ตอนที่ : 04 ไปส่งกลับบ้าน

เวลาผ่านไปลูกพีชกับน้องไคเรนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น เธอทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงได้ดีและดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ได้นานกว่าพี่เลี้ยงคนอื่นๆ ด้วย เพราะเธอเข้ากับน้องไคเรนได้เป็นอย่างดี

ไม่ตามใจไม่พูดเอาใจให้แกรู้สึกดีเด่น เห็นอย่างไรก็พูดไปอย่างนั้นตักเตือนได้เท่าที่เห็นสมควร ตักเตือนในฐานะผู้ใหญ่ที่เธอเคยผ่านช่วงเวลาของการเป็นเด็กมาแล้ว

จะมีก็แต่ไคโรที่ชอบมีปัญหากับเธอ เพราะลูกพีชเลี้ยงน้องไคเรนไม่เหมือนกับที่เขาเลี้ยงมา

แต่ก็ไม่รู้ทำไมน้องไคเรนถึงได้ถูกชะตากับเธอนัก

"พี่ลูกพีชครับ"

"ครับผม"

"วันเสาร์อาทิตย์นี้คุณพ่อบอกว่าจะพาไปเที่ยว พี่ลูกพีชไปด้วยกันนะครับ"

"พี่ไปตอนกลางวันได้ครับ แต่ถ้าไปตอนกลางคืนพี่คงไปไม่ได้เพราะพี่ต้องกลับไปดูแลยาย"

"ครับ ผมเข้าใจ ผมอยากไปเล่นบ้านของพี่พีชจังเลย"

"บ้านพี่ทั้งเล็กทั้งแคบ ไม่มีอะไรน่าเล่นหรอก" เธอตอบน้องไคเรนไปตามตรง เธอไม่ค่อยอยากให้ใครมาบ้านของเธอ ไม่ได้กลัวของหายแต่เธอไม่รู้จะจัดการต้อนรับยังไงดี เพราะบ้านเธอก็ไม่ได้ใหญ่ไม่ได้มีพื้นที่ต้อนรับดิบดีอะไรขนาดนั้น

"ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยครับ พี่พีชยังอยู่ได้เลยทำไมผมถึงจะไปเล่นไม่ได้"

"ฟังพี่นะน้องไคเรน ถ้าคุณพ่อของน้องไคเรนรู้ว่าพี่พาเราไปที่บ้านของพี่ ทั้งเราและพี่โดนดุกันแน่นอน เผลอๆ พี่อาจจะโดนไล่ออกไม่ได้กลับมาเล่นกับน้องไคเรนอีกเลยก็ได้" กฎระเบียบของบ้านหลังนี้มันเยอะแยะระโยงระยางเต็มไปหมดจนตัวเองก็จำแทบไม่ได้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องตั้งกฎขึ้นมาเยอะแยะขนาดนี้ด้วย แค่กฎระเบียบของผู้ใหญ่ก็พอเข้าใจแต่นี่มีกฎระเบียบของเด็กเข้ามาด้วย แกเองก็อายุเท่านี้เองแต่ผู้ใหญ่กลับสร้างกฎเกณฑ์ขึ้นมาให้แกทำตาม วางแผนให้ลูกของตัวเองเดินไปหมดทุกเรื่อง

"ไม่เอาครับ ผมไม่ให้พี่พีชออก ผมอยากให้พี่พีชอยู่ด้วยกับผมแบบนี้ทุกวันเลย พี่พีชใจดีเข้าใจผม"

"ถ้าอย่างนั้นก็ต้องฟังพี่นะ"

"ครับ" แกพยักหน้ารับ เพื่อแลกกับการที่ลูกพีชไม่ต้องโดนไล่ออกแกจึงต้องทำตามคำพูดของลูกพีช

น้องไคเรนเป็นลูกชายคนเดียวของไคโรที่ดูเหมือนจะเป็นมหาเศรษฐีเลยด้วยซ้ำ ถ้าเธอพาลูกชายคนเดียวของลูกชายมหาเศรษฐีออกจากบ้าน ไม่รู้ว่าเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

"น้องไคเรน"

"....." ลูกพีชกับน้องไคเรนหันไปตามเสียงพร้อมๆ กัน ก็พบว่าไคโรยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองมาที่ทั้งสองคนอยู่

"คุณพ่อ!"

"มาหาพ่อสิตัวแสบ"

น้องไคเรนรีบวิ่งไปหาผู้เป็นพ่อของตัวเอง

"ทำไมวันนี้คุณพ่อถึงกลับบ้านไวจังเลยครับ"

"วันนี้พ่อเสร็จงานเร็วน่ะก็เลยกลับบ้านเร็ว ว่าแต่เล่นอะไรกันอยู่เหรอครับ?"

"กำลังนั่งเล่นต่อตัวต่อกับพี่พีชครับ"

"ถ้าอย่างนั้นพ่อขอไปนั่งเล่นด้วยได้มั้ย"

"ได้ครับ"

น้องไคเรนจูงมือผู้เป็นพ่อเดินไปนั่งบนเสื่อที่ปูนั่งเล่นอยู่กับลูกพีชในสวน

"อยากได้เลโก้อีกมั้ยครับ เดี๋ยวตอนเย็นพ่อพาออกไปซื้อ"

"ไม่ครับ พี่พีชบอกว่าของเล่นมันไม่ได้จำเป็นอะไรเลย เพราะอีกหน่อยเดี๋ยวเราก็โตของเล่นก็เปลี่ยน พี่พีชบอกว่ามีแค่ไหนก็เล่นแค่นั้นครับ"

"อ๋อ.." ไคโรมองหน้าลูกพีชที่กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นอยู่กับลูกชายของเขา "เธอดูมีอิทธิพลกับลูกชายของฉันจังเลยนะ"

"คะ??" ลูกพีชขมวดคิ้วย่นจ้องมองหน้าของไคโรอย่างงงๆ

"ก็หมายถึงเวลาฉันพูดอะไรแกก็จะไม่ค่อยฟัง ไม่ค่อยทำตามและก็ยังชอบงอแงอีก แต่พอกับเธอพูดแค่คำเดียวแกก็ยอมฟังแล้ว"

"ก็หนูบอกคุณแล้วไงคะว่าเลี้ยงเด็กต้องใช้หัวใจไม่ใช่เงิน"

"อ๋อ..."

"คุณพ่อครับๆ วันหยุดนี้ที่คุณพ่อจะพาไปเที่ยวผมอยากให้พี่พีชไปด้วย"

"ครับ ตามใจ"

"เย้ๆ คุณพ่อใจดีจัง"

"บ้านของเธออยู่ตรงไหน?"

"เดินไปประมาณกิโลนึงค่ะ" ลูกพีชตอบ

"ฉันถามว่าอยู่ตรงไหน ไม่ได้ถามว่าไกลมั้ย"

"บอกไปคุณก็ไม่รู้จักหรอกค่ะ คุณจะรู้ไปทำไม?"

"ฉันเป็นเจ้านายของเธอนะ ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ที่อยู่ของลูกน้องเลยหรือไง ถ้าวันไหนเธอเบี้ยวงานขึ้นมาฉันจะได้ไปตามเธอที่บ้านถูก"

"หนูไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะ หนูมีความรับผิดชอบมากพอ"

"ที่บ้านของฉันมีรถอยู่หลายคันฉันอนุญาตให้เธอเอาไปใช้"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"นี่เธอปฏิเสธความช่วยเหลือแบบนี้จากทุกคนเลยมั้ย"

"คงงั้นมั้งคะ หนูชอบทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า"

"ตามใจ"

___________________

เวลาผ่านไป

พอถึงเวลาตกเย็นลูกพีชก็เก็บของที่เธอเอามาเตรียมที่จะเดินกลับบ้านตามปกติ พอตกเย็นก็เป็นหน้าที่ของพ่อที่จะต้องคอยดูแลและพาน้องไคเรนเข้านอน

ปี๊บปี๊บ!

ร่างเล็กหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองยังเสียงแตรรถที่ดังเมื่อครู่ ก่อนที่เจ้าของรถจะลดกระจกรถลงมา

"พี่ลูกพีช"

"อ้าวน้องไคเรน มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"ขึ้นรถสิครับ"

"???"

"ผมอยากไปส่งพี่พีชครับ ก็เลยให้คุณพ่อขับรถพาออกมา"

"ไม่เป็นอะไรครับกลับเข้าบ้านไปเถอะ พี่เดินกลับเองได้"

"คนเขามีน้ำใจจะไปส่งเธอจะไปขัดน้ำใจเขาทำไม" เสียงใหญ่ดังเล็ดลอดออกมาจากช่องของกระจก

"ขึ้นมาเถอะครับเดี๋ยวผมให้คุณพ่อขับรถไปส่ง"

"โอเคครับ ไปก็ไป"

"นั่งข้างหน้าเลยครับข้างหลังผมนั่งแล้ว" พูดจบแกก็ปีนไปนั่งยังเบาะด้านหลัง เพื่อให้ลูกพีชเปิดประตูเข้ามานั่งด้านหน้าคู่กับพ่อของตัวเอง

เธอเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งด้านหน้าอย่างจำใจ

"บอกทางด้วยล่ะฉันจะได้ขับไปถูก"

"ค่ะ"

ลูกพีชบอกทางให้กับไคโรและไม่นานก็มาถึงยังหน้าบ้านของเธอที่เป็นรั้วสีเขียวผุๆ พังๆ

"นี่บ้านของเธอหรอ"

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง พี่ขอบคุณมากนะครับน้องไคเรนที่มาส่งพี่"

"ครับผม"

"บ้านอยู่ลึกขนาดนี้เธอไม่กลัวบ้างหรือไง"

"กลัวอะไรคะ หนูอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดแล้ว อีกอย่างบ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านของคุณตาคุณยายตั้งแต่สมัยหนุ่มสาวแล้ว"

"บ้านรอบๆ ก็ดูเหมือนจะย้ายออกไปกันหมดแล้วนะ ทำไมเธอถึงไม่ย้ายออกไปอีกล่ะ"

"ถ้าย้ายออกไปหนูกับยายจะไปอยู่ที่ไหนได้ล่ะคะ"

"แต่เท่าที่ฉันรู้มาแถวนี้กำลังจะสร้างเป็นโรงงานนี่นา"

"ค่ะ"

"แล้วเธอจะอยู่ได้หรอ แถวนี้ถ้าก่อสร้างขึ้นมามันเสียงดังนะ"

"อยู่ได้ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่มาส่งขอตัวค่ะ" ลูกพีชเปิดประตูแล้วรีบลงไปจากรถทันที