ตอนที่ : 02 เริ่มงานวันแรก

คฤหาสน์ไคโร

ฉันถือกระเป๋าแล้วก้าวเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ไม่สิ....เรียกว่าคฤหาสน์จะดีกว่า เพราะมันใหญ่มากๆ เจ๊อรบอกให้ฉันมาที่บ้านหลังนี้แล้วบอกกับคนที่เฝ้าหน้าประตูว่า เจ๊อรส่งมาสมัครเป็นพี่เลี้ยงของคุณชายน้อย

เจ้าของบ้านต้องรวยมากๆ เลยดูสิ มีรถตั้งหลายคันจอดอยู่เรียงกัน มียามเฝ้าหน้าประตูด้วย

"พี่คะ คือว่าหนูเป็นคนของเจ๊อรค่ะ เจ๊อรบอกว่าให้มาบอกกับคนที่เฝ้าหน้าประตูว่ามาสมัครเป็นพี่เลี้ยงของคุณชายน้อยค่ะ"

"อ๋อ เข้าไปสิ"

"เอ่อ..."

"เข้าไปเลย เดี๋ยวแม่บ้านข้างในก็จะแนะนำอีกทีว่าต้องทำอะไรบ้าง"

"ค่ะพี่ ขอบคุณมากๆ นะคะ"

ฉันเดินเข้าไปในตัวบ้านพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวไม่หยุด แค่งานเลี้ยงเด็กทำไมฉันถึงได้ตื่นเต้นมากขนาดนี้นะ

"สวัสดีค่ะ คือหนูเป็นคนของเจ๊อรค่ะ ที่สมัครเป็นพี่เลี้ยงของคุณชายน้อย" ฉันแนะนำตัวเองกับแม่บ้านที่กำลังยืนหน้านิ่งอยู่ หน้าตาไม่ค่อยรับแขกเลยแฮะ

"ชื่ออะไรล่ะเรา" มีป้าคนนึงเดินเข้ามาถามฉัน

"ชื่อลูกพีชค่ะ อายุ22ปี"

"ทำไมถึงรับงานนี้?"

"เอ่อ...เจ๊อรแนะนำงานนี้ให้ค่ะ"

"งานเลี้ยงเด็กมันอาจจะไม่ได้ยากอะไรนะ แต่คุณชายน้อยค่อนข้างดื้อไม่ค่อยฟังใครนอกจากคุณพ่อคนเดียว การที่เธอจะมาอยู่ที่นี่เธอต้องมีความอดทนสูงมากๆ เลยล่ะ"

"ค่ะ"

"แล้วพร้อมจะเริ่มงานวันไหนล่ะ"

"วันนี้เลยก็ได้ค่ะ มาแล้ว"

พอมหาวิทยาลัยปิดเทอมฉันก็รีบมาตามที่เจ๊อรบอกเลย ไม่ใช่อะไรหรอกเจ้านายของเจ๊อรให้เงินมัดจำมาแล้ว เงินไม่ใช่น้อยๆ นะ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเจ้านายของเจ๊อรถึงได้ให้เงินมัดจำมาก่อนหน้าเยอะแยะขนาดนี้

มัดจำมาก่อนห้าหมื่นไม่รวมกับเงินเดือนที่จะได้ต่อเดือน และอาจจะมีโบนัสให้ทุกเดือน

ฉันไม่อยากจะเชื่อแค่งานดูแลเด็กคนเดียวได้เงินเดือนเฉียดแสนต่อเดือนแบบนี้เลยเหรอ ฉันทำงานทุกวันหลังเลิกเรียน เงินเดือนมากสุดก็แค่สองหมื่นห้าเอง

"เอาล่ะ กฎหลักของบ้านนี้เลยคือ ห้ามพูดคำหยาบให้คุณชายน้อยได้ยิน ห้ามขัดใจคุณชายน้อย ห้ามดุด่า ห้ามทำให้คุณชายน้อยร้องไห้เด็ดขาดไม่อย่างนั้นจะถูกหักเงินเดือน"

"โห....ขนาดนี้เลยหรอคะ" นี่เลี้ยงลูกคนหรือเลี้ยงลูกเทพเจ้ากันเนี่ย แตะต้องไม่ได้เลยเหรอ แล้วจะจ้างพี่เลี้ยงมาทำไม ทำไมคนเป็นพ่อเป็นแม่ถึงไม่เลี้ยงเองล่ะถ้าจะขนาดนี้

"อืม...ลูกรักของเจ้านายเค้าน่ะ เข้าใจใช่มั้ยที่ฉันบอก"

"เข้าใจค่ะ" ฉันพยักหน้ารับเบาๆ พร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ

จากนั้นแม่บ้านที่ยืนหน้าบูดบึ้งกันอยู่ก็เดินออกไป ปล่อยให้ฉันยืนงงอยู่กลางบ้านหลังใหญ่ๆ คนเดียว

แล้วคุณชายน้อยของแกล่ะไปไหน?

ให้ฉันมาเลี้ยงเด็กหรือให้ฉันมายืนเฉยๆ กันแน่เนี่ย

"ย๊ากก!!"

"เฮ้ย!?" สิ้นสุดเสียงของฉันก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ วิ่งมาชนข้างหลังอย่างแรง จนฉันหน้าคว่ำล้มลงกับพื้นหัวเข่ากระแทกอย่างแรง เด็กน้อยคนนั้นก็ล้มลงเหมือนกัน

"ฮึกแง้ ๆ ๆ ๆ เจ็บ เจ็บ หนูเจ็บ ฮื้อๆๆ"

"เป็นอะไรหรือเปล่าลูก แล้วทำไมถึงวิ่งมาไม่ดูทาง เจ็บตรงไหนมั้ย" ฉันรีบเข้าไปดูเด็กน้อยคนนั้นทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังเจ็บอยู่เหมือนกัน จะไม่ตกใจได้ยังไงล่ะก็แหกปากร้องซะขนาดนั้น

"ฮึกหนูเจ็บ เจ็บตรงนี้" แกชี้ไปที่ข้อศอกและหน้ามือของแก น่าจะล้มแล้วเอาข้อศอกลงแหละ ถึงได้เจ็บตรงนั้น

"มาเดี๋ยวพี่เอายาหม่องทาให้"

ฉันพาเด็กน้อยเดินไปนั่งอยู่ในสวนแล้วเอายาหม่องที่ติดมาในกระเป๋าทาตรงข้อศอกให้กับแก ยายเป็นคนเอาใส่กระเป๋าให้ฉันเองแหละ ยายบอกว่าเด็กวัยนี้กำลังซนต้องมียาหม่องติดมือมาด้วยเอาไว้ทาตรงที่เขียวตรงที่ช้ำ

"พี่เป็นใครหรอครับ?"

"พี่เป็นพี่เลี้ยงของคุณชายน้อยน่ะ ว่าแต่เราเถอะเป็นใคร"

"ผมชื่อไคเรนครับ"

"อย่าบอกนะว่า..."

"ครับ ผมเป็นคุณชายน้อยที่พี่พูดถึง"

".…." เวรกรรมแล้วสิ มาวันแรกก็ทำผิดกฎซะเลย เขาบอกว่าห้ามทำให้คุณชายน้อยร้องไห้ แต่เจอหน้ากันครั้งแรกฉันก็ทำให้คุณชายน้อยร้องไห้ซะแล้ว แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่นา คุณชายน้อยวิ่งมาชนฉันแล้วก็พากันล้มเองฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย

"พี่ชื่ออะไรเหรอครับ"

"พี่ชื่อลูกพีชครับ เรียกพี่พีชเฉยๆ ก็ได้"

"ครับพี่พีช"

"พี่ขอโทษนะที่ทำให้คุณชายน้อยร้องไห้"

"ทำไมต้องเรียกผมว่าคุณชายน้อยด้วยครับ เรียกผมว่าน้องไคเรนไม่ได้หรอครับ"

"พี่กลัวว่ามันจะไม่เหมาะสมน่ะสิ พี่เป็นแค่ลูกจ้างนะพี่ไม่ใช่เจ้านาย พี่ไม่อยากโดนดุด้วย"

"พี่พีช....."

"ครับ"

"อยู่กับผมนานๆ ได้มั้ย"

"หือ??" ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองคุณชายน้อย เด็กตัวแค่นี้ทำไมถึงได้ช่างพูดช่างจาขนาดนี้นะ

"ผมไม่มีเพื่อนเลย ผมอยู่กับแม่บ้านอยู่กับพี่เลี้ยงที่เล่นอะไรกับผมก็ไม่ได้ คุณพ่อก็ทำแต่งานไม่เคยสนใจผม ผมอยากไปเที่ยวบ้างคุณพ่อก็ได้แต่บอกว่าพ่อต้องทำงาน"

"....." ฉันมองหน้าของคุณชายน้อย แววตาของแกดูเศร้ามากจริงๆ "ครับ พี่จะมาหาเราทุกวันเลยแต่ถ้าเปิดเรียนแล้วพี่ต้องไปเรียนเหมือนกันนะ ว่าแต่เราเรียนอยู่โรงเรียนไหนหรอ"

"โรงเรียนMMครับ"

"เฮ้ยถามจริง โรงเรียนของเรามันอยู่ตรงข้ามกับมหาวิทยาลัยของพี่เลยนี่นา"

"จริงหรอครับ"

"จริงครับ"

"เราไปเล่นกันดีกว่าครับ"

"ครับไปสิ ว่าแต่เราอยากเล่นอะไรล่ะ?"

"ผมอยากวาดรูปครับ"

"ไปสิ เดี๋ยวพี่พาวาดรูปพี่ว่าเก่งด้วยนะ" สิ้นสุดคำพูดของฉันแกก็ยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตากับฉันเลย เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย "เป็นอะไรไปครับน้องไคเรน"

"ผมอยากวาดรูปครับ แต่คุณพ่อสั่งห้ามเอาไว้ว่าห้ามวาดรูปเด็ดขาด คุณพ่อบอกว่าคุณพ่อไม่ชอบคนที่วาดรูปไม่ชอบรูปวาด"

"ห๊ะ!?" ฉันขมวดคิ้วแล้วมองหน้าของคุณชายน้อย การวาดรูปมันเป็นพัฒนาการอย่างหนึ่งของเด็กน้อยนะ ทำไมคนเป็นพ่อถึงได้ห้ามลูกล่ะ ไม่อยากให้ลูกมีพัฒนาการที่ดีหรือไง

"ครับ ผมอยากวาดครับแต่ถ้าคุณพ่อห้ามผมก็วาดไม่ได้" ดูแกจะกลัวพ่อของแกมากเลยนะเนี่ย

"อ่าครับ ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องวาดรูปก็ได้อยากทำอะไรบอกพี่นะเดี๋ยวพี่พาไป"

"ไปนั่งต่อหุ่นยนต์กันครับ"

"โอเคครับ ไปกัน"

คุณชายน้อยจับมือของฉันแล้วพาฉันเดินเข้าไปในบ้าน จะว่าไปคุณชายน้อยก็ดูไม่ได้มีพิษภัยหรือว่าจะดื้ออะไรเลยนะ ดูแกจะฟังคำพูดของผู้ใหญ่ดีมากซะอีก

แต่แกดูน่าสงสารจังโดนคนเป็นพ่อห้ามทำนั่นทำนี่ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้มากหรอก เพราะฉันเป็นแค่พี่เลี้ยงฉันทำอะไรเกินหน้าที่ไม่ได้