่อน

แต่ฉันคิดว่าเขาก็คงไม่อนุญาตหรอก เลี้ยงลูกเอาไว้ในกรงทองซะขนาดนี้

"นะครับพี่พีช ออกไปเที่ยวด้วยกันเถอะนะครับ ผมมีเงินคุณพ่อให้เงินผมไว้"

"???" ฉันเบิกตาโพลงเมื่อน้องไคเรนหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าของแก เป็นเงินแบงค์พันหลายใบเลย ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กอายุแค่นี้จะพกเงินมากมายขนาดนี้

"ไม่ต้องบอกคุณพ่อก็ได้ แต่เราก็กลับมาก่อนที่คุณพ่อจะกลับมาจากทำงาน"

"ถ้าแม่บ้านไม่เห็นว่าเราอยู่ที่บ้านทุกคนจะสงสัยเราได้นะ อีกอย่างจะออกไปได้ยังไงลูกน้องของพ่อเราก็อยู่เต็มหน้าบ้านไปหมด" ฉันบอก แค่แมลงวันบินออกไปตัวเดียวก็ยังยากเลย

"ข้างหลังบ้านมีทางออกครับ ผมเคยไปเห็นอยู่"

"....." เอาจริงๆ ฉันก็คิดหนักนะไม่อยากจะพาแกออกไปหรอกแต่ก็สงสารแกมาก

"นะครับพี่พีช ไปไม่ไกลหรอกผมแค่อยากออกไปเดินเล่นไปซื้อขนมกิน"

"อ่าครับ...ก็ได้ครับ แต่เราสองคนจะไม่ไปไหนไกลเด็ดขาดโอเคมั้ย"

"ครับ" แกพยักหน้ารับ

นี่ฉันกำลังจะพาลูกชายคนเดียวของเศรษฐีหนีออกจากบ้านไปเที่ยวเหรอเนี่ย เอาจริงๆ นะตั้งแต่โตมากับยายฉันยังไม่เคยหนีเที่ยวแบบนี้เลย คงอาจจะเป็นเพราะยายไม่ค่อยห้ามเวลาฉันออกไปไหนด้วย ยายจะบอกแค่ว่าดูแลตัวเองด้วยแค่นั้น

___________________

เวลาผ่านไป

สุดท้ายเราสองคนก็ได้ออกไปเที่ยวด้วยกันแต่ไปไกลสุดก็แค่หน้าปากซอยที่มีร้านสะดวกซื้อน้องไคเรนซื้อขนมซื้อของกินมาเยอะแยะเลย ฉันเองก็ไม่ได้ห้ามหรอกเพราะแกคงไม่ได้ออกมานอกบ้านแบบนี้นานเลย หรืออาจจะไม่ได้ออกมาเลยด้วยซ้ำ

"กลับกันได้แล้วนะใกล้จะได้เวลาที่คุณพ่อจะกลับมาแล้ว"

"ครับ"

ฉันพาน้องไคเรนจูงมือเดินกลับบ้าน ไม่นานเราก็มาถึงยังประตูหลังบ้านที่เป็นทางออกที่เราออกกันไปก่อนหน้านั้น

ทว่า...

"คุณพ่อ!?"

"!!!" ถึงกับยืนตัวแข็งไปเลยสิ คุณไคโรยืนกอดอกมองฉันกับน้องไคเรนด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเอามากๆ

"กลับเข้าไปในบ้าน แล้วอย่าออกมาอีกจนกว่าพ่อจะกลับเข้าไป"

"แต่พี่พีช..."

"นี่เป็นคำสั่งของพ่อ!"

"ครับ"

น้องไคเรนเดินกลับเข้าบ้านไปพร้อมกับแม่บ้าน ตรงนี้ก็เลยเหลือแค่ฉันกับคุณไคโรสองคนเท่านั้น

"กฎของบ้านนี้ว่ายังไงบ้างนะ"

"เอ่อ...คือหนูขอโทษค่ะ หนูแค่...."

"เธอไม่มีสิทธิ์พาลูกของฉันออกไปนอกบ้านโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน แล้วนี่พากันออกไปไม่มีใครรู้เรื่องเลย ถ้าแม่บ้านไม่โทรไปบอกฉันว่าเธอกับลูกชายของฉันหายไปป่านนี้เธอจะพาลูกของฉันไปไหนต่อไหนแล้ว"

"หนูก็แค่พาแกไปซื้อของกินที่หน้าปากซอยค่ะไม่ได้ไปไหนกันจริงๆ"

"ถึงยังไงเธอก็ไม่มีสิทธิ์ เธอไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในตัวของลูกฉัน"

"ขอโทษค่ะ" ฉันได้แต่ก้มหน้าขอโทษอย่างเดียว เพราะฉันไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรเหมือนกัน ในเมื่อเขาไม่ได้อยากจะฟังเหตุผลของฉันเลย

"เธอคิดอะไรอยู่ถึงได้พาลูกของฉันออกไปจากบ้านแบบนั้น ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเธอรับผิดชอบไหวมั้ย นั่นลูกของฉันทั้งคนนะ!"

"....."

"น้องไคเรนไม่เคยออกจากบ้านไปไหนไกลคนเดียว และก็ไม่เคยออกไปไหนโดยที่ไม่มีฉันเลย ทุกคนในบ้านหลังนี้ไม่มีใครเคยกล้าฝ่าฝืนกฎที่ฉันตั้งขึ้นมา และใครที่มันกล้าฝ่าฝืนกฎของฉันก็ต้อง...."

"หนูขอลาออกค่ะ" ฉันรีบพูดแทรกออกไป เพราะมันอาจจะเป็นทางเดียวที่ฉันจะแสดงความรับผิดชอบได้ และเพื่อที่จะไม่ให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นอีก คือฉันจะต้องลาออกและให้พี่เลี้ยงคนใหม่เข้ามาดูแลแทน

"เธอ..."

"หนูขอลาออกค่ะ และหนูไม่ขอรับเงินเดือนด้วย ส่วนเงินมัดจำที่คุณให้กับเจ๊อรเอาไว้หนูจะให้เจ๊โอนคืนให้คุณทั้งหมดค่ะ สวัสดีค่ะ!"

พูดจบฉันก็เดินออกมาจากบ้านทันที เสียใจแหละและก็รู้สึกผิดที่ตัวเองฝ่าฝืนกฎของบ้านเขาเอง ฉันผิดเองที่ใจไม่แข็งพอ เพราะถ้าฉันใจแข็งมากกว่านี้ฉันกับน้องไคเรนก็คงไม่ต้องออกไปด้านนอกสองคน โดยที่ไม่ได้บอกกล่าวใครแบบนี้

หวังว่าการที่ฉันรับผิดชอบโดยการลาออกแบบนี้มันจะทำให้เขาพอใจได้ เพราะอย่างน้อยฉันก็ไม่ขอรับเงินเดือนเลยแม้แต่สตางค์แดงเดียว เวลาที่ผ่านมาก็ถือว่าเป็นการเรียนรู้ และช่วยให้เด็กคนนึงยิ้มออกมาได้อย่างมีความสุข

ฉันคงไม่เหมาะกับงานนี้จริงๆ อีกอย่างความคิดของฉันกับความคิดของเขามันก็ต่างกันมาก