4

เบญญาเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่เธอกับขวัญข้าวรู้จักกันมาไม่มีครั้งไหนที่เจ้านายคนนี้จะไม่อยู่ข้างเธอโดยเฉพาะตั้งแต่เบญญามีลูกทั้งสองคน เจ้านายที่เป็นทั้งเพื่อนและเหมือนญาติพี่น้องเพียงคนเดียว คอยดูแลเธอและลูกมาเป็นอย่างดี ทุกปัญหา ทุกความทุกข์และความสุข ไม่มีครั้งไหนที่ขวัญข้าวจะทิ้งเธอไป

อเรนโซยิ่งฟังยิ่งรู้สึกผิด ตัวเขาเองเป็นทั้งสามีและพ่อกลับไม่เคยทำหน้าที่ได้ดีเท่ากับเจ้านายของภรรยา

“เดี๋ยวคุณข้าวจะมาที่โรงพยาบาล เบญอยากให้คุณได้คุยกับเธอ ส่วนเรื่องลูก ๆ เบญได้บอกเธอไว้แล้วและคุณข้าวก็ยินดีที่จะดูแลเด็ก ๆทั้งสองต่อไปในฐานะแม่บุญธรรมเพราะเธอเลี้ยงทั้งสองคนมาตั้งแต่เกิด คุณสบายใจได้ค่ะ”

อเรนโซจับมือภรรยาไว้ตลอดที่พูดคุยกัน เขาพร้อมจะรับปากและทำตามที่คนป่วยต้องการทุกอย่างเพราะที่ผ่านมาเขาให้เธอเป็นฝ่ายทำตามความต้องการเขามาตลอดเพราะคิดว่าคงมีเวลาอีกนานที่เขาจะได้ดูแลภรรยาคนนี้แต่สุดท้ายเวลาที่เขาคิดจะแก้ตัวชดเชยให้เธอ มันไม่มีอีกแล้ว

ขวัญข้าวมาถึงโรงพยาบาลพร้อมกับเด็ก ๆ และพี่เลี้ยงที่เธอจ้างมาไว้เพื่อเตรียมตัวกับการรับช่วงดูแลเด็กน้อยทั้งสองคนนับจากนี้ไป

อเรนโซและเจ้านายของภรรยาได้เจอกันครั้งแรกและ ชายหนุ่มก็สัมผัสได้ว่าสายตาของขวัญข้าวที่มองเขาเป็นสายตาที่โกรธและไม่พอใจ มาเฟียหนุ่มเข้าใจว่าเพราะอะไรเขาถึงถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นเพราะที่ผ่านมาเขาเห็นแก่ตัวที่คิดถึงแต่ตัวเองจนลืมความรู้สึกของภรรยาและขวัญข้าวก็คงรับรู้ถึงความทุกข์ใจของเบญญามาโดยตลอด

“คุณข้าวคะเด็ก ๆ กวนคุณไหมคะ”คนป่วยเกรงใจเจ้านาย

“ไม่เลยเบญ เด็ก ๆคือลูกของฉัน เธอไม่ต้องกังวลอะไรฉันจะทำทุกอย่างแทนเธอให้ดีที่สุดเพราะก่อนหน้านี้ชีวิตของเพชรกับทับทิมก็มีแค่เธออยู่แล้วต่อไปก็แค่เปลี่ยนเป็นฉันเท่านั้น เธอไม่ต้องกังวลและเกรงใจอะไรทั้งนั้น ฉันจะรักพวกเขาให้เท่ากับที่แม่แท้ ๆ คนหนึ่งรักลูก ฉันสัญญา”

คนตัวใหญ่อุ้มเด็กน้อยทับทิมไว้ด้วยมือข้างหนึ่งและอีกมือจับมือลูกชายไว้ ยืนฟังบทสนทนาระหว่างเจ้านายกับลูกน้องยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดจนอายตัวเองไม่น่าที่จะได้เป็นพ่อคนเลย

นางพยาบาลเดินเข้ามาแจ้งญาติว่าหมดเวลาเยี่ยมแล้วเพราะอยากให้คนไข้ได้พักผ่อน ขวัญข้าวจึงขอให้อเรนโซไปคุยกับเธอต่อที่ร้านกาแฟข้างโรงพยาบาล ส่าวนเด็ก ๆให้คนรถและพี่เลี้ยงพากลับไปที่บ้านของเธอ

“วันนี้คุณดูรู้สึกผิด ดูเหมือนว่าคุณรักเบญมากแต่ฉันว่ามันสายเกินไปนะคะ”

ขวัญข้าวเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจทันทีเมื่อทั้งคู่นั่งลงที่เก้าอี้ในร้านกาแฟในมุมที่อยู่ไกลจากโต๊ะอื่น ๆ ในร้าน

“ผมรู้ผมผิด ผมขอโทษ” อเรนโซไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร

“มาเฟียร่ำรวยระดับคุณ ใช้คำว่าขอโทษแก้ปัญหาแบบนี้เองหรือ โชคร้ายของเบญจริง ๆ ที่ต้องมาเจอกับคนอย่างคุณทั้งที่ผู้หญิงดี ๆ อย่างเบญควรจะได้มีครอบครัวที่อบอุ่นมีสามีที่ดีกว่านี้”

“ผมยอมรับแล้วว่าผมผิด คุณจะให้ผมทำอย่างไรในเมื่ออดีตมันก็กลับไปแก้ไขไม่ได้ คุณจะให้ผมเอาแต่นั่งสำนึกผิดใช่ไหมหรือผมต้องทำอย่างไร พูดออกมาเลย”